All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้ร้ายกาจ (ยุค80) : Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 62 ความคิดชั่วร้ายฟางเจียวเหมยหลังจากออกมาจากคฤหาสน์ที่นายท่านผู้เฒ่ากงได้มอบให้ ก่อนที่จะกลับเข้าร้าน เธอได้ชวนพี่ชายไปซื้ออาหารเพื่อเอาไปเลี้ยงคนงาน และคนบรรจุของสำหรับใส่รถสามล้อพุ่มพวง แต่ทว่าสายตาของเธอกลับไปเจอคนคุ้นเคยเข้า ก่อนจะสะกิดให้ดูพี่ชาย “พี่ใหญ่นั่นมันเชียนหยู่ ลูกสาวป้าสะใภ้ใหญ่บ้านหลี่ไม่ใช่เหรอ ว่าแต่เธอเดินกับใครกัน”หลี่เชียนหยู่เดินอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ท่าทางของทั้งคู่ไม่ต่างจากเป็นคนรักกัน แต่พอฟางเจียวเหมยมองนาฬิกาข้อมือ นี่ยังเป็นเวลาที่ต้องเข้าเรียนอยู่เลย ในใจนั้นคิดว่านี่คงเป็นรักในวัยเรียนเสียแล้วล่ะมั้ง แต่ดูจากหน้าตาฝั่งผู้ชาย ไม่น่าจะใช่คนที่กำลังเรียนอยู่ฟางลู่เฉินหันมองตามที่น้องสาวบอก ซึ่งเขาก็พอจะคุ้นหน้าคุ้นตาเธออยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดจะใส่ใจและไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว เขาเป็นผู้ชายย่อมรู้ดี ว่าทั้งคู่นั้นไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดา ดีไม่ดีอาจจะเป็นคนรักกันด้วยซ้ำ“พี่ว่าเราอย่ายุ่งเรื่องของเขาเลย จะทำให้เราปวดหัวเปล่าๆ ไม่แน่อาจจะโดนด่ากลับมาด้วยซ้ำ” เขาบอกกับน้องสาวไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวให้ปวดหัว“มันก็จริงอย่างที่พี่ใหญ่พูดมา

บทที่ 64 ไม่สำนึกขณะที่ทั้งหมดกำลังพูดคุยกันและกำลังเตรียมจะแยกย้ายกันไปตามหาถงจื่อเจี้ยนอยู่นั้น ก็มีชาวบ้านคนหนึ่งปั่นจักรยานมาจอดที่หน้าร้าน ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหาทุกคน“ไม่ทราบว่าสามล้อพุ่มพวงที่ขายอาหาร เป็นของร้านนี้หรือเปล่า” ชาวบ้านคนนั้นรีบเอ่ยถามขึ้นมา แม้จะยังเหนื่อยหอบจากการรีบปั่นจักรยานมาจากหมู่บ้าน“ใช่แล้ว แล้วนั่นอาเล่อใช่ไหม ที่อยู่หมู่บ้านข้าง ๆ หมู่บ้านชิงหวง” ฟางหลู่เฉินคล้ายกับจะจำได้ว่าชายคนนี้คือเฉินเล่อ คนที่อยู่หมู่บ้านข้าง ๆ กัน ก่อนจะถามต่อด้วยความข้องใจ “ว่าแต่เกิดเรื่องอะไรเหรอ นายถึงมาที่นี่ด้วยท่าทางรีบร้อนขนาดนี้”“ผมจะมาแจ้งข่าวน่ะสิ ว่าพ่อค้าที่ขับรถสามล้อคันนั้น น่าจะถูกดักปล้นครับ”เฉินเล่อรีบบอกออกไป“อะไรนะ!! ถูกดักปล้นเหรอ” ทุกคนร้องถามขึ้นมาอย่างตกใจพร้อมกันทุกคนส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ แม้ว่าขายของแบบนี้อาจจะมีกระทบกระทั่งกันบ้างแต่ก็ไม่เคยถึงขนาดที่ถูกดักปล้นเช่นนี้มาก่อนทั้ง ๆ ที่ค้าขายมาก็หลายเดือนแล้ว “น่าจะใช่นะครับ เพราะตอนที่พวกเราไปเจอเขามีเลือดเต็มตัวเลย ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านกำลังพาเขาไปที่โรงพยาบาล ผมเลยมาแจ้งเรื่องก่อน เ

