All Chapters of เพลิงแค้นพ่ายแรงพิศวาส: Chapter 1 - Chapter 10

เครื่องบินโคลงเคลงวูบหนึ่ง ดึงสติของเวินหนานจื่อให้กลับมาเธอมองสภาพอากาศอันเลวร้ายด้านนอก ช่างเหมือนความร้อนรนในใจของเธอในยามนี้ไม่มีผิดเพี้ยนจากนั้นก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือ ข้อความที่ส่งหาแม่ของเธอยังไม่ได้รับการตอบกลับ และแม่ของเธอก็ขาดการติดต่อไปตั้งแต่เมื่อวานข้อความสุดท้ายที่ได้รับคือคำขอความช่วยเหลือ——“หนานจื่อ ช่วยแม่ด้วย”ดังนั้นเธอจึงมีทางเลือกเดียว คือกลับมายังบ้านตระกูลเวินที่กลืนกินคนทั้งเป็นเสียงหวานไพเราะของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินดังขึ้นข้างหูเวินหนานจื่อ “อีกหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินจะลงจอดที่สนามบินนานาชาติอี๋ซื่อ เรากำลังเดินทางผ่านสภาพอากาศแปรปรวน อาจทำให้เกิดการสั่นสะเทือน ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านนั่งประจำที่ คาดเข็มขัดนิรภัยไว้ตลอดเวลา และงดลุกจากที่นั่ง ขอบคุณค่ะ”เวินหนานจื่อยกโทรศัพท์ขึ้นส่องดูใบหน้าของตัวเอง ดวงตาที่ไม่ได้นอนทั้งคืนว่างเปล่าไร้ประกาย ใต้ตาคล้ำเข้ม แก้มซีดจนแทบไม่มีเลือดฝาดเลยสักนิดเธอกัดริมฝีปากพลางนึกถึงคนตระกูลเวิน เธอไม่อยากให้พวกเขามองเธอเป็นตัวตลกจึงหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางขึ้นมา และรอจนเครื่องบินนิ่งก่อนจึงลุกขึ้นไปห้องน้ำเพื่อแต่ง

เวินหนานจื่อรีบวิ่งหน้าตั้งกลับบ้านตระกูลเวิน แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตู ก็ถูกผู้หญิงแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดคนหนึ่งขวางเอาไว้เสียก่อน“หนานจื่อ ดูสภาพแกเหมือนหนีตายกลับมาจากต่างประเทศไม่มีผิด? ตระกูลเวินเคยให้แกอดอยากตรงไหนกัน?”เวินหนานจื่อดึงปลายผมสั้นที่ถูกตัดอย่างลวก ๆ บนศีรษะแล้วเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้า ซึ่งก็คือแม่เลี้ยงของเธอ เป็นความลับที่เลื่องลือไปทั่วว่าตระกูลเวินมีนายหญิงสองคน และผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือคนที่ได้รับความโปรดปรานสูงสุด ชื่อเฉียนฮุ่ยหรูเฉียนฮุ่ยหรูใช้ปรายนิ้วจิ้มหน้าผากเวินหนานจื่อ “จุ๊จุ๊ น่าอายจริง ๆ! เหมือนแม่ที่เงียบเป็นใบ้ของแกไม่มีผิด วัน ๆ เอาแต่ทำหน้าอมทุกข์ เห็นแล้วอารมณ์เสีย”ดวงตาสีแดงก่ำของเวินหนานจื่อคลอไปด้วยน้ำ เธอถามคนตรงหน้าอย่างเอาความว่า “แล้วแม่ฉันล่ะ? พวกคุณทำอะไรแม่ฉัน? พวกคุณไม่ชอบฉัน ส่งฉันไปต่างประเทศฉันก็ยอมแล้ว แต่ทำไมต้องทำร้ายแม่ฉันด้วย? แม่ฉันถือศีลกินเจ ท่านไปทำอะไรให้พวกคุณหนักนัก?”เฉียนฮุ่ยหรูอวดกำไลหยกสวยบนข้อมือพลางกล่าวยั่วยุว่า “ก็เพราะแม่แกชอบทำตัวสูงส่งไงล่ะ ถึงได้ไม่มีปัญญารั้งผัวตัวเองไว้ ขนาดพระโพธิสั

