บทที่ 5

เวินหนานจื่อที่กำลังจมอยู่ในอ่างน้ำเย็นจัดควานมือทาบขอบอ่างด้วยสัญชาตญาณ พยายามดันร่างท่อนบนขึ้นมาเพื่อหายใจเฮือกใหญ่

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว กงเฉินในชุดสีดำก็ปรากฏตัวตรงหน้า ที่มุมปากของเขายังคงติดตรึงรอยยิ้มอันชั่วร้ายอยู่ตลอดเวลา มันอันตรายจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

กงเฉินยกมือขึ้นกดไหล่ของเวินหนานจื่อ อุณหภูมิฝ่ามือของเขาเย็นยะเยือกไม่ต่างจากน้ำเย็นนั้นเลย กลิ่นเส้นยาสูบที่ติดปลายนิ้วเรียวยาวเย้ายวนชวนให้หลงใหล ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความอันตรายดุจคมมีด

เพียงเขากดนิ้วลงเบา ๆ ก็ทำให้ไหล่ของเธอแดงเป็นปื้น

เวินหนานจื่อลืมตาโพลง มองชายหนุ่มรูปงามดุจปีศาจตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว กว่าจะหายใจเป็นปกติ แต่แล้ววินาทีถัดมา กงเฉินกลับกดเธอกลับลงไปในน้ำอีกครั้ง

เธอกรีดร้องอย่างหมดทางสู้ “อ๊า!”

เมื่อเสียงกรีดร้องของเวินหนานจื่อดังระงมทั่วห้องน้ำ กงเฉินจึงปล่อยมืออย่างพอใจ

ก่อนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ร่างสูงโปร่งทอดยาวราวกับเงาปีศาจที่แฝงไว้ด้วยความอำมหิต

เขาดึงบุหรี่ม้วนหนึ่งออกมาจุด แล้วค่อย ๆ พ่นควันจาง ๆ ออกมา ดวงตาสีดำสนิทเต็มไปด้วยความสะใจ

“เข้ามาล้างตัวเธอให้สะอาด”

สาวใช้เดินเข้ามาอย่างหุ่นยนต์ ก่อนจะคว้าแขนของเวินหนานจื่อไว้และใช้ผ้าขนหนูเช็ดถูผิวของเธอ

นอกจากรอยเชือกบนแขนของเวินหนานจื่อแล้ว ทั้งเรือนรางยังเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง ซึ่งทั้งหมดนั้นคือรอยการกระทำของกงเฉินที่ประทับให้กับเธอ

“หนาว หนาวเหลือเกิน ขอน้ำอุ่นหน่อยได้ไหมคะ?” เวินหนานจื่อหนาวจนพูดเสียงสั่นงันงก ร่างกายห่อหดเข้าหากัน

สาวใช้ยังคงหน้านิ่ง

แต่กงเฉินกลับยิ้มอย่างสนใจใคร่รู้ “น้ำอุ่น? ทนน้ำเย็นไม่ไหว ถ้างั้นเอาน้ำเดือดไหมล่ะ?”

เวินหนานจื่อจ้องหน้ากงเฉิน ก่อนจะรีบส่ายหน้าทันควัน ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก

ทุกครั้งที่สาวใช้ออกแรงมากขึ้น ก็ทำให้เธอเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

แต่เธอไม่กล้าที่จะร้องไห้ต่อหน้ากงเฉิน จึงทำได้แค่กัดฟันอดทน

“ลุกขึ้น” สาวใช้เอ่ยเสียงแข็ง

เวินหนานจื่อมองกงเฉินอย่างลังเล และไม่ยอมลุกขึ้น

แต่สาวใช้กลับสายตาดุดันขึ้น บิดเข้าที่รอยแผลบนแขนของเวินหนานจื่อ ทำให้เธอต้องลุกขึ้นยืนด้วยความเจ็บปวดทันที

เวินหนานจื่อรีบยกขึ้นมือปิดหน้าอกและท่อนล่างของตัวเองทันที แต่สาวใช้กลับยิ่งบิดเธอแรงขึ้น และใช้มือสัมผัสทั่วร่างกายของเธอตามอำเภอใจ

เวินหนานจื่อหลับตาอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลมาผสมกับน้ำเย็นเฉียบที่หางตา ทั่วทั้งเรือนร่างซีดขาวมากขึ้นจากความหนาวเย็น

ส่วนบริเวณที่น่าอับอายนั้นกลับปวดแสบปวดร้อน การยืนทำให้สิ่งที่หลงเหลืออยู่ภายในร่างกายไหลออกมาจนหมด กระทั่งปนออกมากับเลือดที่เกิดจากการกระทำรุนแรงเกินกว่าจะรับได้

ร่างกายของเวินหนานจื่อสั่นสะท้านหนักยิ่งกว่าเดิม เธอไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา เพราะกลัวที่จะเห็นตัวเองในสภาพที่ยับเยินและบอบช้ำ และยิ่งกลัวที่จะเห็นแววตาเยาะเย้ยปนเกลียดชังของกงเฉิน

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเธอถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้

หลังจากล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ สาวใช้ก็พันผ้าเช็ดตัวให้เวินหนานจื่อ แล้วดึงเธอขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ

เวินหนานจื่อแทบจะยืนไม่มั่นคง ประกอบกับอาการปวดศีรษะยิ่งหนักหนาขึ้นกว่าเมื่อครู่ ร่างกายจึงเอียงเอนไปมา

กงเฉินชำเลืองมองเธอแวบหนึ่ง ดับบุหรี่ในมือแล้วหันหลังเดินออกไป

สาวใช้ผลักเวินหนานจื่อให้เดินตามกงเฉินไป

เส้นผมของเธอยังเปียกโชก น้ำหยดติ๋ง ๆ ลงบนพื้นจนเปียกไปทั่ว เธอรวบผ้าขนหนูให้แน่นแล้วเดินตามกงเฉินไปที่ห้องหนังสือตามทางเดินพื้นไม้

