บทที่ 6 สร้างศัตรูโดยไม่รู้ตัว

นาเดียกำลังนั่งมองเพื่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ นึกสงสัยว่าญาดากลายเป็นคนติดแชทไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“นี่ คุยกับใคร ขอฉันดูบ้าง” นาเดียพยายามแย่งโทรศัพท์จากมือเพื่อน แต่ญาดารีบเอาไปซ่อนไว้ข้างหลัง

“ไม่เอา ไม่ให้ดูหรอก แต่จะบอกให้ว่าคุยกับใคร” ญาดายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโชว์หน้าโปรไฟล์รูปไลน์ของผู้ชายสุดหล่อคนหนึ่ง นาเดียถึงกับตะลึง

“หมอเจมส์ เฮ้ยย แกไปเอาไลน์เขามาจากไหน ทำไมไวไฟจังย่ะ”

“ไม่ไวจะได้มีผัวก่อนแกรึไง ชักช้าแบบนี้ถึงหาคนมาดามใจไม่ได้สักที” ญาดาอดประชดเพื่อนไม่ได้ นึกเสียดายรูปร่างหน้าตาของนาเดีย ถ้าเธอสวยเช้งได้ครึ่งหนึ่งของเพื่อน เธอคงไม่ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมในการหาผู้ชายแบบนี้หรอก

ญาดามักจะใช้นาเดียเป็นข้ออ้างในการเข้าหาผู้ชายเสมอ เพราะทุกครั้งที่ใช้นาเดียเป็นเหยื่อล่อ ผู้ชายทุกคนล้วนเข้ามาติดกับกันทั้งนั้น ครั้งนี้ก็เช่นกัน ญาดาเข้าไปขอไลน์เจมส์มาร์โดยอ้างว่านาเดียเป็นคนไหว้วานเธอ ญาดาปลอมไอดีไลน์เป็นนาเดียแชทกับหมอเจมส์เรื่อยมา แต่เรื่องนี้เธอจะให้นาเดียรู้ไม่ได้เด็ดขาด

“ช่างฉันเถอะน๊า รีบไปหาไรกินกันเถอะ ฉันต้องไปถึงที่ทำงานก่อน 7 โมงนะ ไม่อยากมีปัญหากับยัยรุ่นพี่โรคจิตคนนั้น”

นาเดียคว้ามือญาดาให้หล่อนเลิกสนใจโทรศัพท์เสียที

“โอ๊ย แกจะไปกลัวมันทำไม ถ้ามันตบ เดี๋ยวฉันช่วยแกตบมันเอง”

“จะบ้าเหรอ นี่เราทำงานแล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว เลิกเพ้อเจ้อเลย แล้วเดินให้มันเร็วๆ หน่อย”

นาเดียลากญาดามาจนถึงโรงอาหาร ขณะที่กำลังต่อแถวซื้อของกันอยู่ คนที่เป็นหัวข้อสนทนาเมื่อสักครู่ก็โผล่มา

“สวัสดีครับน้องเดีย น้องดา มาทำงานแต่เช้าเลย” เจมส์มาร์เอ่ยทักคนที่พึ่งวางโทรศัพท์จากกัน เขารู้อยู่แล้วว่านาเดียอยู่ที่โรงอาหาร จึงแวะมาทักทาย

“สวัสดีค่ะพี่เจมส์” ญาดาเป็นฝ่ายเอ่ยตอบ ในขณะที่นาเดียเอาแต่ก้มหน้างุด เขาอดเอ็นดูในความน่ารักของนาเดียไม่ได้ ต่อหน้าเขา เธอมักจะเขินอาย ไม่ค่อยพูดค่อยจา แต่พออยู่ในโลกออนไลน์ หญิงสาวจะช่างพูดช่างคุย แถมช่างฉอเลาะอีกต่างหาก

“งั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะพี่เจมส์ แล้วเจอกันในห้องผ่าตัดนะคะ” ญาดาบอกลาชายหนุ่ม ในขณะที่นาเดียทำเพียงแค่ส่งยิ้มบางให้ เจมส์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาผู้หญิงตรงหน้าทันที

‘ต่อหน้าพี่ ทำเป็นเมินกันอีกแล้วนะครับน้องเดีย’

‘เดียเขินเพื่อนนี่คะ มันชอบแซวอยู่เรื่อย วันนี้พี่เจมส์หล่อจังเลยค่ะ กระเป๋าใบใหม่ใช่ไหมคะ สวยจัง’

‘ช่างสังเกตนะเรา เอาไว้พี่พาไปเลือกไหม มีแบบของผู้หญิงด้วยนะ น่าจะเหมาะกับเดีย’

‘อย่าเลยค่ะ ดูท่าจะแพงน่าดู’

‘พี่ซื้อให้ครับ สำหรับมิตรภาพของเรา 😊’

“มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ แล้วเมื่อกี้ยืนคุยอยู่กับใคร”

เสียงของเจคอปทำเอาเจมส์ตกใจจนเผลอปล่อยโทรศัพท์ล่วงจากมือ เขารีบก้มลงไปเก็บแต่ถูกเจมส์แย่งไปก่อน

“ป่าวครับ ผมไปทำงานล่ะ”

เจคอปมองตามหลังผู้หญิงสองคนที่เดินลับตาไป ก่อนจะหันไปมองท่าทางมีพิรุทธ์ของน้องชาย เขาทันได้เห็นเพียงหน้าต่างแชทไลน์ที่เปิดค้างไว้ แต่มองไม่ทันว่าเจมส์กำลังคุยอยู่กับใคร

“เธอรู้จักพยาบาลคนใหม่ที่ชื่อนาเดียรึเปล่า” เจคอปหันมาถามวาววาที่ยืนอยู่ด้านหลัง วาววานึกแปลกใจ ปกติเจคอปไม่เคยแสดงท่าทีสนอกสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน

“เอ่อ ทำไมเหรอคะ” วาววาถามด้วยความริษยา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเมื่อเห็นสายตาเย็นชาจากเขา “ค่ะ เป็นพยาบาลใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานได้ประมาณอาทิตย์นึง” เธอรีบก้มหน้างุด

“งั้นเหรอ สวยมากไหม”

วาววาถึงกับอึ้ง เธอคิดแล้วไม่มีผิดว่านังเด็กใหม่คนนี้มันต้องร้ายกว่าที่เห็น ไม่คิดเลยว่ามันจะร่านขนาดกล้ามาอ่อยผู้ชายของเธอ เธอต้องรีบชิงกำจัดมันก่อนที่เจคอปจะได้มันเป็นเมียอีกคน

“ก็หน้าตาน่ารักดีนะคะ ท่าทางดูเรียบร้อย แต่มีคนนินทากันว่าจริงๆแล้วเป็นเด็กแรดเงียบ เหมือนคุณหมอเจมส์จะสนใจอยู่ เอ่อ วาแค่พูดตามความจริง” เธอรีบชะงักเมื่อเจคอปส่งสายตาไม่พอใจ

“จะไปไหนก็ไป” เขาพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“แล้วผ.อ.ไม่ให้วาตามไปที่ห้องแล้วเหรอคะ”

เขาหันมาส่งสายตาเหี้ยมเกียมแทนคำตอบ เธอได้แต่มองตามแผ่นหลังของร่างใหญ่ไปโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้

“นังนาเดีย คิดจะแย่ง ผ.อ.ของฉันไปงั้นเหรอ หึ แกกับฉันต้องได้เห็นดีกันแน่” วาววากำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เจคอปสนใจได้ขนาดนี้