Semua Bab คำพิพากษาซาตาน: Bab 41 - Bab 50

“ยะ อย่าา ได้โปรด” คำอ้อนวอนหลุดออกมาจากปากโดยอัตโนมัติเมื่อสัมผัสได้ถึงความโหดเหี้ยมที่กำลังจะต้องเผชิญ“คิดว่าพอเบื่อกูแล้วก็จะหนีไปจากกูได้ง่ายๆสินะ กูคงใจดีกับมึงมากไปจนมึงคิดว่าจะทำอะไรกับกูก็ได้ยังงั้นสินะ”“มะ ไม่ใช่” นาเดียตกใจกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป พยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นจากร่างใหญ่ที่พุ่งตัวเข้ามา มือใหญ่บีบเข้าที่แก้มจนเธอเจ็บปวดไปทั้งใบหน้า ก่อนจะประกบปากดูดดึงลิ้นเล็กจนแทบจะกลืนลงคอ มืออีกข้างก็จับขาให้อ้าออกจากกัน ไม่สนใจเรี่ยวแรงเพียงสะกิดที่ทุบอยู่บนอก นาเดียแทบจะขาดอากาศหายใจ ซ้ำด้านล่างก็กำลังจะถูกทะลวงโดยที่รูสวาทเธอไร้ซึ่งสิ่งช่วยหล่อลื่นใดๆปึดดด!“อื้ออออออ” ตากลมเบิกโพลงด้วยความเจ็บปวดจากการถูกรุกล้ำ แม้จะผ่านการใช้งานมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ยังคงฟิตกระชับคับแน่นเหมือนดังเช่นวันแรกที่ถูกรุกล้ำ“อื้ออ เจ็บ... หนูเจ็บ” เสียงเพ้อเล็ดลอดออกมาจากลำคอ มันแผ่วเบาแม้แต่เสียงดูดดึงที่หน้าอกยังดังกว่า เสียงครางสั่นของนาเดียทำให้เจคอปรู้สึกเจ็บในอกไม่แพ้กัน เขาค่อยๆผ่อนแรงกระแทกลง จนกระทั่งแช่มันคาไว้เฉยๆ มองหน้าคนตัวเล็กด้วยแววตาสิ้นหวัง“ฉันให้โอกาสเธ

นาเดียเดินมานั่งบนเก้าอี้ชายหาด หยิบเครื่องดื่มขึ้นมากระดกแก้วแล้วแก้วเล่า มองหนุ่มสาวเต้นแร้งเต้นกากันอย่างมีความสุข เจคอปจัดลานเวทีมินิคอนเสิร์ตขึ้นเพื่อสร้างสีสันให้แก่งานเลี้ยง แม้เธอจะพยายามหลบตามองไปทางอื่น แต่ภาพบาดตาตรงหน้าก็ยังคอยทิ่มแทงหัวใจอยู่ร่ำไปเจคอปยืนโอบรอบเอวบางของญาดาพลางยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มเรื่อยๆ ปล่อยให้หญิงสาวตรงหน้าวาดลวดลายเต้นยั่วเขาเต็มที่ แม้ร่างกายของเจคอปจะอยู่ตรงหน้าผู้หญิงอีกคน แต่ทว่าจิตใจกลับจดจ่ออยู่กับผู้หญิงอีกคนที่เอาแต่นั่งกระดกเครื่องดื่มไม่ยั้ง“นั่งคนเดียวเหรอครับ” ชายหนุ่มรูปร่างไม่สูงมากเอ่ยทักคนตัวเล็กที่นั่งทอดสายตามองไปยังทะเลมืดมิด เรียกสติคนที่เริ่มอยู่ในอาการมึนเมาให้หันมาสนใจ“อ๋อค่ะ” นาเดียตอบกลับโดยไม่ได้ใส่ใจมากนัก เธอยังคงยกเหล้าขึ้นดื่มโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ คนมาใหม่จึงถือวิสาสะนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวข้างๆ“ผมน็อตครับ อยู่แผนกICU เธอล่ะ” เขายิ้มแป้นให้นาเดีย ดูๆไปเขาก็น่ารักดี ไม่ได้มองเธอด้วยสายตาแทะโลมอย่างที่เธอเกลียดด้วย“นาเดียค่ะ เราอยู่ห้องผ่าตัด” นาเดียส่งยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า ก่อนการสนทนาเล็กๆจะเริ่มต้นขึ้น ชายหนุ่มเป็

นาเดียตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เสียงกระแทกจากกำปั้นดังสนั่นจนเธอนึกกลัวว่าเขาอาจจะทำรุนแรงกับเธอแบบนั้น พลันสายตาเย็นชาจากร่างสูงก็กดต่ำมองมาที่เธอ ร่างบางใจหายวาบ อยากจะลุกหนี แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัว ฝ่ามือหนาเลื่อนมาจับที่ข้อเท้าก่อนจะออกแรงดึงให้เธอนอนราบลงกับเตียง นาเดียหวีดร้องด้วยความตกใจ มองเขาจับขาเธออ้าออก“ยะ อย่า... อย่าทำแบบนั้นอีกเลยนะคะ ฮึก” นาเดียหลับตา ไม่กล้าลืมตามองคนตรงหน้า เธอรู้สึมถึงสัมผัสแผ่วเบาจากปลายนิ้วลูบไล้ไปทั่วกายสาว ทุกจุดที่นิ้วเขาลากผ่านมันให้ความรู้สึกเย็นสบายแปลกๆจนเธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บาดแผลด้านล่างอีกร่างบางยังคงไม่กล้าลืมตามอง ได้แต่ปล่อยให้เขาจาบจ้วงของสงวนเธอจนกว่าจะพอใจ นิ้วเรียวค่อยๆสอดแทรกเข้าไปภายใน ตอนนี้เธอเริ่มแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่อยู่บนปลายนิ้วของเขาคงจะเป็นครีมหรือยาอะไรสักอย่างที่ให้ความรู้สึกเย็นวาบ แต่ทว่ากลับช่วยบรรเทาอาการปวดแสบที่บาดแผลได้เป็นอย่างดีเจคอปทายาบรรเทาอาการอักเสบจนทั่วก่อนจะหุบขานาเดีย หลังจากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบนานหลายนาที จนเธอรู้สึกถึงความปลอดภัย จึงค่อยๆลืมตาขึ้น ปรากฏแผ่นหลังของเจคอปนั่งอย

ต่อให้ไม่เหลือความหวัง ฉันก็จะไม่ยอมแพ้!แม้จะประกาศกับตัวเองออกไปแบบนั้น แต่พอมาเจอกับความมั่นใจเกินร้อยของญาดา นาเดียก็แทบจะหมดกำลังใจ เธอปล่อยให้ญาดาเดินยิ้มร่านำไปยังห้องอาหารก่อน ส่วนตัวเองทำได้แค่เดินถอนหายใจมองตามแผ่นหลังของเพื่อนรัก หากเธอมีความมั่นใจได้สักครึ่งหนึ่งของญาดาก็คงจะดีไม่น้อยเพราะมัวแต่เดินก้มหน้า จึงไม่ทันระวังชนเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคน “อ๊ะ!! พี่เจค”นาเดียใจเต้นระทึก คงเพราะนอนคิดเรื่องของเขาตลอดทั้งคืนและตัดสินใจจะเอาเขากลับคืนมา ตอนนี้จึงรู้สึกตื่นเต้นจนเกินเหตุ หญิงสาวส่งยิ้มให้เขา แต่พอเห็นสีหน้าเฉยเมยตอบกลับมา นาเดียก็จุกในอกจนพูดอะไรไม่ออก“.......” เจคอปไม่ได้เอ่ยทักหรือสนใจอะไรนาเดียมากนัก เขาหันมามองคนที่เดินชนกันเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับและเดินจากไป นาเดียชะงัก ร่างกายพลันรู้สึกเย็นวาบ แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับแผลถลอกตรงหลังมือข้างขวาของเขา เธอนึกออกทันที มันคือรอยที่เกิดจากการชกกำแพงเมื่อคืนนี้ เธอรู้ซึ้งแล้วว่ารอยร้าวระหว่างเธอกับเขามันเกิดขึ้นเพราะความลังเลและความโง่เง่าของเธอทั้งนั้น เธอทำร้ายความรู้สึกของเขา ทำให้เขาเสียใจ เพราะ

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เหลืออีกเพียง 5 คะแนนก็จะได้ผู้ชนะ คราวนี้ญาดาเดินหน้าบุกเต็มที่ เธอหวดลูกตบใส่นาเดียทุกรอบจนร่างบางล้มลงไปกับพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า และทุกครั้งเธอก็จะได้รับเพียงความเฉยชาจากร่างสูงที่นั่งมองอยู่ข้างสนาม แม้นาเดียจะพยายามตอบโต้ญาดาไปทุกครั้งที่มีโอกาส แต่เธอก็เริ่มจะถอดใจกับการแข่งขันบ้าบอนี้เต็มที เธอเสียใจที่เห็นญาดามีเจตนาจะทำร้ายกัน เสียใจที่เห็นเจคอปแสดงท่าทีห่วงใยญาดา แต่กลับไร้เยื่อใยกับเธอ ต่อให้เธอทำดีแค่ไหน สุดท้ายเธอก็คงแพ้อยู่วันยันค่ำ สายตาเริ่มพร่าเบลอจากหยาดน้ำที่เอ่อคลอ“เดีย...ระวัง!!!” เสียงน็อตตะโกนบอกร่างบางที่ยืนเหม่อลอยไปชั่วขณะ เปิดโอกาสให้ผู้หญิงอีกคนตบลูกบอลพุ่งตรงเข้ามาหาเธอลูกบอลกระทบเข้าที่ข้างแก้มซ้ายอย่างจังจนนาเดียล้มพลับลงกับพื้น มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ความคิดในอดีตแวบเข้ามาในหัว ตลอด 4 ปีที่ผ่านมา ญาดาเคยเห็นเธอเป็นเพื่อนบ้างไหมหรือมีแต่เธอที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่าเราเป็นเพื่อนกัน“เดีย เป็นยังไงบ้าง เห้ย!! ทำไมเล่นเหี้ยๆยังงี้วะ เดียเป็นเพื่อนมึงนะโว๊ยย” น็อตโมโหสุดขีดจนตะคอกใส่หน้าญาดาอย่างไม่เกรงใจ นั้นยิ่งตอกย้ำให้เธอร