บทที่ 6

รถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบหน้าประตูใหญ่บ้านตระกูลเวิน พ่อบ้านก้าวลงจากรถ ก่อนกดกริ่งตามธรรมเนียมปฏิบัติ

ชายร่างบึกบึนสองคนโยนเวินหนานจื่อผู้หมดสติลงตรงหน้าประตู เนื้อตัวเธอมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวห่อหุ้ม ผมเพ้าที่เปียกชื้นถูกลมหนาวพัดเป่าจนแห้งกรัง

พ่อบ้านขมวดคิ้ว ถอดเสื้อโค้ตตัวยาวห่มคลุมให้แก่เวินหนานจื่อ จากนั้นจึงพูดสีหน้าเรียบเฉย "ไปกันเถอะ"

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากในบ้านตระกูลเวิน พ่อบ้านก็นำคนขึ้นรถจากไป

เฉียนฮุ่ยหรูอยู่ในสภาพเกียจคร้านหลังงีบหลับ ปากก่นด่าสาวใช้ว่าหูหนวกตาบอดขณะเดินมาเปิดประตูเพราะได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวบริเวณหน้าบ้าน

ทันทีที่เห็นเวินหนานจื่อนอนกองอยู่กับพื้น ใบหน้าของเฉียนฮุ่ยหรูพลันซีดขาว หัวใจกระตุกวูบ รีบคว้าเอกสารข้างกายเวินหนานจื่อขึ้นมาพลิกดู

เมื่อเห็นช่องสำหรับลงนามของกงเฉินยังคงว่างเปล่า เธอก็กรีดร้องเสียงแหลม "แย่แล้ว! แย่แล้ว!"

สถานการณ์ย่ำแย่จริงดังว่า เวินเสียงผู้เป็นพ่อซึ่งอยู่ชั้นบนเพิ่งวางสายโทรศัพท์ กงเฉินบีบคั้นจนโรงงานในเครือกว่าครึ่งของเขาต้องหยุดชะงัก ไม่อาจขับเคลื่อนสายพานการผลิตได้อีก

เวินเสียงกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เดินไปหยุดริมหน้าต่างตามเสียงโวยวาย เมื่อเห็นท่าทางแตกตื่นลนลานของเฉียนฮุ่ยหรู จึงพลอยเห็นเวินหนานจื่อผู้นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นตามไปด้วย

เวินเสียงบันดาลโทสะ ทุบบานหน้าต่างดังปัง ตวาดลั่น "ให้คนไปลากตัวมันเข้ามาเดี๋ยวนี้!"

เฉียนฮุ่ยหรูมองเวินหนานจื่อด้วยสายตารังเกียจ "ถ้ามาตายในบ้านเราจะทำยังไง? คนเขาเล่าลือกันว่ากงเฉินโหดเหี้ยมกับผู้หญิงยิ่งกว่าอะไรดี เห็นทีจะจริงสมคำร่ำลือ ตอนส่งไปยังสภาพดีอยู่แท้ ๆ แต่ขากลับดันปางตายมาซะได้!"

เวินเสียงคร้านฟังคำไร้สาระของเฉียนฮุ่ยหรู หันกลับไปโทรหากงเฉิน แต่โทรไปสายแล้วสายเล่า ราวกับกงเฉินจงใจยั่วโมโห รอจนผู้โทรมาร้อนรนถึงขีดสุดก่อนจึงค่อยกดรับสาย

"คุณกง ผมส่งลูกสาวไปให้ตามความต้องการของคุณแล้ว แต่คุณเล่นสนุกเสร็จก็เอาคนมาทิ้งไว้หน้าประตูแบบนี้หมายความว่ายังไง? ตอนนี้พวกเราถือเป็นคนกันเอง คุณทำแบบนี้ไม่ไว้หน้ากันเกินไปหน่อยหรือ?"

