บทที่ 120

นั่นหมายความว่า ผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ได้ป่วยหนักอะไรเลยก็ได้

อารมณ์โกรธของเซิ่นหรูซวงปะทุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

รอบ ๆ เตียงยังมีคนยืนอยู่อีกหลายคน คาดว่าน่าจะเป็นญาติของผู้ป่วยรายนี้

เธอเดินแทรกเข้าไปในกลุ่มคน ตอนแรกเธอยังคงรักษาความสุภาพพื้นฐานไว้ ไม่ทำตัวผลีผลามเกินไป

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าผู้ป่วยคนก่อนหน้าของเตียงนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้วคะ?”

ชายวัยกลางคนและญาติ ๆ มองเธอด้วยสายตาที่คลางแคลงใจ แล้วพูดลอย ๆ ว่า “ก็อยู่ตรงทางเดินนอกห้องไง เธอออกไปหาดูสิ ที่นี่ไม่มีคนที่เธอหาอยู่หรอก”

ถึงตอนนี้เซิ่นหรูซวงก็ยังคงรักษาความสุภาพและน้ำเสียงอ่อนโยนไว้ “ฉันแค่อยากจะถามว่า ทำไมอยู่ดี ๆ ผู้ป่วยคนก่อนถึงย้ายไปอยู่ตรงทางเดิน ไม่เลือกอยู่ห้องพักผู้ป่วยเหรอคะ?”

ชายวัยกลางคนเริ่มสังเกตเห็นพิรุธ เขาทิ้งไก่ทอดลงในถังทันที อ้าปากที่ยังมีเศษผงไก่ทอดเปื้อนอยู่ ก่อนจะยิ้มเยาะแยกเขี้ยวพูดขึ้นว่า

“ทำไม? แกเป็นญาติของยายแก่นั้นเหรอ คิดจะมาทวงความยุติธรรมงั้นสิ?”

ชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะ “จะบอกอะไรให้นะ ใครใช้ให้พวกแกยากจน จนถึงขั้นจ่ายค่าห้องไม่ไหว ฉันมีเส้นสายหนุนหลัง ฉันว่าแกอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย ไปหาเงินมา หรื