Semua Bab เกิดใหม่เป็นองค์หญิงวิปลาส: Bab 11 - Bab 20

เมื่อได้ฟังไป๋กงกงกับหม่ากูกูเล่าเรื่องเมืองไฮ่โจวให้ฟังองค์หญิงหลิงเซียงก็ยิ่งมีความอยากที่จะไปเมืองไฮ่โจวมากขึ้นไปอีก ลมยามบ่ายพัดกลิ่นดอกเหมยแผ่วผ่านระเบียงตำหนัก เหล่านกกระจิบเกาะอยู่ตามขื่อไม้ร้องจิบจิบเบา ๆ เป็นเสียงที่ขับให้บรรยากาศยามบ่ายอบอุ่นและชวนฝันองค์หญิงหลิงเซียงนั่งอยู่ใต้ศาลาไม้ไผ่ในสวนหลังตำหนัก มือเรียวถือพัดโปร่งแกว่งเบา ๆ ดวงตาคู่สวยทอดมองไป๋กงกงและหม่ากูกูที่ยืนค้อมตัวอยู่ตรงหน้า ทั้งสองกำลังเล่าเรื่องเมืองชายทะเลที่พวกเขาเคยไปเมื่อครั้งตามเสด็จอดีตฮองเฮาไปตรวจภาษีทางใต้แทนอดีตฮ่องเต้ เสียงของหม่ากูกูนุ่มนวลแต่แฝงความตื่นเต้น“เมืองไฮ่โจวน่ะเพคะ องค์หญิง ทะเลกว้างใหญ่จนสุดสายตาเลยเจ้าค่ะ! ตอนยามเช้า ฟ้ากับน้ำสีเดียวกันหมด เหมือนโลกทั้งใบกลายเป็นผืนผ้าไหมสีฟ้า” หม่ากูกูไป๋กงกงหัวเราะเสียงแหบอย่างนอบน้อม เสริมต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“ท่าเรือนั้นใหญ่ยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ เรือสำเภาจากแคว้นใต้และตะวันตกเทียบท่าไม่เว้นวัน คนจากต่างแดนมากหน้าหลายตา มีทั้งผมทอง ตาสีเทา เครื่องแต่งกายประหลาด แต่ใจดีและชอบแลกของแปลก ๆ กับพวกเรา” ไป๋กงกงหลิงเซียงฟังแล้วดวงตาเป็นประกายขึ้นมาท

แสงตะวันย้อมกำแพงหินเป็นสีทองหม่น เสียงนกกาส่งท้ายวันดังอยู่เหนือยอดไม้ ก่อนจะค่อย ๆ จางหายไปพร้อมเงาของราชสำนักที่ยืดยาวขึ้นจนกลืนทุกสิ่งในความมืดภายในตำหนักไฉ่หงตำหนักประจำขององค์หญิงหลิงเซียง บานประตูถูกปิดด้วยแผ่นไม้หนักสองชั้น เหล่าขันทีและนางกำนัลยืนเงียบอยู่รายรอบไม่มีใครกล้าพูดคำใด“ตั้งแต่วันนี้ องค์หญิงหลิงเซียงห้ามออกจากตำหนักไฉ่หง เป็นเวลาหนึ่งเดือน หากฝ่าฝืนจะถูกเพิ่มเป็นสองเดือน” จิ้งไฉคือคำสั่งสั้น ๆ ที่องค์รัชทายาทจิ้งไฉตรัสไว้ตอนกลางวัน น้ำเสียงของพระองค์ไม่ดัง ไม่กร้าว แต่เยือกจนเย็นถึงกระดูก หลิงเซียงนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้า ดวงตาที่เคยสว่างด้วยความร่าเริงกลับมืดหม่น แสงอาทิตย์ยามเย็นแตะปลายเส้นผมของนางที่ปล่อยหลวมลง ราวกับแสงสุดท้ายพยายามปลอบใจผู้ถูกจองจำอย่างอ่อนโยน“พระเชษฐาทำเช่นนี้… เพื่ออะไรหรือ” หลิงเซียงนางเอ่ยเบา ๆ กับตนเอง เสียงนั้นแทบไม่ดังพอจะลอดผ่านม่านผ้าหนัก ขันทีคนหนึ่งก้มศีรษะ “เพื่อความปลอดภัยของเจ้าตัวเอง” จิ้งไฉหลิงเซียงหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะที่เจือทั้งขมและเศร้า“ความปลอดภัย หรือกลัวก่อเรื่องกันแน่…” หลิงเซียงในความทรงจำของนาง ยังเห็นแวว

