2| คำก็เมียสองคำก็เมีย

เช้าที่แสนสดใสอากาศเย็นสดชื่น แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาในห้องทำให้หญิงสาวปรือตาและขยับตัวบิดขี้เกียจ ดาวประดับรีบลุกแล้วขยับไปมองคนที่นอนอยู่ข้างเตียงเมื่อคืน

“ไปไหนแต่เช้าเลย” หันมองนาฬิกาเพิ่งเจ็ดโมงเช้า อากาศดีแบบนี้น่านอนต่ออีกสักหน่อยแต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา เขาจะหาว่านอนกินบ้านกินเมือง เธอไม่ใช่คนตื่นสาย ลุกลงไปตอนนี้เผื่อข้างล่างมีงานให้ทำ

หลังจากเก็บที่นอนและทำธุระส่วนตัวเสร็จดาวประดับก็เดินลงมาข้างล่างมองหาห้องครัวงานใหญ่ของเช้าวันนี้ทันที

เสียงเอะอะดังมาจากด้านหลัง น่าจะเป็นตรงนั้นเธอจึงก้าวเท้าเข้าไปมองดู

“อุ๊ย”

“ไม่นอนต่ออีกสักหน่อยหรือ” ตะวันเดินเข้ามาทางด้านหลังทำให้ร่างเล็กสะดุ้งโหยง

“ดาวลงมาหางานทำค่ะ ไม่อยากโดนว่า”

“ใครจะกล้าว่าเมียเจ้าของไร่ภูผาหมอกได้”

“ในครัวมีงานให้ดาวช่วยไหมคะ” สายตามุ่งไปยังครัวโดยไม่สนเลยว่าคนมาใหม่หอบเอาอะไรมาด้วยในมือ

“หันมาก่อนสิ”

“อะไรคะ”

“อะ ถือเป็นการต้อนรับเข้าบ้าน พี่ไม่รู้ว่าดาวจะชอบหรือเปล่า” รอยยิ้มเล็ก ๆ เริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าหญิงสาว เป็นรอยยิ้มแรกที่ทำให้ใจของตะวันเริ่มชื้นและมีชีวิตชีวาขึ้นมาในรอบหลายปี

“เอามาจากไหนคะ ที่นี่มีร้านดอกไม่ด้วยเหรอ”

“ร้านดอกไม้ไม่มีหรอก มีแต่สวนดอกไม้ใหญ่ๆ กว้างๆ อยากไปดูไหม” ดอกกุหลาบหลากสีถูกมัดรวมเป็นช่อถูกใจหญิงสาวเป็นอย่างมาก ดาวประดับชอบดอกไม้พวกนี้ เธอยื่นมือไปรับแล้วก้มหน้าใช้จมูกสูดดมความหอมและความสดชื่นเข้าปอด

“ดาวอยากเห็นค่ะ”

“จะเข้าครัวอยู่ไหม”

“ไปดูดอกไม้ก่อนค่ะ” ดาวประดับรักธรรมชาติ ชอบดอกไม้และอากาศบริสุทธิ์เมื่อก่อนไร่ภูผาหมอกเป็นไร่เล็ก ๆ มีพื้นที่เพียงนิดปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ ปัจจุบันพื้นที่ของไร่ขยายใหญ่ออกไปหลายร้อยไร่ มีธุรกิจหลายอย่างภายในไร่ หนึ่งในนั้นคือสวนกุหลาบหลายสายพันธ์เพิ่งทดลองทำได้เพียงแค่ห้าเดือนเท่านั้น

ดาวประดับกระโดดขึ้นรถจิ๊บด้วยท่าทางทะมัดทะแมง จนตะวันเผลอยิ้ม ยังคงเป็นดาวประดับของเขาไม่เปลี่ยน

“ตรงนู้นคืออะไรคะ”

“ไร่ชา” ท่าทีสนอกสนใจนั่นอยู่ในสายตาของคนข้างๆ ตลอด

“พาดาวไปดูด้วยได้ไหมคะ”

“ได้สิ ดูสวนดอกไม้เสร็จแล้วจะพาไป” สายๆ ตะวันตั้งใจพาดาวประดับไปแนะนำกับคนงานที่เรือนกลางไร่

