พันธการสายใยรัก のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

นลินีรู้สึกว่าการตกลงที่จะใช้ชีวิตร่วมกันระหว่างเธอกับนันทวัฒน์คงจะไม่มีทางเป็นไปได้ตราบใดที่ในหัวใจของเขายังมีเอมอรเป็นหนึ่งเดียวเสมอมา เธอนั่งตรึกตรองอยู่นานในที่สุดนลินีก็ตัดสินใจที่จะไม่ให้เอมอรกับนันทวัฒน์มีอำนาจเหนือความรู้สึกของเธออีกต่อไป เธอพยายามเริ่มต้นใหม่และใช้ชีวิตของเธอด้วยความเข้มแข็ง แต่ความเจ็บปวดจากการถูกเยาะเย้ยจากเอมอรและการถูกทิ้งอย่างไร้ค่ายังคงตามหลอกหลอนเธอ ตอนนี้นันทวัฒน์กลับบ้านมืดทุกวันจนไม่ได้คุยกันเลยฝั่งทางด้านนันทวัฒน์เขารู้สึกเสียความรู้สึกที่ตอนเเรกเขาต้องการที่จะเริ่มต้นครอบครัวกับนลินีแต่พอได้ทราบข่าวจากที่เอมอรได้บอกและรูปที่ได้เห็นนลินีไปเที่ยวที่ต่างๆกับศตวรรษ แม้จะรู้ว่าทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแต่คำบอกเล่าที่เอมอรได้บังเอิญเจอทำให้เขาเลิกความคิดที่จะสร้างครอบครัวกับเธออีกครั้ง ในเมื่อเขาอุตส่าห์จะพยายามปรับตัวหาเธอแล้วเธอไม่รักดี ก็ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมแล้วกันในช่วงหลายวันที่ผ่านมา นลินีเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกายของตัวเอง เธอรู้สึกอ่อนเพลีย ปวดหัว และมีอาการคลื่นไส้เป็นระยะ ๆ ซึ่งเธอคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะความเครียดและความกดดันที

ออกจากคอนโดของเอมอร นลินีกลับมาบ้านด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอรู้สึกหมดแรงและหมดความหวังในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนันทวัฒน์ ความพยายามทั้งหมดที่เธอทุ่มเทมาตลอดเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้ ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถทำให้เขายอมรับหรือเห็นคุณค่าในตัวเธอได้อีกต่อไป นลินีใช้เวลาทั้งวันในการทบทวนความรู้สึกและคิดถึงอนาคตของตัวเองและลูกในท้อง เธอรู้ดีว่าการทนอยู่ในความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความไม่ซื่อสัตย์นี้ จะไม่เป็นผลดีต่อลูกและตัวเธอเองในที่สุด เธอตัดสินใจว่าการแยกทางน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด จนเย็นนลินีตัดสินใจที่จะพูดคุยเรื่องนี้กับคุณหญิงวิไล ซึ่งเป็นคนที่เธอเคารพและรักเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอเอง เธอรู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะส่งผลกระทบต่อหลายฝ่าย แต่เธอมั่นใจว่านี่คือสิ่งที่จำเป็นต้องทำ นลินีเดินไปหาคุณหญิงวิไลที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอรวบรวมความกล้าและนั่งลงข้าง ๆ คุณหญิงวิไล “คุณแม่คะ ลินมีเรื่องอยากจะคุยด้วยค่ะ” นลินีเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง คุณหญิงวิไลหันมามองเธอด้วยความสงสัยและเป็นห่วง “มีอะไรเหรอลูกทำไมดูเครียดขนาดนี้” นลินีสูดหายใจลึกและพยายามคุมอารม

