หน้าหลัก / วัยรุ่น / ลุ้นรักฉบับรันเวย์ / ตอนที่ 5 เหล้าแก้วนั้น NC

แชร์

ตอนที่ 5 เหล้าแก้วนั้น NC

ผู้เขียน: Richmaa
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-11-15 00:16:54

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องของรันเวย์ ._.

            โอ้ยย อยากตีตัวเองชะมัด! อะไรทำให้ตอนนั้นฉันใจกล้าตอบ‌

ตก‍‌ลงกันนะ ฮือออ แต่ถ้าจะหนีออกไปตอนนี้มันก็จะดูตลกเกินไปมั้ย

            “เธอมิกซ์อะไรบ้าง? พอดีห้องฉันโค้กน่าจะหมด ไม่งั้นต้องออกไปซื้อ” เขาถามฉันหลังจากที่จัดแจงที่นั่งและเครื่องดื่มสำหรับเราสองคน

            “โซดาน้ำเปล่าก็ได้ จะได้ไม่ต้องออกไป” ฉันตอบไป ใจกล้าอีกแล้วโมอา ทั้งๆ ที่ปกติฉันไม่ได้กินแบบนี้แท้ๆ

            “อ่าหะ” เขาตอบก่อนจะจัดการชงเหล้าให้ฉันตามที่บอก

            อึกๆๆๆๆ

            เมื่อรันเวย์ยื่นแก้วมาให้ ฉันก็จัดการกระดกมันไปหลายอึก ถ้าเมาอีกหน่อยน่าจะลดความประหม่าตอนนี้ได้ละน่า

            “ใจเย็นดิ จะมอมตัวเองหรือไง ฮึ”

            ปึก!

            “ไม่เมาหรอกน่า ถึงเมาห้องก็อยู่แค่นี้กลับได้สบาย” ฉันวางแก้วลงและตอบเขาไป แต่ไม่เป็นความจริงสักนิด เพราะตอนนี้ฉันร้อนคอไปหมด

            “เธอเนี่ย.. เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจงั้นเหรอ?” เขาถามยิ้มๆ พร้อมกับจ้องหน้าฉัน

            “มะ หมายความว่ายังไง”

            “ฉันมองออกนโมอา เธอไม่ได้แสบซ่าอย่างที่แสดงออกหรอก จริงๆ แล้วเธอน่ะเป็นคนอ่อนโยนจะตาย” เขายังคงพูดต่อไป และสายตาเขาก็ไม่ละไปจากสายตาฉันเลย

            “ไม่จริงสักหน่อย ฉันก็เป็นอย่างที่นายเห็นนี่แหละ” เป็นฉันเองที่หลบตาเขาก่อนจะตอบ

            “ถ้าอย่างที่ฉันเห็น ฉันเห็นเธออีกมุมที่ไม่ใช่มุมนี้นะ”

            “คือยังไง?” คราวนี้ฉันหันไปสบตาเขาอีกครั้ง ทำไมรันเวย์ถึงชอบพูดอะไรกำกวมกับฉันจังนะ พูดเหมือนกับรู้จักฉันดีอย่างนั้นแหละ

            “ไม่บอก : )”

            “ทำไมล่ะ! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

ฉันจับไหล่ของรันเวย์ให้หันมาเผชิญหน้ากับฉัน พร้อมกับจ้องตาของเขาเพื่อเค้นคำตอบ แต่คนตรงหน้าก็ได้แต่อมยิ้มให้กับการกระทำของฉัน และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเริ่มเมาแล้วหรือเปล่า ฉันถึงใจกล้ามากขึ้นจนทำอะไรแบบนี้

ตึก ตึก ตึกๆ

และก็เป็นฉันเองนี่แหละที่ใจเต้นให้กับหน้าหล่อๆ นี่ ผิวหน้าที่เกลี้ยงเกลา จมูกโด่งเป็นสัน สายตาที่จ้องมาที่ฉันเหมือนกัน

