บททั้งหมดของ ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++): บทที่ 11 - บทที่ 20

บริษัท อภิพัฒน์วัฒนากุล กรุ๊ป“คุณทรงพล ทำไมไม่บอกผมล่ะ ว่าผู้หญิงที่อยู่กับผมในโรงแรมคืนนั้นกับคุณณิชา...คือคนเดียวกัน?”คีรติเอ่ยเสียงเรียบแต่แววตาคมกริบ“ผมกำลังจะบอกแล้วครับ แต่เกิดเรื่องกับคุณครีมเสียก่อน...”“ช่างเถอะ” เขาตัดบททันที“ยังไงณิชาก็คือคู่หมั้นผม จะรู้ช้าหรือรู้ไว...ก็ไม่ต่างกัน”“ครับ คุณคีย์..ตั้งแต่คุณคีย์เจอคุณณิชานี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นนะครับ”“แหมแซวผมนะคุณทรงพล”คีรติเอ่ยด้วยรอบยิ้มบาง ๆ“ฝากเรียกคุณณิชาเอากาแฟมาให้ผมหน่อยสิ” “รับทราบครับ”ห้องชงกาแฟ“นี่! ใช้เครื่องไม่เป็นก็ถามสิ ทำเละเทะหมดแล้ว ดูสิ!”เสียงของ ข้าวฟ่าง จากฝ่ายการตลาดดังขึ้น พร้อมสีหน้าไม่พอใจณิชาหันมามองเล็กน้อย ก่อนเอ่ยอย่างสุภาพ“ขอโทษค่ะ พอดียังไม่คุ้นกับเครื่องแบบนี้ค่ะ ”“ขาก็มีไม่เดินไปถามคนอื่นล่ะ? หรือเรียนจบจากไหนเนี่ยถึงไม่รู้จักใช้เครื่องชงกาแฟ!”น้ำเสียงข้าวฟ่างเต็มไปด้วยการเหยียดณิชาสูดหายใจยาว พยายามรักษาความใจเย็น“คุณพูดดี ๆ ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องพูดแรงขนาดนั้น”“พูดดีแล้วจะฉลาดขึ้นมาไหม! อย่าคิดว่าเป็นเด็กใหม่หน้าสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ”“คุณค่ะฉันเป็นเด็กใหม่ อะไรที่ฉันไม่รู

บ้านพักส่วนตัวของคีรติรถหรูคันงามแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านอย่างนุ่มนวล ก่อนที่คีรติจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วยื่นมือให้ณิชาอย่างให้เกียรติ ทั้งคู่เดินเคียงกันเข้ามาในบ้าน บรรยากาศภายในอบอวลไปด้วยความเงียบสงบและความหรูหราที่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นข้าวของสัมภาระต่าง ๆ ถูกอาทิตย์ คนขับรถขนย้ายจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยแล้วคีรติหันมามองหญิงสาวที่กำลังยืนมองรอบบ้าน ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม“ณิชาจะทานข้าวก่อน หรืออยากอาบน้ำก่อนดีครับ พี่จะได้เตรียมไว้ให้ ที่นี่ไม่มีแม่บ้านนะ”ณิชายิ้มบาง ๆ พลางหันมามองเขา“ไม่มีแม่บ้าน แล้วใครจะล้างจานละคะ”“พี่ล้างเองได้”เขาตอบเรียบง่าย“ณิชาไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ทานให้อิ่ม แล้วใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอ”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างประหลาดใจ “ทำไมพี่ถึงดีกับณิชาขนาดนี้ค่ะ ทั้งที่ณิชา...ก็ไม่ได้เก่งอะไรเลย คนภายนอกยังพูดถึงณิชาเสีย ๆ หาย ๆ เป็นคนหนูใช้เงินเก่ง ขี้เหวียงวีน บ้างล่ะ”คีรติยิ้มบาง“ใครจะพูดอะไรก็ช่าง พี่เข้าใจตัวตนของณิชา แค่นั้นก็พอแล้ว”“แล้วเรื่องที่คนเขาว่าพี่คีย์...เสื่อมสมรรถภาพ อันนั้น...เอ่อ..”ยังไม่ทันพูดจบ เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงแ

