ตอนที่ 2 หรือโดนร่ายมนต์ใส่

งานเลี้ยงการกุศลที่จัดขึ้นภายในห้องแกรนด์บอลรูมของ Paradise Hotel Bangkok รวมกลุ่มคนมีเงินมีชื่อเสียงรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ของทุกวงการในสังคมเอาไว้เป็นจำนวนมาก เนื่องจากในค่ำคืนนี้จะมีการประมูลของมีมูลค่าของคนดัง โดยเงินที่ได้โดยไม่มีการหักค่าใช้จ่ายจะนำไปบริจาคให้กับมูลนิธิต่างๆที่ต้องการความช่วยเหลือทางด้านการเงินและงานสังคมเช่นนี้ที่เป็นสีสันคือการแต่งกายบวกเครื่องเพชรนิลจินดาที่เหล่าบรรดาคุณหญิง คุณนายใส่มาประชันกันส่องแสงสะท้อนวิบวับหยอกล้อกับแสงไฟสว่างจ้า หากมองนานๆอาจจะปวดลูกตาเอาได้ก็ยังคงเป็นเทรนด์ที่ยังไม่ตกยุคตกสมัยแม้ว่าโลกจะก้าวหน้าไปมากกว่าเดิมแล้วก็ตาม เรียกว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม จะมากจะน้อยก็ควรมีติดกาย

“ทำไมมันถึงดูน่าเบื่อจัง” คงมีแต่อาหารเท่านั้นที่น่าสนใจมากที่สุดในตอนนี้แล้วล่ะมั้ง สายตาคู่หวานมองสิ่งรอบกายแล้วถอนหายใจทิ้งเป็นว่าเล่น เห็นบริกรเดินถือถาดใส่เครื่องดื่มสีสวยผ่านตรงหน้าก็ถามก่อนฉวยแก้วใดแก้วหนึ่งว่าอันไหนน้ำอะไรเพราะกลัวว่าถ้าหยิบผิดแล้วงานมันจะเข้าก่อนเข้าสู่การประมูล ลูกสาวเจ้าของเบียร์รายใหญ่ระดับประเทศแต่กลับดื่มของมึนเมาได้เพียงน้อยนิด เรียกว่าแค่แตะหน่อยๆ ก็แทบจะเมาได้ ผิดแผกกับผู้เป็นน้องชายอย่างลิบลับ รายนั้นคอแข็งเหมือนป๋าแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยเมา 

“จัสมินหนูอย่าเดินหายไปไหนไกลหูไกลตาป๋ากับมามี๊รู้ไหมลูก ในงานนี้มันมีพวกชอบถ้ำมองเยอะ ลูกสาวป๋ายิ่งสวยๆ อยู่ ไม่อยากให้ใครมาเกาะแกะ ซีอนก็ไม่ยอมมา ดื้อจริงๆ เจ้าลูกคนนี้” มาร์ตินหน้ายุ่งเมื่อต้องคอยส่งสายตาฟาดฟันใส่ผู้ชายที่จ้องแต่จะเมียงมองลูกเมียที่โอบประคองอยู่คนละฝั่งแขน หวังจะให้ลูกชายคนเล็กมาคอยเป็นหูเป็นตาอีกคนเจ้าตัวก็ดันมีข้ออ้างที่ดูจะสมเหตุสมผลไม่น้อยเมียรักเลยตามใจลูกอีกตามเคย

“แบบนี้ป๋าจะร่วมงานอย่างมีความสุขเหรอคะถ้าต้องคอยพะวงจัสมินกับมามี๊อยู่ตลอด” ตั้งแต่เข้างานมาป๋าก็หน้านิ่วคิ้วขมวดจนไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาทักทายเท่าไหร่ สายตาก็คอยกวาดมองอย่างระวังภัยจากผู้ชายรอบตัวเพราะเรื่องหวงลูกหวงภรรยาของป๋ามันอยู่ในสายเลือดไปแล้ว

‘ดวงใจของป๋า คือ มามี๊ใบเฟิร์น จัสมินและซีลอน’

ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันอายุสิบเก้าปี ประโยคซ้ำๆเดิมๆที่ได้ฟังเมื่อไหร่ก็มีความสุข ถึงจะต้องอยู่ในสายตาที่บางครั้งมันดูจะโอเว่อร์สำหรับใครหลายๆคนและน่าเบื่อกับกฎเกณฑ์ที่แสนจะขัดใจก็ต้องยอมรับว่าทุกสิ่งอย่างนั้นเป็นเพราะความห่วงใยจากใจจริงของผู้ชายที่รักครอบครัวแบบสุดๆอย่างป๋า ใครจะมองว่าดุแต่สำหรับเธอแล้วป๋าท่านใจดีที่สุดในโลก

“นั่นน่ะสิ ช่วยผ่อนคลายใบหน้าด้วยค่ะที่รัก เดี๋ยวตะคริวมันจะกินเอาซะก่อน แล้วก็ปลีกตัวไปพูดคุยกับคนอื่นบ้างเถอะค่ะ เฟิร์นก็จะพาลูกไปทักทายคนรู้จัก ไม่งั้นน่าเกลียดแย่” พิศลดาบอกสามีหน้าเคร่งขรึม เสียงอ่อนหวานแต่แอบแฝงไปด้วยคำสั่งกรายๆ

“ป๋าก็อยู่ในงานด้วยกังวลอะไรล่ะคะ หนุ่มๆ ที่ไหนก็ไม่กล้าเข้ามาวอแวกับเราสองแม่ลูกหรอกค่ะ” จัสมินช่วยพูดอีกแรงเพราะไม่อยากให้ป๋าของเธอต้องเป็นกังวลจนเกินเหตุ

“โอเคๆ ป๋ายอมแพ้สาวๆแล้วครับ” ฝ่ามือที่โอบรอบเอวลูกเมียคนละข้างยกขึ้นอย่างยอมแพ้และแจกจ่ายจุมพิตที่ข้างแก้มนวลของ

 สองแม่ลูก ทิ้งท้ายด้วยเสียงเข้มๆในเรื่องเดิมๆก่อนจะแยกตัวไปคุยกับนักธุรกิจคนอื่นๆ 

“มามี๊ขา มามี๊ขา” มือเรียวบางเกาะท่อนแขนของมารดาแล้วกระตุกดึงเบาๆ ให้หันมาสนใจตนเองแทนการมองอย่างอื่นชั่วคราว 

 เสียงเรียกน่ารักน่าชังของคนเป็นลูกสาวทำเอามามี๊คนงามหันมายิ้มหวาน พลางยกมือลูบแก้มเนียนที่ปัดด้วยบรัชออนสีชมพูบางเบาให้พอมีสีสันอย่างเอ็นดู

“ว่าไงจ๊ะลูกสาว”

“คือว่าจัสมิน” 

“สวัสดีค่ะคุณเฟิร์น แหม่เราไม่ได้เจอหน้ากันนานเลยนะคะพักนี้ ดีใจจังที่มาเจอกันที่นี่คืนนี้” ปากที่กำลังขยับต่อถูกแทรกด้วยคุณป้าท่านหนึ่งที่ทำทรงผมคล้ายกระบังลมเครื่องเพชรเต็มตัวเดินปรี่เข้ามาหามารดาเลยต้องหยุดชะงัก และความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาว่าแบบนี้คงจะสวยในแบบฉบับของคุณป้า

“สวัสดีค่ะ จัสมินสวัสดีคุณป้าฤทัยสิจ๊ะ” 

“สวัสดีค่ะคุณป้าฤทัย” จัสมินทำตามอย่างว่าง่ายพร้อมมอบรอยยิ้มหวานให้คนมีอายุที่รับไหว้และกล่าวชมเธอต่างๆนานาก่อนจะกระซิบขออนุญาตมารดาออกไปเข้าห้องน้ำที่ด้านนอกห้องจัดงานที่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน เดิมทีมามี๊จะขอแยกตัวจากคู่สนทนาออกมาเป็นเพื่อนแต่เธอบอกว่ามาเองได้สบายมากเพื่อให้ท่านวางใจพูดคุยกับคนโน้นคนนี้ได้อย่างไม่ต้องกังวล