เสียงหัวเราะด้วยความโอหังของกงเฉินดังมาจากปลายสาย "แต่ทีคุณส่งของหมดสภาพมาให้ ผมยังไม่ได้ถามหาความจริงใจจากคุณเลยนะ ได้ข่าวว่าคุณยังมีลูกสาวคนเล็กอีกคนไม่ใช่เหรอ สนใจส่งมาให้ผมลองใช้งานด้วยไหมล่ะ?"

"คุณ!" เวินเสียงกำโทรศัพท์แน่นจนเหงื่อกาฬซึมเต็มฝ่ามือ ความดุดันแข็งกร้าวในวาจาของกงเฉิน ทำให้จิ้งจอกเฒ่าอย่างเขายังต้องนึกครั่นคร้าม

กงเฉินตัดสายทิ้งอย่างไม่ไว้หน้า

เวินเสียงโยนความผิดในเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ให้แก่เวินหนานจื่อ เขาเดินผ่านสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาด แย่งไม้ขนไก่จากมือเธอพุ่งตรงเข้าไปในห้องของเวินหนานจื่อ

เวินหนานจื่อหนาวสั่นไปทั้งตัว เมื่อรู้สึกว่าตนเองนอนอยู่บนเตียง สัญชาตญาณก็สั่งให้ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย

แต่ความอบอุ่นนั้นคงอยู่เพียงชั่วครู่ ผ้าห่มบนร่างก็ถูกเวินเสียงกระชากออก ตามมาด้วยไม้ขนไก่ที่ฟาดลงมาไม่ยั้ง

ผิวพรรณที่ปรากฏนอกร่มผ้าไม่มีส่วนไหนดีพร้อม ความเจ็บปวดทำให้เธอได้แต่ดิ้นพล่าน ก่อนจะกำเสื้อคลุมที่พ่อบ้านให้ไว้แน่นขณะกลิ้งตกลงไปกองอยู่ข้างเตียง

เมื่อเวินเสียงกระหน่ำตีจนไม้ขนไก่หักคามือ ไฟโทสะถึงได้เบาบางลงไป

ผู้คนส่วนใหญ่ล้วนมองว่าเวินเสียงเป็นคนจิตใจโอบอ้อมอารี หารู้ไม่ว่าภายใต้เปลือกนอกเป็นมิตรนั้น แท้จริงแล้วซุกซ่อนจิตใจของคนถ่อยแสนเจ้าเล่ห์เอาไว้

"ฉันไม่ได้ส่งให้แกไปมั่วผู้ชายที่เมืองนอกสักหน่อย! ขนาดส่งไปประเคนให้เขาถึงที่ยังถูกตีกลับมา แล้วแกจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?"

เสียงตวาดกราดเกรี้ยวของเวินเสียง ทำให้เวินหนานจื่อต้องลืมตาขึ้นพร้อมขดตัวด้วยความหวาดกลัว

เฉียนฮุ่ยหรูผู้ยืนดูอยู่ด้านข้างยิ้มพรายพลางเดินเข้ามา "คุณคะ อย่าโมโหไปเลย ตอนนี้เรารีบหาวิธีกลบเกลื่อนเรื่องนี้ให้ผ่านไปก่อนดีกว่า จะได้ทำให้คุณกงเขาหายโกรธด้วย"

เวินหนานจื่อตะเกียกตะกายเกาะขอบเตียงยันกายท่อนบนขึ้นมา กัดฟันเค้นเสียงพูด "หนู... หนูไม่ได้มั่วผู้ชายสักหน่อย"

สุ้มเสียงแหบพร่า จิตใจแทบแตกสลายด้วยเรื่องราวเลวร้ายที่ถาโถมไม่หยุด เธอได้แต่ยืนยันเสียงแข็งแม้ใบหน้านองน้ำตา

เฉียนฮุ่ยหรูร้องอุ๊ย หยิกเข้าที่ริมฝีปากของเวินหนานจื่อ โดยจงใจเลือกจุดที่เจ็บที่สุด เวินหนานจื่อเจ็บจนปากชา พูดจาฟังไม่รู้เรื่อง

เฉียนฮุ่ยหรูบิดมือซ้ำอีกครั้ง "หนานจื่อ ดูท่าแกจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์นะ ชีวิตแม่แกน่ะอยู่ในกำมือแก แต่ตอนนี้แกดันถูกกงเฉินส่งตัวกลับมา ตระกูลเวินเราก็เลยพลอยเดือดร้อนไปด้วย แล้วใครจะมีกะจิตกะใจไปช่วยแม่แกล่ะ?"

