บทที่ 4

เวินหนานจื่อกลิ้งตัวอยู่บนเตียงอย่างยากลำบาก แม้จะมองไม่เห็นคนที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าอากาศรอบกายกำลังจับตัวเป็นก้อนเพราะการคืบคลานเข้ามาใกล้ของชายผู้นั้น

เธอกลั้นหายใจไว้ลึกสุด พรั่นพรึงว่าเสียงหายใจของตนเองจะไปยั่วโทสะผู้ที่อยู่เบื้องหน้า

ชายหนุ่มแทรกตัวเข้ามาอยู่ระหว่างร่องขาของเธอ เนื้อผ้ากางเกงที่เรียบลื่นเสียดสีกับผิวหนังบริเวณขา สัมผัสที่เย็นเยียบนั้นคล้ายกับอสรพิษ เธอนึกว่าตัวเองถูกอันตรายรัดพันเอาไว้แล้ว และในเสี้ยววินาทีต่อไป เธอจะต้องขาดใจตายเป็นแน่

“ไม่… อย่า” เวินหนานจื่อเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

เตียงสั่นไหวขึ้นมาในทันใด เธอรู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งทาบลงมาใกล้หู จนเกิดแรงลมพัดเส้นผมของเธอปลิวไหวไปหลายเส้น หัวใจของเธอพลันหยุดเต้นด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด

ใบหน้าของชายคนนั้นอยู่ใกล้มาก และลมหายใจของเขาที่รดหน้าเธอทั้งร้อนผ่าวและอันตราย จนเธอต้องกลั้นหายใจด้วยความหวาดกลัว

ในเสี้ยววินาทีถัดมา เสื้อผ้าของเธอก็ถูกฉีกขาด มือที่ทาบอยู่ข้างหูเลื่อนผ่านแก้มลงมากดบีบลำคอของเธอ ขณะที่มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปบนเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเธออย่างได้ใจ

เธอรู้สึกเหมือนมือที่อยู่บนลำคอของเธอกำลังบีบรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ความรู้สึกคลื่นไส้แล่นพล่านไปทั่วลำคอ ดวงตาที่ถูกผ้าปิดอยู่เริ่มเปียกชื้น

“แค๊ก... ปล่อย ปล่อยฉัน” เธอร้องวิงวอนเสียงขาด ๆ หาย ๆ

แต่เขากลับหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะเยาะที่แสนเย็นชาแฝงความคึกคะนองอย่างน่าขนลุก

ในขณะที่เธอคิดว่ากำลังจะขาดใจตาย ผ้าผืนที่ปิดตาอยู่ก็ถูกกระชากออก ทำให้เธอได้เห็นใบหน้าของชายตรงหน้าอย่างชัดเจน

ใบหน้าที่เย้ายวน กลับแฝงด้วยอันตราย ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยความดูแคลน มุมปากฉีกยิ้มชั่วร้าย ร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าดูแข็งแกร่งและน่าหวาดหวั่น

เขาคือคุณกง กงเฉิน ชายที่เฉียนฮุ่ยหรูพูดถึง

และเป็นคนที่เธอถูกยัดเยียดให้แต่งงานเพื่อรองรับอารมณ์ของเขาเท่านั้น

“คนตระกูลเวินสมควรได้รับแบบนี้เท่านั้นแหละ!”

ทันทีที่เสียงแหบพร่าสิ้นลง ร่างของเวินหนานจื่อก็ถูกกงเฉินบังคับให้พลิกคว่ำ... อยู่ในท่าคุกเข่าโก้งโค้งอยู่บนเตียง

ในตอนนั้นเอง เวินหนานจื่อถึงสังเกตเห็นว่าที่หัวเตียงคือกระจกบานใหญ่ ทำให้เธอสามารถมองเห็นตนเองได้อย่างชัดเจนว่ากำลังคุกเข่าอย่างอัปยศอยู่ใต้ร่างของกงเฉิน

