Semua Bab บ้านไร่สายสวาท: Bab 21 - Bab 30

สองอาทิตย์ต่อมาวิเวียนและปรมัธก็เดินทางถึงประเทศไทย เพื่อนรักทั้งสองต่างกอดอำลากันภายในสนามบิน          “ขอให้เดินทางปลอดภัยนะวิเวียน ถึงแล้วโทรมาหาฉันด้วยนะ” ปรมัธบอกลาวิเวียนที่ต้องขึ้นเครื่องเพื่อเดินทางต่อไปจังหวัดสงขลา          “อือ ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อน แล้วอย่าลืมไปหาฉันบ้างนะ”          “ไม่ลืมหรอกน่า ถ้าอยากมาเที่ยวกรุงเทพก็โทรหาฉันได้นะ ฉันจะพาไปเอง”          “อือ ขอบใจนะฮีโร่ แล้วอย่าลืมช่วยพูดให้ชาร์มมิ่งสงสารฉันด้วยล่ะ”          ปรมัธคลายอ้อมแขนออกจากเพื่อนรัก “จะเศร้าหรือจะเซ็งดีเนี่ย จะจากกันอยู่แล้วยังใช้ฉันอีกนะ”          “เพื่อนมีไว้ใช้ เพื่อนมีไว้แก้เหงา เพื่อนมีไว้ปรับทุกข์ เพื่อนมีไว

“จริงเหรอครับ ดีใจจังที่อีริคจำได้”“แต่งเพลงมันยากกว่าแต่งนิทานใช่ไหมครับอาวิ”          “มันก็ยากเหมือนกันแหละจ้ะ แต่ถ้าเราอยากทำเราก็จะทำได้ เหมือนอย่างเพื่อนของอาวิไง”          “แล้วอาวิทำได้เหมือนเพื่อนไหมครับ” เด็กชายอีริคถามต่ออย่างสนใจ          “ถามอะไรอย่างนั้นล่ะลูก ถ้าคุณอาเขาทำอย่างเพื่อนได้ เขาคงไม่มาอยู่ที่นี่หรอกจ้ะ เลิกกวนใจคุณอาเขาแล้วก็รีบกินข้าวเถอะ” มีนาที่ไม่อยากกลายเป็นวิญญาณอยู่บนโต๊ะอาหารกล่าวขึ้น          “อาวิทำอย่างเพื่อนไม่ได้หรอกจ้ะ แต่อาวิวาดรูปได้เพราะอาชอบวาดรูป” วิเวียนรู้สึกขัดหูกับคำพูดของมีนา แต่เลือกที่จะไม่โต้ตอบต่อหน้าเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา “แต่อาโมกไม่เก่งเหมือนอีริคเลยเนอะ ไม่รู้จักเพลงที่อาวิร้อง”       

วิเวียนคลี่ยิ้มอวดฟันสวยแล้วหันไปมองพี่ชายต่างบิดาก่อนตอบเล็กน้อย“วิไม่ค่อยได้มาเมืองไทยบ่อยนักหรอกค่ะ ตอนที่คุณพ่อพี่โมกท่านยังมีชีวิตอยู่วิไม่เคยมาที่บ้านพี่เขาเลยค่ะ มีแต่มาเที่ยวที่บ้านคุณยายแล้วก็ไปเที่ยวทะเล แล้วก็ไปเที่ยวทางภาคเหนือค่ะ” หญิงสาวอธิบายให้เพื่อนของพี่ชายฟังอย่างเป็นกันเอง “ที่นี่จัดร้านสวยดีนะคะ ลูกค้าชาวต่างชาติก็เยอะด้วย หรือว่าไม่รับลูกค้าชาวไทย” เธอสงสัยเพราะมองไปมองมาก็เจอแต่พนักงานเท่านั้นที่เป็นคนไทย“พี่ก็รับหมดแหละ แต่สงสัยร้านพี่จะแพงไปสำหรับคนไทย แล้ววิเวียนคิดว่าร้านพี่แพงไหม”หญิงสาวดูเมนูที่ตั้งโชว์อยู่บนโต๊ะ “วิว่ามันก็สมราคานะคะ บรรยากาศ รสชาติอาหาร ภาชนะที่ใช้ดูหรูหราทุกชิ้น ที่สำคัญเหล้าอร่อย” เธอโน้มหน้าเข้าไปใกล้เขาแล้วเอามือป้องปาก “พี่ทศคงไม่ใช้เหล้าปลอมจากประเทศเพื่อนบ้านหรอกใช่ไหมคะ”บารมีหัวเราะลั่นด้วยความขบขันเมื่อได้ยินคำถามของสาวลาตินคนสวย ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องสาวของเพื่อน เขาคงใช้ปากขยี้ปากช่างถามนั้นให้ละลายไปแล้ว“ร้านของพี่ทำธุรกิจถูกต้องตามกฎหมายทุกประการจ้ะ ให้กรมสรรพากรมาตรวจได้เลย”“อย่ามาหลอกน้องสาวกูไอ้ทศ เดี๋ยวกูนี่แหละจะโทร

