All Chapters of คำพิพากษาซาตาน: Chapter 21 - Chapter 30

นาเดียเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนถึงที่ทำงาน เพราะหญิงสาวมาเช้ามาก บริเวณชั้นลอยที่เป็นส่วนของห้องน้ำและห้องเปลี่ยนชุดจึงปลอดผู้คน “มาทำงานเช้าขนาดนี้ ผ.อ.น่าจะให้โบนัสเรานะเนี่ย” หญิงสาวพูดกับตัวเองพลางหยิบชุดปลอดเชื้อเข้ามาเปลี่ยนในห้อง​ “เธอได้แน่ แต่คงไม่ใช่โบนัสหรอกนะ”นาเดียแทบหยุดหายใจ หญิงสาวทั้งตกใจ ทั้งตกตะลึง หัวใจเย็นวาบจนแทบจะหยุดเต้น ไม่ทันได้กรีดร้อง มือหนาของเจคอปก็เอื้อมมาปิดปากพร้อมกับอุ้มร่างบางผลักเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด“เธอมันเป็นผู้หญิงตลบตะแลง มารยาร้อยเล่มเกวี่ยน ทำไมเธอถึงได้ร่านขนาดนี้ห๊ะนาเดีย ฉันคนเดียวมันยังไม่ถึงใจเธออีกรึไง!”​ เจคอปกัดฟันพูดด้วยความโมโห เขาพยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าของนาเดียออกจากร่างกาย สาวน้อยยังคงอยู่ในอาการตกใจ ซ้ำยังมึนงงกับสิ่งที่เขากำลังกล่าวหาเธอ“ผ.อ.ปล่อยนะคะ นี่มันเรื่องอะไร อ๊ะ! อื้มมม หยุด! อื้อออ อืออ” ปากหนาบดจูบอย่างรุนแรง ไม่หลงเหลือความนุ่มนวล เขาถอดเสื้อผ้านาเดียออกก่อนจะถอดกางเกงตัวเองตาม ปลดปล่อยมังกรยักษ์ออกมาผงาดชูลำพร้อมจะสั่งสอนยัยตัวดี เจคอปใช้มือยกขาทั้งสองข้างของเธอจนร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้น เขาค่อยๆดันส

นาเดียเปิดประตูขึ้นมานั่งบนรถ ไม่วายชะเง้อมองกลัวว่าจะมีคนเห็นโดยที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง เธอหันมองเขาด้วยสีหน้าร้อนรน“ผ.อ.ออกรถเถอะค่ะ เดี๋ยวมีใคร... ว๊ายยย” ร่างเล็กลอยตัวขึ้นจากเบาะมานั่งคร่อมบนตัก เขาชักจะเหลืออดกับนาเดียเต็มที นอกจากเธอจะไม่สำนึก มาถึงก็ยังสั่งเขาฉอดๆ เจคอปดูดดึงยอดถันผ่านชุดเดรสบางเบา ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วสะโพกกลม พยายามจะถอดชั้นในน่ารำคาญของเธอออก เขาต้องสั่งสอนให้เธอจดจำว่าไม่ควรเหิมเกิมกับเขา!“อ๊ะ ผ.อ.จะทำ อื้มม จะทำอะไร อุ้ยย พอก่อน เดี๋ยวมีคนมาเห็น” นาเดียดิ้นหนีจากสัมผัสสยิว เธอเตรียมใจมาแล้วว่าคงจะโดนเขาทำโทษ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะลงโทษเธอด้วยวิธีนี้แคว๊ก!!!เขาฉีกทึ้งชุดเดรสจนกระดุมเสื้อขาดกระจุยกระจาย เผยให้เห็นหน้าอกอวบอึ๋มที่ถูกยกทรงดันจนทะลัก ไม่รอช้า รีบส่งริมฝีปากเข้าไปดูดดึงเนื้ออวบขาวนุ่มรุนแรงจนเกิดรอยจ้ำ “ผ.อ.หยุดนะ ทำไมต้องรุนแรงด้วย หนูไม่ชอบ ปล่อยหนูนะ” กำปั้นเล็กกระหน่ำทุบตีเขาไม่ยั้ง ทำเอาคนที่โมโหเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเดือดดาลเข้าไปใหญ่ เขาถลกยกทรงของเธอลง ก่อนจะรีบดูดดึงเม็ดเล็กทั้งสองข้าง หวังให้ร่างเล็กเคลิบเคลิ้มจนต้องยอมสยบให้ก

