Semua Bab คำพิพากษาซาตาน: Bab 11 - Bab 20

นาเดียหวาดกลัวจนน้ำตาร่วงลงมากระทบฝ่ามือของซาตาน ไร้ซึ่งความปราณีจากคนตรงหน้า เจคอปสะบัดมือจนร่างบางเซล้มลงบนเบาะ เขาขับรถแล่นฉิวออกจากร้านโดยไม่หันมาสนใจหญิงสาวที่นั่งตัวงอด้วยความเจ็บปวด“คุณจะพาหนูไปไหนคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน!” นาเดียหันมาตวาด ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่เขากลับเอาแต่นั่งนิ่ง เหยียบคันเร่งเต็มฝ่าเท้าจนเธอนึกกลัวว่าเขาอาจพาเธอไปตายอย่างที่พูดจริงๆ“ถ้าคุณไม่ตอบ หนูจะกระโดดลงเดี๋ยวนี้แหละ” นาเดียพยายามจะเปิดประตูออกจากรถที่วิ่งด้วยความเร็วสูง ซาตานร้ายที่ไม่เคยสนใจใยดีผู้หญิงหน้าไหนกลับต้องยอมเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง นึกกลัวว่าเธอจะกระโดดลงไปจริงๆทันทีที่รถจอดสนิท ร่างบางก็ถูกกระชากเข้าหา ริมฝีปากของเธอถูกบดจูบอย่างรุนแรง นาเดียตกใจกับการจู่โจมหยาบคายจนเผลอกัดไปเต็มแรง เจคอปปาดหยดเลือดที่ไหลออกมา มองใบหน้าขาวซีดของนาเดีย ก่อนจะดึงเธอเข้ามาบดจูบอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวปิดปากแน่นสนิทจนเขาต้องใช้ฝ่ามือบีบแก้มให้อ้าออก เขาบีบค้างเอาไว้อย่างนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เธอสามารถกัดเขาได้อีก นาเดียปวดร้าวไปทั้งใบหน้า หัวใจสั่นไหวเมื่อรู้สึกถึงลิ้นอุ่นๆแทรกตัวเข้ามา เขาฉกชิมความหวา

เจคอปหันมองร่างที่ยังนอนแน่นิ่ง มองท่อนล่างของเธอที่ยังเปลือยเปล่า เกลียดนัก พวกผู้หญิงที่ไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง“ไม่อยากใส่ก็ไม่ต้องใส่ ลงไปสภาพนี้แหละ” เขากระแทกประตูเสียงดังจนนาเดียสะดุ้งตื่น เธอผวามองประตูฝั่งตนเองถูกกระชากออก เจคอปคว้าแขนนาเดียให้ลงมาจากรถทั้งอย่างนั้น“โอ๊ยย ผ.อ.ได้โปรด ปล่อยหนูไปเถอะนะ” นาเดียยื้อยุดฉุดกระชากกับแรงของเขา ยิ่งเธอขยับตัว เธอก็ยิ่งปวดร้าวไปทั้งร่างกาย“อย่ามาสำออย ตกลงจะใส่ไหมกางเกง ไม่ใส่ก็ออกมา!” เขาตะคอกเสียงดังลั่น นาเดียได้แต่พยักหน้ารับพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกระลอก“ฮึก ฮือๆๆๆๆ โอ๊ย ฮื่ออออ”เจคอปมองร่างสะอึกสะอื้นค่อยๆเอื้อมไปหยิบกางเกงอย่างขัดใจ เขาไม่ได้มีความอดทนมากมายขนาดนั้น“รำคาญโว๊ย ชักช้าอยู่ได้ มานี่!” ร่างบางถูกอุ้มขึ้นพาดบ่า เขาถอดเสื้อเชิ้ตห่อหุ้มท่อนล่างที่เปลือยเปล่าของเธอไว้“กรี๊ดดดดด หนูเจ็บ จะพาเดียไปไหน ผ.อ. ปล่อยเดียไปเถอะนะ ฮื้อๆๆ คุณทำแบบนี้กับหนูทำไมคะ ผ.อ.! ผ.อ.!” นาเดียมองไปรอบๆด้วยความตื่นกลัว เธอคิดว่าหลังจบบทสวาทป่าเถื่อนแล้ว เขาจะปล่อยเธอไปเสียอีก แต่ที่นี้... มันเหมือนจะเป็นที่พักของเขามากกว่าเจคอปแบกร่างบ

