All Chapters of เกิดเป็นนางร้ายยุค 80 ฉันจะร้ายฉ่ำ: Chapter 31 - Chapter 40

“ตอนนี้เรายังไม่ได้หมั้นกัน ดังนั้นออกไปได้แล้วค่ะ” “ขอกอดอีกนิดไม่ได้เหรอครับ” สีหน้าของเขาเหมือนลูกหมาตัวน้อยกำลังออดอ้อนเจ้าของแล้วครางหงิง ๆ จนเธออยากจะลูบหัวเสียจริง เฮ้อ...เจ้าหมาดื้อตัวใหญ่! “ไม่!” “งั้นน้องนอนแล้วพี่จะกลับ...นะครับ...นะ...นะ” เธอเลือกอะไรได้ไหม เขาเข้ามากอดเธอเอาไว้อย่างนี้ ไม่น่าไปปลดล็อคประตูเลย ไม่รู้ผีตนใดเข้าสิง เธอผ่านมาหนึ่งชาติเรื่องใกล้ชิดชายหญิงก็ผ่านมาแล้ว แม้ไม่ได้คิดมากเรื่องการสัมผัสแต่ว่าเหล่าผู้อาวุโสไม่ใช่สักหน่อย อีกอย่างเธอเพิ่งฉีกหน้าซูเหยียนหลิงจนไม่มีหน้าสู้กับใครได้และตระกูลหลี่ต้องถอนหมั้น แม้คุณพ่อคุณแม่ของพี่หลี่เหวินอวี้จะมาเพื่อขอบคุณเธอที่ทำให้พวกเขารอดพ้นจากครอบครัวประหลาดนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะทำเรื่องน่าอายแบบนี้เสียเอง แต่เขาไม่ยอมปล่อยเธอนี่สิ และตอนนี้เวลาก็ผ่านมาเนิ่นนานจนตาเธอแทบลืมไม่ขึ้นสุดท้ายก็หลับลงไปโดยที่มีอ้อมกอดคนดื้อกอดเอาไว้อุ่นจนเธอซุกเข้าหา หานอวี้เฉิงมองเธอนิ่ง ๆ แววตาเปี่ยมไปด้วยความรักและหวงแหนเสียจนไม่อยากให้เสียเธอไป

จิ้งหนานขึ้นมานอนบนเตียง พร้อมกับดึงผ้าห่มมาปิดมิดถึงคอ แต่ทว่าในหัวของเธอเอาแต่คิดฟุ้งซ่านพร้อมกับเสียงน้ำในห้องน้ำที่ไหลแผ่ว ๆ ยิ่งทำให้จินตนาการถึงภาพสามีของเธอเปลือยเปล่าท่ามกลางสายน้ำ ริมฝีปากเรียวบางเผลอขบเม้มเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เธอกลิ้งตัวไปมานอนคว่ำแล้วก็กรีดร้องใส่หมอนโดยไร้เสียงพลางคิดว่าตัวเองเกิดใหม่ก็เหมือนฝันอยู่แล้ว แต่เมื่อมีสามีที่หล่อขนาดนั้นมันยิ่งกว่าฝันดีเสียอีกนะ หุ่นของเขาคือแบบที่เธอชอบเลยล่ะ ขณะที่เธอกำลังกรีดร้องเหมือนจะเป็นจะตายอยู่นั้นร่างของหานอวี้เฉิงเดินออกมาจากห้องน้ำพลางขมวดคิ้วมองภรรยาคนสวยที่เอาแต่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง โดยไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ จิ้งหนานที่ไม่คิดว่าสามีจะอาบน้ำเร็วจินตนาการถึงร่างอันใหญ่โตในร่มผ้าจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกทำให้เธอเปิดผ้าห่มออกมา “หนานหนานน้องเป็นอะไรไป” ฮะ...เขาเสร็จแล้วเหรอ...ยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ นั่นยิ่งตอกย้ำว่าเธออาจจะถูกจับกดจมเตียงเร็วขึ้นพลันทำให้ใบหน้าขึ้นริ้วแดงอย่างห้ามไม่อยู่ “พี่อวี้เฉิง...ทำไมอาบน้ำเร็วค่ะ สะอาดหรือเปล่า” เมื่อเปิดผ้าห่มโผล่แค่หน้

“พี่อวี้เฉิง...น่าอายเกินไป” เสียงที่พยายามเค้นออกมานั้นกว่าจะรวมเป็นคำก็ไม่ทันเวลาเสียแล้ว เพราะว่ายามนี้เรียวขาของเธอถูกคนเอาแต่ใจฉีกกว้างจนเห็นทะลุปรุโปร่งไปหมดแล้ว เธอไม่เหลือสิ่งใดเป็นความลับต่อเขาอีกต่อไปแล้วเพราะตอนนี้เธอกำลังนอนอ้าขาให้คนหื่นอย่างสามีเธอมอง ให้ตายสิ...ทำไมเขาถึงได้ทำแต่เรื่องน่าอายแบบนี้นะ “อย่ามอง!” เธอยกมือเลื่อนไปปิดส่วนกายสาวแต่ทว่ากลับโดนอีกคนรั้งมือออกเสียอย่างนั้น “น้องจะปิดทำไมครับ...สวยแบบนี้ให้พี่มองให้ชัดอีกนิดได้ไหม” จิ้งหนานไม่รู้จะต่อว่าเขาด้วยคำอะไรดีแล้ว ไม่นึกว่าสามีจะลามกขนาดนี้เอาแต่จ้องอยู่ได้ จะทำอะไรก็ไม่ทำสักที และด้วยอารมณ์ที่รุ่มร้อนจากการที่เขาเป็นคนปลุกเร้าเธออยู่แล้ว เธอจึงรั้งร่างของเขาเข้าหาเพื่อให้เลิกมอง แต่ทว่าเขากลับขืนตัวออก “เดี๋ยวสิครับคนสวยของพี่ ขอพี่ได้ชิมรสดอกไม้ดอกนี้หน่อยนะ” ว่าจบใบหน้าของเขาโน้มลงมาจนเกือบจะถึงส่วนนั้นแต่ทว่าเธอร้องเสียงหลง “อย่านะคะ...ไม่” แต่เขาไม่เคยฟังเธอสักคำ แถมยังเกลี่ยริมฝีปากตรงเนินสวาทแล้วลากลิ้นโลมเลียตรงรอยแย

“หนานหนาน...ทนอีกนิด...พี่...ใกล้แล้ว” หลังจากเสียงหวีดร้องลั่นร่างกายของเธอก็สั่นระริก แต่ทว่าอีกคนกลับไม่เสร็จตามเธอไปอย่างนั้นเหรอ และตอนนี้เขากำลังขยับเข้าหาเธออย่างเอาไปเอาตาย และความเสียวมันยิ่งทวีคูณจนเธอจะตายให้ได้ อวี้เฉิงกัดฟันแน่น อารมณ์ที่เก็บเอาไว้ตลอดมาพุ่งขึ้นสูงสุด เพราะเขาไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้กับสตรีใด และอยากเก็บเอาไว้ทำกับเธอบางครั้งเขาจะจัดการตัวเองในห้องน้ำบ้าง แต่นั่นมันก็ยังเล็กน้อยนัก และเมื่อพบหนานหนานเขารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเก็บอารมณ์ด้านมืดนี้เอาไว้ได้เลย เธอเหมือนชนวนที่คอยจะจุดระเบิดในกายของเขาตลอดเวลาจนกระทั่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่หลังเธอปลดปล่อย น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งกระฉูดรีดเข้าช่องทางรักของเธอจนเต็มและไหลเยิ้มออกมาจนเปียกผ้าปูที่นอน จนตอนนี้เขาเพิ่งเข้าใจว่าทำไมถึงมีผ้าปูที่นอนอีกหนึ่งชุดเอาไว้ คงเพราะกลัวจะเลอะเทอะจนนอนไม่ได้กระมัง พลันทำให้สีหน้าของคนเพิ่งเสร็จยิ้มด้วยความสุข จิ้งหนานหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย แม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตาม ส่วนร่างใหญ่ที่ออกแรงหนักคนเดียวโน้มตัวลงมาแนบใบหน้ากับอกอุ

หลังจากสามีบอกว่าต้องไปจัดการงานบางอย่างที่ค่อนข้างเสี่ยงอันตราย สีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยดี แต่ทว่าอวี้เฉิงก็รับปากว่าจะดูแลตัวเองให้ดีและจะกลับมาหาเธอให้เร็วที่สุด แต่เธอก็เอาแต่กอดเขาเอาไว้แน่น ๆ อย่างเป็นห่วงพลางคิดว่าในห้องมิติของเธอมีอะไรบ้าง จึงหยิบมันขึ้นมาเปิดต่อหน้าสามีเสียเลย เธอเองก็ไม่อยากปิดบังเขา เพราะอยู่ด้วยกันทุกวัน ต้องมีสักวันที่ความลับแตก“พี่อวี้เฉิง...รอสักครู่นะคะ ฉันหยิบของให้พี่ก่อน”จิ้งหนานรู้ว่ามิติของเธอเมื่อนึกของที่ต้องการมันก็จะออกมาให้ เธอจึงเรียกเสื้อเกราะออกมา อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยป้องกันอันตรายให้เขาก็ยังดีแต่ทว่าอวี้เฉิงมองเธออย่างตกตะลึง เขารู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนเดิมตามที่หลี่เหวินอวี้บอก แต่ไม่นึกว่าจะมีอะไรประหลาดแบบนี้ด้วย“เสื้อนี้จะกันกระสุนได้ พี่ใส่เอาไว้นะคะ ใส่เอาไว้ด้านในเสื้อ ตัวนี้เอาไปเผื่อพี่เหิง เผื่อต้องใช้เหมือนกัน” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ยิ่งเห็นเขามองด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถามเธอจึงตัดตอน“ฉันรู้ว่าเรื่องนี้อาจจะแปลกไปสักหน่อย แต่เอาไว้พี่กลับมาแล้วฉันจะเล่าให้ฟัง แต่เชื่อฉันนะคะ พี่ต้องใส่ พี่เหิงก็ด้วย”อวี้เฉิงยิ้มให้เธอและ