ตอนที่ 5 || โลกนี้ขับเคลื่อนด้วยเงิน

ตอนที่ 5 || โลกนี้ขับเคลื่อนด้วยเงิน

ช่วงสายวันถัดมา แสงแดดร้อนแรงลอดผ่านม่านผ้าสีซีดเข้ามาในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลประชาชนกว่างโจว แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านทำให้ผนังสีขาวดูซีดหม่นยิ่งกว่าเดิม กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อยังคละคลุ้งอยู่ในอากาศจนแสบจมูก เครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คล้ายบอกว่าชีวิตอันริบหรี่ของใครบางคนกำลังค่อย ๆ ฟื้นคืน

บนเตียงผู้ป่วย ลู่หลันถิง หรือดวงวิญญาณของพริมาเฉินที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ราวกับต้องใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ ร่างกายยังอ่อนเปลี้ยเหมือนถูกสูบพลังออกไปจนสิ้น แต่ดวงตากลับคมชัดกว่าเดิม ความทรงจำทั้งใหม่และเก่าไหลทะลักเข้ามาในสมองจนปวดหนึบ

ครู่หนึ่งหญิงสาวเหลือบสายตามองไปยังข้างเตียง ที่นั่นมีร่างเล็กของถังซิน เพื่อนเพียงคนเดียวของร่างนี้ นั่งฟุบหลับอยู่กับโต๊ะเล็ก ข้างโต๊ะมีกล่องข้าวกับกาน้ำร้อนตั้งอยู่ ใบหน้าซูบผอมซบลงกับแขน ร่องรอยความเหนื่อยล้าสะท้อนให้เห็นชัดว่าเธอเฝ้าอยู่ทั้งคืนโดยไม่ได้นอน

หลันถิงพยายามขยับมือ เสียงผ้าปูเตียงเสียดสีกับท่อนแขนเล็กดังแผ่ว ๆ การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยนั้นกลับปลุกถังซินให้สะดุ้งตื่น ตาทั้งสองแดงก่ำจากการอดหลับอดนอนหลายชั่วโมง

“ถิงถิง! เธอฟื้นแล้วเหรอ…” เสียงสั่นเครือด้วยความดีใจปนตกใจ ถังซินรีบประคองแขนเพื่อนด้วยความกลัวว่าจะเจ็บ

หลันถิงมองใบหน้าเรียวผอมตรงหน้า ความทรงจำของร่างเดิมผสานเข้ากับตัวตนของเธอ ทำให้รู้ว่าถังซินไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา แต่เป็นคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งแต่วันที่บิดาเก็บถังซินเข้ามาอยู่ในบ้านลู่ แม้ทั้งคู่เติบโตมาท่ามกลางความไม่เท่าเทียม แต่ก็ไม่เคยทอดทิ้งกันเลย

หญิงสาวอยากเอื้อมมือไปแตะ แต่แรงกายที่เหลืออยู่น้อยนิด ทำได้เพียงขยับปลายนิ้วเบา ๆ เท่านั้น

“ฉันนึกว่าจะไม่ได้ยินเสียงเธออีกแล้ว” ถังซินเอ่ยเสียงอ่อน ดวงตาสั่นระริก

“เมื่อคืนเกือบตีห้า เถ้าแก่ลู่ไปรับฉันที่ห้องพักพร้อมบอกข่าวว่าเธอบาดเจ็บ…ฉันตกใจแทบสิ้นสติ”

หลันถิงฝืนยิ้มบาง “ฉันก็ฟื้นขึ้นมาแล้วไง ห้ามร้องไห้นะ”

ทว่าในเสี้ยววินาที ความทรงจำสุดท้ายก่อนหมดสติพลันย้อนกลับมา เสียงคลื่นซัดกระแทกโสตประสาท กลิ่นคาวเลือดผสมสนิมคละคลุ้งในลมหายใจ และร่างสูงใหญ่ในชุดสูทดำที่ยืนอยู่เหนือท่าเรือ แววตาคมเยือกเย็นที่ตรึงร่างเธอไว้จนขยับไม่ได้…

หลันถิงหายใจแรงขึ้น ความทรงจำชัดเจนว่า หากวันนั้นไม่ได้ถูกพวกของจั๋วอี้เหิงช่วยไว้ เธอคงถูกน้ำทะเลกลืนร่างไปแล้วจริง ๆ

หึ!