“ไม่ดีต่อใจเลยนะแบบนี้ ว่ามั้ย?” รันเวย์พูดเสียงเบา

“อะ อื้มมม” ฉันที่ได้สตินิดหน่อยจึงผละออกมาจากเขา และยกแก้วเหล้าขึ้นกินให้หมดๆ ไปเพื่อแก้เขินกับเหตุการณ์เมื่อกี้

อ่าาา~ มึนหัวชะมัด

“เมาแล้วหรือไง” รันเวย์ที่คงจะสังเกตอาการของฉันได้พูดขึ้น

“ไม่เมาสักหน่อย” ฉันก็ยังคงปากเก่งต่อไป ทั้งๆ ที่ตอนนี้เมาแล้วอย่างที่เขาบอกนั่นล่ะ

“หึ...ถ้าไม่เมากินต่ออีกมั้ยละ” ไม่ได้แค่พูดอย่างเดียว แต่เขายังเอาแก้วของฉันไปเพื่อชงเหล้าใหม่ให้ด้วย

“นี่! เดี๋ยวสิ! ไม่ได้บอกว่าจะกินอีกสักหน่อยนะ ฉันอยากกลับไปนอนที่ห้องแล้ว” ฉันรีบห้ามทันที แค่นี้ก็จะไม่ไหวแล้ว

“ฮ่าๆๆ สรุปก็คือเมา?” เขาถามอีกครั้งพร้อมทำสีหน้ากวนใส่ฉัน

“ไม่!!!” ฉันเองก็ยืนยันเสียงหนักแน่นเหมือนกัน

“งั้นก็กินต่อ”

“นายจะมอมฉันหรอ?”

“ฉันเปล่า… เธอมอมตัวเองต่างหาก รู้ตัวมั้ยว่าตอนนี้แก้มแดงไปหมดแล้ว ปากก็แดงแถมยัง…” รันเวย์เว้นไว้แค่นั้นไม่ได้พูดต่อ แต่เขากลับเอาแต่จ้องมาที่ริมฝีปากของฉัน

“ทำไม…” ฉันถามออกไปเสียงเบา

            รันเวย์เคลื่อนหน้ามาใกล้ จนฉันแทบจะกลั้นหายใจ ตอนนี้หน้าของเราแทบจะชิดกันอยู่แล้ว ฉันได้แต่นั่งเกร็งไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าถ้าขยับนิดหน่อยปากของเราน่าจะชนกันแน่ๆ

            “น่าจูบ” พูดจบเขาก็จูบฉันทันที

รันเวย์’s Part

เมื่อได้สัมผัสปากนุ่มนิ่มของโมอา จากตอนแรกที่ว่าจะแกล้งจุ๊บเฉยๆ ดันเป็นผมเองที่อดใจไม่ไหว

ผมจูบเธออยู่อย่างนั้นใช้ประสบการณ์อันโชกโชนเปิดปากเธอออก เรียวลิ้นร้อนค่อยๆ เข้าไปสำรวจภายในปากของเธออย่างใจเย็น

หวานแบบที่คิดไว้จริงๆ ด้วย

เธอไม่ได้จูบตอบกลับมาแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ นั่นก็ถือว่าเธอตอบรับแล้วกันนะ เพราะผมเองก็พอจะมองออกว่าโมอาอาจจะยังไม่เคย เธอดูไร้เดียงสากว่าภายนอกที่เธอแสดงให้ใครๆ เห็น

“ถ้าไม่ห้ามตอนนี้จะต่อนะ” ผมถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย แต่ก็สัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าตอนนี้เหมือนจะขาดอากาศหายใจแล้ว

“ฉะ ฉัน อ๊ะ!”

