แค้นแสนรัก의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 5

เกล็ดน้ำตาใสวาวราวกับน้ำค้างหยาดรินไหลอาบสองแก้มบอบบางช้าๆ ประหนึ่งเม็ดฝนไหลรินจากท้องฟ้าอย่างไม่ขาดสายราวกับสายเลือด กระบอกตาทั้งสองข้างของเธอร้อนผ่าวปวดร้าวไปหมด แต่ความรู้สึกทั้งหมดต้องอดกลั้นเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ริมฝีปากสั่นระริกค่อยๆ ฝืนแย้มรอยยิ้มออกมา มือเล็กสั่นระริกบีบมือที่ผอมซีด เห็นเส้นเลือดปูดออกมานอกผิวหนังจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกของพี่ชายเอาไว้ หยาดน้ำที่คอยจะรินไหลออกมาอีกถูกผลักให้ไหลย้อนกลับเข้าไปในอก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เธอจะไม่ยอมให้พี่ชายที่เธอรักเป็นห่วงอีกต่อไป“นกยูง...นกยูงของพี่ พี่ขอโทษ...ขอโทษ...ที่คอยแต่ทำให้นกยูงเสียใจ พี่มันเลว...สมควรแล้วที่ชีวิตเป็นแบบนี้ อย่าโกรธพี่นะ...อย่าโกรธ”น้ำตาที่ถูกกล้ำกลืนเข้าไปในอกแทบจะไหลรินออกมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินถ้อยคำแหบพร่าของพี่ชาย เรียวปากบางสั่นระริกพยายามฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง เปลือกตาบางกะพริบถี่เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอนั้นออกไปอีกครั้ง“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชัช...ไม่เป็นไรเลย พี่ชัชไม่ต้องพูดอะไรอีกนะคะ พักผ่อนเถอะ”“นกยูงน้องรักของพี่...พี่คงไม่ได้อยู่ดูแลน้องอีกแล้ว พี่ขอโทษ ถ้าพี่ไม่พูดตอนนี้คงไม่มีโอ

“ฉันไม่มีสมบัติอะไรติดตัวอีกแล้ว นอกจากเสื้อผ้า ซึ่งฉันคงต้องรบกวนฝากไว้ที่บ้านแกก่อน ส่วนตัวฉันจะรีบไปทำในสิ่งที่ฉันสัญญาเอาไว้กับพี่ชัชให้เร็วที่สุด และเป็นสิ่งเดียวที่พี่ชัชอยากได้ยินก่อนตายนั่นก็คือคำยกโทษจากผู้ชายคนนั้นต่อให้เขาจะทุบจะตี โกรธและเกลียดฉันมากขนาดไหน ฉันก็จะพาเขามาอโหสิกรรมต่อหน้าเถ้ากระดูกของพี่ชัชให้ได้”พอสิ้นเสียงสั่นสะท้านของมัญชุลิกาเท่านั้นหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลรินออกมาอีกครั้ง นับตั้งแต่เมชัชสิ้นลมเธอก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของเพื่อนสาวอีกเลยจนกระทั่งวันนี้ วันที่ร่างกายของเมชัชเหลือเพียงเถ้ากระดูก แต่พอพูดถึง ลวรรษ ความเสียใจ น้อยใจ สารพัดก็ถาโถมเข้าสู่หัวใจของเธอจนไม่อาจกินทนต่อความเจ็บปวดได้ไหว ทั้งๆ ที่เธอเพียรพยายามบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าให้ลืมเขา แต่ยิ่งทำอย่างนั้นภาพของลวรรษก็ยิ่งตราตรึงในหัวใจของเธอแน่นกว่าเดิม“แล้วแกรู้หรือว่าเขาอยู่ไหน”ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาเหม่อมองยอดเมรุนั้นอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอในภายภาคหน้า แต่สิ่งที่เธอสัญญากับเมชัชเอาไว้ เธอจะต้องทำให้ได้ ความหวาดหวั่นเกาะกินหัวใจดวงน้อยของเธอเมื่อคิดว่ายา

ท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืนของชนบทที่ห่างออกมาจากตัวเมืองมักมืดเร็วเสมอ เส้นทางตลอดทางเดินที่เข้าไร่มานี่ก็มีเพียงแสงไฟส่องทางนานๆ ที ไม่ได้ช่วยให้ความมืดนั้นจางลงไปเลย “ไอ้เทือง วันนี้เข้าเมืองกันไหม ไม่ได้เข้าเมืองมานานแล้ว”“เออ...ดีเหมือนกัน คิดถึงน้องกุ้งเหลือเกินแล้ว”เสียงหัวเราะของประสานดังขึ้นพร้อมกับประเทือง เมื่อคิดถึงหญิงกลางคืนคนหนึ่ง เขาไม่ได้ไปเที่ยวในเมืองพักผ่อนมาหลายวันแล้ว มัวแต่กรำกับงาน วันนี้ถือว่าสบโอกาสเสียที ก่อนที่ประเทืองจะร้องอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นใครบางคนวิ่งตรงมาหาพวกมันอย่างยินดี แต่คนที่ยินดีเมื่อสักครู่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงประเทืองอุทานออกมาพร้อมกับมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาหวาดหวั่น“ไอ้สาน มึงตบกูหน่อยสิวะว่ากูฝันไปหรือเปล่า ที่เห็นนางฟ้าอยู่ตรงหน้า”ประสานก็ทำตามเพื่อนบอกทันที เขาฟาดมือไปที่ใบหน้าเพื่อนทันทีอย่างแรง จนทำให้ประเทืองร้องออกมาลั่นด้วยความเจ็บปวด“ไอ้สาน มึงจะตบกูทำไมวะ!”“อ้าว...ไอ้เทือง เมื่อตะกี้มึงบอกให้กูตบมึงเองนะ แต่ก็ขอบอกเลยว่ามึงไม่ได้ฝันหรอก นางฟ้าอยู่ตรงหน้าเราจริงๆ ด้วย คนอะไรสวยฉิบ”สานตอบเ