ยายแก่สารพัดพิษหลินฟางกับแฝดนรกหลินอิง ใจอำมหิตกับเจ้าของร่างเดิมเกินกว่าจะให้อภัย ทั้งที่เป็นสายเลือดเดียวกันกลับลงมือฆ่าได้ลงคอ! เธอคนนี้จะไม่อยู่เฉยอีกต่อไป ทั้งสามคนนั้น หลินฟาง หลินอิง และอู่กวง จะต้องติดคุกชดใช้!

หากเป็นหลันถิงคนเก่า เธอแน่ใจว่าคงไม่กล้าเปิดปากพูดความจริง แต่ไม่ใช่เธออีกแล้ว เพราะในความทรงจำ พ่อของเจ้าของร่างนี้ ลู่เสียนอี่ เป็นคนยุติธรรม รักลูกเท่ากันทุกคน สิ่งเดียวที่เสียนอี่ขาดไป ก็เพียงเวลาให้ลูก ๆ หากเธอเข้าใจเขานะเพราะเขามัวแต่นั่งอยู่บ้าน กิจการโรงงานและชีวิตคนงานอีกนับร้อยจะอยู่อย่างไร

ยังคิดไม่ทันจบ ประตูห้องพักฟื้นถูกผลักเปิดออกดังไม่มากความเงียบสงัดถูกทำลายลงในทันที ร่างสูงใหญ่ของลู่เสียนอี่ก้าวเข้ามา ใบหน้าซูบซีดเต็มไปด้วยความอิดโรย ดวงตาขอบคล้ำชัดเจนว่าไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ข้างกายคือซ่งอวี้ ภรรยาใหม่ที่อุ้มลูกชายตัวน้อยติดตามเข้ามาด้วย เพราะเธอไม่เคยวางใจให้แม่สามีเลี้ยงลูกแทน

บรรยากาศเคร่งเครียดปกคลุมห้องในชั่วพริบตา

“ถิงถิง…” เสียงเสียนอี่แตกพร่า เขารีบก้าวเข้ามานั่งข้างเตียง มือกร้านเอื้อมมากุมมือบุตรสาวไว้แน่น ความอับจน ความเจ็บปวด และความรู้สึกผิดสะท้อนอยู่บนใบหน้าของชายวัยกลางคน

หลันถิงขยับตัวพิงหมอน ถังซินรีบเข้ามาช่วยจัดให้เรียบร้อย ร่างเล็กที่เพิ่งฟื้นสบตากับบิดา ดวงตาของเธอคมกว่าที่ใครจำได้

“พ่อมีเรื่องต้องบอก…” น้ำเสียงเสียนอี่แผ่วต่ำ สั่นเครือ

“ที่โรงงาน…เกิดเรื่องใหญ่ อู่กวงหอบเงินเดือนของพนักงานที่จะต้องจ่ายอีกสามวันหนีไปแล้ว ทิ้งเมียกับลูกอีกสองคน รวมถึงพ่อแก่ ๆ ของมันไว้ที่บ้าน”

คำพูดสิ้นสุด หลันถิง หรือพริมาในร่างใหม่ กลับยกมุมปากขึ้นเย้ยหยันอย่างไม่ปิดบัง แววตาคมกริบวาวโรจน์ แต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่ากำลังเย้ยใคร

ซ่งอวี้ที่ยืนอุ้มลูกอยู่ด้านข้างรีบเสริม “แล้วย่าลู่…ก็ล้มป่วยด้วยนะถิงถิง คงเพราะจนป่านนี้อิงอิงยังไม่ยอมกลับบ้าน”

น้ำเสียงเหมือนกังวล แต่แววตากลับแฝงความสะใจเล็กน้อย ความกังวลนั้นเป็นเพราะซ่งอวี้ห่วงหลินอิงจริง ๆ ถึงอีกฝ่ายจะหายไปค้างกับเพื่อนบ่อย แต่คราวนี้สายจนป่านนี้ ลูกเลี้ยงคนโตก็ยังไม่ติดต่อกลับมา ส่วนความสะใจนั้น คงเป็นเพราะเธอหมั่นไส้แม่สามีมานานหญิงชราที่เอาแต่ตามใจหลินอิงจนเสียคน

ยิ่งฟัง หลันถิงก็ยิ่งอยากหัวเราะ แต่เมื่อเหลือบเห็นสีหน้าบิดาที่เต็มไปด้วยความทุกข์ หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กกำพร้าก็เลือกที่จะสงบ ไม่ซ้ำเติมต่อหน้า เพราะอย่างไรเสีย คนตรงหน้าก็รักร่างนี้มาก

เสียนอี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ“ว่าแต่…ลูก ฟื้นขึ้นมาแล้ว พอจะจำได้ไหม ว่าใครเป็นคนทำร้ายจนเจ็บหนักขนาดนี้?”

