บททั้งหมดของ จีบครูเจ้าขา มาเป็นภรรยาที่รัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึงอย่างรวดเร็ว วันที่น้องน้ำหวานเฝ้านับวันคืนเพื่อที่ได้มายืนอยู่ในสถานที่แห่งนี้กับคุณอาณดลและคุณครูเจ้าขา เด็กหญิงมองไปรอบๆ สวนสนุกแห่งนี้อย่างตื่นเต้น ทั้งเจ้าขาและณดล อดที่จะมองลูกศิษย์และหลานสาวตัวน้อยอย่างเอ็นดูไม่ได้“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ”ณดลบอกก่อนที่จะจับมือของทั้งสองสาวเดินเข้าไปข้างในสวนสนุก หลายๆ คนมองมาก็จะเห็นภาพเหมือนกับทั้งสามคนนั้นเป็นพ่อแม่ลูกกัน เด็กหญิงพิชญ์สินี หรือน้องน้ำหวานมองมือหนาของคุณอาที่จับมือเล็กของเธออยู่แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขณดลพาทั้งสองสาวไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ เริ่มตั้งแต่เบาๆ จนไปถึงรถไฟเหาะ ทั้งน้องน้ำหวานและเจ้าขาต่างสนุกสนานกันเป็นอย่างมาก ผิดกับณดลที่พอลงมาจากรถไฟเหาะได้เขาก็นั่งอ้วกแตกอยู่จนหมดหล่อ สองสาวต่างวัยอดที่จะขำและสงสารชายหนุ่มไม่ได้“โถ่พี่ณดล เล่นไม่ได้ทำไมไม่บอกล่ะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะลูบหลังให้แฟนหนุ่ม“อ้วก...เฮือก อืม...พี่ไหวค่ะ คุณอาขอโทษนะคะน้องน้ำหวาน พอดีเมื่อคืนคุณอาตื่นเต้นเลยนอนน้อยไปหน่อย อาการเลยเป็นแบบที่เห็น” ณดลอาเจียนก่อนที่จะพยายามตอบแฟนสาวและขอโทษหลานสาวตัวน้อยด้วยเหตุผลที่แก้ตัวสุด

หลังจากวันนั้นที่ไปเที่ยวสวนสนุกกับณดล และน้องน้ำหวานมา เจ้าขาเองก็รู้สึกแปลกๆ เธอรู้สึกราวกับว่ามีคนแอบมองเธออยู่ตลอดเวลาที่เธอออกไปจากห้องพักของตน แต่เธอก็ยังไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับใคร เจ้าขายังคงไปทำงานเป็นปกติ และขากลับก็มีณดลมาส่งอยู่เป็นประจำทุกวัน“น้องเจ้าขาคะ ช่วงนี้พี่เห็นมีผู้ชายแปลกหน้าชอบด้อมๆ มองๆ น้องเจ้าขาอยู่ น้องเจ้าขารู้จักเขาหรือเปล่า” คุณครูอมิตาเอ่ยถามคุณครูสาวรุ่นน้องขึ้นทันทีที่พบหน้ากันที่โรงเรียน“จริงๆ หรอคะ พักหลังๆ มานี้เจ้าขาเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน แต่เจ้าขากล้าพูดเลยนะคะว่าเจ้าขาไม่รู้จักผู้ชายคนไหนในกรุงเทพฯนอกจากพี่ณดล พี่พอลเพื่อนพี่ณดล แล้วก็พวกครูผู้ชายที่โรงเรียนแค่นั้น” เจ้าขาตอบ เธอรู้สึกหวาดกลัวอยู่ภายในใจ“แล้วเรารู้ตัวหรือเปล่ามีคนแอบมองอยู่น่ะ” คุณครูวัลลภเอ่ยถามขึ้นบ้าง“ก็รู้สึกอยู่บ้างค่ะ รู้สึกจะเป็นคนที่พักอยู่ที่ตึกเดียวกัน เวลาที่พี่ณดลมาส่งเจ้าขาที่หอพัก มักจะเจอเขาเดินสวนออกมาจากตึกบ่อยๆ ค่ะ” เจ้าขานึกขึ้นได้จึงรีบบอกคุณครูหนุ่มสาวรุ่นพี่ทันที“แล้วนี่เราบอกคุณณดลหรือยัง” คุณครูอมิตาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ยังเลยค่ะ เจ้าขาไม่อย

