วาสนานางร้ายยุค90s のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 7

ตอนที่ 1 || นี่ฉันมาโผล่ที่ไหนกัน?หลังผ่านพ้นห้วงแห่งความมืดมิดพริมาก็สะดุ้งเพราะรู้สึกเหมือนตนเองถูกจับโยนจากที่สูง สัมผัสแรงดิ่งที่โถมเข้ามาจนลมหายใจสะดุด ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก ก่อนร่างทั้งร่างจะกระแทกเข้ากับพื้นน้ำอย่างรุนแรงและตามมาด้วยความรู้สึกความเย็นเฉียบปะทะร่างจนเจ็บแทบทะลุเข้าไปถึงกระดูกตูม!!!เสียงสายน้ำที่แตกกระจายก้องในโสตประสาท ความเค็มจัดพุ่งเข้าสู่ปากและจมูกในทันที กลิ่นคาวเกลือแรงแสบลึกเข้าโพรงจมูก ความมืดมิดหนาทึบรายล้อมรอบตัวจนเธอแทบไม่รู้ทิศน้ำทะเล… นี่มันคือน้ำทะเล!ความหนาวเย็นแผ่ซ่านเข้ามาราวกับมือเย็นชืดกำลังบีบรัดร่างเล็กไว้ ความอัดแน่นจุกเสียดในปอดบีบคั้นจนแทบแตก พริมารีบอ้าปากพยายามสูดอากาศอย่างตะกละตะกลาม แต่กลับเป็นน้ำทะเลที่ทะลักเข้าปากและคอแทนจนเธอสำลักรุนแรงไม่… ก็ไม่ใช่ว่าฉันตายไปแล้วเหรอ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือไฟสตูดิโอแผดจ้า เสียงกรีดร้องโกลาหล และความเจ็บปวดแผ่ซ่านจากการตกจากที่สูงก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป…แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอกลับกำลังจมน้ำอยู่กลางทะเล!พริมาดิ้นรนทุรนทุราย ร่างกายหนักอึ้งเหมือนถูกโซ

ตอนที่ 3 || บ้านลู่ช่างใจกล้าเสียจริงโถงสูบบุหรี่ด้านข้างของโรงพยาบาลประชาชนกว่างโจวยามดึกเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง แสงไฟนีออนเหนือศีรษะ เขาสว่างเจิดจ้า ช่างแตกต่างจากชีวิตของลู่หลันถิงที่อาจจะดับสนิทไปตอนไหนยังไม่แน่นัก เขาก็หวังว่าหมอจะช่วยเธอได้ทันเสียงรองเท้ายางของพยาบาลดังแว่วผ่านเพียงครู่เดียวก่อนจะไกลลิบ ทิ้งให้ทุกสิ่งกลับคืนสู่ความเงียบวังเวงอีกครั้งจั๋วอี้เหิงยืนพิงผนังซีเมนต์เก่า สูดกลิ่นบุหรี่ขมปร่าเข้าปอดลึกแล้วค่อยพ่นออกเป็นสายควันขาว กลิ่นบุหรี่นั้นคลุกเคล้ากับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลชวนให้บรรยากาศอึมครึมยิ่งขึ้น สายตาคมกริบของเขาไม่ละไปจากทางเข้าห้องฉุกเฉินที่เพิ่งกลืนร่างเด็กสาวคนนั้นเข้าไปเมื่อครู่ก่อนจะคิดได้ว่าเขาควรรีบโทร. ไปแจ้งบ้านลู่เดี๋ยวนี้เผื่อทางโรงพยาบาลต้องการคนเซ็นยอมรับการรักษา เขาเองไม่ใช่ทั้งญาติและสามีย่อมทำแทนคนบ้านลู่ไม่ได้มือใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดจากญี่ปุ่น ขึ้นมากดหาหมายเลขบ้านลู่ไม่นาน เสียงสัญญาณรอสายดังยาวครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไร้คนรับ ความไม่พอใจเริ่มเกาะกุมใบหน้าคมเข้ม“รับสิวะ…”เขาพึมพำลอดไรฟัน เสียงห้วนต่

ตอนที่ 5 || โลกนี้ขับเคลื่อนด้วยเงินช่วงสายวันถัดมา แสงแดดร้อนแรงลอดผ่านม่านผ้าสีซีดเข้ามาในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลประชาชนกว่างโจว แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านทำให้ผนังสีขาวดูซีดหม่นยิ่งกว่าเดิม กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อยังคละคลุ้งอยู่ในอากาศจนแสบจมูก เครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คล้ายบอกว่าชีวิตอันริบหรี่ของใครบางคนกำลังค่อย ๆ ฟื้นคืนบนเตียงผู้ป่วย ลู่หลันถิง หรือดวงวิญญาณของพริมาเฉินที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ราวกับต้องใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ ร่างกายยังอ่อนเปลี้ยเหมือนถูกสูบพลังออกไปจนสิ้น แต่ดวงตากลับคมชัดกว่าเดิม ความทรงจำทั้งใหม่และเก่าไหลทะลักเข้ามาในสมองจนปวดหนึบครู่หนึ่งหญิงสาวเหลือบสายตามองไปยังข้างเตียง ที่นั่นมีร่างเล็กของถังซิน เพื่อนเพียงคนเดียวของร่างนี้ นั่งฟุบหลับอยู่กับโต๊ะเล็ก ข้างโต๊ะมีกล่องข้าวกับกาน้ำร้อนตั้งอยู่ ใบหน้าซูบผอมซบลงกับแขน ร่องรอยความเหนื่อยล้าสะท้อนให้เห็นชัดว่าเธอเฝ้าอยู่ทั้งคืนโดยไม่ได้นอนหลันถิงพยายามขยับมือ เสียงผ้าปูเตียงเสียดสีกับท่อนแขนเล็กดังแผ่ว ๆ การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยนั้นกลับปลุกถังซินให้สะดุ้งตื่น ตาทั้งสองแดง