ณิชาเบี่ยงหน้าหนีโดยอัตโนมัติ แต่คีรติกลับจ้องเธอไม่ละสายตาเขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจรดแก้มร้อนณิชาใช้มือข้างที่ไม่เจ็บยันอกเขาไว้ทันที“พี่คีย์ค่ะ...เอ่อเราควรอยู่ห่างๆ กันก่อนไหมก่อนที่จะเลยเถิดมากกว่านี้”“ณิชากำลังแต๊ะอั๋งพี่อยู่นะ”ณิชาเหลือเห็นมือตัวเองที่ทาบอยู่บนเต้านมของเขา“อุ๊ยขอโทษค่ะ”เธอชักมือออกทันที แต่เขากลับจับมือเธอกุมไว้แบบนั้น“พี่ชอบแบบนี้ไม่เห็นต้องรีบเอาออกเลย”“ณิชาจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ ใส่ผ้าขนเช็ดตัวแบบนี้...”“พี่ชอบให้ณิชาใส่แบบนี้ถอดง่ายดี”เขาเอ่ยหน้าตาเฉย“พี่คีย์เจ้าเล่ห์”เขาจัมมือขอเธอไว้ด้านข้าง ก่อนที่จะโน้มใบหน้าเขามา และเม้มริมฝีปากบนและล่างของของเธออย่างเบาอย่างจงใจให้เธอตอบสนอง“อื้ม...พี่คีย์อย่าค่ะ”“ณิชารู้ไหมว่าพี่ต้องข่มใจตัวเองแค่ไหน ที่ต้องอยู่ใกล้ณิชาแบบนี้”ณิชาหายใจแรง ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่ปมค่อย ๆ หลุดออกหลวม ๆ คีรคิค่อยเริ่มไซร้จากลำคอลงมาถึงทรวงอกอวบอิ่มของเธอแม้มีผ้าเช็ดตัวปิดอยู่ แต่ก็แค่ปัดออกเบา ๆ ก็พ้นมือของเขาแล้ว“คืนนั้นเราไม่รู้จักกันแต่คืนนี้เราคือคู่หมั้นของกันและกัน พี่ขอณิชาได้ไหม เป็นของพี่นะครับ”เขาไซร้

“คุณคีย์จะให้บอดี้การ์ดตามไปด้วยไหมครับ?”อาทิตย์ คนขับรถเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“ไม่ต้องหรอก ฉันจะไปกับคู่หมั้น แค่สองคนก็พอ”คำตอบเรียบง่ายแต่ชัดเจนนั้น ทำเอาณิชาหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นนิด ๆ กับคำว่า คู่หมั้น ที่ออกจากปากเขา“ไปทานมื้อเที่ยงกันครับ ณิชา”“ค่ะ พี่คีย์”รถแล่นมาจอดหน้าร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังที่ตั้งอยู่ระหว่างห้างสรรพสินค้าและโรงแรมหรู บรรยากาศอบอุ่น โรแมนติก แสงไฟสีส้มอ่อนจากโคมแก้วเหนือโต๊ะสะท้อนเงาไวน์ในแก้วใส กลิ่นซอสครีมและสมุนไพรอิตาเลียนลอยอบอวลจนชวนให้รู้สึกหิว“ทางนี้จ้ะ ณิชา!”เสียงของขวัญดังขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามาใกล้“ขวัญ นี่พี่คีย์ คู่หมั้นของณิชาเอง”ณิชากล่าวแนะนำ“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่คีย์”“ครับ ยินดีเช่นกัน”ของขวัญส่งสายตาแซวเพื่อนอย่างรู้กัน ก่อนคีรติจะเอ่ยเสียงอบอุ่นขึ้นว่า“สั่งอาหารกันไหมครับ อยากทานอะไรวันนี้ พี่เลี้ยงเอง”ขวัญหัวเราะเบา ๆ“งั้นวันนี้จะทานให้อิ่มแปร่ไปเลยนะ เดี๋ยวจะไปช้อปต่อด้วย ว่าแต่ณิชาว่างไปด้วยกันไหม?”ณิชาหันไปสบตากับคีรติ แววตาเขามีเพียงความเอ็นดู“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เธอต

เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ คลอในบาร์หรูของเตชทัต แสงไฟสีทองอำพันสะท้อนขวดเหล้าเรียงรายอยู่หลังเคาน์เตอร์ กลิ่นวิสกี้จาง ๆ ลอยคลุ้งปนกลิ่นน้ำหอมราคาแพง“เต็มที่เลยคืนนี้ พี่เลี้ยงเอง”เตชทัตเอ่ยขึ้นพลางยื่นแก้วไวน์ให้ขวัญ สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงใบหน้าของขวัญยังเปื้อนน้ำตา แก้มแดงก่ำจากทั้งความเมาและความเศร้า“ขวัญ...ไหวไหมเนี่ย ถ้าไม่ไหวกลับไปพักเถอะ ณิชาจะไปอยู่เป็นเพื่อนเองนะ”ณิชาพูดพลางลูบหลังเพื่อนเบา ๆ“ณิชา แค่อกหักเอง จะให้ถึงกับล้มทั้งยืนเลยหรือไง”ขวัญพูดทั้งน้ำเสียงฝืด ๆ แต่รอยยิ้มฝืนยังแตะมุมปาก“โธ่ ขวัญ...” ณิชาเอ่ยเบา ๆ“ทำเป็นเข้มแข็ง แต่ข้างในใจแกมันพังหมดแล้วรู้ตัวไหม”ขวัญหัวเราะแผ่ว ๆ ทั้งที่น้ำตายังคลอ“ณิชา... เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของขวัญจริง ๆ เข้าใจขวัญทุกอย่างเลย”“แน่นอนสิ ขวัญจะพูดอะไร จะร้องไห้ จะระบายยังไง ณิชาก็พร้อมฟังทั้งนั้น”“ฮือ...ฮือ...”เสียงสะอื้นเบา ๆ หลุดออกมาพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม“ไม่ต้องร้องแล้วนะ ผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น มันไม่มีค่าอะไรให้เสียดายหรอก”“ไม่ได้เสียดายมันหรอก...ไม่คิดเสียดายมันเลย”ขวัญตอบพลางยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว“ขวัญเสียด