บทที่ 1

เครื่องบินโคลงเคลงวูบหนึ่ง ดึงสติของเวินหนานจื่อให้กลับมา

เธอมองสภาพอากาศอันเลวร้ายด้านนอก ช่างเหมือนความร้อนรนในใจของเธอในยามนี้ไม่มีผิดเพี้ยน

จากนั้นก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือ ข้อความที่ส่งหาแม่ของเธอยังไม่ได้รับการตอบกลับ และแม่ของเธอก็ขาดการติดต่อไปตั้งแต่เมื่อวาน

ข้อความสุดท้ายที่ได้รับคือคำขอความช่วยเหลือ——“หนานจื่อ ช่วยแม่ด้วย”

ดังนั้นเธอจึงมีทางเลือกเดียว คือกลับมายังบ้านตระกูลเวินที่กลืนกินคนทั้งเป็น

เสียงหวานไพเราะของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินดังขึ้นข้างหูเวินหนานจื่อ “อีกหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินจะลงจอดที่สนามบินนานาชาติอี๋ซื่อ เรากำลังเดินทางผ่านสภาพอากาศแปรปรวน อาจทำให้เกิดการสั่นสะเทือน ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านนั่งประจำที่ คาดเข็มขัดนิรภัยไว้ตลอดเวลา และงดลุกจากที่นั่ง ขอบคุณค่ะ”

เวินหนานจื่อยกโทรศัพท์ขึ้นส่องดูใบหน้าของตัวเอง ดวงตาที่ไม่ได้นอนทั้งคืนว่างเปล่าไร้ประกาย ใต้ตาคล้ำเข้ม แก้มซีดจนแทบไม่มีเลือดฝาดเลยสักนิด

เธอกัดริมฝีปากพลางนึกถึงคนตระกูลเวิน เธอไม่อยากให้พวกเขามองเธอเป็นตัวตลกจึงหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางขึ้นมา และรอจนเครื่องบินนิ่งก่อนจึงลุกขึ้นไปห้องน้ำเพื่อแต่งหน้า

เธอแตะแป้งลงบนหน้า พอปัดแก้มแล้วหน้าถึงดูมีสีสันขึ้นเล็กน้อย ขณะที่เธอกำลังจะทาลิปสติกต่อ อยู่ ๆ ไฟเหนือศีรษะก็ดับ ๆ ติด ๆ

เวินหนานจื่อเงยหน้ามอง ทันใดนั้นเครื่องบินก็สั่นแรงอีกครั้ง พร้อมกับไฟในห้องน้ำดับสนิท

ตามมาด้วยเสียงดังระงมด้วยความตื่นตระหนกของผู้โดยสารด้านนอก

ความหวาดกลัวแล่นขึ้นสู่หัวใจทันที เธอรีบเก็บลิปสติกที่ทายังไม่เสร็จ แล้วคลำมือไปเปิดประตูห้องน้ำอย่างตื่นตระหนก แต่ทันทีที่ประตูแง้มออก ก็มีเงาร่างสูงใหญ่ขวางเอาไว้

เธอยังไม่ทันที่จะได้เปล่งเสียงใด ๆ ออกมา อีกฝ่ายก็ปิดปากเธอไว้เสียก่อน พร้อมกับยื่นมือมารั้งเอวเธอ...

ห้องน้ำอันคับแคบของเครื่องบิน ไม่อาจรองรับคนทั้งสองได้ จึงจำต้องเบียดชิดติดกันจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน

“อู้อู้อู้” เวินหนานจื่อพยายามขัดขืน

ทว่าอีกฝ่ายกลับกอดรัดเธอจากด้านหลังอย่างแน่นหนา แล้วกดเธอลงบนอ่างล้างหน้าในท่าคว่ำหน้าได้อย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องออกแรง