ผมจูบเธออีกครั้งโดยที่ไม่รอฟังคำตอบของเธอ เพราะตอนนี้ผมเครื่องติดแล้วต้องเดินหน้าเท่านั้น แถมโมอายังหวานขนาดนี้ปล่อยไปก็เสียดายแย่

คราวนี้ผมไม่ได้ใจเย็นแบบรอบที่แล้ว ผมจูบเธออย่างดูดดื่มและเร่าร้อน ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวเธอให้นอนไปกับโซฟาตัวยาว มือผมจากตอนแรกที่จับหน้าของเธอไว้ก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาลากผ่านลำคอระหงจนลงมาถึงหน้าอกหน้าใจที่ตอนนี้ดูจะล้นออกมาจากเสื้อสายเดี่ยวที่เธอใส่

“อื้อออ”

            ฝ่ามือหนาค่อยๆ เลื่อนไปกอบกุมหน้าอกอวบอิ่มก่อนจะเคล้นคลึงอย่างเบามือ แต่แค่นั้นก็ทำให้คนใต้ร่างหลุดเสียงครางแผ่วเบาออกมาได้

            เมื่อเห็นว่าโมอาก็มีการตอบสนองที่ดีและไม่ได้ขัดขืน ผมจึงจัดการเสื้อสายเดี่ยวตัวน้อยของเธอออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะที่ดึงซิลิโคนปิดจุกของเธอออกไปด้วย

            สวย...แค่นี้ยังสวยมาก ไม่อยากจะคิดว่าตรงนั้นจะสวยขนาดไหน แค่คิดถึงมันก็ทำให้ผมปวดแกนกายด้านล่างไปหมด และยิ่งตอนนี้คนที่นอนใต้ร่างส่งสายตาหยาดเยิ้มเหมือนกับว่ากำลังยั่วยวนมาให้ผม แล้วผมจะต้องรออะไรอีกล่ะ

            ผมจัดการถอดเสื้อของตัวเองออกและหันมาจัดการกับทรวงอกเต่งตึงของคนใต้ร่างที่มีขนาดใหญ่กว่าที่คิดเอาไว้

            “อ๊ะ อื้อออ”

            เสียงครางหวานๆ หลุดออกมาจากปากของโมอา เมื่อผมครอบงำเม็ดเชอร์รีสีหวานของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่างจัดการเคล้นคลึงหน้าอกอีกข้างของเธอไปด้วย

            ผมรู้ดีว่าโมอาเมา ผมเองก็เมาเหมือนกัน แต่เมานม!

            ไม่นานชิ้นส่วนด้านล่างทั้งของโมอาและผมก็ถูกถอดออกไป กลีบเนื้ออูมสีสวยที่ไม่เคยผ่านมือผู้ชายคนไหนปรากฏต่อสายตาของผม

            “ระ รันเวย์” คนตัวเล็กเรียกชื่อผมและส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ ผมรู้ว่าเธอต้องการอะไร เพราะผมเองก็ต้องการไม่ต่างจากเธอหรืออาจจะมากกว่าเธอด้วยซ้ำ

            นิ้วเรียวยาวสัมผัสไปที่ส่วนที่อ่อนไหวของคนตัวเล็ก ค่อยๆ แหวกกลีบทางรักเพื่อเข้าไปสำรวจภายในโพรงอ่อนนุ่มนั้น

            “อ๊ะ อ๊ะ รันเวย์”

เสียงครางกระเส่าที่ออกมาจากปากของโมอา ยิ่งกระตุ้นให้เลือดในกายของผมสูบฉีด อยากจะเอาตัวตนของผมเข้าไปซะเดี๋ยวนี้ แต่ผมต้องช่วยให้เธอพร้อมกว่านี้ก่อน ไม่อยากให้ครั้งแรกของเธอไม่เป็นที่น่าจดจำ

จากตอนแรกที่เนิบนาบก็ค่อยๆ เพิ่มจังหวะรัวเร็วของนิ้วที่ขยับเข้าออกในร่องแคบพร้อมกับขยี้ปุ่มกระสันของเธอไปด้วย ทำให้ตอนนี้คนใต้ร่างของผมบิดเร่าด้วยความเสียวกระสันและเด้งสะโพกตอบรับสัมผัสจากผมเป็นจังหวะเดียวกัน

ร้อนแรงเป็นบ้า!

