หนึ่งบุรุษทั้งเหี้ยมโหดแลเย็นชาไร้ปรานี
หนึ่งสตรีแม้ไร้ค่าแต่ทว่าน่าปกป้อง
*******************
เขาไม่รู้ว่าตนเองเป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหนแต่กับนางแม้รู้อยู่แก่ใจไยไม่เปิดเผย
แนะนำตัวละคร
หงซือกวน
ประมุขพรรคมารผู้ยิ่งใหญ่
พูดน้อยหมัดหนัก
แม้รักมาก....
แต่อย่าคิดว่าจะบอกออกไป
แสดงออกอย่างเดียว
****
เหม่ยหลิน
องค์หญิงแสนสวยรูปงาม สตรีในรั้วในวังอย่างแท้จริง
นางผู้เพียบพร้อมอ่อนหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า
"ข้ากำลังจะแต่งงาน ว่าที่สามีของข้ากำลังรอข้าอยู่ ท่านจะมาฉุดคร่าลักพาตัวข้ามาอย่างนี้...ไม่ได้"
****
นิยายจีนโบราณแนวสมมติ
เน้นรักโรแมนติกเก็บข่มเพื่อปลดปล่อย
****
จากใจนักเขียน
เจอกันอีกแล้วกับนิยายรักโรแมนติกเน้นอ่านสบายสไตล์หลี่หง ไม่เน้นปมซับซ้อนเคร่งเครียด และก็เป็นเช่นเดิมที่หลี่หงยังคงชื่นชอบการสรรสร้างผลงานสู่สายตานักอ่านให้มากที่สุด ถึงแม้หลี่หงจะเป็นนักเขียนตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่อย่าลืมเลือนกันนะเจ้าคะ
อีกเช่นเคยค่ะ กับนิยายแนวจีนโบราณ(ยุคสมัยสมมติ) เรื่องนี้ จอมใจจอมมาร เป็นเรื่องราวของชายหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่เจ้าแห่งยุทธภพ มีวรยุทธ์สูงส่งเหนือหมู่มวล เป็นบุคคลที่โหดเหี้ยมและเย็นชา ฆ่าคนไม่กะพริบตา ทั้งยังเลือดเย็นไม่ธรรมดา เขาเป็นผู้ครองสำนักอันยิ่งใหญ่เหนือใครในโลกันต์ มีสมุนเดนตายและดิบเถื่อนในอาณัตินับหมื่นพันและอยู่เหนือสำนักใดๆ ในใต้หล้า หากแต่ยามเมื่อฝึกวิชาลับสุดยอดที่ชื่อว่า ฝ่ามือหมื่นโลกันต์ ซึ่งเป็นวิชาที่ผู้ฝึกจนสำเร็จเป็นเอกบุรุษไร้ผู้ใดเทียมทานได้นั้น จะต้องแลกมาด้วยความจำเลอะเลือน ไม่รู้จักกระทั่งตนเอง ว่าเป็นใคร ยิ่งใหญ่ปานใด
และแล้วเรื่องราวความรักจึงบังเกิด ท่ามกลางการลืมเลือนตัวตนของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่กับองค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวานผู้ลี้ภัย สตรีที่มีเพียงรอยยิ้มหวานล้ำและหยดน้ำตาพร่างพราว...
ก่อนอื่นหลี่หงต้องขอบอกก่อนว่าเรื่องนี้มิได้มีใครที่ดีสุดขั้ว และมิได้ชั่วสุดขีด ทว่าด้วยความที่ตัวละครเป็นเพียงมนุษย์ที่มีกิเลส ความปรารถนาต่อเพศตรงข้ามตามธรรมชาติย่อมต้องมี ความเห็นแก่ตัวก็มีเป็นเรื่องปกติ เมื่อรู้สึกว่ารัก แล้วเกิดความต้องการที่จะครอบครอง ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับทุกตัวละครของหลี่หงนะคะ
ขอขอบคุณจากใจ
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง
ไม่เน้นความรุนแรงหรือการแก้แค้น
ไม่เกี่ยวข้องกับผู้คน สถานที่ หรือยุคประวัติศาสตร์ชาติสมัยใดทั้งนั้น
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ขอให้ทุกท่านมีความสุข
บทนำ
ตามกฎของยุทธภพ น้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลองฉันใด บุคคลของยุทธภพย่อมไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับบุคคลของราชสำนักฉันนั้น แต่พวกเขาพร้อมฉีกกฎ!
