All Chapters of BAD GUY พายุร้ายพายุรัก: Chapter 1 - Chapter 10

บีลีฟเดินตามชายหนุ่มเมื่อสักครู่ไป มองแผ่นหลังกว้างของชายผู้นั้นแบบไม่คาดสายตา แสตมป์ที่เห็นเหตุการณ์จึงเดินเข้ามาคว้าแขนบีลีฟ ส่งผลให้บีลีฟต้องชะงักไป “อะไรของแก”บีลีฟแหวใส่แสตมป์ สายตาของเธอยังจับจ้องไปที่ชายหนุ่มคนเดิมสลับกับหันกลับมามองแสตมป์ด้วยความไม่พอใจ หากคลาดกับชายผู้นี้เธอคงต้องโทษเพื่อนรักที่ทำให้เสียเวลา "แกจะไปไหน" "แกเห็นผู้ชายคนเมื่อกี้ป่ะ หล่อมาก ต้องไปทักทายซะหน่อย"“แกรู้เหรอว่าเขาเป็นใครอ่ะ ดูทรงแล้วน่าจะไม่ใช่วัยเดียวกับเราด้วย แกอย่าไปยุ่งเลยเผื่อเขาเป็นผู้มีอิทธิพลแถวนี้อ่ะ ”แสตมป์มองตามหลังชายผู้นั้นก่อนจะดึงสายตากลับมาหาบีลีฟ เธอเตือนเพื่อนรักด้วยความหวังดี สถานที่อโคจรแบบนี้ไม่มีใครไว้ใจได้ ยิ่งไม่ใช่วัยเดียวกันยิ่งน่ากลัว บีลีฟจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดกับความเจ้ากี้เจ้าการของแสตมป์พลางจ้องมือเรียวที่กอบกุมแขนเธอเป็นการบังคับให้แสตมป์ปล่อย“แกอ่านนิยายมากไปเหรอ แกจะบอกว่าเขาเป็นมาเฟียงั้นดิ แกออกมาจากนิยาย แต่ฉันออกมาจากคลับฟรายเดย์ นี่เรื่องจริงนะ แกไม่ต้องกลัวหรอกฉันไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อยก็แค่จะไปหว่านเสน่ห์ใส่เขา พอเขาติดกับฉันนะเขาก็จะตามจีบ

บีลีฟกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เธอนิ่งไปเมื่อได้ฟังอย่างนั้น ทว่าสัญชาตญาณในการเอารอดทำให้เธอเล่นทีเผลอใช้เฮือกสุดท้ายดีดดิ้นขึ้นมาอีกครั้งรอยยิ้มและสายตาเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าพายุ เขารับมือกับสถานการณ์นั้นได้ ยกตัวขึ้นเล็กน้อยและเอื้อมมือไปที่กระเป๋าใบเดิม“จะเอาโซ่มาใส่ข้อเท้าดีไหมหรือจะเอามีด”“ไม่เอา”ใบหน้าสวยส่ายไปมา เธอหอบหายใจแรงขึ้นด้วยความผวากลัวพายุมองหญิงสาวใต้ร่างด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เขาลุกจากตัวเธอ ถกกระโปรงตัวสั้นมาเหนือเอวคอด แล้วอ้าขาเธอออก มือหนากดหน้าท้องแบนราบไว้“ใช้มีดกับตรงนี้ได้ป่ะ เคยช่วยตัวเองด้วยมีดป่ะ”บีลีฟแทบขาดใจเมื่อปลายมีดจ่อไปที่ใจกลางสาวของเธอ ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด หัวใจดวงน้อยกระตุกสั่นระรัว เหงื่อผุดทั่วร่างเมื่อเกิดอาการผวากลัวท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยคมมีดของพายุกรีดยิ้มชั่วร้ายออกมา แววตาของเขาน่ากลัวไม่แพ้กัน“ฮ่าๆๆๆ”“กรี๊ดดด”บีลีฟกรีดร้องลั่นเมื่อพายุปามีดเฉียดใบหน้าของเธอไปนิดเดียวและมันก็ปักลงไปที่โซฟาใกล้กับใบหน้าของเธอ “นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าใจกากแล้วปากเก่ง กระจอกจริงๆ แค่เอามีดขู่ก็กลัวจนตัว

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!พายุจับบีลีฟให้นอนลงในท่าคลานเข่าเหมือนเดิม ขยุ้มกลุ่มผมของเธอ อีกทั้งยังลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “พอ..อื้อออ…ไม่ไหวแล้ว”เมื่อความใหญ่โตชนกับมดลูกข้างใน เกิดความจุกหน่วงระคนความเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน เธอหอบหายใจถี่ๆ คล้ายว่าร่างกายของเธอจะรองรับความป่าเถื่อนนี้ไม่ไหว พายุแสยะยิ้มเมื่อได้ยินคำอ้อนวอนขอของบีลีฟ เขาจับบั้นท้ายงามงอนไว้มั่นและกระทำกับเธอให้แรงขึ้นกว่าเดิมตามอารมณ์ปรารถนา เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงครวญครางปานจะขาดใจดังขึ้นเรื่อยๆในห้องวีไอพีเกือบครึ่งชั่วโมงที่เขาระบายความใคร่กับร่างกายเธอ เธอถูกพลิกตัวให้กลับมานอนหงายอีกครั้ง เขาอัดกระแทกแก่นกายเข้าไปอีกสองสามครั้งก่อนจะปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวเธอ “อ๊าสสสส”พายุเปล่งเสียงคำรามเมื่อได้ปลดปล่อยความอัดอั้นข้างใน“หึ”เขาครางในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อมองไปที่หญิงสาวที่นอนหอบหายใจโรยรินอยู่บนเตียงสำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยการกระทำป่าเถื่อนที่เขาได้กระทำไว้ด้วยความพอใจ ดึงแก่นกายออกจากร่องสวาทปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เขาหยิบบุหรี่ในกระเป๋าสีดำขึ้นมาแล้วจุดมั