ดาวประดับตื่นตากับสวนดอกไม้ด้านหน้า ตะวันจึงแนะนำให้รู้จักกับผู้ดูแล เผื่อเธอต้องการอยากรู้รายละเอียดที่ลึกกว่าการเก็บเกี่ยว เขาตอบได้ไม่มากนักถ้าเรื่องทั่วไปก็พอได้เชิงลึกคงต้องให้ผู้เชี่ยวชาญ

“นี่ลุงศักดิ์ เป็นผู้ดูแลที่นี่อยากรู้อะไรถามลุงศักดิ์ได้ทุกเรื่อง”

“สวัสดีค่ะ ดอกไม้ที่นี่สวยมาก ๆ เลย”

“นายมาแต่เช้าเลยนะครับ นี่ใครครับ แขกที่รีสอร์ทหรือครับ” ปกติจะมีแขกของรีสอร์ทเข้าชมสวนกุหลาบของที่ไร่ทุกวัน สมศักดิ์นึกแปลกใจทำไมวันนี้นายถึงพามาด้วยตัวเอง แขกวีไอพีก็ไม่เคยพามาหรือว่าจะเป็นอย่างคนงานลือกัน

“เมียฉันเอง นายหญิงของไร่ภูผาหมอก” เป็นอย่างที่คนงานในไร่เล่าลือกัน นายขับรถเข้าเมืองกรุงเพื่อไปรับเมียมาอยู่ที่นี่ สมศักดิ์ยิ้มดีใจและยกมือไหว้แทบไม่ทัน ดาวประดับยิ้มรับและรีบไหว้กลับไปอีกครั้ง

“ไม่ต้องไหว้หรอกค่ะ ดาวไม่อยากอายุสั้น”

“นายหญิงอยากรู้อะไรถามผมได้ทุกเรื่องเลยครับ” สมศักดิ์กระตือรือร้นอยากอธิบาย นอกจากนายก็คงจะเป็นนายหญิงนี่แหละที่อยากรู้ข้อมูลของสวนกุหลาบแห่งนี้

“อยากรู้ทุกเรื่องเลยค่ะ ดาวชอบดอกกุหลาบมาก ๆ เลย” สมศักดิ์หันมองนายใหญ่แล้วอมยิ้ม เจ้าของสวนตัวจริงคงไม่ใช่นายใหญ่อีกต่อไป

“ต้องกลับไปกินข้าวเช้าก่อน ฟังทุกเรื่องวันนี้คงไม่ได้ไปไหนกันพอดี”

“ผมอยู่ที่นี่ตลอด นายหญิงไม่ต้องรีบนะครับมีเวลาอยู่ที่นี่อีกทั้งชีวิต”

“เขาจะอยากอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้น่ะสิ” ตะวันพูดเย้า โดยที่หญิงสาวไม่ได้มีท่าทีสนใจเลยแม้แต่น้อย

“นายหญิงชอบกุหลาบมากเลยหรือครับ”

“ชอบค่ะ ดาวฝันว่าอยากมีสวนดอกกุหลาบเป็นของตัวเอง แต่ก็ได้แค่คิดเพราะที่บ้านทำธุรกิจ” เหมือนฝัน ดาวประดับเดินชมดอกไม้ในสวนโดยไม่สนใจคนพามาเลยสักนิด ลืมไปเลยว่าใส่กางเกงสั้นเดินเฉี่ยวหนามกุหลาบจนทำให้เรียวขาขาวมีรอยเลือดซิบ

“ทำไมไม่ระวัง”

“แค่นิดหน่อยเองค่ะ” ใครว่านิดหน่อย ในใจตะวันนึกอยากกระชากกุหลาบต้นนั้นถอนรากให้ตายเสีย

“กลับบ้านก่อน สัญญาว่าจะพาออกมาอีก ดูสิใส่ขาสั้นแบบนี้จะเข้าสวนได้อย่างไร”

“ดาวไม่มีชุดเข้าสวนเลยนี่คะ ถึงถามไงว่าจะออกไปซื้อของต้องทำยังไง” ตะวันรู้ว่าดาวประดับไม่ใช่ผู้หญิงเรื่องมาก เธอมีเหตุผลเสมอ แม้ความจำเสื่อมเธอก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