“ไม่ไหว จะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”

“ปล่อยออกเมาเลยโมอา” ผมบอกเธอด้วยเสียงที่แหบพร่าก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นอีกเมื่อสัมผัสได้ขึ้นการตอดรัดจากช่องทางคับแคบนี่

“อ๊าาาา~”

น้ำหวานสีใสไหลออกมาเต็มปากทางสวาทและนิ้วมือของผม เธอคงพร้อมที่จะรับตัวตนของผมเข้าไปแล้วล่ะ แต่ถึงไม่พร้อมผมก็รอไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เพราะส่วนนั้นมันปวดหนึบไปหมดแล้วตอนนี้

ผมหยิบเครื่องป้องกันมาสวมแกนกลางกายของตัวเองก่อนจะกดตัวตนเข้าไปในช่องสวาทของโมอาจนมิดลำ

สวบ!!

ช่องสวาทของเธอคับแน่นกว่าที่ผมคิด นี่สินะสัมผัสของการเป็นคนแรก มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง

โพรงอ่อนนุ่มที่ตอดรัดแท่งร้อนของผมอยู่ตอนนี้มันแทบจะทำให้ผมทนไม่ไหว อยากจับเธอกระแทกใส่ด้วยความดิบเถื่อน แต่ก็ต้องรอให้เธอคุ้นชินกับตัวตนของผมเสียก่อน

“อ่าาา” เสียวหัวล่างชิบ!

ถึงผมจะเจ้าชู้นอนกับผู้หญิงมามากมาย แต่ผมกลับไม่เคยได้เป็นคนแรกของพวกเธอเหล่านั้นเลย ทุกคนต่างก็มีประสบการณ์ที่เร่าร้อนกันมาแล้วทั้งนั้น

“เจ็บอะ” เธอบอกพร้อมกับทำหน้าตางอแงใส่ผม

“เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว… คนดี”

ผมจูบไปที่หน้าผากของเธอเพื่อปลอบประโลม ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากหยักมาจูบที่ริมฝีปากร้อนๆ ของเธอเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

“อื้อออ~ ขอขยับหน่อย”

เมื่อรับรู้ได้ว่าเธอพร้อมแล้ว ผมจึงขยับแกนกายเข้าออกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มจังหวะขึ้นอย่างต่อเนื่องตามอารมณ์

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา”

“อ่ะ โมอา โมอา จูบหน่อย”

โมอาเองก็ดูรู้งานหยัดตัวขึ้นมาเพื่อให้ผมจูบเธอได้ถนัดขึ้น ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังผลักผมลงและเปลี่ยนเป็นตัวเธอขึ้นมาคุมเกมเอง

เด็ดชิบ! ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ

สะโพกผายส่ายร่อนใส่แกนกายของผมอย่างเร่าร้อน ผมเองก็ไม่ยอมแพ้เด้งสวนสู้เธอจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วท้อง

ปึก ปึก ปึก

“อ๊ะ มะ ไม่ไหวแล้ว”

น้ำเสียงขาดห้วงของเธอที่ครางออกมทำให้ผมรู้ว่าเธอกำลังจะถึงจุดหมาย ผมจัดการดันตัวเธอลงและกระหน่ำกระแทกเอวไปที่ร่องลึกอย่างถี่กระชั้น ไม่นานร่างบางก็กระตุกเกร็งในจังหวะเดียวกับที่ผมพ่นลาวาร้อนใสถุงป้องกัน

“อ๊าาาา”

“โมอา โมอา อ่าาาา”

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ลุ้นรักฉบับรันเวย์   บทส่งท้าย