เวินหนานจื่อกลั้นน้ำตา เงยหน้ามองเฉียนฮุ่ยหรูผู้กำลังได้ใจ

เฉียนฮุ่ยหรูเห็นเธอกลัว จึงขู่ต่อ "อย่าหาว่าฉันใจร้ายไม่ช่วยแกเลย ฉันคิดทางออกให้แกแล้ว กลับไปขอขมาคุณกงซะ ขอแค่แกได้อยู่ข้างกายคุณกง ฉันก็จะหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาแม่แกทันที ไม่งั้น... แกคงรู้ใช่ไหม? ถึงตอนนั้นแม่แกก็แค่ป่วยตาย ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราสักนิด"

เวินหนานจื่อรู้ว่าเฉียนฮุ่ยหรูไม่ได้มีเจตนาดี คนในตระกูลเวินที่อยากให้เธอกับมารดาตายที่สุดก็คือผู้หญิงคนนี้ เธอจึงทำได้เพียงหันไปมองเวินเสียงเท่านั้น

เมื่อพบว่าเวินเสียงผู้เป็นบิดามีท่าทีเห็นชอบด้วย เวินหนานจื่อก็พลันตระหนักว่าตนเองไร้ซึ่งหนทางถอยหนีแล้ว

เธอจึงกัดฟันกรอด "หนูขอเจอแม่ก่อน ไม่งั้นหนูจะไม่ไปขอร้องกงเฉินเด็ดขาด!"

"นังตัวดี เดี๋ยวนี้หัดต่อรองเป็นแล้วสินะ ถ้าแกยังทำไม่สำเร็จ ฉันไม่มีทางให้แกได้เจอแม่แกแน่ แต่ถ้าแค่คุยโทรศัพท์ก็พอไหว"

เฉียนฮุ่ยหรูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน ก่อนสั่งให้ส่งโทรศัพท์ไปที่แม่ของเวินหนานจื่อ

เมื่อได้ยินเสียงมารดา เวินหนานจื่อก็รีบปรับน้ำเสียง ทำให้ตนเองดูเยือกเย็น "แม่คะ แม่ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เสียงไอโขลก ๆ ดังมาจากปลายสาย น้ำเสียงของมารดาฟังดูอ่อนแรงเต็มที แต่เพื่อความสบายใจของลูกสาว ท่านจึงฝืนพูดออกมา "แม่ไม่เป็นไร หนานจื่อ ลูกอย่าทำเรื่องโง่ ๆ นะลูก แม่สบายดี"

"แม่คะ วางใจเถอะ หนูจะช่วยแม่เอง หนู..."

เวินหนานจื่อยังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็ถูกเฉียนฮุ่ยหรูแย่งกลับไป

ใบหน้าของเวินหนานจื่อซีดขาว ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย จ้องมองเวินเสียงกับเฉียนฮุ่ยหรูอย่างเคียดแค้นชิงชัง

แต่เธอก็จำต้องก้มหน้าลง ยอมจำนนในท้ายที่สุด "รักษาแม่ฉันให้หายดีซะ แล้วฉันจะไปขอร้องกงเฉิน ฉันจะทำทุกทางให้เขายอมรับตัวฉันไว้ให้ได้!"

หลังกล่ำกลืนความอัปยศเอ่ยคำพูดนั้นออกมา มุมปากของเวินหนานจื่อก็มีเลือดไหลซึม สภาพเนื้อตัวบอบช้ำแทบดูไม่ได้