กงเฉินนั่งลงอย่างสบาย ๆ และผ่อนคลาย โดยใช้มือข้างหนึ่งเท้าใบหน้าอันมีเสน่ห์เย้ายวน พลางจ้องมองเวินหนานจื่อที่ยืนอยู่กลางห้องหนังสือด้วยแววตาคลุมเครือ

เวินหนานจื่อหนานสั่นเพราะไข้สูง ทำได้เพียงยืนตัวสั่นระริกอยู่ตรงนั้น การปรากฏตัวของพ่อบ้านชราในห้องยิ่งทำให้เธอหายใจลำบากมากขึ้นไปอีก

กงเฉินชำเลืองมองเรือนร่างที่ซีดขาวของเวินหนานจื่อแล้วเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ฉันรู้สึกว่าในห้องมันอับไปหน่อย”

พ่อบ้านรีบหันไปมองสาวใช้ทันที สาวใช้จึงรีบเปิดหน้าต่างทุกบานที่เรียงกันอยู่อย่างรวดเร็ว

ลมหนาวด้านนอกพัดเข้ามาอย่างแรง จนเกือบจะพัดเวินหนานจื่อล้มลงกับพื้น และพัดจนเธอเริ่มสติเลอะเลือน

กงเฉินมองเวินหนานจื่อที่อ่อนแอตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ราวกับได้เห็นสภาพตระกูลเวินที่กำลังจะล่มสลาย

พ่อบ้านยื่นสัญญาประนีประนอมที่ตระกูลเวินส่งมาให้กงเฉิน แต่เขาไม่แม้แต่จะชายตามองมันเลย

เขาจงใจกดโทรหาผู้ช่วยต่อหน้าเวินหนานจื่อ แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “ตระกูลเวินกล้ามากจริง ๆ ที่ส่งขยะชิ้นนี้มาให้ฉันเพื่อแสดงความมีน้ำใจ ดูเหมือนจะคิดว่าฉันใจดีเกินไปที่จะรังแกได้ง่าย ๆ ฉันให้เวลานายหนึ่งชั่วโมง ฉันอยากเห็นตระกูลเวินพังทลายไปครึ่งหนึ่ง”

เมื่อเวินหนานจื่อได้ยินดังนั้นก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง มองกงเฉินด้วยสายตาพร่ามัว

“กลัวแล้วเหรอ? ตอนนี้ตระกูลเวินก็แค่ฝืนทนอยู่เท่านั้น หลังจากโรงงานครึ่งหนึ่งต้องล้มไป ที่เหลือก็ไม่จำเป็นต้องใช้แรงอะไร พวกมันก็จะแตกสลายกลายเป็นผงไปเอง” กงเฉินหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกสะใจที่ได้แก้แค้น

เวินหนานจื่อกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เพื่อทำให้ลำคอที่แห้งผากชุ่มชื้นขึ้น “ทะ ทำไม?”

กงเฉินยิ่งหัวเราะดังขึ้นพลางปรบมือเสียงดัง ใบหน้าเหี้ยมโหดแฝงด้วยความอันตราย “ยังกล้าถามฉันว่าทำไมอีกเหรอ? ตอนที่พ่อผู้แสนดีของเธอใช้วิธีสกปรกทำลายตระกูลกงของฉัน เขายังไม่เคยให้โอกาสพวกเราได้ถามว่าทำไมเลยด้วยซ้ำ”

เวินหนานจื่อยกมือประคองศีรษะที่หนักอึ้ง พยายามทำความเข้าใจสิ่งกงเฉินพูด

เมื่อนึกถึงความเกลียดชังที่เหมือนฝังลึกเข้ากระดูกดำที่ทุกครั้งกงเฉินเอ่ยถึงคำว่า คนตระกูลเวิน เป็นไปได้ว่า พ่อผู้หน้าไว้หลังหลอกของเธอต้องทำอะไรบางอย่างไว้แน่

แต่ทำไมต้องให้เธอมาชดใช้ด้วย?

ทั้ง ๆ ที่คนตระกูลเวินต่างก็ไม่ชอบเธอ และไม่ชอบแม่ของเธอด้วยซ้ำ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเธอก็เริ่มแดงก่ำ เจ็บที่ตัว แต่เจ็บที่ใจมากกว่า

ทันใดนั้น ภาพตรงหน้าพลันมืดลง แล้วเวินหนานจื่อก็สลบไป

กงเฉินจ้องมองเวินหนานจื่อที่ล้มอยู่บนพื้น ผิวของเธอขาวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลับดูโปร่งแสง ราวกับว่าสายลมที่พัดมาจากนอกหน้าต่างจะพัดพาเธอให้สลายไปได้ทุกเมื่อตามจังหวะการหายใจที่อ่อนแรง

"ได้กลิ่นไหม?" กงเฉินขมวดคิ้ว "กลิ่นหอมจาง ๆ"

พ่อบ้านและสาวใช้ส่ายหน้า

พ่อบ้านคิดว่ากงเฉินกำลังโกรธ จึงรีบส่งสัญญาณให้สาวใช้ "ลากออกไป"

กงเฉินจ้องมองคนที่อยู่บนพื้นไม่กะพริบตา ครู่ต่อมา รอยยิ้มอันเฉียบคมนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เขาพูดอย่างไม่ปรานีว่า "เอาสัญญาไปด้วย แล้วส่งเธอกลับไปที่บ้านตระกูลเวิน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้! บอกคนตระกูลเวินด้วยว่า ฉันเอาแล้วไม่มันส์!”