Semua Bab คำพิพากษาซาตาน: Bab 51 - Bab 60

แม้เจคอปจะหายโกรธนานแล้ว แต่เขายังมีความเสียใจและความน้อยใจอยู่ “ทีนี้รู้รึยังว่าเวลาถูกเมินมันเจ็บมากแค่ไหน” นาเดียสะอึกกับสิ่งที่ได้ยิน เธอผละออกจากบ่าของเจคอป สบตาคนตรงหน้า แล้วเธอก็ได้เห็นแววตาที่ปวดร้าวไม่แพ้กัน หญิงสาวยิ่งรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำ วันที่เธอจงใจเมินเฉยไม่รับรู้เรื่องราวของเขา พยายามหนีหน้าเขา เจคอปเองก็คงรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างจากเธอในตอนนี้“ก็... ก็... หนูแค่อยากจะรู้ว่าพี่รักหนูบ้างรึป่าว หนูกลัวว่าวันหนึ่งพี่จะเบื่อหนู หนูกลัวว่าวันหนึ่งพี่จะทิ้งหนูเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ หนูขอโทษ”นาเดียระบายความในใจออกมาจนหมด เจคอปได้แต่ถอนหายใจกับความคิดแบบเด็กๆของเธอ“คำว่ารักมันมีความหมายมากกว่าการกระทำของพี่อีกเหรอเดีย เดียเป็นผู้หญิงคนแรกที่พี่อยากให้เกียรติ อยากดูแล อยากเอาใจ อยากทำให้มีความสุข พี่ไม่เคยทำเพื่อใครมากขนาดนี้มาก่อน แค่นี้มันยังพิสูจน์ความจริงใจของพี่ไม่ได้อีกเหรอ” นาเดียสะอึกกับความในใจที่อัดแน่นของเขา ที่ผ่านมาเธอคิดถึงแต่ตัวเองจริงๆ ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเขาเลย “แล้วเดียก็ยังคิดจะยกพี่ให้เพื่อนง่ายๆ พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามเดีย ว่าพี่มีความหมายกับเดียบ้

พูดจบ เขาก็อุ้มร่างบางลงไปนอนราบบนเตียง จัดการเปลื้องผ้า มองสาวน้อยที่แดงก่ำไปทั้งตัวพลางยกมือขึ้นมาปกปิดเรือนร่างให้พ้นจากสายตาสุดหื่นของเขา“ไม่เอานะ อย่าขี้โกงสิคะ” นาเดียหันหน้าหนีไปอีกทางเพราะทนสายตาเร่าร้อนที่เขามองเธอไม่ได้“ให้พี่เอาเถอะนะ”เขาพูดด้วยรอยยิ้ม แสดงสีหน้าว่าหายโกรธเธอตั้งนานแล้ว ร่างใหญ่รีบขึ้นไปทาบทับร่างเล็ก ตรึงมือสองข้างของเธอเอาไว้กับเตียง ก่อนจะก้มลงไปดูดเลียเต้านมใหญ่อันหอมหวาน เขามองร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของ พลางคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ...เมื่อไหร่กันนะที่ยัยตัวเล็กเข้ามาอยู่ในความคิดของเขาตลอดเวลา เมื่อไหร่กันนะ ที่ยัยตัวเล็กเข้ามามีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขาในทุกทุกเรื่องเขาไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าเขาได้ตกหลุมรักคนตรงหน้าไปแล้วทั้งหัวใจ รักแบบยากจะถอนตัวได้“พี่เจค...” เสียงกระเส่าเรียกร้องให้เขาเข้ามาภายในตัวเธอเสียที ร่างสูงยิ้มให้กับความหื่นเล็กๆของเธอ ก่อนจะรีบสนองตอบความต้องการของหญิงสาวผู้เป็นที่รัก“อ๊าาาาาาา/รักนะ...”เสียงกระซิบแสนหวานดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงร้องแห่งความสุขสม นาเดียหันขวับมามองใบหน้าหล่อเหลาเบื้องหน้า ใจเต้นระรัวเหมือนมีใครก

เจคอปมองญาดาด้วยแววตาเหี้ยมเกียมที่สุด “ฉันมีอะไรอยากให้เธอช่วยหน่อย” น้ำเสียงราบเรียบแต่ทว่าเย็นชา แต่เหมือนคนตรงหน้าจะไม่ได้เฉลียวใจอะไร หล่อนยังคงยิ้มหน้าระรื่น ใช้เรือนร่างอวบอัดนั้นยั่วยวนเขาทุกครั้งที่มีโอกาส“มีอะไรให้หนูช่วยเหรอคะพี่เจค” เสียงดัดจริตที่ฟังทีไรเป็นต้องไมเกรนขึ้นทุกที ไม่แปลกใจที่เวลาแม่นี่จะอ่อยใคร ต้องแอบอ้างเป็นยัยตัวเล็กเสมอ คงเพราะถ้าใครรู้ว่าตัวจริงแม่นี่เป็นยังไง คงไม่มีผู้ชายที่ไหนเอา อย่างมากก็คงแค่เอาเล่นๆ แต่ต่อให้เป็นเขา… “เอ่อ ทำไมพี่เจคมองหนูแบบนั้นละคะ” เขาเผลอมองหล่อนเป็นสัตว์ชั้นต่ำอีกแล้ว ไม่ได้การ...เจคอปรีบโน้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อไม่ให้หล่อนเห็นสายตาสะอิดสะเอียนที่ปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด“ฉันอยากให้เธอช่วยทำอะไรเพื่อฉันสักอย่าง ทำอะไรพิเศษๆ ที่คงจะไม่มีใครทำได้ ถ้าไม่ใช่เธอ”“อะไรเหรอคะ” ญาดาดีใจจนเนื้อเต้น เธอแกล้งหันหน้าไปหาเขา จงใจให้ริมฝีปากชนกัน พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขยับตัวหนี ก็รู้สึกลิงโลด เธอชนะนาเดียแล้ว…“ฉันอยากทำอะไรพิเศษๆ เพื่อคนพิเศษของฉันไง และก็คงจะมีแค่เธอคนเดียวที่ทำหน้าที่นี้ได้” ญาดารู้สึกถึงแรงขย้ำเข้าที่ก้นอวบ ดึงรั้งร่าง