    2 เดือนต่อมา“นี่โมอา รู้มั้ยว่าตั้งแต่รันเวย์กลับมาคบกับเธอเนี่ย การทำงานของฉันมันสดใสขึ้นมากกกก” เลิฟหันมาพูดกับโมอาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตั้งแต่ที่รันเวย์กลับมาคบกับโมอา เหมือนมีแสงสว่างออกมาจากตัวของเขา รันเวย์รีแล็กซ์มากขึ้น ยิ้มมากขึ้น แถมเวลาคุยงานกับลูกน้องก็ดูใจเย็นใจดีขึ้นอีกด้วยแรกๆ ทุกคนก็ไม่ชินที่รันเวย์เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้ แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว เป็นแบบนี้มันก็ดีกับตัวพวกเขาทั้งนั้น ไม่ต้องคอยกังวลเวลาจะเข้าไปคุยงานกัน“โมอา!! โมอาๆๆๆ”เสียงตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวดังลั่นแผนก ก่อนจะตามมาด้วยตัวของพี่ปอนด์ที่วิ่งมาด้วยความตื่นตระหนก“พี่ปอนด์ มีอะไรหรือเปล่าคะ? ทำไมวิ่งหน้าตั้งมาขนาดนี้” โมอาถามด้วยความสงสัย อะไรมันจะด่วนจนถึงขนาดต้องวิ่งลงมา โทรมาก็ได้นี่นา“รันเวย์เป็นลม!!” เมื่อตั้งสติได้พี่ปอนด์ก็บอกสาเหตุที่วิ่งมาหาหน้าตื่นนี่“ห๊าาาาาาาาา!”“ไม่ต้องมัวตกใจ รีบไปดูมันกับพี่ก่อนเถอะ” พูดจบพี่ปอนด์ก็ลากโมอาขึ้นไปที่แผนกของวิศวะทันที“รันเวย์เนี่ยนะคะเป็นลม เป็นไปได้ยังไง” โมอาถามออกไปด้วยความสงสัยตอนที่ทั้งคู่กำลังอยู่ในลิฟต์“พี่ก็สงสัย มันไม่เคยป่วยเลยด้วยซ้ำ แ

  • ลุ้นรักฉบับรันเวย์   ตอนที่ 30 รอยยิ้ม

    ช่วงที่หยุดยาวปีใหม่ที่ผ่านมาฉันกับรันเวย์เราอยู่ด้วยกันตลอด เรียกได้ว่าตั้งแต่ตื่นจนนอนไม่แยกจากกันเลย เหมือนกับว่าเราสองคนอยากจะชดเชยช่วงเวลาที่เสียไปให้แก่กันและกัน เขาบังคับให้ฉันย้ายมาอยู่กับเขาที่คอนโดเลย โดยใช้เหตุผลว่าช่วงที่เลิกกันไปเขานอนหลับไม่สนิทเลยสักคืน ฉันต้องรับผิดชอบโดยการมานอนกับเขาเพราะการที่มีฉันอยู่มันทำให้เขาหลับสนิท แล้วฉันจะเถียงอะไรได้ล่ะ! คนมันยังรู้สึกผิดอยู่ เขาว่ายังไงก็ต้องยอมหมดนั่นแหละ ฉันอัพเดทเรื่องที่กลับมาคบกับรันเวย์ให้เพื่อนๆ ในกลุ่มมหาลัยฟังแล้วนะ ทุกคนยินดีกับฉันมากๆ โดยเฉพาะไผ่หลิวที่มีแซะนิดหน่อยว่าถ้าตัดกันไม่ขาดขนาดนั้นไม่รู้จะเลิกกันทำไมให้เสียเวลาไปหลายปี แหะๆ “คนที่บริษัทจะไม่ตกใจแย่ใช่มั้ย ถ้าฉันลงไปจากรถนาย” ฉันพูดขึ้นมา ใช่ค่ะ! ตอนนี้ฉันอยู่บนรถกับรันเวย์ เราก็กำลังเดินทางเพื่อไปทำงานกัน และวันนี้ก็เป็นวันทำงานวันแรกหลังจากที่หยุดยาวช่วงปีใหม่มาด้วย เรียกได้ว่าเปิดตัวแรงเว่อร์!“ไม่เห็นเป็นไร ยังไงสักวันก็ต้องเห็นและฉันก็ไม่คิดจะปิดใครด้วย ไอ้พวกที่มันม่อๆ เธอไว้จะได้เลิกมายุ

