บทที่ 5 ผู้หญิงที่ชื่อนาเดีย

รถสปอร์ตคันหรูไหวโยกอยู่นานร่วมชั่วโมง เสียงครวญครางภายในรถดังต่อเนื่องเนิ่นนาน จนในที่สุดก็เงียบเสียงไป

วาววาเหนื่อยหอบจนต้องซบใบหน้าลงกับบ่าใหญ่ แต่อีกฝ่ายรีบผลักตัวเธอออก เขาไม่ชอบให้ใครมาอิงแอบแนบชิดใกล้ๆ ไม่จำเป็นต้องอ่อนโยนกับพวกหล่อน แค่ให้เศษเงินตอบแทน พวกเธอก็พอใจแล้ว

วาววามองร่างใหญ่เอื้อมไปหยิบสมุดเช็คในเก๊ะหน้ารถ กล่องถุงยางแทบจะทะลักออกมา เขาจรดปากกาตวัดลายเซ็นหวัดๆ ก่อนจะยื่นให้หญิงสาว เช็คเงินสดสองแสนบาท วาววาตาลุกวาวรีบก้มลงกราบแนบไหล่ของเขา “ขอบพระคุณผ.อ.มากนะคะที่เมตตาวา”

“อื้ม แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปรอฉันที่ห้อง อย่าลืมหาชุดที่เรียบร้อยกว่านี่มาเปลี่ยนด้วย”

“ค่ะ วาทราบค่ะ ผ.อ”

เธอรีบลงจากรถ ขยับเกาะอกให้เข้าที่ เธอต้องรีบทำเวลาเพื่อไปให้ถึงก่อนเขา คนที่ไม่เคยคอยใครอย่างเขาอาจจะหิ้วหมอหรือพยาบาลแถวนั้นเข้าไปบำเรอแทนเธอได้ทุกเมื่อ

เสียงครวญครางของวาววาดังต่อเนื่องมานานนับชั่วโมง ความอึดทนของเจคอปทำให้วาววาแตะขอบสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่เขายังไม่ไปถึงไหน

เจคอปเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายรสสวาทเดิมๆ เขากำลังนึกถึงของสดใหม่ที่เร้าอารมณ์มากกว่านี้ อะไรที่น่าตื่นเต้น เร้าใจ อย่างเช่นผู้หญิงคนนั้น ที่เขาบังเอิญเจอเมื่อหลายวันก่อน เธอชื่ออะไรนะ เสียดายที่เขาลืมไปแล้ว แต่เขายังจำความไร้เดียงสาของเธอได้อย่างชัดเจน ร่างกายสดใหม่และความอ่อนต่อโลกของสาวแรกแย้มทำให้เขากระชุ่มกระชวยหัวใจ

เจคอปจินตนาการถึงใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังบิดเบี้ยวเพราะอารมณ์เสียวซ่าน นึกถึงช่วงล่างอวบอูม ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ นึกถึงความคับแน่นฟิตกระชับ และเรือนร่างอ่อนนุ่มน่าคลอเคลีย

“อ๊าาาส์ แน่นฉิบ เด้งอีก แรงๆ ซี๊ดดด”

เจคอปรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งลำ ในตัวเธอบีบรัด ตอดท่อนเนื้อตุบๆ เจคอปรีบจับสะโพกให้เด้งรับ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเป็นจังหวะถี่ เขาสูดหายใจลึก ครางหนักๆในลำคอก่อนจะปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าใส่เต็มภาชนะรองรับ เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมาย เขาก็ผลักร่างของวาววาออกทันที

“ออกไปได้แล้ว ทำความสะอาดพื้นให้ฉันด้วย”

เขาพูดอย่างเย็นชาก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ กลับออกมาหญิงสาวก็ไม่อยู่แล้ว

“เฮ้ออออ สงสัยจะเพี้ยนนะเรา ถึงได้คิดถึงยัยเด็กนั่น”

ร่างใหญ่นั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยขณะนึกถึงผู้หญิงแปลกหน้าที่เขาจำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อ เขาตกอยู่ในภวังค์จนไม่รู้ตัวว่ามีใครเดินเข้ามาในห้อง

“อะแฮ่ม” เจมส์มาร์กระแอ้มเล็กน้อยเพื่อให้เขารู้สึกตัว “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรครับพี่”

“อ้าว ไปไงมาไง นั่งก่อนสิ” เจคอปเปลี่ยนสีหน้าทันที เขาพึ่งนึกได้ว่าเบี้ยวนัดน้องชาย

“เบี้ยวนัดเข้าช่วยผมผ่าตัด แล้วเอาผู้หญิงมานอนกกในห้องทำงาน เอ้... หรือว่าผมกำลังจะได้พี่สะใภ้เร็วๆ นี้” เจมส์มาร์นึกถึงผู้หญิงที่พึ่งเดินสวนกันเมื่อครู่กับใบหน้าอมยิ้มที่ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเห็นพี่ชายทำมาก่อน

