ตอนที่ 17 เข้าวัง

เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งเค่อ[1] หลิวหรงผิงก็ถูกลากขึ้นมานั่งบนรถม้าเรียบร้อย ปากเล็กๆ ของนางยังหาวหวอดออกมานับครั้งไม่ถ้วนจนจวิ้นอ๋องถึงกับชายตามามองนางก่อนจะพูดขึ้นว่า

“หากถึงวังหลวงแล้วก็อย่าได้แสดงกิริยาน่าเกลียดเช่นนี้ออกมาล่ะ”

“น่าเกลียดตรงไหน หากว่าท่านไม่ปลุกข้าแต่เช้าไหนเลยข้าจะมีอาการเช่นนี้กันเล่า”

ท่วงท่าที่นางนั่งทั้งยังอ้าปากหาวหวอดออกมาอย่างไม่รักษากิริยาของสตรีสักนิดนั้นทำเอาเขาอดที่จะส่ายหัวให้ไม่ได้

‘สตรีร้ายกาจผู้นั้นคงถูกนางกลืนกินไปหมดแล้วสินะถึงได้กลายเป็นคนไร้มารยาทเช่นนี้’

“สกุลหลิวอบรมเจ้ามาเช่นนี้น่ะหรือ”

“ก็เช่นนี้ล่ะ ข้าเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวในจวนย่อมถูกตามใจมาไม่น้อยหากว่าท่านไม่พอใจก็หย่ากับข้าเสียสิ”

ไม่พูดอย่างเดียวนางยังจ้องมองเขากลับไปด้วยแววตามุ่งมั่นหมายจะให้ชายหนุ่มตอบรับการหย่ากับนางให้ได้แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่สนใจคำพูดของนางเลยสักเพียงนิด

"หย่ากระนั้นหรือ"

หลิวหรงผิงพยักหน้าพลางเอนหลังพิงกับตัวรถม้าจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา

"ตั้งแต่หายจากสติฟั่นเฟือนดูเหมือนว่าเจ้าจะกล้าพูดเรื่องนี้ออกมาได้เต็มปากเสียจริง ข้าจะดูสิว่าหากถึงวันนั้นแล้วเจ้าจะทำอย่าง