ศีรษะของเวินหนานจื่อกระแทกเข้ากับก๊อกน้ำอย่างจัง ทำให้ดวงตาพร่ามัวไปชั่วขณะ

เมื่อร่างของคนที่อยู่ด้านหลังทาบทับลงบนแผ่นหลังของเธอ ความหนักอึ้งและแข็งแกร่งของร่างกายนั้นตอกย้ำให้เธอรู้ว่าคนที่กำลังกดทับเธออยู่คือผู้ชาย

ทุกครั้งที่เสียงหอบหายใจที่ดังกระชั้นชิดอยู่ข้างหูระคนเสียงเสียดสีของฟันที่ขบกันแน่น ราวกับเข็มแหลมที่ทิ่มแทงเข้าสู่สมองของเวินหนานจื่อ

เขาเป็นใคร?

หรือว่าบนเครื่องบินจะมีพวกโรคจิต?

“อย่าขยับ”

เสียงแหบพร่าของชายคนนั้นดังขึ้นท่ามกลางแรงสั่นสะเทือนของเครื่องบิน “เชื่อฉัน… แล้วเธอจะรู้สึกดีขึ้น” กล่าวจบ มือของเขาก็กดลงบนลำคอของเธอ

เวินหนานจื่อรีบยกมือดันไปด้านหลัง แต่ชายคนนั้นกลับรวบแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ได้ด้วยมือเดียว แขนของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ตึงร้อน อุณหภูมิสูงจนน่าตกใจ เหงื่อไหลซึมจนเปียกเสื้อเธออย่างรวดเร็ว

มืออีกข้างของชายหนุ่มเลื้อยไปตามชายกระโปรงของเธอก่อนจะแนบชิดติดกับต้นขา โดยปราศจากความเมตตาใด ๆ เล็บที่แข็งกระด้างกรีดข่วนผิวหนังบนขาของเธออย่างดุดัน ก่อนจะหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงในของเธอ

เวินหนานจื่อบิดกายช่วงล่างเพื่อพยายามให้หลุดพ้นจากมือของชายผู้นั้น แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่า นั่นยิ่งกลายเป็นการยั่วยวนอีกรูปแบบหนึ่ง

ชายหนุ่มยกขาแทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างเรียวขาของเธอ เข้าใกล้บั้นท้ายของเธอ

ลำท้อนอันแข็งแกร่งและร้อนระอุเตรียมพร้อมที่จะปลดปล่อย พร้อมดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการทั้งหมดในไม่ช้า

ทันทีที่รูดซิปออก ผิวหนังของทั้งคู่ก็แนบชิดติดกัน ความรู้สึกละเอียดอ่อนนั้นทำให้ส่วนที่แข็งขืนยิ่งกำเริบเสิบสานจนยากจะทานทน ชายคนนั้นจึงได้แต่ส่งเสียงครางต่ำออกมา

เวินหนานจื่อส่ายศีรษะอย่างแรง ดิ้นรนเงยหน้าขึ้น ในพื้นที่มืดมิดนั้น ทุกตารางนิ้วล้วนอบอวลไปด้วยความร้อนระอุจนน่าอึดอัด บนกระจกสะท้อนเพียงเงาดำพร่ามัวของผู้ชายคนนั้น ราวกับปีศาจที่กำลังจะกลืนกินเธอ

“อื้อ!" เธอเบิกตากว้างด้วยความหวาดผวา ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับกระจกจากการกระแทกอย่างแรงของชายหนุ่ม ความเจ็บปวดจากการฉีกขาดทำให้เธอเริ่มสิ้นหวัง น้ำตาไหลรินอาบแก้ม แต่กลับถูกมือใหญ่ที่ปิดปากอยู่สกัดกั้นเอาไว้

เธอตัวเกร็งไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัว และก็สั่นสะท้านไม่หยุด เงาดำสูงใหญ่ของชายหนุ่มเริ่มบิดเบี้ยว

หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง... ชายที่อยู่ด้านหลังปลดปล่อยความต้องการอันแรงกล้าของตัวเองอย่างเต็มที่ บดกระแทกเข้าภายในร่างกายของเวินหนานจื่ออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เนื่องจากเธอถูกปิดปากอยู่จึงได้แต่ส่งเสียงอู้อี้อ้อนวอนขอความเมตตา

ในขณะที่ร่างกายของเธอกำลังจะแหลกสลาย ชายคนนั้นก็ปล่อยแขนที่ถูกพันธนาการของเธอออก มือข้างหนึ่งของเขาบีบเอวเธอเอาไว้พร้อมกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง ราวกับต้องการจะทิ่มแทงเธอให้ทะลุปรุโปร่ง

ชายกระโปรงที่ถูกยกขึ้นเปียกชุ่มไปด้วยความร้อนชื้น ร่องรักอันคับแคบสัมผัสเปียกแฉะและส่งเสียงที่น่าอับอายออกมา

ชายคนนั้นหยุดไปชั่วขณะแล้วพูดต่อว่า “ครั้งแรกเหรอ?”

“ไม่ อย่า” เมื่อเวินหนานจื่อรู้สึกได้ว่ามือที่ปิดปากเธออยู่คลายออกเล็กน้อย จึงเริ่มขัดขืนทันที ในน้ำเสียงของเธอปนได้ด้วยเสียงสะอื้น ดวงตาแดงก่ำที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตากลับมาว่างเปล่าและสิ้นหวังอีกครั้ง

ทว่าชายหนุ่มกลับโยกบั้นเอวไม่ยั้ง แถมพลิกตัวเธอให้หันกลับมานั่งอยู่บนอ่างล้างหน้าอย่างน่าอึดอัด มือข้างหนึ่งยิ่งออกแรงกดปากของเธอแน่นขึ้น ส่วนอีกข้างหนึ่งจับขาของเธอแยกออกจากกัน ทำให้การเสียดสีแต่ละครั้งยิ่งแทงลึกเข้าจนสุดลิ่ม

ช่วงบนของชายหนุ่มค่อย ๆ โน้มเข้าหาเวินหนานจื่อ เธอสัมผัสได้ถึงเสียงหอบหายใจถี่อย่างเร่งเร้าของเขาผ่านมือที่ปิดกั้นอยู่ รู้สึกได้แม้กระทั่งของเส้นผมที่ปัดผ่านใบหน้าของเธอ

เธอยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงผลักไหล่เขา เตะถีบไปอย่างไร้ทิศทาง ไม่รู้ว่าโดนเขาไปกี่ครั้ง แต่สำหรับร่างใหญ่กำยำตรงหน้า แรงทั้งหมดของเธอแทบไม่ระคายผิวด้วยซ้ำ

“อึก...หึ” ชายหนุ่มส่งเสียงครางอย่างพึงพอใจพร้อมออกแรงเฮือกสุดท้าย

ช่วงล่างของเวินหนานจื่อปวดแสบปวดร้อน แต่แรงสั่นสะท้านภายใต้ร่างทำให้เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มทั้งข้าง เสียงสะอื้นตีบตันในลำคอจนแทบหายใจไม่ออก

ในขณะที่ชายคนนั้นยังคงดื่มด่ำอยู่กับกามารมณ์ เธอกัดริมฝีปาก กลืนเลือดขมขื่นลงไป ก่อนจะกำหมัดแน่นแล้วชกเข้าที่หน้าผากของชายคนนั้น

เวินหนานจื่อรีบฉวยโอกาสวิ่งออกไปข้างนอกขณะที่เขากุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด ทว่ากลับถูกรวบเอวจากด้านหลัง

“คิดหนีเหรอ?” น้ำเสียงเย้ยหยันที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดังขึ้น

เวินหนานจื่อยังไม่ทันได้ผละหนี ก็ถูกกดกลับลงไปที่อ่างล้างมืออีก