บทที่ 66 รู้ตัวคนทำผิดส่วนถงจื่อเจี้ยนฟื้นขึ้นมาแล้ว แม้จะยังมึนงงอยู่เล็กน้อย แต่ก็มีความกังวลเรื่องทรัพย์สินที่หายไป จึงให้ภรรยาโทรไปแจ้งที่ร้านว่าเขาฟื้นแล้ว และต้องพบ เถ้าแก่และเถ้าแก่เนี้ยทำให้ในขณะที่ฟางเจียวเหมยกำลังพูดคุยกันกับคนในครอบครัวอยู่นั้น ก็มีพนักงานของร้านที่มาช่วยขนของตอนย้ายบ้าน รีบเดินมาแจ้งข่าว“เถ้าแก่ เถ้าแก่เนี้ยครับ เมื่อสักครู่ภรรยาของพี่จื่อเจี้ยนโทรมาแจ้งว่าพี่เขาฟื้นแล้ว และต้องการพบกับเถ้าแก่และเถ้าแก่เนี้ยครับ” พนักงานคนนั้นรับรายงานทันที“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นเราไปที่โรงพยาบาลกันดีกว่านะคะ”พอได้ยินอย่างนั้นฟางเจียวเหมยจึงชักชวนสามี รวมถึงฟางหลู่เฉินไปที่โรงพยาบาลทันที เพื่อไปดูอาการของเขาที่โรงพยาบาลทันที ทันทีที่ทั้งสามคนมาถึง ก็รีบเข้ามาดูอาการของชายหนุ่มเพื่อดูว่าเขาเป็นอะไรมากหรือเปล่าหรือว่ามีผลกระทบอะไรมากไหม“เป็นยังไงบ้าง ยังปวดและยังมึน ๆ หัวอยู่ไหม” หลี่อี้ข่ายถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง“ยังมีอาการปวดเล็กน้อยแต่ก็ดีขึ้นแล้วครับเถ้าแก่ ไม่ทราบว่าจับคนร้ายที่ปล้นผมไปได้หรือยังครับ แล้วทรัพย์สินได้คืนมาหรือเปล่าครับผมไม่น่าประมาทเลย ” ถงจื่

บทที่ 68 ไม่ยอมรับการกระทำตนเองสำนักงานตำรวจหลังจากที่เจ้าหน้าที่ควบคุมตัวของหลี่จงมาถึง ก็พาเขาไปยังห้องสอบสวนทันที“พวกเราไปสอบปากคำเจ้าทุกข์ที่โรงพยาบาลมาแล้ว เขาแจ้งว่าเป็นคุณที่ปล้นเขา คุณจะว่าอย่างไร” เจ้าหน้าที่สอบสวนได้เริ่มส่งคำถามขึ้นมา“เขาเห็นหน้าผมเหรอครับถึงบอกว่าเป็นผมที่ปล้นเขา ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณตำรวจได้ข้อมูลมายังไง แต่ผมขอปฏิเสธทุกอย่าง ผมจะไปปล้นใครได้ยังไง ผมเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาและผมเคยมีเรื่องบาดหมางกับเถ้าแก่ร้านหลี่ฟางมานานแล้ว ผมเป็นคนบ้านใหญ่หลี่ ส่วนเจ้าของร้านหลี่ฟางเป็นคนบ้านสาม ใครๆ ในหมู่บ้านก็รู้ว่าเราสองบ้านทะเลาะกันจนต้องแยกบ้านและตัดขาดกัน คุณตำรวจไม่คิดบ้างเหรอว่าคนพวกนั้นจะใส่ร้ายผม”‘หัวเด็ดตีนขาดอย่างไร ฉันก็ไม่มีวันยอมรับผิดเด็ดขาด ไม่มีหลักฐานก็เอาผิดฉันไม่ได้หรอก’ หลี่จงพูดออกด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับนึกในใจในตอนท้าย เขานั้นมั่นใจว่าพ่อค้าคนนั้นไม่ได้เห็นหน้าตนอย่างแน่นอน“ผมไม่รู้หรอกพวกคุณมีความเกี่ยวข้องกันหรือบาดหมางกันอย่างไร แต่เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ทำร้ายร่างกาย มันเป็นการปล้นชิงทรัพย์ รวมถึงพยายามฆ่าเจ้าทุกข์ด้วย ซึ่งมีโทษหนัก ถ้าคุ

บทที่ 70 คำสารภาพของฟางหลู่เฉินหลังจากส่งนายท่านกงขึ้นรถแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง รวมถึงกงเฉิงเสวียนที่เปิดกิจการใหม่ที่นี่ด้วยนั่นก็คือโรงแรมและอะพาร์ตเมนต์ตามคำแนะนำของน้องสาวอย่างฟางเจียวเหมย ซึ่งเธอก็สร้างด้วยเหมือนกัน เพราะกิจกรรมพวกนี้ มันไม่ได้แย่งชิงลูกค้ากันอยู่แล้ว เนื่องจากเป็นที่ต้องการของคนที่อยากมีบ้านแต่ทุนน้อยและไม่มีที่ดินของตนเอง ซึ่งการที่ฟางเจียวเหมยให้พี่ชายคนนี้มาทำกิจการนี้ นั่นก็เพราะว่ากงเฉิงเสวียนมีเส้นสายในการขออนุญาตกับภาครัฐอย่างไรล่ะ หากเป็นตาสีตาสาเช่นเธอ ทุกอย่างคงจะยากน่าดูพอทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว นายท่านผู้เฒ่ากงก็หันมาเล่นกับสองแฝดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของชายชราปรากฏให้เห็นแล้วว่าเขานั้นมีความสุขที่จะอยู่ตรงนี้ ซึ่งเด็กน้อยแม้จะพูดไม่ค่อยชัดเพราะเริ่มหัดพูด แต่ก็พยายามโต้ตอบสื่อสารกับผู้เป็นทวดของทั้งสองคนอย่างร่าเริง“ฉันฝากสองแฝดหน่อยนะคะนายท่านผู้เฒ่า เดี๋ยวจะไปเตรียมอาหารไว้สำหรับมื้อเที่ยงของเด็กๆ วันนี้นายท่านต้องการรับประทานอาหารชนิดไหนคะ ฉันจะได้เตรียมไว้ให้” หนิงหงชุนพอเห็นว่าทุกคนไปหมดแล้ว เลยฝากหลานทั้งสองไว้ให้นายท่านผู้