บีลีฟพ่นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด กำหมัดแน่น หยุดฝีเท้าไว้แค่เพียงเท่านี้ รู้ว่านั้นเป็นแค่คำขู่ แต่ก็ไม่กล้าเดินออกไปอยู่ดี เธอหันกลับมาสบตากับเจ้าของคำพูด เห็นเพียงรอยยิ้มของเขาที่ยิ้มออกมาอย่างคนชนะที่สามารถกลั่นแกล้งเธอได้เพียงแค่จินตนาการว่าแปดชั่วโมงในการทำงานต่อจากนี้ไปต้องเห็นพายุ ต้องทำตามที่เขาบอกมันก็รู้สึกปวดประสาทตามที่เขาอยากให้เป็นตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มงานแล้ว“ทำแบบนี้ต้องการอะไร”น้ำเสียงห้วนๆเต็มไปด้วยความหงุดหงิดเอ่ยถามออกไป เธอหงุดหงิดจนแทบอยากจะกรีดร้องออกมา “ทำไมเธอพูดจาไม่เพราะเลยล่ะ ฉันเป็นผู้ใหญ่นะอายุมากกว่าตั้งหนึ่งรอบ เคารพกันบ้างก็ดีพูดจาให้มีหางเสียงบ้าง แทนตัวเองว่าหนูหรือชื่อตัวเองแบบที่เธอเคยทำก็ได้”“อยากเคารพแค่คนที่น่าเคารพ คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่น่าเคารพก็ไม่อยากเคารพค่ะ”บีลีฟประชดประชันด้วยการกระแทกเสียงเน้นหนักตรงคำลงท้ายลงท้าย“ตอบคำถามด้วยนะคะว่าคุณต้องการอะไร คุณเป็นใครกันแน่คะ”“คำถามแรกฉันก็ต้องการทำให้เธอปวดประสาทเล่นไงตามที่บอกไป การที่เธอมาทำงานกับฉันเนี่ยเธอจะได้รู้จักฉันมากขึ้นในทุกอณู ไม่ว่าจะเป็นตัวตนของฉัน งานที่ฉันทำหรืออะไรหลาย

“ทำไมมันยังไม่โล่งหัวเนี่ย ค่อยเป็นอีกตอนถึงห้องได้ไหม แล้วจะกลับยังไงจะโทรให้ใครมารับได้บ้างเนี่ย”บีลีฟพึมพำกับตัวเองเบาๆ เธอยังคงมีอาการมึนหัวอยู่เล็กน้อย จากการที่เป็นลมหมดสติไป ฟื้นมาแล้ววิธีที่ดีที่สุดคือการนอนพักไปก่อนไม่ควรลุกมาอย่างนี้ แล้วเธอก็ไม่รู้จะเอาไงต่อ รถเธอก็จอดอยู่ที่บริษัท ไม่รู้ว่าจะกลับคอนโดอย่างไรเพราะนี่ก็มืดแล้ว ครั้นจะโทรหาแสตมป์ให้มารับในสถานที่แบบนี้ก็คงไม่เหมาะ กลัวแสตมป์จะสงสัยเอาได้บีลีฟตัดสินใจนั่งพักที่โซฟาหน้าห้องของพายุก่อน เอาสำลีที่ชุบแอมโมเนียมาสูดดมอีกครั้งพลางเปิดดูรายชื่อในโทรศัพท์ว่าจะขอความช่วยเหลือใครได้บ้าง“มานั่งทำอะไรตรงนี้”บีลีฟที่กำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินน้ำเสียงดุดันของใครบางคนเอ่ยถามเธอ อีกทั้งมือหนาของเขาก็จับที่ไหล่เธอ เธอเลื่อนสายตามองมือหนาก่อนเงยหน้าขึ้นมามองและสะบัดมือนั้นออกจากไหล่ตัวเองไป“ฉันชานนท์ลูกน้องคุณพายุ เธอคงเป็นเด็กฝึกงานที่ชื่อบีลีฟใช่ไหม หน้าเธอซีดดีนะ ประทับใจที่นายฉันให้เธอดูโชว์ต้อนรับเธอไปเมื่อตอนเย็นละสิ เป็นลมขนาดนี้แปลว่าประทับใจมาก อยู่กับนายก็ต้องเห็นอะไรแบบนี้บ้างจะได้ชิน”ล