All Chapters of ลูกเลี้ยงมาเฟียร้าย: Chapter 11 - Chapter 19

“ไหนดูหน่อย”ไม่ใช่แค่พูดร่างสูงทรุดตัวนั่งลง มือหนาดึงกระโปรงเธอเปิดขึ้น“อ๊าย ไม่นะคะ” เดมี่หน้าแดงเสียงดัง ไม่กล้าหันไปปัดมือเขาออก ก็เธอไม่ได้ใส่ชั้นในขืนหันไปตอนนี้คุณป๊าคงได้เห็นเดมี่น้อยเต็มๆ ตา แค่ต้องนอนให้เขามองก้นอวบก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว“คุณป๊าจะดูทำไมเนี้ย”ใบหน้าสวยเห่อร้อนแล้วเขาก็ยังไม่หยุดแค่มอง ลูคัสใช้นิ้วลูบไปบนรอยแดงซึ่งจางลงจากเดิม“ตัวสั่น..เจ็บเหรอ”…น้ำเสียงที่เขาถามทำให้เดมี่รู้สึกมวนท้อง“ไม่เจ็บแล้วค่ะ คุณป๊าออกไปก่อน”“เธอไม่ใส่กางเกงใน” เขาคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเปิดมาเจอของดีแบบนี้“ว่าไงทำไมถึงไม่ใส่..”“คือว่า..ใส่แล้วมันเจ็บ แบบนี้สบายกว่า คุณป๊าอย่ามองได้มั้ยเดมี่อาย” หมดกันทำไมเขายังไม่ลุกออกไปอีกจะนั่งจ้องกันไปถึงไหน“จะทายาให้”ลูคัสโน้มตัวไปหยิบหลอดยาแก้ปวดตรงหัวเตียง ซึ่งแม้แต่เจ้าของห้องเองก็ไม่รู้ว่ามันวางอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ตอนไหน“เดมี่ทาเองได้ คุณป๊าออกไปเถอะ” ยิ่งเห็นเธออายเขายิ่งอยากแกล้ง เดมี่ใบหน้าร้อนจัดเนื้อตัวแดงไปทั้งตัว ยิ่งทำให้ลูคัสรู้สึกเอ็นดู“ฉันตีเธอก็ต้องรับผิดชอบ”เขาบีบหลอดยาออกมาทาหน้าตาเฉย เดมี่ได้แต่เอาหน้าซบหมอนไ

..แค่นิ้วกับลิ้นยังขนาดนี้“อย่าดื้อเดมี่” ลูคัสดุคนที่กำลังดิ้นเอาตัวรอด“คุณป๊าทำแบบนี่กับเดมี่ได้ยังไงอ่ะ นี่ลูกนะ”“ลูกใคร..เธอไม่ใช่ลูกฉันเดมี่ ฉันไม่เคยอยากเป็นป๊าเธอฉันอยากเอาเธอทำเมียนั่นแหละคือเรื่องจริง”“คิดแบบนี้กับเดมี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” เดมี่มองเขาตาโต“ตั้งแต่เห็นหน้าเธอครั้งแรก”“คนลามก..คุณลูคัสที่คุณเลี้ยงเดมี่ไว้ก็เพื่อจะทำแบบนี้เหรอ” สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้ลูคัสหน้าตึง“เดมี่ เธอเองก็ยั่วฉันมาตลอด พ่อลูกที่ไหนนั่งป้อนข้าวกันวะ ให้ตายทุกครั้งที่เธอนั่งตักฉันแข็งทุกครั้ง พ่อลูกที่ไหนเค้าคิดเรื่องใต้สะดือกันวะ”“แล้วห้ามมาเรียกชื่อฉันแบบนั้นอีก เรียกเหมือนเดิม” ลูคัสชินเสียแล้วกับการที่ได้ยินเธอเรียกเขาว่าคุณป๊า“คุณป๊าก็ทำตัวให้สมกับที่เดมี่เรียกสิคะ มาทำแบบนี้กับเดมี่ได้ไงอ่ะ”“เธอเสนอตัวเองนะ ไหนใครบอกว่าจะช่วย”“เดมี่พูดเล่นเหอะ”เดมี่แก้ตัว เธอไม่คิดว่าคุณป๊าจะลงมือทำจริงๆ ความจริงเธอยังไม่ได้ช่วยอะไรเขาสักนิดถ้าจะมีใครสบายตัวคนนั้นก็คงเป็นเธอ เดมี่เผลอคิดเรื่องเมื่อครู่จนเหม่อ กว่าจะดึงสติกลับมาได้ก็ตอนโดนเขาจับนอนราบลงไปกับโซฟาอีกครั้ง..“คุณป๊า..ไม่นะ เดมี่กลั

