บทที่ 7

เวินเสียงและเฉียนฮุ่ยหรูไม่เปิดโอกาสให้เวินหนานจื่อได้พักหายใจ ทั้งคู่ลากเธอขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่ตระกูลกง โดยไม่ให้เวลาเธอได้สวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสียด้วยซ้ำ

เวินหนานจื่อกระชับเสื้อคลุมตัวนอกแนบแน่น ศีรษะซึ่งยังคงหนักอึ้งและมึนงงเดี๋ยวก้มเดี๋ยวเงยด้วยความทรมาน เส้นผมที่ถูกตัดเปียกชุ่มด้วยคราบน้ำตาแนบติดใบหน้า

เฉียนฮุ่ยหรูสั่งให้คนส่งผลตรวจปลอมฉบับหนึ่งมาที่บ้านตระกูลเวิน ตลอดการเดินทางก็เอาแต่หารือกับเวินเสียงไม่หยุดปากว่าควรทำอย่างไรให้กงเฉินหลงเชื่อรายงานฉบับนี้ดี

เมื่อถึงตระกูลกง พ่อบ้านผู้อยู่หน้าประตูก็กวาดตามองพวกของเวินหนานจื่อทั้งสามคนพลางขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เปิดประตูให้ในทันที แต่กลับเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์เพื่อเรียนให้กงเฉินทราบเรื่อง

กงเฉินวางแก้วไวน์ในมือลง กระตุกยิ้มมุมปาก “ให้เข้ามา”

เวินหนานจื่อถูกคุมตัวมาอยู่ตรงหน้ากงเฉินคล้ายเป็นตุ๊กตาผ้าเก่าขาดตัวหนึ่ง เธอยังไม่ทันยืนให้มั่นคง เฉียนฮุ่ยหรูก็ปรี่เข้าไปเตะข้อพับขาของเธอจนทรุดฮวบลงหัวเข่ากระแทกพื้น นั่งคุกเข่าต่อหน้ากงเฉินผู้ยืนตระหง่าน

กงเฉินยืนอยู่บนขั้นบันได รูปร่างที่สูงโปร่งอยู่แล้วยิ่งดูโดดเด่น มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า อีกข้างคีบบุหรี่ นัยน์ตาเรียวยาวตวัดมอง แฝงแววชั่วร้ายและกลิ่นอายกดดันผู้คน

เฉียนฮุ่ยหรูเดินเข้าไปยิ้มหน้าระรื่น พลางดึงรายงานออกมา “คุณกงคะ พอดีหนานจื่อของเราตอนเด็กหัดขี่จักรยานเลยทำเยื่อตรงนั้นขาดไป นี่มีรายงานยืนยันด้วยนะคะ คุณเองก็ใช้งานไปแล้ว ถ้าไม่ยอมรับผิดชอบ จะให้หนานจื่อเอาหน้าไปไว้ที่ไหนคะ?”

เฉียนฮุ่ยหรูแสร้งทำเป็นลำบากใจ แต่ยามเอ่ยคำว่าใช้งานออกมา กลับกดเวินหนานจื่อให้ต่ำลงราวเป็นเพียงสิ่งของชิ้นหนึ่งเท่านั้น

เวินหนานจื่อนั่งคุกเข่าตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้ากงเฉิน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา

แต่กงเฉินกลับหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังก้องไปทั่วบันไดวน “งั้นเหรอ?”

เสียงฝีเท้าของกงเฉินดังใกล้เข้ามาจากเหนือศีรษะ เวินหนานจื่อจ้องมองเรียวขาที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า ช่วงขาที่เหยียดตรงดันทรงกางเกงสแล็กสีดำจนเห็นรอยจีบคมกริบ

กงเฉินใช้ปลายนิ้วเรียวสองนิ้วเชยคางเวินหนานจื่อขึ้น

เวินหนานจื่อมองรอยยิ้มของเขาแล้ว ก็อดสั่นสะท้านไปทั้งร่างไม่ได้ ใบหน้าที่หล่อเหลาร้ายกาจนั้นมีรอยยิ้มก็จริง แต่ดวงตาคู่นั้นกลับคล้ายบรรจุพายุหิมะฤดูหนาวไว้ทั้งฤดู

เมื่อเวินเสียงเห็นเวินหนานจื่อเอาแต่นิ่งเงียบ ก็รีบถลันเข้ามาผลักเธอ “ทำไมยังไม่รีบขอร้องคุณกงอีก?”

