ตอนที่ 22 แตกหัก

ตอนที่ 22

แตกหัก

จงเยว่ชิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจนักที่ผลออกมาเป็นเช่นนี้ แต่หากตนขัดอะไรมากไปฮูหยินใหญ่อาจสงสัยเอาได้ จึงต้องปล่อยให้นังฮูหยินน้อยได้หน้าเป็นคนดีไป

“นายหญิงปล่อยไปเช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ” มี่มี่สาวใช้คนสนิทเอ่ยถามนายสาว

“ทำอย่างไรได้เล่า หากพูดมากเราจะถูกจับได้เอานะสิ ว่าแต่นายท่านบอกจะมาหาข้านี่เหตุใดยังไม่มากัน เดี๋ยวท่านพี่ก็กลับมาก่อนพอดี” จงเยว่ชิงบ่นออกมาเบา ๆ

“ข้าก็มาแล้วนี่ไง เจ้าจะใจร้อนไปใยเล่า” เสียงทุ้มพร้อมบุรุษร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาจากประตูหลัง ก่อนจะส่งกล่องไม้บางอย่างให้หญิงสาว

สาวใช้ของจงเยว่ชิงเห็นดังนั้นจึงกลับออกไปรอด้านนอก เพื่อเฝ้าต้นทางเพราะเรื่องนี้ไม่สามารถให้ผู้อื่นรู้ได้

“วันนี้นายท่านมาช้านะเจ้าคะ ปล่อยให้ข้าทนคิดถึงท่านอยู่ตั้งสองเค่อแหนะ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับแสดงท่าทีแงงอนบุรุษผู้เข้ามาใหม่

“ข้าขอโทษที่มาช้า เพราะออกไปหาซื้อของขวัญมาให้เจ้าอย่างไรเล่า ลองเปิดดูสิว่าเจ้าชอบหรือไม่”

“ท่านซื้อของมาให้ข้าเช่นนี้เดี๋ยวบุตรชายท่านก็สงสัยเอาหรอก หลงจิวซิ่งผู้นั้นหาใช่คนโง่เขลาเมื่อไหร่กัน” นางเอ่ยเช่นนั้นแต่ปากกลับยิ้มกว้าง

ของในกล่องเป็นปิ่นทองระย้าที่ประดับด้วยทับทิมสีชมพู เมื่อเห็นครั้งแรกก็ถูกใจจงเยว่ชิงทันที

“เจ้าเด็กนั่นไม่รู้หรอก ไม่เช่นนั้นคงจับได้ตั้งแต่ที่เขากลับมาจวนวันแรกแล้ว มาข้าปักให้เจ้าดีกว่า” หลงเจิ้งสิงเอ่ยพร้อมกับหยิบปิ่นมาปักผมให้หญิงสาว

เขาถูกตาต้องใจจงเยว่ชิงตั้งแต่วันแรกที่นางเข้าจวนมา จึงได้วางแผนเอานางมาเป็นของตัวเอง แม้จะรู้ว่าหญิงสาวคือคนรักของบุตรชายแต่แล้วอย่างไรใครจะสนกัน

ประจวบเหมาะกับที่หญิงสาวก็สารภาพว่าหลงรักเขามานาน แต่เพราะอายุต่างกันจึงไม่กล้าหวัง เลยคิดว่าจะแต่งเป็นอนุของบุตรชายแล้วค่อยดูแลเขาอยู่ห่าง ๆ แทน

นั่นจึงทำให้จิตใจชายวัยกลางคนกระชุ่มกระชวยราวกับได้กลับไปเป็นหนุ่มอีกครั้ง ทั้งสองแอบมาหากันยามที่ฮูหยินไม่อยู่จวน หรือไม่ก็ให้สาวใช้ของจงเยว่ชิงดูต้นทางให้

แต่ทุกอย่างก็เริ่มยากขึ้นเมื่อบุตรชายคนโตเขากลับมา เจ้านั่นเอาแต่ทำตัวติดกับนางจนเขาหาช่องว่างมาหาไม่ได้ เล่นเอาเขาหงุดหงิดมาหลายวันแล้ว

ยิ่งได้ยินว่านางเข้าหอกับบุตรชายเขาก็ยิ่งรับไม่ได้ อยากตีตราทับลงไปว่านางคือสตรีของตนเพียงคนเดียว

“หากเรามีลูกด้วยกันจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ ชิงเอ๋อร์รักนายท่านมากแต่ด้วยสถานะคงเป็นสตรีของนายท่านไม่ได้แน่ หรือเราจะหยุดความสัมพันธ์....”

หญิงสาวแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลผ่านแก้มนวล

“อย่าพูดเช่นนั้นเลย แม้เขาจะเป็นบุตรชายที่เก่งกาจแค่ไหน แต่ข้าก็เก่งไม่แพ้เจ้าลูกเต่านั่นเช่นกัน ข้าจะหาทางจัดการเรื่องนี้เองเจ้าอย่าได้ห่วงไปเลย”

หลงเจิ้งสิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ในหัวยามนี้ก็เริ่มคิดถึงแผนการบางอย่างแล้ว

“เพราะข้าหรือไม่ ที่ทำให้นายท่านกับคุณชายใหญ่ต้องผิดใจกัน ตัวข้าเองก็รู้สึกผิดยิ่งนักแต่ก็สุขใจในเวลาเดียวกัน เพราะได้นายท่านคอยอยู่เคียงข้างเช่นนี้”

หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับสวมกอดเอวบุรุษตรงหน้า ไหล่เล็กสั่นเล็กน้อยทำเอาหลงเจิ้งสิงตัดสินใจได้ทันที

“เจ้าอย่าเพิ่งคิดสิ่งใดเลย ยามข้ารู้ว่าเจ้าเข้าหอกับจิวซิ่งข้านั้นปวดใจยิ่งนัก เข้าสัมผัสเจ้าตรงส่วนใดจงบอกข้ามา ข้าจะลบร่องรอยให้หมด”

หลงเจิ้งสิงเอ่ยพร้อมกับอุ้มเด็กสาวรุ่นลูกขึ้นในอ้อมกอดพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม ขายาวก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังห้องนอนทันที

แล้วบทเพลงรักแสนเร้าร้อนระหว่างคนทั้งสองก็เริ่มขึ้น เสียงครวญครางแทบขาดใจของจงเยว่ชิงดังแว่วออกมาถึงด้านนอก ทำเอาสาวใช้คนสนิทรีบออกไปดูต้นทาง และคอยไล่คนที่ผ่านไปมา

กว่าเสียงด้านในจะเงียบลงก็ใช้เวลานานเกือบชั่วยาม สาวใช้คนสนิทจึงไปเตรียมน้ำให้นายทั้งสองอาบ แล้วส่งนายท่านของจวนกลับออกหลังเรือนไป

“ข้าพูดถึงเพียงนี้แล้วหากนายท่านจะเพิกเฉยก็ให้รู้ไป” จงเยว่ชิงเอ่ยพร้อมกับยิ้มร้าย

นางไม่ได้ต้องการเป็นเพียงอนุของผู้อื่น แต่ต้องการเป็นฮูหยินเอกที่ผู้คนเชิดหน้าชูตาต่างหาก ผิดที่หลงจิวซิ่งไม่หลงกลนาง เขาจึงรับนางเป็นเพียงอนุเช่นนี้

แต่แล้วอย่างไรในเมื่อท่านไม่ให้สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าก็ต้องหามันมาด้วยตัวเอง อย่าโทษว่าข้าเป็นสตรีชั่วช้าเลยนะเจ้าคะสามี

“นายท่านต้องรีบหาทางให้นายหญิงได้เป็นสตรีของนายท่านในเร็ววันนี้เป็นแน่เจ้าค่ะ” มี่มี่สาวใช้คนสนิทเอ่ยเยินยอ

“ให้มันจริงเถอะ แล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าไปทำเป็นอย่างไรบ้าง อย่าให้คนเรือนใหญ่รู้ตัวเล่า”

“เรียบร้อยเจ้าค่ะ ข้าซื้อตัวสาวใช้คนสนิทของฮูหยินใหญ่ได้แล้ว เหลือเพียงทำตามแผนของเราและรอเวลาก็พอเจ้าค่ะ” เอ่ยจบทั้งสองก็หัวเราะอย่างมีความสุข

เย็นนั้นโจวเยี่ยนเหยียนรับสำรับที่เรือนตัวเองตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือหลงจิวซิ่งมานั่งทานข้าวกับนางด้วย

มันจะไม่เป็นอะไรเลยหากเขาไม่เอาแต่นั่งจ้องนางไม่พูดไม่จาตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในเรือน

“ท่านต้องการถามสิ่งใดก็จงถามมาเถอะเจ้าค่ะ” นางวางตะเกียบลงก่อนจะถามคนที่นั่งมองนางกินข้าวตรงหน้า

“เป็นข้าต่างหากที่ต้องเอ่ยคำพูดนี้ เจ้าเปลี่ยนไปตั้งแต่มาถึงจวนหากเจ้าโกรธเคืองที่ข้ามีอนุอยู่ก่อนแล้วข้าก็ขอโทษไปแล้วอย่างไร เจ้ายังต้องการสิ่งใดอีก หน้าที่ของเจ้าคือฮูหยินเอกควรทำตัวให้ใจกว้างให้มาก ไม่ใช่เอาแต่บึ้งตึงยามข้ามาหาเช่นนี้!!!”

เมื่อได้พูดก็ตะคอกใส่นางทันทีราวกับอัดอั้นตันใจมานาน สีหน้าที่แสดงออกนั้นทั้งโกรธเคืองและน้อยใจ ทำให้นางมีท่าทีอ่อนลงเล็กน้อย

“หลงจิวซิ่งท่านแต่งข้ามาเพื่อสิ่งใดลืมแล้วหรือ เราทั้งสองต่างก็ไม่ได้รักใคร่กันตั้งแต่แรก น้ำใจที่ท่านมีให้ข้าก่อนหน้านี้ข้าก็เต็มใจรับ ขนาดท่านกระทำหยามเกียรติข้ามากมายข้ายังไม่เอ่ยวาจาต่อว่าท่านแม้แต่ครึ่งคำ”

นางเอ่ยอย่างใจเย็นพร้อมกับรินชาให้ตัวเองแล้วยกขึ้นจิบช้า ๆ ท่าทีไม่ได้อาทรร้อนใจบุรุษตรงหน้าแม้แต่น้อย

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ก่อนหน้านี้ที่เจ้าก็มีท่าทีรักใคร่ข้ามากมายนี่ จะบอกว่าสิ่งที่ผ่านมาไม่ได้มีความหมายเกินกว่าคำว่าน้ำใจอย่างงั้นหรือ!!!!”

“เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ นับตั้งแต่ที่ข้ารู้ว่าท่านรับอนุหลังแต่งข้าเพียงสามวัน ข้าก็คิดว่าไม่ควรรับน้ำใจจากท่านอีกและไม่ต้องการมันอีกต่อไป”

“.....”

“เพราะท่านไม่ได้หยามเพียงเกียรติของข้า แต่หยามเกียรติของบิดาข้าที่เป็นถึงอ๋องปกครองเมืองด้วย”

“หึหึหึ!! ข้าช่างโง่เขลานักที่มองเจ้าไม่ออก สตรีดื้อรั้นเช่นเจ้าจะยอมลงให้ข้าง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน จากนี้ก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้าแล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยพลางยิ้มหยัน

“เจ้าค่ะ”

นางตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร กลับเป็นชายหนุ่มมากกว่าที่หงุดหงิดกว่าเดิม

“อย่างไรเจ้าก็เป็นฮูหยินของข้า พึงสำนึกไว้ตลอดเวลาว่าจะทำสิ่งใดอย่าให้ตระกูลหลงของข้าต้องแปดเปื้อนไปด้วย!”

ยิ่งเห็นนางเย็นชาต่อตัวเองเท่าไหร่ในใจกลับยิ่งรู้สึกปวดหนึบ แต่เขาใช้ความโกรธเพื่อกลบเกลื่อนมันเอาไว้แทน

“เจ้าค่ะ” นางตอบพร้อมส่งยิ้มเช่นเดิมให้เขา

“โจวเยี่ยนเหยียน!! เจ้าอย่ายั่วโมโหข้าให้มากนัก!!!” ในที่สุดชายหนุ่มก็ทนไม่ไหว จึงได้ลุกขึ้นกระชากแขนนางเต็มแรง

“โอ๊ย!!! จะบอกว่าข้ายั่วโมโหท่านได้อย่างไร ในเมื่อพูดสิ่งใดข้าก็รับปากท่านทุกเรื่อง เป็นท่านต่างหากที่ตั้งใจหาเรื่องข้ามากกว่า!!!”

นางตะคอกกลับไปบ้าง แขนนางคงช้ำแน่เพราะเขาดึงแรงเพียงนี้ แถมท้องยังกระแทกโต๊ะกินข้างอีก

“กิจการที่เจ้าคิดจะทำจงยกเลิกไปเสีย!! ชาวบ้านจะพูดเช่นไรหากรู้ว่าข้าปล่อยให้ฮูหยินออกไปเปิดกิจการเอง คนคงได้เอาไปลือกันทั่วว่าข้าเลี้ยงฮูหยินเอกของตัวเองไม่ได้”

“มันไม่มีผู้ใดพูดหรอกเจ้าค่ะ! หากเรื่องเหล่านั้นไม่มีมูลความจริง อีกอย่างกิจการข้าเงินข้า! ท่านมีสิทธ์ห้ามได้หรือ!!”

เพี๊ยะ!!!!

ด้วยความโกรธสุดขีด หลงจิวซิ่งจึงเผลอตบโจวเยี่ยนเหยียนจนล้มไปกองที่พื้น ทำให้ในห้องเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ

โจวเยี่ยนเหยียนมึนงงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตั้งสติได้ว่าตัวเองถูกเขาตบจนหูอื้อ ใบหน้าด้านซ้ายชาจนไม่รับรู้ถึงความเจ็บ

นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมมองไปที่ชายหนุ่มด้วยสายตาเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ขะ ข้าขอโทษ ข้าขาดสติจึงได้.....”

ผลัวะ!!! ผลัก!!! เพล้ง!!!!! ตุบ!!!

เมื่อตั้งสติได้นางก็ต่อยเข้าที่ใบหน้าเขาทันที พร้อมกับถีบเข้าที่ท้องชายหนุ่มก่อนจะคว้าแจกันใกล้มือฟาดใส่หัวเขาเป็นการตบท้าย

หลงจิวซิ่งสลบไปทันที พร้อมกับเลือดสีแดงสดไหลซึมออกจากศีรษะของเขาจนนองเต็มพื้น