บทที่ 8

เวินหนานจื่อตื่นขึ้นในยามฟ้าสาง เหงื่อกาฬแตกพลั่กทั่วร่าง รู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งตัว ลำคอแห้งผากระคายเคือง

เธอกวาดตามองไปรอบห้องเก็บของ ก่อนก้มมองผ้าห่มบนตัว ตรงหน้ามีน้ำหนึ่งแก้วและของกินวางอยู่ จึงรีบคว้าขนมปังในจานทรงกลมขึ้นมากัดกินโดยไม่ลังเล

เพราะเธอหิว หิวจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

นับตั้งแต่ขึ้นเครื่องบินจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด

แต่ขนมปังที่วางทิ้งไว้ข้ามคืนหมดสิ้นความนุ่มนิ่มทั้งแห้งและแข็ง เวลากลืนลงไปจึงให้ความรู้สึกราวกลืนใบมีดที่คอยกรีดผ่านลำคอซึ่งเจ็บระบมอยู่แล้ว

เวินหนานจื่อคว้าแก้วน้ำขึ้นมากระดกดื่ม ฝุ่นละอองบนพื้นฟุ้งกระจายขึ้นมาเป็นชั้น จนเธอต้องหรี่ตาลง

แสงอรุณจากหน้าต่างบานเล็กสาดส่องเข้ามา ฝุ่นผงในห้องเก็บของลอยล่องหนาตากระจายตัวอยู่ในลำแสงนั้น

เมื่อมองไปรอบกาย เวินหนานจื่อก็ยกมือขึ้นปิดปาก เพิ่งหวนนึกถึงสภาพความเป็นจริงของตนเอง เธอขยี้ดวงตาที่แสบพร่า พยายามสะกดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลริน

เวินหนานจื่อจ้องมองกระเป๋าเดินทางที่เฉียนฮุ่ยหรูให้ติดตัวมาตรงมุมห้อง คิดจะลุกเดินไปหา แต่หัวเข่ากลับอ่อนพับ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำได้เพียงคลานเข้าไปหากระเป๋าเดินทางใบนั้น

กระเป๋าใบใหญ่ แต่ข้างในว่างเปล่า นอกจากเสื้อผ้าไม่กี่ชุด ก็มีเพียงพิณผีผาที่แม่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าเท่านั้น

แม่ของเวินหนานจื่อเป็นกุลสตรีผู้เพียบพร้อม เก่งกาจทั้งการวาดภาพ คัดตัวอักษร รวมถึงเล่นพิณผีผา นิสัยอ่อนโยนดั่งสายธาร แต่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายหน้าไหว้หลังหลอก และพบเจอกับช่วงเวลาที่แสนรันทดตลอดชีวิต

เวินหนานจื่อกอดพิณผีผา นั่งแปะอยู่กับพื้น ลำแสงจากนอกหน้าต่างตกกระทบลงบนร่าง เธอหลุบตาลงราวตุ๊กตาไร้วิญญาณ ร่องรอยบาดแผลสีแดงสดจากการถูกทารุณดูโดดเด่น คล้ายกับว่าเธอพร้อมจะแหลกสลายกลายเป็นเศษธุลี และเลือนหายไปจากห้องนี้ได้ตลอดเวลา

งดงาม เรียบง่ายและบริสุทธิ์

เธอพึมพำ "แม่คะ หนูจะต้องช่วยแม่ให้ได้"

เสียงเคาะประตูพลันดังขึ้นสองครั้ง เวินหนานจื่อยังไม่ทันขานรับ สาวใช้ด้านนอกก็เปิดประตูเดินเข้ามา

สาวใช้ปรายตามองเธอด้วยความเหยียดหยาม ก่อนโยนไม้กวาดลงตรงหน้า "จัดการเก็บกวาดซะ บ้านตระกูลกงไม่เลี้ยงคนว่างงาน"

เวินหนานจื่อพยักหน้า

สาวใช้เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงกล่าวเสริม "ตอนเช้าคุณกงจะตื่นสิบโมง รับประทานอาหารตอนสิบเอ็ดโมง เธอทำอะไรก็ให้มันเบา ๆ หน่อย ถ้าทำคุณกงตื่นล่ะก็ รับรองเจอดีแน่!"

เมื่อเผชิญกับคำเตือนของสาวใช้ เวินหนานจื่อก็นึกถึงกงเฉินผู้แผ่กลิ่นอายอันตรายและชั่วร้ายคนนั้น จึงอดตัวสั่นเทาขึ้นมาไม่ได้

สาวใช้กวาดตามองรอบห้องอีกครั้งก่อนจากไป มือข้างหนึ่งปิดจมูกและปาก อีกข้างโบกไล่ฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย

เวินหนานจื่อยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบฝุ่น ชัดเจนว่าที่นี่คงไม่เคยมีใครเข้ามาทำความสะอาดนานแล้ว

พอเปิดหน้าต่างบานเล็ก ลมหนาวจากด้านนอกก็พัดกรูเข้ามา ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก

นอกหน้าต่างปลูกต้นอิงฮวา[1]และต้นส้มไว้ไม่น้อย กิ่งก้านของต้นอิงฮวาบางส่วนยื่นระมาที่ขอบหน้าต่างพอดี ยามลมพัดโชยมา ก็หอบเอากลิ่นหอมจาง ๆ และกลีบดอกไม้ลอยเข้ามาด้วย

