บทที่ 17 เสือหรือหมา

เมื่อกลับมาถึงบ้านน้ำหวานก็เดินนำหน้าเจ้าของรถเข้าบ้าน เธอไม่สนใจ ไม่มองหน้า ไม่พูดคุยแถมยังเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเอง

แล้วไหนบอกว่าหายงอนแล้ววะ ผู้หญิงแม่งเข้าใจยากฉิบเป๋ง

"คิดว่าฉันอยากสนใจรึไง"

พูดพึมพำคนเดียวกับบานประตูห้องนอนของหญิงสาว ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ เข้าห้องของตัวเองเช่นกัน

ทางด้านน้ำหวาน หลังจากเข้าห้องเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านเด็กกำพร้าที่เธอเคยอาศัยอยู่สมัยเป็นเด็ก แม้จะย้ายไปอยู่กับครอบครัวบุญธรรมมานานหลายปี แต่เธอก็ไม่เคยลืมถิ่นฐานที่เคยให้ข้าวให้น้ำตั้งแต่เมื่อครั้งยังแบเบาะ มีเวลาก็ยังหมั่นไปเยี่ยมเยียน แม่ครู และพี่ชายที่สนิทเป็นประจำ

วันนี้แม่ครูโทรมาแจ้งข่าวเรื่องของ ดิน ซึ่งเป็นคนที่เธอรักเสมือนพี่ชายแท้ ๆ ดินเป็นคนร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เจ็บออด ๆ แอด ๆ แถมยังป่วยง่ายพอเติบโตจึงไม่ได้แยกย้ายไปอยู่ต่างหาก เขาช่วยแม่ครูดูแลน้อง ๆ ในบ้านเด็กกำพร้าจนถึงทุกวันนี้

เมื่อหลายเดือนก่อนทางโรงพยาบาลตรวจพบว่าเขาป่วยเป็นโรคไตเรื้อรัง แม้ไม่ได้รุนแรงนักแค่ทานยาตามหมอสั่งและหมั่นรักษาสุขภาพให้แข็งแรงก็จะดีขึ้น ทว่าวันนี้แม่ครูกลับโทรมาแจ้งว่าดินป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพย