บทที่57 เจ้าตั้งครรภ์หรือ..?

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านม่านบางของตำหนักเมฆาอนันต์ ลูบไล้โต๊ะไม้หอมกลมใหญ่ซึ่งมีชุดสำรับอาหารวางเรียงรายอย่างประณีต

ฉินเฉินอวี้นั่งอยู่ฝั่งหนึ่งของโต๊ะ สีหน้าผ่อนคลายขึ้นกว่าหลายวันที่ผ่านมา แม้ยังมีผ้าพันแผลบางส่วนพาดอยู่ใต้ร่มแขนเสื้อ แต่ร่างกายของเขาก็สามารถขยับได้คล่องแคล่วมากขึ้นแล้ว

ตรงข้ามกับเขาคืออวี้หลิงหรง นางนั่งอย่างสำรวมในอาภรณ์เรียบง่าย สีหน้านิ่งสงบหากแต่ดวงตายังดูเหนื่อยล้าเล็กน้อยจากการดูแลเขาอย่างใกล้ชิดมาตลอดสัปดาห์

“พระชายา..หลายวันมานี้ลำบากเจ้าแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นพลางคีบหมูตุ๋นน้ำแดงชิ้นพอดีคำวางลงในถ้วยของนางอย่างเอาใจใส่

อวี้หลิงหรงก้มมองอาหารตรงหน้าด้วยสีหน้าลำบากใจ นางกลืนน้ำลายเบา ๆ คล้ายจะกลบเกลื่อนความรู้สึกวูบวาบที่แล่นขึ้นมาในอก

วันนี้เป็นวันแรกที่นางได้ร่วมโต๊ะกับเขาอย่างเป็นทางการ ตลอดหลายวันก่อน นางคอยป้อนข้าวป้อนยาให้เขา พอเขาหลับจึงค่อยย่องออกไปกินมุมเล็ก ๆ ของตนเองเงียบ ๆ

“เจ้าเป็นอะไรไป? อาหารไม่ถูกปากหรือ?” เขาถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่านางยังไม่ยอมแตะอาหารในถ้วย

นางส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะฝืนคีบหมูที่เขาตักให้อย่างไม่อยากให้เขาเป็นห่วง