All Chapters of ทะเลโอบโลมา Sea & Loma: Chapter 1 - Chapter 10

เมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ฉันมาทำอะไรที่นี่~ ณ ตอนนี้เพลงนี้กำลังกรีดร้องถามอยู่ในใจฉัน เพราะว่าฉันอยู่บนรถพี่หมีพูห์นะสิคะ หมีพูห์คือใคร ใครคือหมีพูห์น่ะเหรอ ก็คนที่ขับรถข้างๆ ฉันนี่ไง เรียกหมีพูห์ก่อนแล้วกัน มันดูเข้ากับหน้าพี่แกดี แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ตรงที่ หลังจากที่หมีพูห์บอกว่าจะไปส่ง ฉันจะอ้าปากปฏิเสธออกไปแต่หมีพูกลับไม่ฟัง ลากกระเป๋าเดินทางฉันไปไว้ที่รถเสร็จสรรพ พี่แกก็ลากตัวฉันไปนั่งในรถฝั่งข้างคนขับหน้าตาเฉย พอพี่แกเดินไปขึ้นฝั่งคนขับ ฉันแค่พูดว่า ไม่ต้อง พี่แกก็หันมาส่งสายตาคมดุบอกเป็นนัยๆ ว่า ‘อย่าดื้อ’ อึ้ง อึ้งสิคะ โลมาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ตอนนี้ได้แต่นั่งตัวเกรงไม่กล้าขยับเลย “ซี” “อ... อะไรนะคะ” แกจะตะกุกตะกักทำไม ยัยโลมา “ฉันชื่อซี แล้วเธอล่ะ” “โลมาค่ะ” แล้วฉันจะไปบ้าจี้ตอบหมีพูห์ทำไมอีกเนี่ย >“เด็ก” “โลมาไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ได้ไงฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อย “มาหาแฟน?” “โลมาไม่ได้มาหาแฟน ทำไมหมีพูห์ต้องคิดงั้นด้วย”เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ “หืม? หมีพู

แพ้...ฉันแพ้คำนี้ “ซี พูดจริงนะ” หันไปมองพี่แกพร้อมใส่เอฟเฟคสายตาที่ระยิบระยับส่งให้ “ซี?” ร่างสูงเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย “เอ่อ..โลมาเผลอเรียกผิดไปหน่อย ขอโทษค่ะ” ฉันก้มหัวขอโทษซีออกไป อย่างรู้สึกผิด ร่างสูงตรงหน้าไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้ารับรู้ หลังจากนั้นภายในรถก็กลับมาเงียบ ปกติฉันจะไม่เรียกคนอายุมากกว่าฉันแบบนี้ นอกจากฉลาม แต่กับคนที่พึ่งเจอกันทำไมฉันถึงเรียกได้สนิทใจนะ กลายเป็นคนไม่มีมารยาทเอาซะเลย พี่เขาจะโกรธหรือเปล่า เผลอคิดไปสักครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็มีมือใหญ่มาวางไว้ที่หัว แล้วลูบเบาๆ “เป็นอะไร เงียบไปเลย” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบโยนพร้อมกับลูบหัวไปมาเบาๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า อบอุ่นอีกแล้ว “พี่ชอบแบบที่โลมาเรียกนะ” ตรงเป๊ะเหมือนอ่านใจฉันได้เลย “ดูเหมือนโลมาเข้ามาใกล้พี่มากขึ้น” ซีค่อยๆ ก้มหน้าเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมสะอาดของคนตรงหน้า ข...ขยับสิโลมาซีเข้าใกล้ไปแล้ว โครก คราก~ จังหวะมันจะซิทคอมไปไหน บงตง อาย!! “หึ เด็กน้อย” ว่าจบพี่แกขยี้หัวฉันแล้วลงจากรถไป “ความรู

….TrrrrTrrrrrr… “ฮ... ฮะโหล ฮัลโหล”เสียงแกจะสั่นทำไมเนี่ย (อยู่ไหน!!) “!!!” ปลายสายตะคอกให้ฟังลักษณะของอารมณ์หรืออาจจับได้ว่าเป็น “…. ฉลามว่าอะไรนะ” ภายในใจฉันเต้นเร็ว ๆ นี้ควบคุมเสียงให้เป็นปกติที่สุด (อย่ากล่าวหากูไม่รู้นะว่าไปทำอะไรมา) อึ้งใจว่าร้ายแตกสลายแขนขาร่วงเมื่อทราบปลายสายพูดคำในเสียงฉลามต้องโกรธมากอาจจะสามารถพูดออกมาได้เพราะว่าฉันจะดื้อหรือเกเรไม่พูดถึงฉลามอย่างมากก็ไม่เคยพูดถึงอย่างชัดเจนถึงความสำคัญเลย “ฉะฉลามฮึก” ฉันไม่รู้จักอย่างเป็นทางการ กลอนน้ำตาที่คลอไม่ให้ไหลรินออกมา (เสียงร้องต้นฉบับวะ เห๊ยยย!!! โลมาพี่อีกครั้งคุยกับลูกน้องอยู่) อา อ้าวววคุณพระ!!! อีแม่นั้นเก็บน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาทัน “กลิ่นของโลมาตกใจหมดเลย” “พี่ขอโทษสำหรับลูกน้องมันทำงานพลาดนะลูกน้องมันทำงานพลาดอย่างนึงเลยตั้งใจไป” เพราะไม่ได้อกไปทีคิดว่าจะจับได้ในส่วน “ไม่ได้ว่าโลมาส่วน” ฉันย้ำอีกครั้งในเรื่องของสิ่งนี้ (ไม่ครับๆ สำหรับลูกน้องมันมาขัดพี่ตอนโทรหาโลมาพอดีพี่ข่าวคราวครับ) บางออยังไม่ค่อยจะพูดถึงจ

