Semua Bab บ้านไร่สายสวาท: Bab 11 - Bab 20

บารมีมีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากเพื่อน เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากของเขา“แล้วมึงจะเอายังไงวะโมก” “ลำพังผู้หญิงคนนั้นกูไม่สนใจอยู่แล้ว แต่อีริคสิคือปัญหาใหญ่” วิโมกข์ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม นึกถึงเด็กน้อยที่พูดทั้งน้ำตาคนนั้น “ตอนที่ฉันถามเขาว่าทำไมไม่อยู่บ้าน น้ำตาเขาก็ร่วงออกมาทันที แล้วบอกว่ามีคนใจร้ายไล่เขากับแม่ออกจากบ้าน พ่อที่ไปเที่ยวบนสวรรค์ก็ยังไม่กลับมา จึงไม่มีใครช่วยเขากับแม่เลย แล้วเขาก็ถามกูว่าช่วยเขากับแม่หน่อยได้ไหม ให้เขาอาศัยอยู่ด้วยจนกว่าพ่อจะกลับมา” “แล้วมึงตอบไปว่ายังไง” บารมีใจร้อนรีบถามหาคำตอบ “กูถึงต้องมาหามึงนี่ไง” “ขอคำปรึกษาจากกูเหรอ” เห็นเพื่อนพยักหน้ารับก็ได้แต่ถอนหายใจหนักอก นิ่งเงียบใช้ความคิดไปชั่วขณะ.. “กูตามใจมึงไอ้โมก ไม่ว่ามึงจะตัดสินใจยังไง กูก็เคารพความเห็นของมึง” “นี่คือความเห็นของกูนะไอ้ทศ มึงตั้งใจฟังแล้วตอบคำถามกูด้วย” “เออ ว่ามาสิ” “นายสงสารเด็กไหม” “สงสารสิวะ เด็กนั่นก็ลูกของเพื่อนที่ไว้ใจเรายิ่งกว่าครอบครัวเขาอีกนะ” “แล้วมึงคิดว่าแม่อย่างนั้นจะดูแลล

มีนามองทุกคนเดินจากไปจนเหลือแต่ความว่างเปล่า แล้วจึงบันทึกภาพบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้สไตล์รีสอร์ตหลังใหญ่ไว้ในความทรงจำ มองต้นยางพาราที่ปลูกเรียงรายเป็นระเบียบสุดลูกหูลูกตา มองไปตามทางคอนกรีตที่พาไปยังบ่อเลี้ยงหอยเป๋าฮื้ออีกหลายร้อยบ่อ “สักวันฉันจะกลับมาเป็นเจ้าของพวกแกให้ได้” เธอตั้งปฏิญาณแล้วขึ้นรถขับไปตามเส้นทางที่พาออกนอกอาณาเขตฟาร์มสวนยาง ฟาร์มโชคอนันต์ หรือฟาร์มสวนยางโชคอนันต์ตามแต่คนจะถนัดเรียก... วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป เด็กชายอีริคเข้ามาอยู่ในความดูแลของวิโมกข์ถึงวันนี้ก็เป็นเวลาสองปีกว่าแล้ว เขาถูกส่งให้เข้าโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดของจังหวัด โดยมีเจ๊หวังและพี่เลี้ยงคนเก่าที่ชื่อหนึ่งคอยดูแลอย่างดีวิโมกข์มุ่งมั่นกับการพัฒนาคุณภาพสินค้าของเขาต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจสวนยางหรือการเลี้ยงหอยเป๋าฮื้อ เขาเริ่มกระจายรายได้ให้ชาวบ้านด้วยการสอนวิธีเลี้ยงสาหร่ายผมนาง อาหารสุดโปรดของหอยเป๋าฮื้อ และรับซื้อในราคาที่แพงกว่าที่อื่นเล็กน้อยหรือถ้าใครอยากจะเลี้ยงหอยบ้างเขาก็ยินดีให้คำแนะนำโดยไม่หวงความรู้ และยังรับซื้อหอยของชาวบ้านในราคาที่ยุติธรรม ส่วนบารมีก็เริ่มขยาย