“มีนกลัวคุณเกลียดมีน ระหว่างโกรธกับเกลียด มีนยอมให้คุณโกรธดีกว่า มีนจึงเลือกที่จะทำแบบนั้น”“ผมไม่เคยเกลียดคุณเลยนะมีน.. เพียงแต่ผมอภัยให้คุณไม่ได้เท่านั้น ออกไปจากห้องผมได้แล้ว”ใบหน้าที่เริ่มยิ้มเมื่อได้ยินเขาบอกว่าไม่เคยเกลียดหุบลง เมื่อได้ยินประโยคหลังจากนั้น น้ำตาเม็ดโตเอ่อออกมาจากดวงตาจริง ๆ โดยไม่ได้เสแสร้งแล้วในตอนนี้“ไม่ให้อภัยมีนก็ไม่ว่าหรอก แต่มีนอยากขอโอกาสโมกอีกสักครั้ง เพื่อให้มีนได้พิสูจน์ความรักที่มีนมีต่อโมกได้ไหม”“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญ ออกไปได้แล้วผมง่วง”วิเวียนรีบหาที่หลบที่มิดชิดเมื่อได้ยินดังนั้น แต่ก็ยังไม่ไปไหนไกล เพราะจะรอดูให้เห็นกับตาว่ามีนาเดินออกมาจากห้องของพี่ชายก่อนเจ๊หวังค่อย ๆ เดินออกจากที่ซ่อน เมื่อเห็นมีนาและคุณหนูวิเวียนต่างเดินแยกย้ายกลับกันไปหมดแล้ว แล้วเดินกลับไปที่ห้องครัวพร้อมถาดซุปในมือ...มหานครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกาเจ็สสิก้ามองใบหน้าสวยใสไร้เครื่องสำอางของหลานสาวสุดที่รัก ที่ยังหลับอยู่บนเตียงนอน ก้มลงไปหอมแก้มใส ๆ หนึ่งทีด้วยความรักล้นหัวใจ แล้วจึงเดินออกไปจากห้อง“คุณย่า”สตรีสูงวัยหันไปมองหลานสาวแล้วเดินกลับไปหาเธอ “ย่าทำให้หลานตื่นเหรอ

“หลานของเธอสวยซะขนาดนี้ ถ้าไม่มีแฟนสิแปลก” คาร่าทำหน้าที่ไกล่เกลี่ย ไม่รู้สึกแปลกใจถ้าสาวสวยตรงหน้าบอกว่ามีแฟนแล้ว          “หลานฉันไม่เคยทำตัวเหลวไหล ฉันจึงแปลกใจเมื่อเธอพูดแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงกล้าเมินหลานสาวฉัน” เพราะคำพูดของเธอเหมือนกับเธอกำลังหลงรักเขาฝ่ายเดียว          “หลานชายฉันมาโน่นแล้ว” คาร่าใช้สายตามองนำทาง          “ขอโทษนะครับคุณย่า ผู้จัดการทีมโทรมาเพราะธุระด่วนจริง ๆ ก็เลยคุยกันนานไปหน่อย” โรเจอร์เดินมาถึงโต๊ะแล้วกล่าวขอโทษคุณย่าของตนก่อน แล้วจึงมองไปยังแขกทั้งสองของท่านพร้อมรอยยิ้ม.. แล้วเขาก็ต้องตะลึงตาค้าง กับความสวยของหญิงสาวที่มองเขาด้วยสายตาติดตำหนิ ลืมมารยาทพื้นฐานที่ต้องกล่าวคำทักทาย          “ทักทายคุณย่าเจ็สสิก้ากับหลานสาวเธอสิจ๊ะโรเจอร์” คาร่า