ลำคอของเวินหนานจื่อแข็งเกร็ง น้ำเสียงแปลกแปร่งแฝงแรงสะอื้นขณะเอ่ย “ขอร้องล่ะค่ะ คุณกง ได้โปรด ให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วยเถอะนะคะ”

กงเฉินหรี่ตาลง ชัดเจนว่าไม่พอใจกับคำขอโทษเพียงเท่านี้

กงเฉินยืดตัวขึ้น เดินกลับไปยืนบนขั้นบันได แล้วมองลงมาที่สมาชิกตระกูลเวินทั้งสามคนด้วยสายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่า

“จะคุกเข่าทั้งทีก็ให้มันน่าดูหน่อย ผมอยากรู้ว่าคนตระกูลเวินจะกล้าโขกหัวยอมรับผิดไหม”

รอยยิ้มประจบเอาใจของเวินเสียงและเฉียนฮุ่ยหรูแข็งค้างในทันใด แต่ก็ไม่กล้าขัดใจกงเฉิน ทำได้เพียงกดศีรษะของเวินหนานจื่อกระแทกลงไปบนพื้น

เวินหนานจื่อส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ ฝ่ามือแนบพื้น ศีรษะโขกติดแผ่นกระเบื้อง แล้วหยดน้ำตาแห่งความน้อยใจก็ไหลร่วงลงมาในฉับพลัน

เฉียนฮุ่ยหรูหมั่นไส้ที่เวินหนานจื่อคอยปกป้องมารดามาตลอด สบโอกาสตอนอายุสิบเจ็ดปีก็อ้างว่าส่งไปเรียนต่อ ยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบเดียวผลักไสเวินหนานจื่อไปต่างประเทศ ปล่อยให้ดิ้นรนหาทางรอดเอาเอง ตอนนั้นเวินหนานจื่อไม่ร้องไห้ เพราะกลัวว่าถ้าตัวเองล้มสักคน ก็จะไม่มีใครดูแลมารดา

ตระกูลเวินไม่เคยส่งเงินให้ใช้ เวินหนานจื่อจึงต้องทำงานพิเศษทั้งที่หิวโหยและหนาวเหน็บ แต่เธอก็ไม่เคยหลั่งน้ำตา

แม้แต่ตอนที่ถูกชายแปลกหน้าบนเครื่องบินล่วงเกินและข่มขืน เธอก็ยังกัดฟันวิ่งกลับมาที่บ้านตระกูลเวิน

แต่ในวินาทีนี้ เธอรู้สึกว่าสิ่งที่กดทับลงบนหัวไหล่ไม่ใช่ฝ่ามือสองคู่ แต่กลับเป็นคมมีดที่หมายมั่นเอาชีวิต

ถึงกระนั้น เธอก็ยังทำได้เพียงข่มเสียงสะอื้น วิงวอนขอร้องกงเฉิน “คุณกงคะ ฉันขอโทษ”

กงเฉินหลุบตามองเวินหนานจื่อแวบหนึ่ง ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ในเมื่อตระกูลเวินยอมทำตัวเป็นหมาข้างถนนถึงขนาดนี้ ถ้าผมไม่รับไว้ก็คงจะดูใจดำเกินไปหน่อย”

เวินเสียงรีบยิ้มประจบ “คุณกงชอบก็ดีแล้วครับ งั้นเอกสารความร่วมมือนี้...”

