All Chapters of จดหมายฉบับสุดท้าย: Chapter 11 - Chapter 20

โทรศัพท์ดังได้ไม่นาน ก็มีคนกดรับสายเขาไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยปาก ก็เป็นฝ่ายซักถามขึ้นมาก่อน“เสิ่นเจียรุ่ย เธอนี่มันดีจริง ๆ เลยนะ เบี้ยวนัดฉัน เอาฉันมาล้อเล่นเหรอ? สนุกมากไหม? มันตลกสำหรับเธอมากนักหรือไง?”“เรื่องวุ่นวายของตระกูลเสิ่นฉันไม่คิดจะยุ่งอยู่แล้ว แต่แม้กระทั่งข่าวว่าพ่อเธอเสีย เธอก็ยังไม่ยอมบอกฉันอีกเหรอ? เธอจงใจอยากให้นอกบ้านมาดูถูกตระกูลกู้ของฉันใช่ไหม? จะบอกความจริงให้ก็ได้ ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่ามีไดอารี่ที่เธอซ่อนไว้ในตู้ ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน แต่ฉันไม่ชอบเธอ!”“ฉันไม่เพียงแค่ไม่ชอบเธอ แต่ฉันยังรังเกียจเธอ ขยะแขยงเธอ และขยะแขยงคนตระกูลเสิ่นทั้งหมด! เธอเบี้ยวนัดไม่เป็นไร จะฟ้องร้องกันก็แค่ยุ่งยากหน่อย ถ้าเธออยากเล่นล่ะก็ กู้เวินเหยียนคนนี้จะเล่นด้วยให้สุด ฉันอยากเห็นเหมือนกันว่า พอไม่มีตระกูลเสิ่นแล้ว เธอยังมีอะไรเหลือมาสู้ฉันได้อีก!”สิ้นเสียงของเขา อีกฝ่ายยังคงเงียบสนิทอย่างน่าประหลาดแม้แต่เสียงลมหายใจก็แทบไม่มีกู้เวินเหยียนขมวดคิ้ว และกำลังจะเอ่ยปากอีกครั้งจู่ๆ สายโทรศัพท์ถูกตัดไปเขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเขาโมโหแล้วโทรกลับไปอีกครั้ง ก็พบว่าโทรศัพท์ของเสิ่นเจียรุ่

เขาไม่มีวันลืมสายตาที่เสิ่นเจียรุ่ยมองเขาในตอนนั้นเลยเขาก็รู้ตัวว่ามันเกินไปหน่อย แต่เขาก็ยังไม่คิดจะลดตัวไปขอโทษเธอแล้วผลก็คือ พอตื่นขึ้นมาในวันถัดมา กู้เวินเหยียนก็พบว่าผมของตัวเองถูกเสิ่นเจียรุ่ยตัดไปแล้ว…ตอนที่กู้เวินเหยียนตามที่อยู่บนกระดาษมาถึง เขานึกว่าคนที่จะมาเปิดประตูคือเสิ่นเจียรุ่ยเขาถึงกับคิดประโยคถากถางไว้พร้อมแล้วด้วยอ้อมไปอ้อมมาเสียขนาดนี้ เสิ่นเจียรุ่ยต้องการทำอะไรกันแน่?หรือว่าแท้จริงแล้วก็เพื่อไม่อยากหย่ากับเขา?เพื่อทำให้เขาเปลี่ยนใจเหรอ?เขาเพิ่งคิดแบบนั้น ประตูก็เปิดออกพอดี“เสิ่น—”เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาก็ชะงักไปทันที“คุณเป็นใคร?”จี้ถันอิ่งมองกู้เวินเหยียนด้วยสายตาสงบนิ่งราวกับเป็นผิวน้ำตายที่ไร้ระลอกใด ๆ ไม่มีความหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย“คุณมาหาใคร”เขามองเข้าไปข้างในอย่างงง ๆ พอเห็นว่าบ้านนี้มีแค่เธอคนเดียวก็ขมวดคิ้วก่อนเอ่ยว่า “ขอโทษครับ ผมมาผิดที่แล้ว”เห็นเขากำลังจะเดินจากไป จี้ถันอิ่งก็เรียกเขาไว้กะทันหัน“คุณมาหาเสิ่นเจียรุ่ยใช่ไหม?”คำพูดเพิ่งจบลง เท้าของกู้เวินเหยียนก็หยุดชะงักอยู่กับที่ทันที“คุณรู้จักเธอเหรอ?”จี้ถัน