“แต่ผมไม่คิดแบบป้านะ กี่ปีมาแล้วที่เธอหลงงมงายอยู่กับการพนัน ที่เธอเป็นแบบนั้นเพราะหมดตัวแล้วมากกว่า ถ้าลองมีเงินขึ้นมาอีกเธอก็จะกลับไปใหม่แน่นอน”เจ๊หวังมองชายหนุ่มผู้เย็นชาผิดจากหลายปีก่อนด้วยความเศร้า เขาจริงจังกับชีวิตมากเกินไปหรือเปล่าในตอนนี้“ให้โอกาสเธอสักครั้งนะคะคุณหนู หวังเองก็ยังไม่ได้ให้อภัยเธอนะคะ แต่หวังอยากให้โอกาสเธอเท่านั้น” นึกถึงสภาพซอมซ่อของมีนาวันนั้นแล้วรู้สึกอดสูยิ่งนัก เธอคงจะหมดตัวจริง ๆ นั่นแหละถึงได้อยู่ในสภาพแบบนั้น“...ผมเคารพการตัดสินใจของป้าก็แล้วกัน แต่ป้ามั่นใจแค่ไหนที่จะให้อีริคกลับไปอยู่กับแม่เขา” ถึงแม้เขาจะไม่ใช่พ่อหรือเครือญาติของเด็กน้อย แต่การอยู่ร่วมกันมาเกือบสองปีก็ทำให้รู้สึกผูกพันจนไม่อยากให้จากไป“คุณหนูเข้าใจผิดแล้วค่ะ หวังไม่ได้คืนคุณอีริคให้แม่เขานะคะ แต่หวังจะให้อีมาอยู่กับลูกที่นี่ต่างหาก” ถ้านางจะให้เด็กออกไป นางคงไม่เกริ่นถามเรื่องคนรักกับเขาหรอกเขาตกใจกับความคิดของแม่บ้านมากที่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ “ทำไมต้องให้อีเข้ามาอยู่ในบ้านผมด้วยล่ะ”

           มือที่กำลังจะเปิดประตูหยุดชะงัก หันไปมองคนที่นั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงด้วยสายตาว่างเปล่า          “ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นแฟน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องมาบอกเลิกกับฉันหรอก โชคดีนะจัสติน” แล้วเปิดประตูเดินออกไปจากห้องเธอเดินไปขึ้นรถแล้วหลับตานิ่งพิงหลังกับเบาะ นึกถึงใครคนหนึ่งที่ชอบโผล่หน้ามาขัดขวางเธอทุกครั้งในเวลาแบบนั้น“มันก็แค่ภาพลวงตาที่ไม่อาจแตะต้องได้จริง ทำไมเราต้องคิดถึงมันด้วย” เธอถามตัวเอง แต่ก็ไร้คำตอบที่น่าพอใจ...           ชาร์มมิ่ง แอนนาเบล เครน เดินหน้ามุ่ยลงจากเวทีเดินแบบการกุศล แล้วยืนนิ่งเป็นหุ่นให้เจ้าหน้าที่ถอดชุดเครื่องเพชรในตัวออก          “เรียบร้อยแล้วค่ะ ทางบริษัทจะนำเครื่องเพชรชุดนี้ส่งไปให้ที่บ้านภายในวันพรุ่งนี้นะคะ”         

          “เธอชอบชาร์มมิ่งขนาดนั้นเลยเหรอวิเวียน” ปรมัธหัวเราะตหึ ๆ ในลำคอ มองหน้าที่มีความสุขของเพื่อน “ถึงขนาดอยากได้เป็นพี่สะใภ้เลยเหรอ”          “อือ ฉันชอบชาร์มมิ่งจริง ๆ นะฮีโร่ ถึงแม้คนอื่นมักจะมองว่าเธอหยิ่งยะโส แต่นั่นก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น เพราะจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนมีน้ำใจโอบอ้อมอารีมาก แต่ที่เธอดูเป็นแบบนั้นอาจเป็นเพราะเธอสวยและบุคลิกดีมาก แล้วยังถูกเลี้ยงดูมาแบบคุณหนูขนานแท้ เลยดูเหมือนเย่อหยิ่งสำหรับคนที่ไม่รู้จักเธอดี”          “ถ้าฉันไม่รู้จักเธอลึกซึ้ง ฉันคงคิดว่าเธอเป็นทอมแน่ ๆ วิเวียน” ท่าทางเพื่อนรักที่พูดถึงลูกพี่ลูกน้องของเขา ช่างเหมือนผู้ชายเวลาพูดถึงหญิงสาวที่ตัวเองหลงใหลยิ่งนัก          “ฉันพูดเรื่องจริงนี่ ถ้าใครได้รู้จักกับชาร์มมิ่งก็ต้องหลงรักเธอทั้งนั้น ถ้าให้เวลาพี่โมกได้ใกล้ชิดเธอสักหน่อย เขาต้องหลงเส