“จะให้หนู เอ่อ... จะให้หนูทำอะไรอีกไหมคะ” น้ำเสียงใสซื่อของเธอทำเอาเจคอปแทบคลั่ง เขาแผ่รังสีชั่วร้ายจนนาเดียรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว เฝ้ารอคำตอบด้วยใจระทึก ปรากฏยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าเจคอป ถึงเวลาที่เขาจะได้เล่นกับเหยื่อเสียที“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น นอนหลับตาเฉยๆก็พอ”นาเดียรู้สึกถึงความยวบยาบที่ปลายเตียง ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ แม้เขาจะสั่งแบบนั้น แต่นาเดียก็อดลืมตาขึ้นมองไม่ได้“ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ ไหน... ไหนผ.อ.สัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินหนูไงคะ หนูเจ็บ...อ๊ะ!” ร่างบางเกร็งเรียวขาเมื่อเขาวางฝ่ามือลงบนเข่า“ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำเถอะน่า ถ้าไม่อยากให้ฉันโมโห”นาเดียรีบหลับตาลงทันที บีบฝ่ามือเข้าหากันแน่น เจคอปมองร่างสั่นระริกตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะลากสายตาวนเวียนอยู่บริเวณร่องสวาทบวมช้ำ เธอทำตัวเธอเองนะนาเดีย!“ถ้าว่าง่ายๆ ฉันจะไม่ทำให้เธอเจ็บ ตกลงไหม?”นาเดียจำต้องพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้เจคอปพิจารณาใบหน้าอ่อนเยาว์ที่แต่งแต้มด้วยสีสันบางเบา ต่างจากใบหน้าของผู้หญิงที่ผ่านมา พึ่งรู้ว่าแบบนี้มันดูแล้วสบายตากว่ากันมากทีเดียว เขาเลื่อนสายตาลงมองกลีบปากสีชมพู อยู่ๆหัวใจก็เต้นโครมครามอย่างหาสาเหตุไม่ไ

นาเดียพึ่งรู้สึกตัวเมื่อเรียวขาทั้งสองข้างของเธอถูกถ่างออกจากกัน กว่าจะทันได้ทักท้วง ปากหนาก็จู่โจมเข้าที่กลีบกุหลาบของเธอแล้ว“อ๊ะ!!! ผ.อ.มะ ไม่เอา..” นาเดียรีบผลักศีรษะของเขาออกไปให้พ้นจากหว่างขา แต่เขากลับยิ่งซุกไซร้ใบหน้าดอมดมกลิ่นหอมรัญจวน เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบา ร่างกายก็แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ“อ๊าย อ๊ะ ซี๊ด เจคอป หนูเสียว อ๊าส์ ผ.อ. พอก่อน อ๊าาาา” ปากร้องปฏิเสธ แต่มือกลับขยุ้มผมกดศีรษะทุยเข้ากับร่องสวาทเต็มแรง นาเดียเสียวกระสันจนร่างกายแอ่นจากพื้น เธอร่อนสะโพกเข้าหาความรัญจวนที่แสนพิศดาร ความรู้สึกช่างแตกต่างจากเมื่อกลางวันราวฟ้ากับเหวเจคอปเกร็งลิ้นแหย่เข้าไปในช่องคับแคบ ก่อนจะตวัดขึ้นมาเลียปุ่มกระสัน ทำแบบนี้ต่อเนื่องและเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ รับรู้ถึงแรงกอดรัดจากเรียวขางาม ร่างบางลอยตัวขึ้นจากพื้น นาเดียใกล้จะเสร็จสมอารมณ์หมายอีกครั้ง“อ๊าา พี่เจค เสียวว อือๆๆ อื้อออ อ๊ายยย” นาเดียเหยียดเกร็งลำตัว ปล่อยอารมณ์ลอยล่องอยู่กลางอากาศ“ตาฉันกินเธอบ้างละนะ เด็กน้อย” เขาเลื่อนกายกำยำขึ้นทาบทับ ใช้หัวเห็ดบานใหญ่ถูไถไปมากับร่องรัก ท่อนใหญ่ทลวงเข้าไปในร่องชุ่มฉ่ำอย่างง่ายดาย ร่างบางเผลอฝัง

เสียงนาฬิกาดังปลุกร่างที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง แม้แสงสว่างยามเช้าจะสาดแสงลอดม่านหน้าต่างเข้ามากระทบกับใบหน้าของทั้งคู่แล้วก็ตาม เจคอปเอื้อมมือไปกดปิดเสียงดังน่ารำคาญ เป็นคืนแรกในรอบหลายเดือนที่เขาได้นอนหลับเต็มอิ่มขนาดนี้ และเขารู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด แขนกำยำสอดแทรกเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อดึงร่างนุ่มนิ่มที่มอบความสุขให้เขาตลอดทั้งคืนเข้ามาสวมกอด เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขานึกอยากกอดผู้หญิงในยามตื่นนอนแบบนี้ มือหนาสัมผัสเขากับร่างนุ่มนิ่มที่นอนเปลือยกายอยู่ไม่ไกล ร่างกายของนาเดียมีอุณหภูมิร้อนระอุจนเขาต้องชักมือกลับ เจคอปตื่นเต็มตา เขาลุกขึ้นนั่งพลางแตะฝ่ามือลงบนหน้าผากของหญิงสาวที่ยังนอนนิ่งสนิท ร้อนฉ่า...“แค่นี้ถึงขั้นไข้ขึ้นเลยเหรอ” เขาดีดตัวลงจากเตียง รื้อหาผ้าขนหนูผืนเล็กจากในตู้เสื้อผ้า แม้อาจารย์หมอรุ่นใหญ่อย่างเขาจะรู้วิธีการดูแลคนป่วยเป็นอย่างดี แต่นอกจากเจมส์มาร์กับมินตราแล้ว เขาก็ไม่เคยดูแลคนอื่นมาก่อน จะพาไปโรงพยาบาลก็เสียเวลาเปล่าๆ คิดซะว่าดูแลคนไข้คนหนึ่งก็แล้วกันเสียงดังโครมครามในครัวปลุกร่างบางที่ยังสลึมสลือเพราะพิษไข้ให้ตื่นขึ้น นาเดียปวดเวียนศีรษะอย่างหนัก แม้จะอาการดีขึ้นเ