กู้เวินเหยียนคอยดูแลฟางจินเซี่ยตลอดทั้งคืนแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังรีบไปสนามบินตั้งแต่เช้าตรู่ของวันถัดมาเขาคิดอยู่ทั้งคืน สุดท้ายก็ยังตัดสินใจจะไปถามเอาความจากเสิ่นเจียรุ่ยเอาคนมาล้อเล่นเหมือนลิง แบบนั้นสนุกมากเหรอ?พอลงจากเครื่อง เขาก็มายังเมืองที่สองที่เสิ่นเจียรุ่ยเขียนไว้ในจดหมาย เยียนเฉิงในจดหมายครั้งนี้ ก็ยังระบุสถานที่ของที่พักเหมือนเดิมแต่พอได้ยินจากปากเจ้าของโฮมสเตย์ว่าเสิ่นเจียรุ่ยได้เช็กเอาต์ไปอีกแล้วเขาโกรธจนอยากพุ่งไปด่าเธอให้สำนึกสักครั้งเขาถึงขั้นสงสัยว่าเสินเจียรุ่ยร่วมมือกับเพื่อนสนิทของเธอจงใจวางแผนแกล้งเขา!เขาโทรหาจี้ถันอิ่งด้วยความโกรธจัดจี้ถันอิ่งกำลังช่วยผ่าตัดพอดี เลยไม่ได้รับสายกู้เวินเหยียนได้แต่กลั้นความโกรธไว้เต็มอก แล้วโทรหาเลขาให้ช่วยตามหาข่าวคราวของเสิ่นเจียรุ่ยเขาไม่อาจเชื่อใจจดหมายพวกนี้ได้อีกต่อไปแล้วเขานั่งอยู่ในลานบ้านชนบท รับลมอ่อนของฤดูใบไม้ผลิ ไม่นานเขาก็กลับมาสงบลงอีกครั้งที่นี่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยอ่อนหวาน ผู้คนมากมายที่มาด้วยกันยืนถ่ายรูปเช็กอินกันอยู่ริมสะพานตอนที่เขาเดินผ่านมา ยังมีคุณยายคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเขาด้วย

เขาหนีออกจากบ้านของจี้ถันอิ่งอย่างทุลักทุเลเศษกระดาษในกระเป๋าเหมือนมันฝรั่งร้อนลวกมือ แม้จะมีกางเกงคั่นอยู่ก็ยังทำให้เขานั่งไม่ติดยืนไม่ติดเขาเทเศษกระดาษลงบนโต๊ะ แต่ทำได้แค่มองมันจากระยะไกล ไม่กล้าเอื้อมมือไปแตะต้องใบหน้าซีดขาวของเขาปราศจากเลือดฝาดโดยสิ้นเชิงจนกระทั่งค่ำมืดลง เขาจึงค่อย ๆ ยกมือที่ชากลายเป็นไร้ความรู้สึกขึ้นมาอย่างช้า ๆค่อย ๆ ต่อมันเข้าด้วยกันอย่างระมัดระวังน้ำตาที่เอ่ออยู่ในดวงตาเผลอหยดลงบนกระดาษ กู้เวินเหยียนรีบใช้มือปาดออกอย่างลนลานแต่เพียงวินาทีถัดมา น้ำตาที่ไหลลงมากลับยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆกระดาษทั้งแผ่นแทบจะถูกน้ำตาเปียกจนชุ่มกู้เวินเหยียนไม่อาจกดความรู้สึกไว้ได้อีกต่อไป พังทลายลงและร้องไห้ออกมาอย่างสุดแรงบนกระดาษสีขาวนั้น มีลายมือคด ๆ งอ ๆ ที่เสิ่นเจียรุ่ยเขียนทิ้งไว้“กู้เวินเหยียน ห้าข้อที่นายสัญญากับฉัน ไม่มีสักข้อที่ทำให้ฉันพอใจ ในฐานะการลงโทษ ไม่มีการหย่า มีแต่การเป็นหม้าย! เป็นไงล่ะ? จะด่าฉันอีกไหม? น่าเสียดาย… นายด่าได้ก็แค่ยกตะกร้าดอกไม้มาหน้าหลุมศพฉันเท่านั้น ถ้าเลือกได้อีกครั้ง… ฉันก็ไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้ซ้ำอีกแล้ว…”“แต่ก็นับว่าโชคดีอ

เขาคุกเข่าทรุดกึ่งนั่งยอง ร่างทั้งร่างชาไร้ความรู้สึก ราวกับเป็นเพียงเปลือกกายที่ไร้วิญญาณเขาหยิบเงินกงเต็กออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วโยนลงไปในกะทะไฟเขาอยากรู้ว่าฝังศพเสิ่นเจียรุ่ยไว้ที่ไหนเขาคิดถึงเธอมากเหลือเกิน จนทั้งคืนทั้งคืนก็แทบไม่ได้นอนเลยเขาไปถามผู้ช่วยของเขาแต่เขากลับบอกเขาว่า ข่าวการเสียชีวิตของเสิ่นเจียรุ่ย เป็นสิ่งที่เขาได้รับมาจากจดหมายปริศนาฉบับหนึ่งในจดหมายนั้นมีรูปถ่ายใบยกเลิกบัตรประชาชนของเสิ่นเจียรุ่ย รวมทั้งประวัติการรักษาของเธอ นอกจากรูปหลุมศพที่มีเพียงชื่อปรากฏอยู่แล้ว ก็ไม่เหลือข้อมูลอื่นใดอีกเลยเขาเองก็ไม่รู้ว่าเสิ่นเจียรุ่ยถูกฝังไว้ที่ไหนกู้เวินเหยียนเมื่อได้ยินก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาดใส่แต่พอผ่านไปไม่นาน เขาก็นึกถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอีก จี้ถันอิ่ง ผู้ที่เอาแต่แก้แค้นเขาอย่างบ้าคลั่งเธอเป็นเพื่อนของเสิ่นเจียรุ่ย แน่นอนว่าเธอต้องรู้ว่าเสิ่นเจียรุ่ยถูกฝังไว้ที่ไหนไม่แน่ว่าเสิ่นเจียรุ่ยอาจเป็นคนที่เธอเป็นคนฝังด้วยตัวเองก็ได้เขารีบพุ่งตรงไปที่บ้านของจี้ถันอิ่งโดยไม่คิดแม้แต่นิดเดียวแต่พอไปถึงกลับพบว่าเธอย้ายออกไปแล้วเบอร์โทรศัพท์ของจี้ถันอิ่ง