เฉียนฮุ่ยหรูควักเอกสารยื่นส่งขึ้นไป

กงเฉินตวัดปากกาเซ็นชื่อ ก่อนรับตัวเวินหนานจื่อไว้

เวินเสียงและเฉียนฮุ่ยหรูระบายลมหายใจยาวแรงด้วยความโล่งอก กอดเอกสารแน่นรีบเผ่นกลับไปทันที

กงเฉินคลี่ยิ้มเย็นชา “หน้าโง่!”

เมื่อมองดูเวินหนานจื่อที่ยังคงหมอบราบอยู่บนพื้น กงเฉินก็ก้มมองสิ่งที่เรียกว่าผลการตรวจในมือซึ่งเฉียนฮุ่ยหรูยัดมาให้ ก่อนฉีกมันเป็นเศษเล็กเศษน้อยแล้วโปรยลงบนแผ่นหลังบอบบางของเวินหนานจื่อ

“คิดว่าฉันจะโง่เหมือนคนตระกูลเวินของเธอหรือไง?”

ผลตรวจเยื่อพรหมจรรย์? หึ! เป็นแค่ของเหลือเดนยังต้องหาข้ออ้างอะไรมาอธิบายอีก?

กงเฉินจ้องเขม็งไปที่เวินหนานจื่อ แววตาฉายชัดถึงสองขั้วอารมณ์ ทั้งเกลียดชังเย็นเยียบ และเร่าร้อนไปด้วยความกระหายอยากลงทัณฑ์

“นี่คือทางที่เธอเลือกเองนะ”

เขาแค่นเสียงเย็นชา สั่งให้คนนำตัวเวินหนานจื่อเข้าไปในคฤหาสน์ “หาห้องให้อยู่ซะ”

เวินหนานจื่อยืนทรงตัวไม่ไหวแล้ว จึงถูกสาวใช้หิ้วปีกโยนเข้าไปในห้องเก็บของซึ่งเต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะ ยามร่างล้มลงฝุ่นผงก็ฟุ้งกระจาย

เธอหลับตาลง นึกอยากให้ตัวเองตาย ๆ ไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอด

อาการครั่นเนื้อครั่นตัวสะบัดร้อนสะบัดหนาวทำให้เวินหนานจื่อต้องขดตัวงอ พลิกตัวไปมาบนพื้นสกปรกอุดมด้วยฝุ่นหนา และเมื่อชนเข้ากับกองสิ่งของจนพวกมันล้มลงมาทับ เธอก็ยิ่งหายใจไม่ออก

เสียงครางที่เล็ดลอดจากริมฝีปากดังขาดห้วง ต่อเนื่องยาวนานไปจนถึงช่วงกลางดึก

ในยามที่คนทั้งตระกูลกงแทบลืมเลือนการมีอยู่ของเวินหนานจื่อไปแล้ว ประตูห้องเก็บของก็แง้มออกเป็นช่องเล็ก ๆ

หลังจากนั้น เสียงฝีเท้าที่เร่งร้อนก็ก้าวเข้ามาด้านใน

ฝ่ามือที่หยาบกร้านเล็กน้อยแตะลงบนหน้าผากของเธอ ประคองร่างบอบบางให้พิงกับลังเก็บของ จากนั้นเวินหนานจื่อก็ถูกคลี่คลุมด้วยผ้าห่มผืนหนา

“น้ำ...” เวินหนานจื่อปรือตาขึ้นเล็กน้อย แต่กลับมองเห็นคนตรงหน้าไม่ชัดเจน

ยาเม็ดหนึ่งถูกยัดเข้ามาในปาก ตามด้วยน้ำอีกสองสามอึก เธอสำลักเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ดีขึ้น

“ขอบคุณค่ะ” สามคำนี้ต้องใช้แรงกายทั้งหมดที่เวินหนานจื่อมีทีเดียว พูดจบเธอก็ล้มตัวลงนอน กระชับผ้าห่มแน่นและผล็อยหลับไปด้วยความง่วงงุน

หางตาของเธอชื้นไปด้วยหยดน้ำตา ที่แท้ในตระกูลกงก็ยังมีคนดีหลงเหลืออยู่