เจคอปคว้ามือบางก่อนจะออกแรงกึ่งฉุดกึ่งลากให้รีบเดินตามเขาเข้าไปในตึก ระหว่างอยู่ในลิฟต์ ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดออกมา นาเดียกระชับเสื้อสูทเข้าหาตัว อดดีใจกับการกระทำของเขาไม่ได้ แม้ปากเขาจะร้ายแสนร้าย แต่เขาก็ยังปฏิบัติกับเธอในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง เมื่อถึงชั้นที่เป็นเป้าหมาย นาเดียก็เดินนำคนตัวโตเข้าไปในห้องเช่าขนาดเล็ก นึกอับอายกับชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเองเมื่อเทียบกับคอนโดหรูหราของเขา“ขอบคุณค่ะ ผ.อ.กลับไปได้แล้วล่ะ” นาเดียถอดเสื้อส่งคืนให้เขา เจคอปมองสภาพยั่วยวนของเธอ รู้สึกไม่ชอบใจอย่างแรงที่เธอทำประชดประชันเขา ร่างสูงรับเสื้อสูทมาก่อนจะปามันลงพื้น เขาอุ้มร่างบางเดินตรงไปที่เตียง ประทับจูบเร้าร้อนผสมปนเปกับความหึงหวง นาเดียตกใจกับการกระทำจาบจ้วงแสนเอาแต่ใจของเขา เธอพยายามผลักไสร่างหนา แต่เขากลับยิ่งขึ้นมาทาบทับบนตัวเธอเต็มตัว“ประชดฉันทำไม ไม่อายบ้างหรือไงห๊ะ เธอเห็นสายตาที่พวกผู้ชายมองเธอบ้างรึเปล่า อยากจะยั่วโมโหฉันนักรึไง” น้ำเสียงดุดันแต่ก็ฟังคล้ายตัดพ้อ เธอคิดว่าเขาจะไม่สนใจเธอเสียอีก เป็นอีกครั้งที่เจคอปแสดงท่าทางเหมือนว่าเขากำลังหึงหวงเธอ“อายค่ะ แต่ผ.อ.ดูถูกหนู ผ.อ.ต่างหากที่เป็น

เจคอปมุ่งหน้าไปยังห้องผ่าตัดด้วยอารมณ์คุกรุ่น ใจอยากจะถึงตัวนาเดียให้เร็วที่สุด ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ครางแครงใจในคำพูดของน้องชาย อารมณ์หึงหวงครอบงำความคิดจนมองไม่ออกว่าตนกำลังถูกน้องชายปั่นหัวอยู่ ฝีเท้ารีบเร่งจนเหมือนจะออกวิ่งอยู่แล้ว ฝ่ามือก็เร่งพิมพ์ข้อความส่งให้หญิงสาว ขณะนี้เป็นเวลาพักเที่ยง หล่อนเองก็คงจะพักอยู่เหมือนกัน'ออกมาหาฉันที่บันไดหนีไฟชั้น 3 เดี๋ยวนี้' - เจคอป'หนูกำลังทานข้าวอยู่ รอสัก 10 นาทีได้ไหมคะ' - นาเดีย'เดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!' - เจคอปนาเดียกำโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนรักที่ยอมกลับมาคุยกัน ทั้งสองกำลังสนทนาเกี่ยวกับเรื่องงานประชุมที่พัทยาสุดสัปดาห์นี้ นาเดียเหงื่อแตกพลั่ก พยายามคิดหาวิธีโกหกเพื่อปลีกตัวออกไปหาชายอีกคนที่ไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรถึงเร่งรัดกันขนาดนี้“อู๊ยยย แก ฉันปวดท้อง ขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะ” ใบหน้าเหยเกด้วยความปวดหน่วงเมื่อถูกข้าศึกโจมตีกระทันหัน ญาดาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะปล่อยให้นาเดียรีบวิ่งหายไประหว่างที่ยืนรอนาเดียด้วยหัวใจร้อนรุ่ม เสียงสนทนาของใครบางคนก็ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง เขาพยายามเงี่ยหูฟัง หากมีใครอยู่แถวน

แต่ในความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ไม่ได้เจอกันแค่สองวัน ชีวิตเขามันเงียบเหงาจนผิดปกติ รสชาติซาบซ่านที่ได้ร่วมเพศกับผู้หญิงคนอื่นไม่อาจเติมเต็มได้เหมือนที่เขาทำกับนาเดีย เขากลายเป็นคนใจลอย เอาแต่มองหน้าจอโทรศัพท์ ครั้นจะพิมพ์ข้อความส่งหาเธอ ก็ไม่รู้ว่าจะส่งไปว่าอะไร ในเมื่อเขาทำให้เธอเกลียดเขามากขนาดนี้ การที่เขาหายไปจากชีวิตมันก็คงทำให้เธอมีความสุขแล้ว ดูจากที่นาเดียเองก็ไม่เคยส่งข้อความหาเขาสักครั้ง เจคอปได้แต่ข่มความรู้สึกหวิวๆไว้ในใจ เขาไม่แน่ใจว่ามันใช่ 'ความคิดถึง' ไหม เพราะชีวิตนี้ก็ไม่เคยสัมผัสกับคำคำนี้มาก่อน ผ่านไปได้แค่สองวัน เขาก็ทนต่อไม่ไหวจนต้องหา 'ข้ออ้าง' บ้าๆอย่างการเอากำหนดการการประชุมมาให้ แม้จะรู้ว่ามันดูงี่เง่า แต่เขาก็จนปัญญาแล้ว เพียงแค่ได้มาเห็นหน้าเธอสักนิด เขาก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว…ดีขึ้นแล้วจริงเหรอ? ไม่ เขาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เขากลับยิ่งทรมานหนักกว่าเก่า ยิ่งได้เห็นหน้านาเดีย ได้อยู่ใกล้ชิด ได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย เขายิ่งอยากกอดเธอ อยากจูบเธอ อยากสัมผัสร่างกายนุ่มนิ่มของเธอ แล้วทำไมเขาต้องทน?เจคอปเสียเวลาคิดวกไปวนมา หาข้อสรุปให้กับความรู้