ซ่งอวี้รีบเสริมเสียงแข็ง “ใช่ ต้องรู้ให้ชัดเจน จะได้ไปแจ้งความเอาผิดมัน!”

ถังซินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็พยักหน้าแรง “ฉันเองก็มัวแต่ดีใจที่เธอฟื้น จนลืมถามไปสนิทเลย ถิงถิง”

หลันถิงหันมองหน้าทุกคนทีละคน ก่อนจะเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ“เป็น…หลินอิง อู่กวง แล้วก็…ย่าลู่ค่ะ พ่อ น้าอวี้ ซินซิน”

คำตอบนั้นทำให้ทั้งสามคนอ้าปากค้างพร้อมกัน เสียงอุทานดังขึ้นแทบจะพร้อมกันอย่างคาดไม่ถึง

“อะไรนะ!?”

หลันถิงไม่หลบตา ย้ำเสียงหนักแน่น “ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ”

จากนั้น หญิงสาวจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดในคืนนั้น ตั้งแต่เธอเพิ่งกลับจากโรงงาน แล้วบังเอิญเห็นหลินอิงกับอู่กวงเข้าไปในห้องย่าลู่ด้วยท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ เธอสงสัยจึงแอบตามไป และพบทั้งคู่กำลังช่วยกันขโมยเงินสินสอดที่ย่าลู่ซ่อนเอาไว้

“ฉันออกไปขวาง…ขู่ว่าถ้าไม่คืน ฉันจะบอกพ่อกับแจ้งตำรวจ” หลันถิงเล่าด้วยแววตาแข็งกร้าว

“ใครจะคิด…อู่กวงมันกลับสั่งให้หลินอิงกำจัดฉันซะ”

สีหน้าของทุกคนในห้องเปลี่ยนไปทันที ซ่งอวี้ถึงกับเอามือปิดปาก ถังซินเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู

หลันถิงหัวเราะเสียงเย็น “แล้วเธอก็ทำจริง…หลินอิงใช้ไม้ทุบฉันจนหมดสติ”

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเล่าต่อ “ฉันก็สลบไป…ไม่รู้ตัวนานเท่าไหร่ไม่รู้ พอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นย่าลู่ แต่แทนที่ย่าลู่จะช่วย กลับบอกให้สองคนนั้นหนีไป แล้วยังหยิบไม้แถวนั้นมาตีฉันซ้ำ ๆ อีก…สุดท้ายฉันก็สลบไปอีกครั้ง”

ถังซินสะอื้นพรั่งพรูทันที “ถิงถิง…”

หลันถิงยกมือขึ้นห้าม แววตาเด็ดเดี่ยว “หากนั่นคิดว่าเลวร้ายแล้ว ฟังต่อไปเถอะ พ่อ น้าอวี้ ซินซิน…ต้องคิดไม่ถึงแน่ว่าหลินอิงทำกับฉันอย่างไรต่อไป”

“เกิดอะไรขึ้น?” คนที่ถามคือเสียนอี่

“หลินอิงร่วมมือกับอู่กวง เอาฉันไปโยนทิ้งทะเล แต่บังเอิญดวงฉันคงยังไม่ถึงฆาต ท่าเรือที่พวกเขาเอาฉันไปทิ้ง…ดันเป็นท่าเรือของบ้านจั๋ว และจั๋วอี้เหิงก็อยู่แถวนั้น ฉันถึงรอดมาได้”

หญิงสาวหยุดเว้นจังหวะ ก่อนถามกลับ “แล้วพ่อกับน้าอวี้คิดว่า เรื่องนี้ย่าลู่จะไม่รู้เห็นเป็นใจเลยหรือคะ?”

ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน หลันถิงคนใหม่จึงรีบตอกฝาโลงย่าลู่ทันที จากนั้นเธอหันไปสบตาบิดาเต็มตา “พ่อค่ะ…พ่อ ต้องแจ้งความ จับพวกเขาสามคนให้ได้ คืนความเป็นธรรมให้ฉันนะ!”