ในยุทธภพล้วนมีคนที่ต้องการเป็นหนึ่งในใต้หล้า หากแต่มีชายหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในใต้หล้าอยู่แล้ว แต่เขากลับมิรู้ตัวเลยว่าตนเองมีดีเหนือใคร ยิ่งใหญ่เพียงไหน เพราะเขาจำสิ่งใดมิได้เลย
หงซือกวน ชายหนุ่มรูปงาม ฝีมือกล้าแกร่ง เจ้าแห่งสำนักหมื่นโลกันต์ ที่ฝึกฝนวิชาร้ายกาจเหนือใครในยุทธภพได้สำเร็จ แต่กลับต้องแลกมาด้วยความทรงจำที่เลือนหาย เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ยิ่งใหญ่ปานใด แต่ที่แน่ใจ เขานั้นไร้ซึ่งความปรานี…
จะเป็นอย่างไร เมื่อเจ้าแห่งผู้นำเหนือกลุ่มฝ่ายอิทธิพลมืดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เก่งกาจที่สุด โหดเหี้ยมที่สุด ผู้ซึ่งฆ่าคนอย่างเลือดเย็น กลับผันตัวเองมา เป็นเพียงบ่าวรับใช้ให้องค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวาน
นางซึ่งมีอาวุธเพียงรอยยิ้มและน้ำตา...
ภายใต้ผิวน้ำเย็นเยียบที่เสียดแทงไปถึงกระดูกลึกลงไปหลายจั้ง ร่างระหงของเหม่ยหลินจมดิ่งอยู่ในนั้น นางกำลังทรมานจากการจมน้ำจนขาดอากาศหายใจ แต่ที่กำลังบั่นทอนจิตใจของนางคือภาพในอดีตที่กำลังหวนกลับคืนยามเป็นเด็กหญิง นางตกน้ำในบึงใหญ่หลังตำหนัก นางจมอยู่ในน้ำที่มืดสลัว จนสติของนางดับวูบลง ตื่นมาอีกคราก็ผ่านไปหลายวัน โดยมีเสด็จแม่นั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงเสด็จพ่อทรงพิโรธหนักมาก พระองค์ทรงสั่งประหารบ่าวไพร่จนหมดทั้งตำหนัก นางที่เป็นเพียงเด็กไม่ประสา ผ่านการเฉียดตายจากการจมน้ำมาจึงกลัวน้ำมากนับแต่นั้นทว่าเหนือสิ่งอื่นใด นางเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้บริสุทธิ์ทั้งตำหนักต้องตาย... เหม่ยหลินพยายามลืมตาอ้าปากหาอากาศหายใจ ความหวาดกลัวกระแสน้ำกำลังแล่นริ้วเป็นเส้นเป็นสาย สองมือน้อยๆ พยายามปัดป่ายหาสิ่งยึดเหนี่ยวอย่างยากลำบาก สัมผัสของน้ำที่กระทบฝ่ามือมีเพียงความเจ็บปวดราวกับหัวใจจะฉีกขาดนางทรมานมาก นางหวาดกลัวเหลือเกินยามเมื่อสติเส้นสุดท้ายใกล้สิ้นลง หญิงสาวจึงได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่มีสายตาคมเฉี่ยวเป็นเอกลักษณ์ท่ามกลางความมืดสลัวน่ากลัว เขาฉุดนางเข้าหาแผงอก เพียงพริบตาเดียวก็ขึ้นมาเหนือผิวน้ำความน
ลึกลงไปจากยอดหน้าผาสูงชันเหม่ยหลินที่กำลังร่วงหล่นสู่ปลายทางพร้อมกับรถม้าคันใหญ่ทำได้เพียงเกาะผนังรถม้าแน่น ร่างบางถูกกระแทกกระทั้นจนเจ็บไปหมด แต่ความกลัวตายของนางมีเหนือกว่าความเจ็บปวดเนื้อตัวรถม้าเอียงตัวจนร่างบางไถลลื่น ยามผ้าม่านโบกสะบัดอย่างแรง ลำตัวช่วงบนของเหม่ยหลินจึงหลุดออกมาจากตัวรถด้านใน ยังผลให้นางรีบตะเกียกตะกายออกจากภายในรถ หวังเพียงได้เห็นพี่หงอีกสักครั้ง ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครกระโดดตามลงมาจากหน้าผาสูงชันขณะที่กำลังหมดหวัง เหม่ยหลินกลับเห็นเงามืดสายหนึ่งกระโดดลงมา ตามด้วยนกตัวใหญ่บินทะยานโฉบตัวอย่างแรง นางตื่นกลัวและตระหนกจนไม่รู้ว่าควรทำเยี่ยงไรชั่วอึดใจ เจ้านกตัวโตพลันโผเกาะที่ข้างรถม้ามันพยายามเอาจะงอยปากขนาดใหญ่จิกมาที่ตัวนางเหม่ยหลินผงะเพราะความกลัว เสียงนกร้องดังขึ้น คล้ายส่งเสียงเรียกนายของมัน เพียงชั่วครู่ เสียงตีปีกเกิดขึ้นอีกครั้ง แล้วใบหน้าของหงซือกวนก็ฝ่าความมืดสลัวปรากฏเข้าแทนที่ “พี่หง!”