“งี่เง่า ฉันไม่คว้าเอาผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้นมาทำเมียหรอก เมื่อกี้ฉันกำลังนึกถึง…” เขาเงียบไปเพราะจำชื่อหล่อนไม่ได้ “นึกถึงคนที่เจอที่ผับเมื่อคราวก่อน” เขาเผลออมยิ้มอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

เจมส์มาร์ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง พี่ชายเขาบ่นคิดถึงผู้หญิง แถมยังมานั่งอมยิ้มทำตาหวานเยิ้มขนาดนี้ หิมะคงตกในประเทศไทยแน่

“สวยมากเลยเหรอครับ”

“เปล่า แต่น่ารัก... เอ้ย! อะแฮ่ม แบบว่าแล้วนี่การงานไม่มีทำหรือไง” เจคอปรีบปรับสีหน้าเมื่อรู้ตัวว่าถูกน้องชายหลอกถาม

“ฮ่ะๆๆๆ ที่แท้สเปคพี่ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ประเภทเด็กสาวน่ารักๆ งั้นผมจะบอกว่าพี่พลาดแล้วล่ะ เมื่อวันก่อนที่พี่เบี้ยวนัดช่วยผมผ่าตัด ผมไปเจออะไรเด็ดๆ ในห้องผ่าตัดด้วย”

เจคอปหรี่ตามองใบหน้าเคลิบเคลิ้มของน้องชาย “อะไรที่ว่าเด็ด”

“ผมไปเจอพยาบาลใหม่คนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก เนื้อตัวเนียนนุ่มยังกับเด็ก ไม่นึกว่าจะเรียนจบแล้ว” เจมส์เผลอยิ้มเมื่อนึกถึงนาเดีย เขาไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดสองแง่สองง่ามที่เขาพูด มันทำให้พ่อเสือเข้าใจผิด

“นี่ ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะถ้านายจะหาความสุขใส่ตัวบ้างเป็นครั้งคราว แต่อย่าลืมว่านายมีคู่หมั้นอยู่แล้ว” เจคอปมองหน้าน้องชายด้วยแววตาคมกริบ เจมส์มาร์มีท่าทีลังเล เขารู้ตัวว่าตัวเองมีคู่หมั้น แต่ทว่าเขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น เขากำลังนึกถึงผู้หญิงอีกคนที่เข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาจนเต็มดวง

“ถ้าสมมติว่าผมไม่ได้รักมินตราและอยากจะถอนหมั้น...”

“ไม่ได้ แกจะถอนหมั้นไม่ได้เด็ดขาด ฉันไม่ยอมรับผู้หญิงหน้าไหนมาใช้นามสกุลของตระกูลเราทั้งนั้นนอกจากมินตรา ป๊าก็ด้วย”

เจคอประงับอารมณ์ลงเมื่อเห็นสีหน้าสลดของน้องชาย เขาเองก็รู้สึกผิดกับเรื่องของเจมส์มาร์ เพราะตัวเขาไม่คิดจะแต่งงานมีหลานให้พ่อกับแม่เสียที ทำให้ความกดดันทั้งหมดตกมาอยู่ที่ตัวน้องชาย

“ผมแค่ล้อเล่นน่ะครับ ผมว่าผมขอตัวไปทำงานต่อดีกว่า”

เจคอปรู้จักเจมส์มาร์ดี สีหน้าของเขาเมื่อสักครู่ เจมส์ต้องไม่ได้พูดเล่นแน่ คู่หมั้นที่หมายหมั้นกันมาตั้งแต่เด็ก เจมส์ไม่เคยมีท่าทีว่าจะปฏิเสธงานหมั้นมาก่อน จนกระทั่ง... เขาพูดถึงผู้หญิงคนใหม่ที่พึ่งเจอกัน เจมส์คงไปหลงเสน่ห์ลีลาอะไรของแม่สาวพยาบาลใหม่คนนี้แน่

“พยาบาลคนนั้น ชื่ออะไรแล้วนะ” เจคอปเอ่ยถามก่อนเจมส์จะออกจากห้อง

“นาเดียครับ” เขาหันมาตอบแค่นั้น แล้วก็เดินออกไป

“นาเดียงั้นเหรอ ฉันคงต้องไปเจอกับเธอหน่อยแล้ว”

เสือร้ายทำหน้าขรึม ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ อย่าคิดจะมาจับน้องชายฉันได้ง่ายๆ เจมส์มาร์อาจยังอ่อนหัดเรื่องผู้หญิงมาก อย่างเธอต้องมาเจอกับฉัน บนใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจ