บททั้งหมดของ DECEIVED BY MY HUSBAND’S PERFECT LIES: บทที่ 181 - บทที่ 190

“Ha?” Nagulat ang matanda. “Ang batang ito, araw-araw mas pilyo! Pasensya na po, ang nanay at tatay ni Charles ay nagdiborsyo, kahapon lang kami lumipat dito. Abala ako sa pag-aayos ng bahay kaya hindi ko napansin. Susubaybayan ko na po siya, talagang susubaybayan!”Tunay ang kanyang paghingi ng paumanhin. Paulit-ulit pinayuhan ng property manager ang matanda na bantayan ang bata at kung maglalaro man ng bula, gawin ito sa baba sa courtyard.Umalma ang matanda na aalagaan niya ang apo at ipinakita ang taos-pusong pagsisisi.Naunawaan ni Lydia na hindi madali sa isang matanda ang magbantay ng bata, lalo na’t ang lima o anim na taong gulang na batang lalaki ay likas na malikot at mahilig maglaro. Kaya hindi na niya ipinagpatuloy ang reklamo, bagama’t mas dumami ang kanyang pagiging maingat sa isipan.…Matapos umalis ang property manager at si Lydia, saka lang isinara ng matanda ang pinto. Sa loob, inilapag niya ang ceramic bowl at kinuha ang cellphone para tumawag.“Hello, ginawa ko po

Pasado na sa alas-nuwebe ng gabi, halos tapos na ang pag-iimpake ng mga gamit. Tumunog ang cellphone ni Lydia; si Winston ang tumatawag.Iniwan niya ang hawak niyang bagay at sinagot ang tawag.“Ngayon babalik ako sa Maynila,” mababa at seryosong boses ang narinig mula sa kabilang linya.Sagot naman ni Lydia, payapa ang tono, “Eh, pupunta ba tayo ngayong hapon para kunin ang divorce certificate o bukas?”“Medyo nagmamadali ako ngayong hapon.”“Ah Liddy, gusto mo ba dalhin ang mga librong ito?”Mula sa sala, narinig nila ang boses ni Cleodore.Tumingin si Lydia at sumagot, “Dalhin na natin lahat.”“Okay, tutulungan kitang i-empake, pero may ilang libro rin ako, ‘yung mga iyon, hindi na natin dadalhin, ha?”“Okay,” sagot ni Lydia.Biglang nagtanong si Winston mula sa kabilang linya, “Lilipat ka ba ng bahay?”Medyo kumunot ang noo ni Lydia, “Hindi iyan ang dapat mong alalahanin. Wala kang oras ngayong hapon, kaya bukas na lang tayo mag-set ng oras.”Pero hindi pinansin ni Winston ang sina

Matagal bago nakasagot sa kabilang linya.“Amanda?”Narinig ni Amanda ang mabagsik at mabigat na boses ng lalaki sa cellphone, at bigla siyang huminga ng malalim. Hawak nang mahigpit ang cellphone, at mas lalo niyang pinigilan ang kamay.Hindi marinig sa kabilang linya ang kanyang boses, kaya medyo nag-aalala ang lalaki, “Amanda, alam kong ikaw 'yan. Tumawag ka ba dahil may problema ka? Huwag kang mag-alala, isang salita mo lang, tutulungan kita!”Bigla naalala ni Amanda ang gabing may bagyo. Bumagsak si Samsom mula sa ikalawang palapag.Nanginig ang kanyang hininga, at nanginginig ang boses niya, “Kailangan ko pa ang tulong para sa isang bagay… Kapag natapos na, bibigyan pa kita ng pera.”“Amanda, sa pagitan natin, hindi natin pag-uusapan ang pera.”“Ang kaya ko lang ibigay sa iyo ay pera!” Ngumisi si Amanda, pinipigil ang galit at inis, “Rolando, talagang wala na akong ibang paraan kaya kinailangan kitang hanapin. Huwag mo akong pahirapan pa!”Tahimik ang lalaki sa kabilang linya ng

Ang huling ilang salita ay hindi niya maisambit."Si Cleodore ay tiyak na makakaraos. Kailangan mong maniwala sa kanya." Mahinang sambit ni Jodi habang hawak ang kamay niya. "May dalawang sanggol ka pa sa tiyan, kaya huwag kang masyadong magpaapekto sa emosyon mo."Iniyuko ni Lydia ang ang ulo at hinaplos ang kanyang tiyan.Sabi niya, "Si Cleodore ay tinamaan para protektahan ako. Ang baril ng taong iyon ay nakatuon sa akin.""Naobserbahan mo ba ang mukha ng kalaban?"Umiling si Lydia. "Masyado iyong biglaan, at may suot siyang sumbrero at maskara kaya hindi ko nakita ang mukha niya.""Nagreport na si Doc William sa pulis. Base sa surveillance, parang may utos sa taong iyon. Ang target niya ay ikaw."Lumamig ang mukha ni Lydia. "Sa loob ng bansa, kung may makakakuha ng ganitong uri ng baril, ang background niya ay hindi basta-basta.""Posible bang…" Mahinang bulong ni Jodi, "mula ito sa pamilya Gomez?"Umiling si Lydia. "Hindi ko alam. Pero sa tingin ko, sa kakayahan ng pamilya Gomez n

"Sidney!" Agad na umupo si Amanda sa tabi niya at iniangat ang kamay para haplusin ang likod niya, "Pasensya na, hindi ko sinasadya. Naabutan lang ako ng biglaang kaba at nawalan ng kontrol. Ayos ka lang ba?"Malungkot si Sidney, at may bahagyang bahid ng pagkasuklam sa kanyang mga mata.Nang muling itaas ang tingin, pulang-pula na ang paligid ng kanyang mga mata, at kumikislap ang luha, "Mom, pasensya na, hindi ko rin maiwasan kanina. Alam kong nasasaktan ka sa sinabi ko, pero—" Naputol ang kanyang sinasabi dahil sa ubo."Alam ko, anak, hindi kita sinisisi.""Napipilitan lang din ako, Mom. Limang taon na kasama ni Stephen ay si Lydia. Hindi lang si Stephen ang sobrang umaasa sa kanya, pati na rin si Winston parang…”Umiiyak si Sidney, "Mom, nawawalan ako ng alaala, hindi ko talaga alam kung paano makipag-ugnayan kay Stephen. Mahilig siya sa matatamis, iniisip ko lang ang mapasaya siya. Hindi ko alam na sobrang hina ng tiyan niya. Mahal na mahal ni Winston si Stephen, at kapag nagkasak