แม้สายลมรุนแรงจะพัดผ่านจนใบหน้าปวดแสบไปหมด ทั้งยังมีเสียงม้าร้องและเสียงลมที่ดังอื้ออึงจนหูอื้อตาลาย หากแต่หญิงสาวกลับร้องเรียกนามนั้นโดยไม่ต้องคิด เพราะชีว
ถึงแม้ในมือของหงซือกวนจะไร้ซึ่งอาวุธใดๆหากแต่พลังอันกล้าแกร่งที่มองไม่เห็นราวผุดมาจากขุมนรก ก็ทำให้หมาป่าล้มตายระเนระนาดปานดอกไม้ถูกเด็ดทิ้ง เศษซากของสัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ต่างอะไรจากเศษหญ้าถูกเหยียบย่ำพวกมันยังมิทันได้แสยะเขี้ยวเพื่อขย้ำเสียด้วยซ้ำ หากแต่กลับต้องมาตายในพริบตาทว่ายามเมื่อเสียงเซียวขาดหาย เหล่าหมาป่าที่ยังไม่ตายจึงเสียการควบคุม จากเดิมที่พุ่งตัวมายังเป้าหมายหนึ่งเดียวคือบุรุษสูงใหญ่ พวกมันจึงเริ่มวิ่งกระจัดกระจายไปแบบไร้ทิศทางหลายตัวหนีตายราวหนูเจอราชสีห์ แต่หลายตัวกลับเลือกสัญชาตญาณสัตว์ร้ายพุ่งเข้ามา หงซือกวนเพียงสะบัดมือไปอีกครา เหล่าหมาป่าพลันพากันกระเด็นไปไกลแต่สิ่งไม่คาดคิดพลันบังเกิด เมื่อมีหมาป่าบางตัวบังเอิญฉลาดปราดเปรื่องเลือกที่จะจู่โจมม้าที่เชื่องช้ากว่ามันพวกมันพุ่งตัวไปกัดฝังเขี้ยวเอากับเจ้าม้าตัวใหญ่ที่คันรถ ยังผลให้ม้าตัวนั้นบาดเจ็บและตื่นตกใจพลันเตลิดจนเชือกที่ผูกกับต้นไม้ขาด แล้ววิ่งตะบึงตะบันอย่างไม่คิดชีวิตเหม่ยหลินที่เดิมทีนั่งหลบอยู่ในรถม้าตั้งแต่ตื่นจนเต็มตายามเมื่อได้ยินเสียงขู่กรรโชกรุนแรง ทำได้เพียงจับยึดผนังรถม้าเอาไว้แน่นยามที่มันเคลื่อ
บนต้นไม้ที่มีนกประหลาดเฝ้ายามอยู่พลันสะบัดปีกพึ่บรับรู้ถึงพลังของสัตว์ร้าย พร้อมๆ กับประสาทสัมผัสของหงซือกวนก็รับรู้ได้เช่นกันชายหนุ่มเพียงหลับตาฟังต้นทางแห่งเสียงย่ำปลายเท้าที่กำลังพากันย่างกรายเข้ามาใกล้ เมื่อแน่ใจในระยะทางจึงลืมตาขึ้นอย่างสงบเยือกเย็น เขาปรายสายตาคมดำมองสตรีที่นั่งหลับอยู่ข้างกายกันนิ่งๆแม้ว่ากลิ่นเหม็นสาบไม่พึงประสงค์จะย่างกรายคุกคามเข้ามาใกล้ทุกที หากแต่หงซือกวนยังคงใจเย็น เขาคิดว่าตนเองไม่เคยเลยที่จะต้องสนใจสิ่งใดยามภัยมาถึงตัว หากแต่ยามนี้มิรู้ได้ว่าทำไม...ชายหนุ่มขมวดคิ้วฉงนพลางหรี่ตาคมมองร่างบางที่หลับตาพริ้มพิงต้นไม้ ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือแตะไหล่นางเบาๆ“อือ...” เสียงตอบกลับจากสตรีผู้หลับใหลมีเพียงเท่านั้น เหม่ยหลินหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอันใดทั้งสิ้นหงซือกวนยิ่งหรี่ตามอง ก่อนจะจ้องนิ่งที่นางอีกครา อึดใจต่อมาจึงโน้มตัวจับอุ้มนางไว้แนบอกแล้วลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ความนุ่มนิ่มจากเนื้อนวลที่ปะทะแผงอกแข็งแกร่ง ความหอมกรุ่นที่ปะทะจมูกโด่งสัน ทำให้เขาพลันเกิดกระแสประหลาดสายหนึ่งวูบผ่าน ปลายเท้าของร่างสูงพลันชะงัก ใบหน้าคมคายถึงกับก้มมอง สายตาโฉบเฉี่ยวจ้อ