น้ำเสียงนั้นสั่นด้วยโกรธและเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ในใจ เสียนอี่ยืนอึ้งไปนานนับหนึ่งนาที ก่อนจะลุกพรวดขึ้น สีหน้าตั้งใจแน่วแน่

ซ่งอวี้ร้องถาม “จะไปไหนหรือคะคุณ?”

“นั่นสิคะเถ้าแก่ลู่ คุณจะไปไหน?” ถังซินเองก็ถามเช่นกัน

“ไปแจ้งความสิ!” เขาตอบทันที จากแรกเริ่มที่ตกใจ บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นจนยากบรรยาย คนหนึ่งก็แม่ อีกคนก็คือลูกสาว แต่พวกเขากลับคิดฆ่าลูกสาวอีกคนของเขาได้ลงคอ!

แต่ยังไม่ทันที่ลู่เสียนอี่จะก้าวออกไป ประตูห้องพักพิเศษก็ถูกผลักเปิดออกเสียก่อน ร่างสูงใหญ่ของจั๋วอี้เหิงปรากฏขึ้น ทุกสายตาหันขวับไปยังชายหนุ่มผู้มาใหม่

ชายหนุ่มยืนตระหง่านในชุดสูทสีดำสนิท ความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรแทบจะบดบังแสงแดดที่ลอดเข้ามาจากภายนอก ดวงตาคมกริบใต้คิ้วเข้มกวาดมองทุกคนราวกับเหยี่ยวที่จับจ้องเหยื่อ

เสียนอี่ที่กำลังจะก้าวออกไปถึงกับชะงัก แขนแข็งค้างกลางอากาศ ความเกรงขามที่แผ่ออกมาจากชายหนุ่มตรงหน้า กดทับจนลมหายใจติดขัด

“คุณ…คุณชายรองจั๋ว?” เสียงเสียนอี่แผ่วพร่า เหงื่อเม็ดเล็กผุดเต็มหน้าผาก

อี้เหิงก้าวเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน เสียงรองเท้าหนังหนักแน่นกระทบพื้นกระเบื้องดังชัดเจนทุกก้าว เขาไม่เหลียวมองใครทั้งสิ้น จนกระทั่งหยุดยืนตรงปลายเตียงผู้ป่วย ดวงตาคมหันมามองสบกับหลันถิงที่นั่งพิงหมอนอยู่

บรรยากาศเงียบกริบ ราวกับทุกเสียงในโรงพยาบาลถูกกลืนหายไป เหลือเพียงเสียงหัวใจของหลันถิงที่เต้นแรงอยู่ในอก

“เกรงว่าผมจะไม่อนุญาตให้เถ้าแก่ลู่…ไปแจ้งความ” อี้เหิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เย็นเยียบราวเหล็กกล้า

เสียนอี่หน้าถอดสีทันที “ทำ…ทำไมครับคุณจั๋ว เรื่องนี้มันเกี่ยวกับลูกสาวผม…”

“แล้วก็เกี่ยวกับผมโดยตรงด้วยเหมือนกัน” เขาตัดบททันที น้ำเสียงกระแทกหนักแน่นจนไม่มีใครกล้าขัด

ดวงตาคมของอี้เหิงหันกลับมาที่หลันถิง แววคมคายเต็มไปด้วยการอ่านความคิด “เพิ่งฟื้นขึ้นมาก็รีบเปิดโปงพี่สาวแท้ ๆ กับย่า ไม่กลัวเหรอ ว่าจะกลายเป็นเรื่องฉาวโฉ่ไปทั้งกว่างโจว ซึ่งหากเป็นแบบนั้นผลเสียมันจะกระทบกับธุรกิจของฉันมากขนาดไหน”

หลันถิงไม่หลบตา กลับยกคางขึ้นเล็กน้อย แววตาแข็งกร้าว “ฉันกลัวมามากพอแล้วค่ะ คุณจั๋ว ที่ผ่านมาใคร ๆ ก็เอาแต่กดขี่เหยียบย่ำ จนสุดท้ายฉันต้องถูกลากไปโยนลงทะเล ถ้าวันนี้ฉันยังเงียบอีก ก็คงได้ตายซ้ำสองแน่”

คำตอบตรงไปตรงมานั้นทำให้คิ้วเข้มของอี้เหิงกระตุกเล็กน้อย เขามองหญิงสาวตรงหน้าใหม่อีกครั้ง ราวกับเธอไม่ใช่เด็กสาวผู้อาภัพที่เขาเคยเห็น แต่เป็นบางสิ่งที่คาดไม่ถึง