  • ลุ้นรักฉบับรันเวย์   ตอนที่ 29 คิดถึงเหมือนกัน NC

    บนรถ “รันเวย์เหรอ?”โมอาถามออกมาเสียงเบาทั้งๆ ที่ดวงตายังปิดสนิท เหมือนเธอจำได้ลางๆ ว่ารันเวย์เป็นคนพาเธอออกมาจากงาน แต่ตัวเธอเองก็เมาและง่วงมากจนไม่ได้สนใจอะไรสักเท่าไรแค่พอรู้สึกว่าอ้อมกอดนั้นมันดูคุ้นเคยแบบแปลกๆ เธอก็พร้อมจะทิ้งตัวและให้เขาพาเธอไปไหนก็ได้ตามแต่เขาจะพาไป“เมาแล้วก็เป็นอย่างนี้ทุกที ทำไมไม่ระวังตัว” รันเวย์หันมามองคนตัวเล็กที่นอนหลับตาอยู่เบาะข้างๆ เขาและพูดด้วยน้ำเสียงดุ“ฮะๆ จำได้ด้วยเหรอ… ฉันก็นึกว่านายลืมไปหมดแล้วซะอีก” ประโยคท้ายของโมอาพูดด้วยเสียงเศร้าๆ“เห็นทำเหมือนว่าไม่เคยรู้จักกัน ก็นึกว่าลืมกันไปแล้ว”“เธอเองต่างหากที่ทำเหมือนไม่รู้จักฉัน” คนตัวโตเถียงขึ้นมา ก็เป็นเธอเองไม่ใช่หรือไงที่พูดกับเขาแทบจะนับคำได้ แถมยังคอยหลบหน้าหลบตาอยู่ตลอดถ้ามีโอกาส“นายนั่นแหละ เริ่มก่อน!” คราวนี้คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาแล้วเถียงเสียงดัง แก้มแดงๆ กับดวงตาเยิ้มๆ นั่นดูก็รู้ว่าคงจะเมามากรันเวย์มองภาพนั้นพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย เพราะมันช่างดูน่ารักเหลือเกินในสายตาเขา ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ไหนจะความรู้สึกเบิกบานในหัวใจนี่อีก“ฉันคิดถึงเธอ” เขาตัดสินใจพูดอ

  • ลุ้นรักฉบับรันเวย์   ตอนที่ 28 คนของฉัน

    ฉันทำงานที่บริษัทมาได้หลายอาทิตย์แล้ว และก็ได้ร่วมงานกับรันเวย์หลายครั้งแล้วด้วย เขาก็ยังเหมือนเดิม เย็นชา ทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยรู้จักกัน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะโกรธเขาหรอก ก็ตอนนั้นฉันเป็นคนเลือกที่จะเลิกไปเองนี่นา : ( “โมอา~ เธอเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงปีใหม่หรือยังจ้ะ” เลิฟตรงเข้ามาถามฉันทันทีที่เธอเข้ามาในออฟฟิศ “เตรียมตัวอะไรเหรอ?” ฉันถามด้วยความงุนงง คือก็พอรู้ว่าจะมีงานเลี้ยงปีใหม่ก่อนจะหยุดยาวแหละ แต่ไม่ยักรู้ว่าจะต้องเตรียมตัวอะไรด้วย “ก็การแสดงของแผนกเราไง ปกติแล้วทุกปีแต่ละแผนกจะต้องคิดการแสดงเพื่อไปแสดงในงานน่ะ ถึงบอสจะบอกว่าเอาง่ายๆ ไม่ต้องจริงจังมากแต่ว่าแต่ละแผนกก็เล่นใหญ่กันทุกปีเลย เหมือนเป็นหน้าเป็นตาของแต่ละแผนกนั้น” เลิฟอธิบาย “แล้วปีนี้แผนกเราแสดงอะไรกันเหรอ?” “ยังไม่ได้คิดเลยน่ะสิ แต่ว่าคนที่จะต้องแสดงน่ะมียัยเลม่อน มียู ส้ม และก็พวกเราสองคนนะจ้ะ” “หื้มมม~ ฉันก็ด้วยเหรอ?” ฉันทำหน้าตกใจเล็กน้อย สมัยเรียนก็โดดตอนคัดเลือกดาว พอมาทำงานยังจะต้องมาแสดงอะไรอีกเหรอ T^T “โมอาคือตั