ไกลออกมาจากสองชายหญิงกับหนึ่งนกประหลาดตัวใหญ่บนเชิงเขาสูงขึ้นไปปรากฏเงาร่างของชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งนั่งเอนกายอยู่บนต้นไม้เพื่อดื่มด่ำกับบรรยากาศยามค่ำคืนแห่งรัตติกาล สายตาเรียวคมชื่นชมดวงจันทร์เต็มวงนวลกระจ่างอย่างรื่นรมย์ เขามีนามว่า เฟิงหลิวเฟิงหลิวเป็นชายหนุ่มผู้รักอิสระดั่งกระแสน้ำไหล แม้จะเป็นถึงบุตรชายแห่งชินอ๋องครองเมือง ฝีมือเชิงยุทธ์นับว่าไม่ด้อย เป็นหนึ่งในชาวยุทธ์ที่มีผู้คนกล่าวถึงแต่กระนั้นเขากลับไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายเมืองหลวงหรือฝ่ายยุทธภพในขณะที่ชายหนุ่มกำลังชื่นชมจันทร์งามคืนวันเพ็ญที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้ากว้าง ดวงตาดอกท้อที่บ่งบอกความเจ้าสำราญพลันเหลือบไปเห็นนกประหลาดตัวใหญ่เมื่อหรี่ตาเพ่งมองดีๆ จึงได้เห็นชายงามสง่าผู้หนึ่งอยู่ไกลๆ ข้างกายแกร่งมีสตรีบอบบางนั่งอยู่ด้วยกัน ฝ่ายสตรีนั้นเขาไม่เห็นหน้า เพราะว่านางนั่งขดตัวพิงต้นไม้คล้ายกับหลับใหล หากแต่ฝ่ายชายนั้นกลับน่าสนใจ เขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้พานพบมาก่อนเฟิงหลิวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในห้วงคำนึงพลันนึกถึงครั้งที่ตนเองมีโอกาสเดินทางไปชมการประลองของชาวยุทธ์ ครานั้นจัดขึ้นที่หุบเขาไร้เมตตา เป็นการประ
เวลาผ่านไปจนล่วงเข้ายามดึกของห้วงรัตติกาล สายลมที่เพียงหนาวเหน็บจึงเย็นเยียบมากกว่าเดิมหลังจากกินอาหารมื้อค่ำที่เป็นเพียงไก่ป่าย่าง เหม่ยหลินที่ได้ผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญกว่าครั้งไหนๆ เริ่มทนความง่วงงุนไม่ไหวอีกต่อไป นางจึงนั่งหลับอยู่ใกล้ๆ กับบุรุษแซ่หง โดยที่ชายหนุ่มแค่นั่งมองนางด้วยสายตาเย็นชา เขาคิดว่านางควรจะไปนอนหลับภายในรถม้า แต่นางกลับนั่งอยู่กับเขาไม่ยอมขยับไปไหน น่าแปลกใจที่เขาเองก็ไม่ขยับกายไปทางใดเช่นกันส่วนเจ้านกประหลาดตัวนั้นเพียงเกาะอยู่บนต้นไม้ ทำตัวเป็นยามให้เจ้านายอย่างแข็งขัน สายตาคมกล้าของมันมองกราดไปทั่วรอบทิศ มันทำตัวเป็นสมุนผู้จงรักภักดีไร้ที่ติ แม้เจ้านายจะจำมันมิได้อีกต่อไปชายผู้มีความทรงจำอันว่างเปล่า ได้แต่มองหญิงสาวผู้หลับใหลอย่างไม่เข้าใจ ไม่ว่าเขาจะพิศมองนางอย่างไร ก็ให้รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่า แต่นางกลับถูกตามล่าอย่าบ้าคลั่ง ทั้งๆ ที่นางบอบบางและอ่อนแอ ทำได้แค่ร้องไห้และยิ้มหวาน พวกที่ตามฆ่านางคงไม่มีอะไรทำ หรือไม่ก็คงเป็นพวกปัญหานิ่มไร้ฝีมือชั่วครู่ต่อมา ชายหนุ่มจึงละสายตาออกจากหญิงสาวข้างกาย มองออกไปยังความมืดดำของรัตติกาล หมายให้แน่ใจว่าไม่ม