ซ่งอวี้ที่อุ้มลูกชายยืนอยู่มุมห้อง สะกิดแขนเสียนอี่เบา ๆ กระซิบเสียงสั่น “แต่ถิงถิงเกือบตายเลยนะคะ หากไม่ได้คุณชายรองจั๋วช่วยไว้ คงตายไปแล้ว”

เสียนอี่เองก็คิดเช่นนั้น เขายอมไม่ได้เพราะเรื่องนี้มันคือชีวิตของหลันถิง คนทำผิดจะปล่อยให้ลอยนวลไปเสวยสุขได้อย่างไร เขาอดรนทนไม่ไหวจริง ๆ “ผมคงทำตามที่คุณชายรองจั๋วห้ามได้หรอกครับ”

แววตาของอี้เหิงวาวโรจน์ขึ้นมาทันที เขาย่อตัวลงเล็กน้อย โน้มหน้าเข้าใกล้เสียนอี่จนระยะห่างแทบไม่ถึงคืบ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชัดเจนทีละคำ “ผมมีวิธีของผม…ไม่จำเป็นต้องให้ตำรวจมาสอดมือ และหากคุณยังดื้อรั้น ผมถามหน่อยสิ อีกแค่สองวันคุณจะเอาเงินจากไหนมาจ่ายค่าแรงคนงานที่คุณติดค้างมาสองเดือน?”

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยอำนาจ เสียนอี่ถึงกับตัวสั่นเงียบไปทันที แน่นอน เงินมากขนาดนั้นเขาไม่มีปัญญาหามาได้ทันจริง ๆ

หลันถิงจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า “คุณไม่คิดจะปล่อยให้ความจริงออกไปเลยเหรอคะ? ทั้งที่ฉันเกือบถูกฆ่าตายแท้ ๆ”

อี้เหิงปรายตามองเธอ แววตาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แต่ลึก ๆ คล้ายมีบางสิ่งที่อ่านไม่ออก “ความจริง…บางครั้งไม่ใช่สิ่งที่โลกนี้อยากได้ยินเสมอไป ถิงถิง แต่โลกนี้ขับเคลื่อนด้วยเงิน เผื่อเด็กสาวไร้เดียงสาอย่างเธอจะยังไม่รู้”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อเธออย่างตั้งใจ เสี้ยววินาทีนั้นทั้งห้องแทบไม่มีใครกล้าขยับ แต่ไม่ใช่หลันถิงคนนี้ เธอหรี่ดวงตาลงสามส่วน จ้องไปที่จั๋วอี้เหิงนิ่ง ๆ อยู่อึดใจหนึ่ง

“หมายความว่า…หากพวกเรายังไม่แจ้งความ คุณจะยอมจ่ายเงินค่าแรงแทนพ่อของฉันหรือคะ?”

หากเป็นหลันถิงคนเก่า แน่นอนว่าคงไม่กล้าถาม แต่เธอไม่ใช่อีกแล้ว!

“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?” อี้เหิงชักรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้ว

“แน่นอนว่าเงินเล็กน้อยแค่นี้ คุณอี้เหิงคงไม่ใจแคบกับครอบครัวว่าที่เจ้าสาวหรอก…ใช่ไหมคะ”

อี้เหิงแค่นหัวเราะเบา ๆ ทุกคนในห้องแทบไม่กล้าหายใจ

“ได้สิ อาจ้าน เดี๋ยวแกไปจัดการนำเงินมาให้ว่าที่พ่อตาของฉันสักแสนหยวน”

“ครับ คุณอี้เหิง”

“เอาละ…หวังว่าคุณพ่อตาจะทำตามที่ผมต้องการ เรื่องทั้งหมดห้ามเผยแพร่ออกไป ไม่อย่างนั้น คุณคงรู้นะว่าคนอย่างผมทำอะไรได้บ้าง”

พูดจบ ร่างสูงก็ก้าวออกจากห้อง ทุกชีวิตในห้อง ไม่เว้นแม้แต่หลันถิง ต่างใจสั่นสะท้านไปตามแรงกดดัน คงมีเพียงเด็กชายหลงอวี่ที่ยังหลับสบายอยู่ในอ้อมอกมารดา ไม่รู้เรื่องราวใด ๆ เลย…