เกาเฉียวฟงถือกำเนิดในตระกูลขุนนางนักรบแห่งแคว้นเว่ย บ้านเกิดอยู่ทางทิศเหนือซึ่งเป็นดินแดนหนาวเย็นและเต็มไปด้วยการศึกจากชนเผ่าชายแดน บิดาของท่านเคยเป็นแม่ทัพรักษาด่านซีเหมิน มารดาเป็นบุตรีตระกูลนักปราชญ์ ท่านจึงเติบโตขึ้นท่ามกลางทั้งศาสตร์แห่งอักษรและคมดาบตั้งแต่วัยสิบห้าปีท่านได้รับสมญาพยัคฆ์หนุ่มแห่งด่านซีเหมิน เพราะสามารถนำกองทหารอาสาเพียงสามร้อยคน เข้าตีซุ่มข้าศึกที่มีจำนวนมากกว่าเป็นเท่าตัวได้สำเร็จ เมื่ออายุยี่สิบห้าเกาเฉียวฟงได้รับพระบัญชาให้เข้ารับราชการในราชสำนักภายใต้รัชกาลของฮ่องเต้หลงเจี้ยน ในฐานะแม่ทัพรักษาชายแดนด้านเหนือ ด้วยความสามารถในการวางกลศึกและการปกครองที่เที่ยงธรรม เขาได้รับการเลื่อนขั้นอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพแคว้นเว่ยภายหลังจากที่สงครามชายแดนสงบ ฮ่องเต้ทรงเห็นว่าท่านไม่เพียงมีฝีมือการศึก แต่ยังมีวิสัยทัศน์ทางการเมือง จึงโปรดเกล้าฯแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่ง เสนาบดีใหญ่แห่งกระทรวงทหารมีอำนาจควบคุมกองทัพทั่วทั้งแผ่นดินเกาเฉียวฟงได้แต่งงานกับจ้าวเฟยเถา มีบุตรชายด้วยกันสี่คนมีบุตรสาวหนึ่งคน คนโตชื่อเกาฟานหวง คนรองชื่อเกาฟานถง คนที่สามเกาฟานอี้ คนที่

แสงยามสนธยาอาบคลุมทั่วตำหนักไฉ่หง กลิ่นดอกเหมยแผ่วเบาในลมเย็น ขณะไป๋กงกงก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน ก้มศีรษะถวายบังคมต่อองค์หญิงหลิงเซียงที่ประทับอยู่หน้าต่าง ดวงพักตร์ของนางสะท้อนแสงจันทร์อ่อน ๆ ดุจภาพวาดในม่านหมอก“ไป๋กงกง มีเรื่องใดรึ” หลิงเซียงองค์หญิงตรัสถสมเบา ๆ พลางทอดพระเนตรไปยังสวนในตำหนัก ไป๋กงกงเหลียวซ้ายแลขวา ก่อนจะยื่นตัวเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงแผ่วจนแทบกลืนไปกับลม“กระหม่อมได้รับสารลับจากท่านยายขององค์หญิงมาพ่ะย่ะค่ะ ท่านยายขององค์หญิงพร้อมด้วยท่านป้าสะใภ้ทั้งสี่ จะลอบเข้าวังมาหาองค์หญิงวันพรุ่งนี้พ่ะย่ะค่ะ” ไป๋กงกงหลิงเซียงสะดุ้งเล็กน้อย พระเนตรเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น“ท่านยายกับท่านป้า... มาที่นี่งั้นหรือ!” หลิงเซียง“พ่ะย่ะค่ะ” ไป๋กงกงไป๋กงกงพยักหน้าสีหน้าจริงจัง องค์หญิงนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะกำพระหัตถ์แน่นด้วยความตื่นเต้นจนเกือบจะเผลอร้องดีใจออกมาก“ข้าต้องได้พบพวกท่าน... ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม” หลิงเซียง“กระหม่อมจึงได้วางแผนไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋กงกงไป๋กงกงโค้งศีรษะลึกลง เขาค่อย ๆ คลี่ผ้าไหมผืนเล็กออก เผยให้เห็นแผนผังของตำหนักไฉ่หง“ใต้ตำหนักแห่งนี้ มีทางลับที่สร้างขึ

เมนูแรกยำหมูสับใส่ผักลวกเริ่มจากนำหมูมาสับแล้วนำไปลวกน้ำเดือดพร้อมกับผัก จากนั้นก็มาทำน้ำยำโดยมีส่วนผสมคือน้ำตาล น้ำปลา พริกปน และน้ำมะนาว แค่นี้ก็อร่อยแล้ว มีสิ่งหนึ่งที่องค์หญิงเซียงพึ่งรู้ว่าคนในยุคนี้ใช้น้ำปลาด้วย แต่ก็เคยค้นคว้ามานะว่าน้ำปลามีบันทึกการใช้งานครั้งแรกในประเทศจีนย้อนไปเมื่อ 2,300 ปีก่อน ในสมัยราชวงศ์โจว ซึ่งเป็นการหมักปลาและถั่วเหลืองกับเกลือ อย่างไรก็ตาม การใช้น้ำปลาได้ลดลงในจีนเมื่อประมาณ 2,000 ปีที่แล้ว เนื่องจากความนิยมของผลิตภัณฑ์ถั่วหมัก เช่น ซีอิ๊ว น้ำปลากลับมาได้รับความนิยมอีกครั้งในจีนช่วงศตวรรษที่ 17 และ 18 โดยพ่อค้าจีนนำเข้ามาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พอได้มาเห็นกับตาแบบนี้ข้อมูลที่เรียนมานั้นเชื่อถือได้ เมนูที่สองหมูมะนาวเป็นเมนูโปรดของหลิงเซียงเมื่อตอนที่อยู่โลกเดินเลย พูดถึงหมูมะนาวขึ้นมาน้ำลายก็จะไหลโดยอัตโนมัติ ยามนี้ที่ร่างกายต้องการความแซ่บก็อย่ารอช้า ส่วนผสมหมูมะนาว เนื้อหมู ก้านคะน้า กระเทียม พริก มะนาว น้ำปลา และน้ำตาล วิธีก็ไม่ยุ่งยากสามารถถ่ายทอดให้พ่อครัวแม่ครัวหลวงทำตามได้ เริ่มจากนำก้านคะน้ามาปอกเปลือกออกแล้วหั่นเฉียงเป็นชิ้น ๆ แล้วนำไปแช่ใ