“ใส่ชุดนี้แล้วไปรอที่ด้านหลังเวทีตอน 2 ทุ่มตรงนะ”ชุดเดรสสีแดงสดถูกกางทาบทับอยู่บนร่างอรชร นาเดียยืนหมุนตัวหน้ากระจก จ้องมองตัวเองในชุดที่เจคอปเลือกให้ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว หญิงสาวในชุดเดรสเว้าแผ่นหลังกำลังยืนชะเง้อมองหาอะไรบางอย่างอยู่ตรงจุดนัดหมาย“คุณนาเดียใช่ไหมคะ” เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวต้องหันกลับไป ก่อนจะพยักหน้ารับเล็กน้อยเมื่อได้ยินคนเอ่ยชื่อเธอในเวลาและจุดหมายที่ร่างสูงบอก “เชิญทางนี้ค่ะ” คนมีอายุกว่าผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินไปตามทิศทางที่หล่อนบอก ท่าทางดูให้เกียรติจนนาเดียอดเขินไม่ได้ เธอเดินไปตามทางกระทั่งมาถึงด้านหลังเวทีของฮอล์ขนาดใหญ่ นาเดียหันไปส่งสายตาเป็นเชิงถามว่าเจคอปมีแผนการอะไรกันแน่ แต่ดูจากสีหน้าแล้ว อีกฝ่ายก็คงจะรู้ไม่มากไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ยืนรออยู่เพียงไม่นาน ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงหอนของไมโครโฟนดังมาจากด้านหน้าเวที ตามด้วยเสียงนุ่มทุ้มที่เธอคุ้นเคย“สวัสดีครับน้องๆพยาบาลที่น่ารักทุกคน”เสียงของเจคอปทำให้หัวใจของนาเดียเต้นแรง ยิ่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทำอะไร เธอก็ยิ่งวิตกกังวล“ผมขอกล่าวต้อนรับน้องๆทุกคนเข้าสู่การเป็นพนักงานของโรงพย

เสียงเคาะประตูทำให้ร่างบางที่นอนร้องห่มร้องไห้ต้องรีบพาตัวเองไปเปิดประตูให้กับชายหนุ่มที่รออยู่ “พี่เจค”นาเดียโผเข้ากอดรอบเอวหนาทันที แรงสั่นไหวทำให้เจคอปรู้ว่าเด็กน้อยกำลังเสียใจมากแค่ไหน แต่มันก็เป็นแค่บทเรียนชีวิตบทหนึ่งเท่านั้น สักวันเธอก็จะผ่านมันไปได้เอง“หยุดร้องได้แล้ว พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าพี่ไม่อยากเห็นเราร้องไห้” ฝ่ามือเดียวกันที่เคยทำร้ายผู้หญิงมานักต่อนัก แต่มันกลับนุ่มนวลได้ขนาดนี้เมื่อต้องปฏิบัติกับผู้หญิงตรงหน้านาเดียเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้ม“ว๊ายยยยยย!” จู่ๆตัวเธอก็ลอยล่องขึ้นจากพื้น มือเล็กรีบคว้ารอบลำคอ เธอเหมือนลูกลิงเกาะพ่อลิงไม่มีผิด เจคอปอุ้มนาเดียเดินมานั่งลงบนเตียง อยู่ในท่าคร่อมกันไว้แบบนี้ ใบหน้าทั้งสองใกล้ชิดกันเพียงแค่ปลายจมูก ครั้นร่างบางพยายามจะเลื่อนตัวลงจากตัก แต่ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้ กระโปรงเดรสทรงเอเลิกขึ้นมาจนแทบจะเห็นแพนตี้ตัวน้อยอยู่แล้ว บางครั้งก็เหมือนเขาจงใจดันสะโพกเข้าหาเธอ อย่างเช่นในตอนนี้“อื้ออออออ คนทะลึ่ง อย่าแกล้ง...” ร่างบางขบริมฝีปากเพื่อระงับอาการซ่านสยิวเมื่อสิ่งนูนแข็งเบื้องล่างถูกบดเข้าหากลีบกุหล