มือของกงเฉินออกแรงกดลงบนเอวของเธออย่างหนัก ทำให้บั้นท้ายของเธอต้องยกสูงขึ้น ทว่าเขากลับหัวเราะอย่างบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม ราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่กำลังจะยัดเหยื่อเข้าปาก

เวินหนานจื่อตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอได้แต่พึมพำขอร้องให้เขาหยุดด้วยเสียงสะอื้น

ทว่ากงเฉินกลับจดจ้องเธอที่น่าเวทนาด้วยสีหน้าตื่นเต้นและฮึกเหิม พลางแค่นเสียงหัวเราะเยาะ “ร้องออกมา ร้องต่อไปอีก”

กงเฉินฉีกกระชากปราการด่านสุดท้ายของส่วนล่างของเวินหนานจื่อออก ทว่าสีหน้าของเขากลับเคร่งขรึมลง เมื่อเห็นร่องรอยบนบั้นท้ายของเธอที่แสดงถึงการถูกใช้งานอย่างหนักหน่วง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะฟาดลงไปอย่างรุนแรงหนึ่งครั้ง

"อ๊ะ!" เวินหนานจื่อเจ็บปวดจนริมฝีปากซีดขาวและร้องเสียงหลงออกมา

“คนตระกูลเวิน มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ คิดจะเอาของใช้แล้วมาหลอกฉันงั้นเหรอ!” กงเฉินสอดนิ้วมือเข้าไปอย่างแรง พร้อมขมวดคิ้วแน่น เขาสัมผัสได้ว่านิ้วถูกโพรงที่แห้งผากโอบรัดจนขยับไม่ได้ นั่นยิ่งไปกระตุ้นความปรารถนาทั่วร่างของเขาทันที

“ไม่ใช่ ฉันไม่” สมองของเวินหนานจื่อขาวโพลน สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความเจ็บปวดและคำวิงวอนขอชีวิตมากมาย

แต่กงเฉินไม่ปล่อยเธอไป เมื่อความปรารถนาลุกโชน เขาก็โถมแก่นกายเข้าสู่ร่างกายของเธอโดยไม่มีการเตรียมพร้อมใด ๆ

ทันใดนั้น เวินหนานจื่อรู้สึกเหมือนร่างกายถูกผ่าออกเป็นสองซีก การถูกข่มขืนถึงสองครั้งภายในวันเดียว ทำให้จิตใจของเธอพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

เธอส่งเสียงร้องออกมาครั้งหนึ่ง รู้สึกเหมือนร่างกายที่ถูกมัดแขนไว้แปรเปลี่ยนเป็นคมมีดที่ฝังลึกเข้าสู่ผิวหนัง ราวกับกำลังแยกชิ้นส่วนเธอออกเป็นเสี่ยง ๆ

เธอกัดริมฝีปาก ส่วนที่ฉีกขาดถูกกระทําชําเราอีกครั้งจนเลือดไหลซึมเปื้อนผ้าห่ม

เธอไม่กล้ามองกระจกตรงหน้า ทำได้เพียงปิดตาลง บังคับตัวเองไม่ให้ส่งเสียงที่น่าอับอายเช่นนั้นออกมา

แต่เมื่อกงเฉินเห็นเวินหนานจื่อซ่อนใบหน้าลงในผ้าห่ม ก็คว้าเส้นผมสั้นของเธอไว้ ดึงให้ศีรษะเธอเงยขึ้นเพื่อมองกระจก

"แหกตาดูให้ชัด ๆ! พูด! ว่าเธอถูกใครเอาอยู่!"

เวินหนานจื่อส่ายหน้า ไม่ยอมพูด

กงเฉินจึงยิ่งกระแทกแก่นกายเข้าสู่ร่างกายของเธอแรงขึ้นจนสุดดุ้น แรงที่ดึงผมเธอก็เผลอกระชากแรงตามไปด้วย

เวินหนานจื่อทำได้แค่มองทุกสิ่งด้วยดวงตาที่แดงก่ำและว่างเปล่า

หลังจากกงเฉินระบายอารมณ์ของเขาเสร็จ เขาก็ผลักเวินหนานจื่อออก ทิ้งไว้บนเตียงราวกับตุ๊กตาผ้าขาด ๆ แล้วบิดคอตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะมองลงมาที่เธอ

เขาคีบบุหรี่ไว้ที่นิ้ว ดูดบุหรี่แล้วพ่นออกมา จากนั้นสั่งเสียงเข้ม “ใครก็ได้! พาตัวผู้หญิงสำส่อนคนนี้กลับไปส่งที่บ้านตระกูลเวิน ฉันต้องการให้ตระกูลเวินรู้ว่าผลของการหลอกลวงฉันเป็นยังไง!”