เดมี่ลากสายตามองไปตามแผงอกสาขาเล็กยังขนาดนี้แล้วสาขาใหญ่ซึ่งซ่อนอยู่ใต้กางเกงจะดกดำขนาดไหนกันนะ สายตาซุกซนของเธอทำให้ลูคัส ร้อนไปทั้งตัวเล่นมองสำรวจกันด้วยสายตาแบบนี้ยังบอกว่าไม่ได้คิดอะไรเขาจะทำให้เธอรู้ใจตัวเองเสียทีว่าเราสองคนใจตรงกัน!มือบางถูกเขาจับไปวางบนแผงอกกำยำ“ลองลูบดู” เดมี่ค่อยๆ กรีดนิ้วไปตามกลุ่มขนลากไล้ไปเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่ขอบอันเดอร์แวร์ ลูคัสหายใจติดขัดช้อนตาหิวกระหายมองเธอช้าๆ“ล้วงเข้าไป”เดมี่สั่นหัวตั้งท่าจะชักมือกลับแต่ก็ถูกเขาคว้าไว้พร้อมกับจับมือเธอสอดเข้าไปใต้หว่างขา“อ่าส์” ลูคัสเสียงพร่าเมื่อมือนุ่มทาบทับลงกับท่อนเนื้อแข็ง ต่างจากหญิงสาวที่ทำท่าจะร้องไห้“เดมี่ไม่อยากจับ”“อยากลองอม?”“ไม่ๆ”“ขนาดนี้แล้วลองหน่อยนะ” ลูคัสตะล่อมเขาอยากเห็นปากจิ้มลิ้มอมรูดแท่งใหญ่คงเเป็นภาพที่สวยงามมาก และก็ยังเป็นคำตอบให้เขาได้มั่นใจว่าเดมี่เองก็มีใจ…ถึงขนาดอมให้มันก็ต้องมีคิดกันมั่งละว้า“ไม่มีทางมันเข้าไปในปากเดมี่ไม่ได้” แค่กำให้รอบยังไม่มิดแล้วจะเข้าปากได้ยังไง“เลียเฉยๆ ก็ได้”“ทำไม่เป็น”“เรียนรู้ ตั้งใจ ทำได้แน่นอน” หญิงสาวกำท่อนเนื้อค้าง อะไรของเขาคำขวัญวันเด็กหรือไ

เดมี่หวีดเสียงครางเธอเสียดเสียวจนแทบสำลักความสุข เสียงครางราวกับจะขาดใจขาดห้วงลงเหลือเพียงเสียงหอบเหนื่อยอ่อน หญิงสาวนอนกระตุกเกร็งน้ำสีใสยังไม่ทันไหลลูคัสก็แลบลิ้นรอกิน..กวินทร์รอจนแสงไฟในห้องทำงานดับลง เข้าไปนานขนาดนี้หวังว่าเอกสารสำคัญจะถูกเจ้านายเซ็นต์สักที เขาค่อยๆ เปิดสวิตซ์ไฟตรงผนัง พอแสงไฟสว่างขึ้นภาพตรงหน้าก็ทำให้เลขาหนุ่มเข่าอ่อน“เหี้ยไรวะเนี้ย..”แฟ้มเอกสารกระจัดกระจาย บางอันหลุดออกมาจนปลิวว่อนเกลื่อนห้อง ชายหนุ่มหันไปมองบนโต๊ะถุงหิ้วแบรนด์ดังที่เจ้านายหิ้วมาถูกวางทิ้งไว้ กล่องสีน้ำเงินเข้มซึ่งคาดว่าคงเป็นกล่องเครื่องประดับถูกอ้าเปิดวางทิ้งไว้มุมโต๊ะ..“เข้ามาเปิดกันในนี้ได้ไงวะ นี่ห้องทำงานนะโว้ย” เลขาหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ใบหน้าแรงๆ พร้อมกับทรุดตัวนั่งเก็บกองเอกสาร“อะไรวะเนี้ย..”กวินทร์หยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาพิจารณาคราบน้ำเล็กๆ ซึ่งเปรอะจนทำให้น้ำหมึกจางลง แล้วมันไม่ใช่แค่แผ่นเดียวมันเป็นเกือบทุกแผ่น!…โอ้ย ไอ้คุณเจ้านายมึงจะมาน้ำแตกใส่เอกสารกูไม่ได้นะโว้ย!@เช้าวันต่อมาเดมี่เดินกึ่งวิ่งลงมาจากด้านบนหญิงสาวกวาดสายตาหาคุณป๊าของเธอ ก่อนจะเห็นว่าเหล่าบอดี้การ์ดยืนอยู่หน้าห้องท

หลายเดือนก่อนลุงดอมเรียกให้เขาไปพบที่บ้านก่อนจะเล่าความจริงทั้งหมดให้ฟัง ว่าคุณแพรพลอยแม่ของเดมี่พาเธอหนีเพราะรับไม่ได้ที่สามีทำธุรกิจผิดกฏหมาย ซึ่งปัจจุบันลุงดอมวางมือจากงานพวกนั้นแล้ว“แม่ของเดมี่เสียแล้ว ดอมช่วยลุงตามหาเดมี่ได้มั้ย” ชายสูงวัยแววตาเต็มไปด้วยความทุกข์ เมื่อทราบข่าวจากสายสืบว่าแพรพลอยเสียชีวิตไปหลายปี ส่วนเดมี่ก็ไร้ซึ่งข่าวคราว แน่นอนว่าลุงดอมเป็นถึงอดีตมาเฟียใหญ่ ถ้าจะหาตัวใครสักคนคงไม่ใช่เรื่องยากเว้นก็แต่มีใครบางคนกำลังขัดขวาง ซึ่งใครคนนั้นคงเป็นผู้ชายที่เดมี่เดินตามหลังขึ้นไปบนรถ..…ถึงเวลานกน้อยต้องกลับกรงทองแล้ว“พวกมึงไปตามสืบมาว่ามันเป็นใคร”เดม่อนหันไปสั่งลูกน้องชายหนุ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ..ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเขาใครก็อย่าหวังจะแย่งเธอไป! ความเร็วของรถทำให้เดมี่จับเบาะไว้แน่น อารมณ์กรุ่นโกรธของคุณป๊าตอนนี้ทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรออกไป ดวงตากลมโตเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเขา เดมี่รวบรวมความกล้ายกมือแตะลงบนแขนแกร่ง“คุณป๊าคะคือว่า…”“เธอคงอายมากมั้งที่มีผัวแก่ๆ แบบฉัน”น้ำเสียงไม่พอใจเจือไปด้วยความน้อยใจทำให้หญิงสาวรีบเอนศรีษะเอาหน้าซบลงกับแขนของเขา เดมี่นึกว่า