หญิงสาวยอมกลับบ้านตามที่ตะวันขอ กว่าจะยอมก็เล่นจนเหนื่อย แวะตลอดทางอยากรู้อยากเห็นทุกอย่าง พอถึงบ้านสิ่งแรกที่ทำคือวิ่งเข้าครัว

“หิวจังเลยมีอะไรกินบ้างคะ” ลืมตัวไปว่าที่นี่ไม่ใช่บ้าน แต่แม่บ้านในครัวกับยิ้มต้อนรับและส่งสายตาเอ็นดูมาให้นายหญิงคนใหม่

เยาวภาเห็นตั้งแต่มายืนชะเง้อมองหน้าครัว ถ้าไม่เห็นนายโผล่เข้ามาก็ว่าจะเดินมารับ

“สายป่านนี้แล้วทำไมเพิ่งพากันมากินข้าวเช้าล่ะคะ นายพาเมียไปไหนมา”

“ต้องถามคนนี้มากกว่าครับ ลากผมไปทั่วเลย” ดาวประดับค้อนใส่ เธอไม่ได้ทำขนาดนั้นสักหน่อย กลิ่นหอมของอาหารเช้าทำให้ท้องน้อย ๆ ร้องประท้วงเสียงดังจนถูกจับได้

“หิวแล้วใช่ไหมคะ มานั่งเลยค่ะ”

“ฝากด้วยนะป้าภา”

“พี่ตะวันจะไปไหน ทำไมไม่กินด้วยกัน”

“รายนั้นกินแค่กาแฟดำค่ะ”

“ไม่ได้นะคะ กินแค่นั้นได้ที่ไหน มานั่งเดี๋ยวนี้เลยห้ามหนีไปไหนถ้ายังไม่ยอมกินข้าวเช้า” เยาวภาได้ยินแบบนั้นก็รีบจัดจานเพิ่มอีกหนึ่งชุด

“จัดการเลยค่ะนายหญิง ข้าวเช้าไม่ยอมกิน ทำงานหนักแต่ไม่หาอะไรลงท้องป้าเตือนก็ไม่ยอมฟัง”

“พอเลยป้าภา” เยาวภาคือแม่บ้านและแม่ครัวใหญ่ของที่นี่ มีหน้าที่เตรียมอาหารและสั่งงานเด็ก ๆ ดูแลบ้านให้นายใหญ่ ตะวันรักและเคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่ เรื่องดื้อรั้นเยาวภาไม่สู้จริง ๆ ได้เมียมาคราวนี้หล่อนคงเบาใจขึ้นมาก แค่สั่งให้กินมื้อเช้านายใหญ่ก็รีบเดินมานั่งเก้าอี้ นี่หรือเปล่าที่เขาว่ารักมากจนไม่อยากขัดใจ

“ดาวไม่ชอบบังคับใคร ถ้าพี่ตะวันเห็นว่าสิ่งที่ดาวบอกให้ทำ ไม่ดีหรือว่าก้าวก่ายพี่ตะวันมากเกินไป จะไม่ทำตามก็ได้นะคะ”

“บ่นเก่งนะเรา ป้าภาว่าไงครับ เมียผมคนนี้ปากใช้ได้ไหม”

“ลูกดกหัวปีท้ายปีเลยละนาย”

“ได้ยินหรือยัง บ่นบ่อย ๆ แบบนี้ระวังตัวไว้นะ” คนแก่ก้นครัวรีบตักข้าวให้เจ้านายทั้งสองแล้วเดินเลี่ยงออกไป เช้านี้นายใหญ่รับมื้อเช้า ร้อยวันพันปีเคยสั่งให้ทำกับข้าวที่ไหน มีนายหญิงมาอยู่ก็ดีเหมือนกัน บ้านจะได้ไม่เหงา นายใหญ่จะได้ยิ้มบ่อย ๆ อีกหน่อยคงจะมีคุณหนูตัวเล็ก ๆ วิ่งเต็มบ้านทำให้คนแก่ไม่เหงา