สติที่เหลืออยู่ของเวินหนานจื่อยังจำคำเตือนของเฉียนฮุ่ยหรูได้ ถ้าจะช่วยแม่ก็ต้องเอาใจกงเฉิน

“อย่า ขอร้องล่ะ อย่าส่งฉันกลับไป!”

“ขอร้องฉัน?” กงเฉินจับคางเวินหนานจื่ออย่างแรง “นี่คือท่าทีที่เธอใช้ขอร้องฉันอย่างนั้นเหรอ?”

เวินหนานจื่อขยับตัวอย่างยากลำบาก รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทุกอณูของกระดูก แต่สุดท้ายก็ได้แต่คุกเข่าลงตรงหน้าเขา

พลางอ้อนวอนด้วยความต่ำต้อย “อย่าส่งฉันกลับไปเลยนะ ได้โปรดเถอะนะคุณกง”

กงเฉินนั่งลงบนเก้าอี้และรอคอยอย่างเงียบ ๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับคำวิงวอนของเธอ

คนข้างนอกเคาะประตู “คุณกงครับ เราขออนุญาตเข้าไปนะครับ”

“อย่า!” เวินหนานจื่อเปลือยกายพลางตะโกนเสียงดัง เธอพยุงร่างกายที่สั่นเทิ้มขึ้นอย่างยากลำบากและเดินโซซัดโซเซไปหากงเฉิน ก่อนจะย่อตัวคุกเข่าต่อหน้าเขา “คุณกงคะ ได้โปรด ฉัน... ฉันจะทำตัวดี ๆ ค่ะ"

กงเฉินยิ้มเหี้ยมเกรียม ทั้งร่างถูกปกคลุมด้วยความอำมหิต ก่อนสั่งให้คนด้านนอกถอยไป แล้วหยิบปลายบุหรี่ที่ลุกแดงขึ้นมาแนบใกล้ข้อมือที่ถูกมัดของเธอ

เปลวไฟจากบุหรี่จี้เข้าที่ข้อมือของเวินหนานจื่อ เธอกัดฟันแน่นเพื่ออดทน จนกระทั่งเชือกคลายออก แขนทั้งสองข้างของเธอจึงร่วงลงอย่างอ่อนแรง ทิ้งรอยแผลไหม้จากบุหรี่ไว้ที่ข้อมือ

ร่างของเธอถูกกงเฉินอุ้มขึ้นคร่อมบนขาของเขา ก่อนถูกกะซวกแทงอย่างโหดเหี้ยม จนใบหน้าของเธอซีดขาว

เธอไม่ต่อต้านอีกต่อไป ยอมให้เขาเอาได้ตามใจอยาก จัดท่วงท่าที่เอาใจและส่งเสียงครางอันเชื่องยอมทุกรูปแบบ มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่ยังคงหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเศร้าโศกเพื่อตัวเธอเอง

หลังจากหมดสติไปและฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เวินหนานจื่อส่งเสียงครางแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวด แต่ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าดูเหมือนจะกลับตาลปัตรไปหมด เธอใช้มือแตะหน้าผาก ความร้อนสูงแทบแผดเผาฝ่ามือของเธอ

ยังไม่ทันที่เธอจะได้พยุงตัวขึ้น ร่างของเธอก็ถูกอีกคนลากขึ้นแล้วเหวี่ยงลงไปในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำเย็นจัด

น้ำเย็นที่ท่วมมิดตัวทำให้แขนขาของเธอแข็งทื่อ และหายใจไม่ออกอีกครั้ง