ณดลขับรถไปที่หอพักของเจ้าขากับคนรับใช้ที่บ้านของเขา ณดลไม่ได้บอกให้เจ้าขาแจ้งตำรวจเรื่องที่มีคนแอบตามเธอ เพราะเขาตามสืบเรื่องนี้ด้วยตนเองแล้ว โดยสายสืบที่เขาได้รู้จักมาจากเพื่อนที่เป็นตำรวจก็ทำงานได้ดีและเริ่มที่จะมีข้อมูลของผู้ชายแปลกหน้าที่ทำตัวเป็นสต๊อกเกอร์แอบตามเจ้าขามานานหลายปีโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำทันทีที่เขาไปถึงรูปที่คุณครูอมิตาส่งไปให้เจ้าขาดูทางไลน์ยังติดอยู่ที่หน้าประตูห้องของเจ้าขา ณดลจัดการถ่ายรูปก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้องไปหาถุงพลาสติกภายในห้องของแฟนสาวเพื่อที่จะนำมาเก็บหลักฐานที่อยู่หน้าประตูส่งให้กับเพื่อนของเขาที่เป็นตำรวจให้จัดการ ณดลเก็บของตามที่เจ้าขาต้องการเท่านั้น ส่วนคนรับใช้ณดลก็ให้เก็บเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวให้กับเธอ ใช้เวลาไม่นานทั้งสองคนเจ้านายลูกน้องก็เก็บของเสร็จ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้านณดลก็ได้รับสายจากนักสืบของตนทำให้เขาต้องรีบขับรถเอาของไปส่งให้กับแฟนสาวที่อยู่ที่บ้านก่อนที่เขาจะขับรถออกจากบ้านมาตามลำพังเพื่อพบกับนักสืบที่เขาให้เพื่อนที่เป็นตำรวจติดต่อไว้ให้ร้านกาแฟแห่งหนึ่งร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาหากแต่เวลานี้กลับเคร่งเค

หลังจากที่เจ้าขาไปอยู่ที่บ้านของณดล เธอก็รู้สึกวางใจกับเรื่องที่ตนได้พบเจอมากขึ้น แต่ก็ไม่ถึงกับไว้วางใจกับสิ่งรอบข้างเสียทีเดียว เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ารุ่นพี่คนนั้นจะคงยังฝังใจอยู่กับเธอไม่เลิก จากชอบธรรมดามันกลับกลายเป็นความคลั่งไคล้ที่น่ากลัว“น้องเจ้าขา มาโรงเรียนแต่เช้าเชียว สวัสดีจ้ะน้องน้ำหวาน ยิ้มสดใสเชียว” คุณครูอมิตาเอ่ยทักครูสาวรุ่นน้อง ก่อนที่จะหันไปรับไหว้เด็กหญิงตัวน้อย เธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าขาเพราะทั้งเธอและครูวัลลภต่างก็ไปเจอกับรูปที่โรคจิตเสียบไว้ที่ประตูห้องของคุณครูสาวรุ่นน้องด้วยกันทั้งคู่“น้องน้ำหวานมีความสุขมากๆ เลยค่ะคุณครูอมิตาขา” เด็กหญิงพิชญ์สินีตอบอย่างยิ้มแย้ม“มีความสุขที่ได้คุณครูเจ้าขาของเราไปอยู่ด้วยใช่ไหม” คุณครูสาวเอ่ยถามเด็กหญิงตัวน้อยอย่างรู้ทัน“ใช่แล้วค่ะคิกๆๆ” น้องน้ำหวานตอบก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ทั้งสามสาวต่างวัยนั้นไม่ได้รู้เลยสักนิดว่ามีใครกำลังแอบมองอยู่ที่ริมถนนฝั่งตรงข้าม“หึๆ มีความสุขกันไปเถอะ แล้วฉันจะให้เธอได้รู้ถึงความรู้สึกของคนที่ไม่สมหวัง” ชายร่างสูงแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจออกมาขณะที่สายตาก็จ้องมองไปที่ร่างบางกับ

หลังจากโรงเรียนเลิกณดลก็มารับทั้งสองสาวและรีบตรงไปส่งหลานสาวตัวน้อยที่บ้าน ก่อนที่จะพาเจ้าขาออกไปที่สถานีตำรวจ เพราะเจ้าขาต้องไปให้ปากคำเพราะเป็นผู้เสียหายโดยตรง เด็กหญิงพิชญ์สินีไม่ถามอะไรมากเพราะเธอมองออกว่าคุณน้าทั้งสองต้องมีเรื่องอะไรที่ต้องไปทำกันสองคนแน่ๆ เธอจึงยอมเข้าบ้านแต่โดยดี ณดลกับเจ้าขาจึงรู้สึกโล่งอกที่เด็กน้อยไม่ถามอะไรมาก เพราะเรื่องนี้มันละเอียดอ่อนเกินกว่าจะอธิบายให้น้องน้ำหวานฟังได้เจ้าขาได้เข้าไปให้ปากคำกับตำรวจ และได้เล่าเรื่องราวตั้งแต่ที่เธอเริ่มรู้สึกว่าโดนคุกคามให้กับทางตำรวจได้เก็บเอาไว้เป็นข้อมูล หลังจากให้ปากคำเสร็จ ณดลก็พาเจ้าขาตรงกลับบ้านเสสกุลทันที“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” ณดลกรอกเสียงไปตามสายทันทีที่เห็นว่าใครโทรเข้ามา“อืม ณดล เป็นยังไงบ้างลูก จับคนร้ายได้หรือยัง” เสียงของคุณอมรรัตน์ซึ่งเป็นมารดาของเจ้าขาเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ เพราะก่อนหน้านี้บุตรสาวได้โทรมาเล่าให้ฟังว่ามีคนแอบมองเธออยู่“ครับ เพิ่งจับได้วันนี้แหละครับ เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเดิมของเจ้าขาจริงๆ ครับ แอบตามเจ้าขามาปีกว่าแล้ว แต่เพิ่งจะมาแสดงตัวก็ตอนที่เจ้าขาคบกับผม” ณดลเล่าให้มารดาของห