ตอนที่42ข้าบอกเจ้าแล้ว

หยงเจี้ยนยืนอยู่หน้าประตูห้องบรรทมของหยงฉี รออยู่อย่างนิ่งเงียบ ท่ามกลางความเงียบสงบของห้องนั้น แม้ภายนอกจะสงบ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความคิดหลายๆ อย่าง

เสียงฝีเท้าของหยงฉีดังขึ้นจากด้านใน และในที่สุดประตูห้องก็เปิดออก หยงฉียิ้มให้กับหยงเจี้ยนขณะเดินออกมาจากห้อง

“โอ่ เจ้า สี่ วันนี้ทำไมมาถึงที่นี่ ข้ากำลังให้หม่าซื่อหลินน้ำรังนกตุ่นร้อนไปที่ตำหนักเทียนฮวา”

น้ำเสียงของเขามีความยินดี เหมือนว่าไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครมาเยี่ยมเยียนในวันนี้

"ขอบพระทัยเสด็จพ่อลูกมานี่มีของสิ่งหนึ่งจะมอบให้ท่าน" หยงเจี้ยนรีบลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมยิ้ม ยกมือไปหยิบของที่เตรียมไว้มาวางบนโต๊ะตรงหน้าหยงฉี

“ของสิ่งใดกัน” แม้ว่าภายนอกจะเป็นความสงบ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยคำถาม

หยงฉีมองไปที่สิ่งที่ถูกวางลงบนโต๊ะ ดวงตาของเขาไม่แสดงออกชัดเจน แต่นิ้วมือของเขากลับยกขึ้นมาสัมผัสเบาๆ ที่คิ้วขาว ซึ่งขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงทุ้ม

สายตายังคงจับจ้องไปที่ของที่อยู่บนโต๊ะ ใบหน้าของเขาแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่ามีความสงสัย คิดไปถึงสิ่งที่อาจจะเป็น…อาจเป็นยาอายุวัฒนะ ที่เขาคาดการณ์ไว้