บทที่ 13

กู้เวินเหยียนเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว

ความรู้สึกแบบนี้ เขาอธิบายไม่ถูกและบอกไม่ถูกเลย

ตั้งแต่เขาต้องหย่ากับเสิ่นเจียรุ่ยอย่างจริงจัง ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เคยจางหายไปเลย

เขาไม่มีอารมณ์ดูนิทรรศการภาพวาดทันที แล้วกำลังจะออกไปสูบบุหรี่สักมวนให้ได้ผ่อนคลายหน่อย

จู่ ๆ ฟางจินเซี่ยก็ดึงเขาไว้ด้วยสีหน้าชื่นชม แล้วหยุดยืนอยู่หน้าภาพวาดภาพหนึ่ง

“ศิลปินคนนี้ก็เป็นคนในประเทศเราเหมือนกัน แต่หลายปีมานี้เธอไม่เคยเผยตัวเลยสักครั้ง อาเหยียน เธอช่วยฉันตามหาเธอได้ไหม?”

กู้เวินเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “จะไปตามหาเธอทำไม?”

“ฉันอยากให้เธอรับฉันเป็นศิษย์ คนในวงการของเราต่างก็เดากันว่าเธอเป็นผู้หญิง และอายุก็น่าจะไม่น้อยแล้ว ถ้าฉันได้เป็นศิษย์ของเธอ ฉันต้องโด่งดังแน่นอน!”

กู้เวินเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเธอทำไปเพื่อให้ตัวเองมีชื่อเสียง ไม่ใช่เพราะอยากเรียนรู้อะไรจริง ๆ

แต่เขาก็ยังคงพยักหน้าให้ฟางจินเซี่ยอยู่ดี

ฟางจินเซี่ยดีใจจนเขย่งปลายเท้า แล้วจูบลงที่มุมปากของเขา

ไม่ไกลจากตรงนั้น พนักงานสองสามคนกำลังยกภาพวาดอย่างระมัดระวังเดินตรงเข้ามา

พอผู้คนเห็นเช่นนั้น ก็พากันเดินเข้าไปล้อมทันที

ฟางจ