จึก จึก “ซี ตื่นได้แล้ว” โลมาใช้นิ้วชี้จิ้มตรงไหลผมเรียกให้ผมตื่น “ขบวนเสร็จแล้ว?” ผมผละจากไหลน้อง เลิกคิ้วเชิงถามคนตัวเล็กตรงหน้า “อืม เสร็จแล้ว” “ป่ะ” โลมาลุกขึ้นยืนพร้อมกับยืนมือมารอผม หึ เป็นเด็กที่รักษาสัญญาดีนี่ ผมเอื้อมมือจับมือโลมาแล้วลุกขึ้นตามร่างบาง “ไปดูการแสดงไฟ Celebration Street กันต่อค่ะ” “ห๊ะ” what!! ยังไม่จบอีกเหรอวะ “เนี่ยยังมีอีกเยอะเลยนะ ไหนจะม้าหมุน ปราสาทตอนกลางคืนก็สวยมากๆ เลย… บลาๆ” และน้องก็ไปอย่างที่พูดจริงๆ ครับ จนตอนนี้ 4 ทุ่มสวนสนุกปิด ผมถึงลากโลมาออกมาได้ “สนุกมากๆ เลยอ่ะ ตอนกลางคืนคือสวยมาก”น้องที่นั่งอยู่บนรถหันมายิ้มให้ผม จนผมอดยิ้มตามไม่ได้ “ดีแล้ว” ผมยกมือขึ้นลูบหัวโลมาอย่างเอ็นดู แล้วหันมาขับรถต่อ “โลมาอยากกินอะไรอีกไหม พี่จะได้แวะซื้อให้ก่อนเข้าโรงแรม” “....” เงียบ~ “โลม….” ผมหันมองคนนั่งข้างๆ “ZzzzzZzzzz” หลับ (-_-) ยัยเด็กน้อย ผมจอดรถข้างทางเอื้อมมือไปหยิบเสื้อกันหนาวของตัวเองด้านหลังมาห่มให้โลมา แล้วหันไปขับรถต่อ โรงแรม

“ข้อตกลงของเรา” “ข้อตกลงอะไรคะ?” ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปม บนใบหน้าเผลอแสดงความหงุดหงิดออกมา ใช้มือเสยผมตัวเองก่อนจะหลับตาเหมือนกำลังจะระงับอารมณ์บางอย่างไม่ให้ออกมา “เฮ้อ ลืมแล้วสินะ” เสียงถอนหายใจของเจ้าตัวดังขึ้นก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาจ้องมองด้วยแววตาและใบหน้าที่ผิดหวัง ฉันได้แต่ยืนขมวดคิ้วมึนงง ฉันลืมอะไร “มันไม่สำคัญเลยใช่ไหมว่ะ” ร่างสูงพูดเสียงเบาๆ เหมือนพึมพำกับตัวเอง ซีปล่อยมือที่กุมมือฉันไว้ ขยับตัวถอยห่างฉันก้าวหนึ่ง “ช่างเถอะ ห้องนอนเดินตรงไปเลี้ยวขวาห้องสุดท้าย” น้ำเสียงเรียบนิ่ง รู้สึกรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่แสนจะเย็นเยือก ซีละสายตาจากฉัน นั่งลงดูทีวีเงียบๆ โดยไม่มองมาที่ฉันอีกเลย เป็นอะไรของเขา ฉันหันหลังด้วยความมึนงงเลือกที่จะเดินไปเอาของในห้องนอน “เจอแล้ว อยู่นี่เอง” ฉันเข้าไปในห้องนอนของซี กวาดสายตามองหาของก็เจอของๆ ฉันว่างไว้ข้างโต๊ะที่น่าจะเป็นโต๊ะทำงานของเจ้าตัว ทว่า ขณะที่ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ โต๊ะมากเท่าไร สายตาของฉันดันไปสะดุดเข้ากับรูปหลายๆ แผ่นที่ว่างไว้บนโต้ะ “นี่มัน….” รูปฉัน!!! เป็นรูปที่เราไปเที่