เวินหนานจื่อที่กำลังจมอยู่ในอ่างน้ำเย็นจัดควานมือทาบขอบอ่างด้วยสัญชาตญาณ พยายามดันร่างท่อนบนขึ้นมาเพื่อหายใจเฮือกใหญ่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว กงเฉินในชุดสีดำก็ปรากฏตัวตรงหน้า ที่มุมปากของเขายังคงติดตรึงรอยยิ้มอันชั่วร้ายอยู่ตลอดเวลา มันอันตรายจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้กงเฉินยกมือขึ้นกดไหล่ของเวินหนานจื่อ อุณหภูมิฝ่ามือของเขาเย็นยะเยือกไม่ต่างจากน้ำเย็นนั้นเลย กลิ่นเส้นยาสูบที่ติดปลายนิ้วเรียวยาวเย้ายวนชวนให้หลงใหล ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความอันตรายดุจคมมีดเพียงเขากดนิ้วลงเบา ๆ ก็ทำให้ไหล่ของเธอแดงเป็นปื้นเวินหนานจื่อลืมตาโพลง มองชายหนุ่มรูปงามดุจปีศาจตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว กว่าจะหายใจเป็นปกติ แต่แล้ววินาทีถัดมา กงเฉินกลับกดเธอกลับลงไปในน้ำอีกครั้งเธอกรีดร้องอย่างหมดทางสู้ “อ๊า!” เมื่อเสียงกรีดร้องของเวินหนานจื่อดังระงมทั่วห้องน้ำ กงเฉินจึงปล่อยมืออย่างพอใจก่อนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ร่างสูงโปร่งทอดยาวราวกับเงาปีศาจที่แฝงไว้ด้วยความอำมหิตเขาดึงบุหรี่ม้วนหนึ่งออกมาจุด แล้วค่อย ๆ พ่นควันจาง ๆ ออกมา ดวงตาสีดำสนิทเต็มไปด้วยความสะใจ“เข้ามาล้างตัวเธอให้สะอาด”สาวใช้เดินเข้ามาอย่างหุ่

เวินเสียงและเฉียนฮุ่ยหรูไม่เปิดโอกาสให้เวินหนานจื่อได้พักหายใจ ทั้งคู่ลากเธอขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่ตระกูลกง โดยไม่ให้เวลาเธอได้สวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสียด้วยซ้ำเวินหนานจื่อกระชับเสื้อคลุมตัวนอกแนบแน่น ศีรษะซึ่งยังคงหนักอึ้งและมึนงงเดี๋ยวก้มเดี๋ยวเงยด้วยความทรมาน เส้นผมที่ถูกตัดเปียกชุ่มด้วยคราบน้ำตาแนบติดใบหน้าเฉียนฮุ่ยหรูสั่งให้คนส่งผลตรวจปลอมฉบับหนึ่งมาที่บ้านตระกูลเวิน ตลอดการเดินทางก็เอาแต่หารือกับเวินเสียงไม่หยุดปากว่าควรทำอย่างไรให้กงเฉินหลงเชื่อรายงานฉบับนี้ดีเมื่อถึงตระกูลกง พ่อบ้านผู้อยู่หน้าประตูก็กวาดตามองพวกของเวินหนานจื่อทั้งสามคนพลางขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เปิดประตูให้ในทันที แต่กลับเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์เพื่อเรียนให้กงเฉินทราบเรื่องกงเฉินวางแก้วไวน์ในมือลง กระตุกยิ้มมุมปาก “ให้เข้ามา”เวินหนานจื่อถูกคุมตัวมาอยู่ตรงหน้ากงเฉินคล้ายเป็นตุ๊กตาผ้าเก่าขาดตัวหนึ่ง เธอยังไม่ทันยืนให้มั่นคง เฉียนฮุ่ยหรูก็ปรี่เข้าไปเตะข้อพับขาของเธอจนทรุดฮวบลงหัวเข่ากระแทกพื้น นั่งคุกเข่าต่อหน้ากงเฉินผู้ยืนตระหง่านกงเฉินยืนอยู่บนขั้นบันได รูปร่างที่สูงโปร่งอยู่แล้วยิ่งดูโดดเด่น มือข้างหนึ่งล้

ภายในห้องยังคงหลงเหลือกลิ่นอายของการระบายความใคร่อันดิบเถื่อน ผ้าม่านกั้นเตียงหนาทึบปิดกั้นจนแสงไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาได้ ภายใต้ความสลัวชวนวาบหวามนั้น เงาร่างของกงเฉินดูเลือนรางไม่ชัดเจนเวินหนานจื่อเหลือบตามองเล็กน้อย ครั้นเห็นคนบนเตียงลุกขึ้น ก็ตกใจรีบหลุบตาลงมองปลายเท้าบนพื้นทันทีกงเฉินลุกขึ้นโดยไม่คิดปิดบังสิ่งใด เผยให้เห็นเรือนร่างอันกำยำชัดเจน ก่อนคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาคลุมตัว ไม่ได้สวมใส่แขนเสื้อให้เรียบร้อยเสียด้วยซ้ำ"ตามฉันมา"สิ้นเสียงคำสั่งที่เปี่ยมด้วยความดุดัน ก็ตามมาด้วยเสียงกริ๊ก นิ้วมือของกงเฉินคีบบุหรี่มวนหนึ่ง ปลายบุหรี่ขยับไหวขึ้นลง ยามเดินผ่านหน้าเวินหนานจื่อก็จงใจพ่นควันออกมากลุ่มหนึ่งเวินหนานจื่อสำลักจนอยากจะไอ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าสัตว์ร้าย นอกจากยอมสยบด้วยความสั่นเทาแล้ว เธอก็ทำได้เพียงข่มความอึดอัดทั้งหมดเอาไว้เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนก้าวเท้าตามกงเฉินไป ภาพอันน่าอับอายในหัวสมองคอยทรมานทุกประสาทสัมผัส ความเจ็บปวดในช่วงล่างยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายโซเซ ขณะเงยใบหน้าที่ซีดเซียวเสียยิ่งกว่าคนป่วยขึ้นเล็กน้อยห้องน้ำในห้องนอนนั้นกว้างขวาง อ่างอาบน้ำระ