  • ลุ้นรักฉบับรันเวย์   ตอนที่ 27 เผชิญหน้า

    โมอา’s Part 2 ปีผ่านไป หลังจากที่เรียนจบฉันก็ขอที่บ้านไปเวิร์คแอนด์ทราเวลมา เหตุผลก็เพราะอยากไปใช้ชีวิตเจออะไรใหม่ๆ สถานที่ใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ อีกเหตุผลก็คือหนีไปทำใจด้วย ถ้ายังอยู่ที่เดิมเจออะไรเดิมๆ ฉันคงจะมูฟออนไม่ได้สักทีแน่ๆ T^T ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่ไทยแล้วล่ะ และก็กำลังจะเริ่มงานวันแรกวันนี้ ส่วนเพื่อนๆ ในกลุ่มเราก็มีคุยกันในไลน์กรุ๊ปตลอด แต่ว่ายังไม่ได้นัดเจอกันเลย เพราะไผ่หลิวเองไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ส่วนเมษาก็ทำงานไปด้วยพร้อมกับต่อโทไปด้วยทำให้เธอยุ่งจนไม่มีเวลาออกมาเจอใคร กั้งกับอาร์ตตอนนี้ก็เป็นผู้บริหารธุรกิจของที่บ้านไปแล้ว ตอนแรกสองคนนั้นชวนฉันไปทำงานที่บริษัทด้วย แต่ฉันเกรงใจไม่อยากให้ใครมองว่าใช้เส้นสายเพื่อนก็เลยเลือกที่จะหางานเองมากกว่า “สวัสดีค่ะ มัทฑิตา มารายตัวเข้างานวันแรกค่ะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้อง HR “สวัสดีจ้าโมอามาแต่เช้าเลยน้า งั้นเดี๋ยวเซ็นเอกสารสัญญากันเสร็จพี่จะพาไปที่แผนกของน้องนะจ้ะ”พี่องุ่น HR ประจำบริษัททักทายฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เราสองคนเคยเจอกันวันที่ฉันมาสำภาษณ์งานแล้วเหมือนได้ค

  • ลุ้นรักฉบับรันเวย์   ตอนที่ 26 สายตาคู่นั้น

    หลังจากวันนั้นที่รันเวย์เลิกกับโมอาเขาก็แทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน เรียนก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง โปรเจกต์ก็แทบจะไม่คืบหน้า “รันเวย์ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้ มันจะเรียนไม่จบเอานะเว้ย” คุนพูดขึ้นตอนที่เขาเอาข้าวมาให้เพื่อนที่คอนโด เพราะถ้าไม่เอาข้าวมาให้และนั่งดูเพื่อนกินจนหมด รันเวย์ก็คงแทบจะไม่กินข้าวเลย ช่วงนี้ที่กินก็มีแต่เหล้า “เรียนไม่เท่าไร ข้าวปลาก็ไม่กินแบบนี้จะตายก่อนมั้ยวะ” เคนพูดเสริมขึ้นมา เขาเห็นเพื่อนหมกตัวอยู่แต่ในห้องมาหลายอาทิตย์แล้ว ถ้าไม่ใช่วิชาสำคัญที่จะต้องเข้าจริงๆ รันเวย์ก็ไม่ออกจากห้องเลย แล้วดูสภาพรันเวย์ตอนนี้สิ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเป็นที่หมายปองของสาวๆ ตอนนี้กลับทรุดโทรมและแห้งตอบ หนวดเคราก็รกรุงรัง เคนคิดภาพไม่ออกเลยว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้เรื่อยๆ เพื่อนเขาจะแย่ลงอีกแค่ไหน “โปรเจกต์จบของเราตอนนี้เครื่องมีปัญหาอยู่นะเว้ย พวกกูช่วยกันดูแล้วแต่แก้ไม่ได้ว่ะ ไอ้นักรบบอกว่ายังไงก็ต้องเป็นมึงมาแก้ มึงช่วยพาตัวเองเข้าไปที่คณะหน่อยได้มั้ยวะ”คุนยังคงพูดต่อไป ถึงแม้จะไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดจะเข้าหูเพื่อนบ้างหรือเปล่าก็ตาม ก็รันเว

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status