เวินหนานจื่อหยิบกลีบดอกไม้ขึ้นมาสองกลีบ หันกายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่สะอาดสะอ้าน สูดหายใจเข้าลึกและนำกระเป๋าเดินทางมาวางซ้อนกันไว้ตรงมุมห้องเพื่อใช้ต่างตู้เก็บของ เธอเช็ดทำความสะอาดมันถึงสามรอบกว่าจะวางพิณผีผาของตนลงไปอย่างระมัดระวัง

พื้นห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะถูกขัดถูอยู่หลายรอบกว่าจะสะอาด เมื่อรื้อค้นลังเก่า ๆ ดูก็พบว่ามีเพียงลังเดียวที่มีผ้านวมขนเป็ดซึ่งยังไม่ได้แกะใช้อยู่ผืนหนึ่ง ส่วนที่เหลือล้วนเป็นข้าวของจิปาถะทั้งสิ้น

เวินหนานจื่อรู้สึกว่าตนเองยังคงมีโชคอยู่เล็กน้อย ขณะปูผ้านวมลงบนพื้นใช้แทนฟูก

จากนั้นเธอก็ล้มตัวลงนอน จมูกได้กลิ่นอับชื้นบางเบาจากผ้านวมขนเป็ด แต่เธอไม่สนใจอะไรอีก ร่างกายร้าวระบมราวจะแตกออกเป็นเสี่ยง ไม่อาจขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

กระทั่งเมื่อประตูห้องถูกเคาะสามครั้ง เธอถึงได้ฝืนสังขารยันตัวลุกขึ้นไปเปิดประตูที่อยู่ห่างออกไปเพียงสองก้าว

ผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูคือพ่อบ้านตระกูลกง เขายังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเดิมขณะเดินเข้ามา ยัดผ้านวมกับเบาะรองนอนในมือใส่อ้อมแขนเธอ

เวินหนานจื่อลูบของในมือ มองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ "ขอบคุณนะคะคุณพ่อบ้าน แล้วก็เรื่องเมื่อคืนด้วย..."

พ่อบ้านปรายตามองเธอแวบหนึ่ง เวินหนานจื่อจึงรีบหยุดพูดทันที

เธอรู้ดีว่าต้องเป็นพ่อบ้านที่ช่วยเหลือเธอแน่ ๆ คนที่เอาเสื้อคลุมมาห่มให้ก่อนหน้านี้ก็คือเขา คนที่เอาน้ำเอายามาส่งให้เมื่อคืนก็คือเขาเช่นกัน

ความจริง พ่อบ้านที่ดูเคร่งขรึมผู้นี้ก็เป็นคนจิตใจดีคนหนึ่ง

"คุณพ่อบ้าน วางใจเถอะค่ะ ฉันจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วย ฉันแค่อยากขอบคุณคุณเท่านั้นเอง" เธอรีบอธิบาย

พ่อบ้านส่ายหน้า ก้มดูเวลา "คุณกงสั่งให้คุณขึ้นไปหาในอีกห้านาที ไปที่ชั้นสองนะครับ ส่วนชั้นสามห้ามขึ้นไปเด็ดขาด"

เมื่อประตูถูกปิดลง เวินหนานจื่อก็กอดผ้านวมกับเบาะรองนอนในมือแน่น ทั้งที่มันหนานุ่มปานนั้น แต่กลับไม่มอบความอบอุ่นให้เธอแม้แต่น้อย ซึ่งก็เป็นเพราะชื่อของคุณกงที่ออกมาจากปากคุณพ่อบ้านนั่นเอง

แม้บอกว่าอีกห้านาที แต่เวินหนานจื่อกลับไม่กล้าชักช้าแม้แต่นาทีเดียว เธอวางของลงรีบออกจากห้อง ขึ้นไปยังชั้นสอง ร่างกายอ่อนแอเดินโซเซเร่งฝีเท้าไปในคฤหาสน์ตระกูลกงอันกว้างใหญ่

เธอต้องเดินวนอยู่ในระเบียงทางเดินซึ่งเหมือนเขาวงกตอยู่นานทีเดียว

สุดท้าย ก็เดินไปชนเข้ากับหญิงสาวที่โผล่ออกมาจากห้องหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ

หญิงสาวคนนั้นส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ปัดชายกระโปรงบริเวณที่ถูกเวินหนานจื่อชน "ไม่มีตาหรือไง? ไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหมห๊ะ?"

"ขอโทษค่ะ" เวินหนานจื่อรีบขออภัยทันที เพราะเธอไม่อาจมีเรื่องกับหญิงสาวคนนี้เด็ดขาด

เธอเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนตอนดูโทรทัศน์

โฆษณาน้ำหอมราคาแพงล้วนมีใบหน้าประดับรอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้อยู่ทั้งนั้น

ผู้หญิงคนนี้คือดาราสาว เซียวหลาน

เซียวหลานมองเวินหนานจื่อแวบหนึ่ง สาวใช้ในบ้านตระกูลกงเธอเคยเห็นมาหมดแล้ว มีเพียงคนตรงหน้านี้ที่ดูขัดตาเหลือเกิน

เวินหนานจื่อรีบก้มหน้าลงยกมือเคาะประตูห้อง

เสียงทุ้มต่ำที่แฝงความไม่พอใจของกงเฉินดังลอดออกมาจากด้านใน "เข้ามา"

เวินหนานจื่อรู้สึกว่าสายตาของเซียวหลานไล่หลังเธอมาตลอดจวบจนก้าวพ้นประตูเข้าไปก็ไม่ต่างจากมีเข็มเล่มเล็ก ๆ ปักลงบนแผ่นหลัง ทำเอาเหงื่อกาฬผุดซึมทีเดียว

——————————————————

[1] ต้นอิงฮวา หมายถึงชื่อจีนของต้นซากุระ