หลังจากลาจากคุณหญิงวิไลด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความอาลัย นลินีรู้ว่าการเดินทางครั้งต่อไปของเธอจะนำพาเธอออกไปไกลจากทุกสิ่งที่เธอเคยรู้จัก และเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่หวนกลับไปที่เดิมอีก เธอจึงตัดสินใจกลับไปที่บ้านพ่อแม่ของเธอเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อบอกลาพวกเขาและขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ที่ไกลออกไป นลินีกลับไปที่บ้านเพื่อบอกลาพ่อและแม่ของเธอด้วยความรู้สึกที่ผิดที่ไม่สามารถรักษาสถานะ การแต่งงานเอาไว้ได้ และจากลาสำหรับอนาคตใหม่ที่เธอกำลังจะสร้าง นลินีรู้ดีว่าการกลับบ้านครั้งนี้อาจทำให้พ่อกับแม่เสียใจแต่เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน เมื่อเธอมาถึงบ้าน พ่อแม่ของเธอก็รู้สึกยินดีที่ได้พบลูกสาวอีกครั้ง แต่ทันทีที่เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าของนลินี คนเป็นพ่อแม่ก็รู้ว่ามีต้องบางอย่างที่ผิดปกติไป คุณโอภาสนั่งอยู่ในห้องรับแขก เมื่อเห็นนลินีก้าวเข้ามา เขาก็ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ก่อนจะเอ่ยทักลูกสาวด้วยความคิดถึง “อ้าว กลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่เหรอลิน พ่อกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยลูก มานั่งคุยกับพ่อหน่อยมา” นลินียกมือไหว้ผู้เป็นพ่อกับแม่ก่อนที่จะนั่งลงข้าง ๆ พ่อของเธอ ขณะที่คุณหญิงนวลจันทร์

หลังจากที่นลินีจากไปวันเวลาแต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า ชีวิตของนันทวัฒน์กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวันมันเต็มไปด้วยความเหงาและความเจ็บปวด เขาตื่นขึ้นทุกเช้าในบ้านที่เคยมีชีวิตชีวา แต่ตอนนี้กลับเงียบสงัดจนเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น การทำงานกลายเป็นกิจวัตรที่ซ้ำซากและน่าเบื่อ แม้จะมีงานมากมายที่ต้องทำ แต่ไม่มีอะไรที่สามารถเติมเต็มความว่างเปล่าในใจของเขาได้อีกต่อไป แต่ละวันดูเหมือนจะดำเนินไปตามปกติ แต่ทุกสิ่งรอบตัวกลับไร้ชีวิตชีวา ทุกเช้าที่เขาตื่นขึ้นมา ไม่มีเสียงของนลินีที่คอยปลุก ไม่มีชุดที่จัดเตรียมไว้เรียบร้อย ไม่มีอาหารเช้าที่ถูกทำด้วยความตั้งใจ ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ในช่วงแรก ๆ นันทวัฒน์คิดว่าเขาจะสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้โดยไม่มีนลินี เขาคิดว่าการที่ไม่มีใครคอยรบกวนหรือทำให้รำคาญจะทำให้เขามีสมาธิกับงานมากขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าความเงียบที่ท่วมท้นทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความเหงาและความเจ็บปวดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน นันทวัฒน์พยายามทำตัวให้ยุ่งอยู่ตลอดเวลา เขาพยายามหมกมุ่นอยู่กับงานเพื่อจะได้ไม่มีเวลาว่างพอที่จะคิดถึงนลินี แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่ส

หลังจากที่นันทวัฒน์ใช้ชีวิตอยู่กับความเหงาและความคิดถึงนลินีมาหลายสัปดาห์ นันทวัฒน์รู้สึกว่าตัวเองอ่อนเพลียง่ายจึงตัดสินใจไปหาหมอที่โรงพยาบาล หลังจากตรวจสุขภาพเสร็จ นันทวัฒน์ก็แวะไปหาเพื่อนที่เป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน ทั้งสองนั่งพูดคุยกันในห้องทำงานของหมอกร กรวิชิต เกี่ยวกับเรื่องราวในชีวิตประจำวันและเรื่องงาน หมอกรยังคงเป็นเพื่อนที่อบอุ่นและคอยให้กำลังใจนันทวัฒน์เสมอ แต่ระหว่างที่สนทนากัน หมอกรก็เอ่ยถามคำถามที่ทำให้นันทวัฒน์ถึงกับหยุดนิ่ง ความจริงที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนกำลังจะถูกเปิดเผย “แล้วนี่น้องลินเป็นยังไงบ้างล่ะวัฒน์” หมอกรถามขึ้นมาแบบสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “พวกอาการแพ้ท้องของเธอดีขึ้นบ้างหรือยัง” ทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น นันทวัฒน์รู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น เขาหันมองหน้าหมอกรด้วยความงุนงงและตกใจ “ลิน ท้องเหรอ” หมอกรหยุดพูดและมองดูสีหน้าของนันทวัฒน์ที่เต็มไปด้วยความสับสน เขาไม่เคยคิดว่านันทวัฒน์จะไม่รู้เรื่องนี้ “อ้าว น้องลินไม่ได้บอกมึงเหรอ” นันทวัฒน์รู้สึกเหมือนถูกตบเข้าที่หัวใจอย่างจัง ความสับสนที่ท่วมท้นเข้ามาทำให้เขารู้สึกหมดแรง