Semua Bab ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 8ข้าเดินออกจากป่าได้ในที่สุดส่วนท่านอ๋องสามน่ะหรือ ข้ากับเขาแยกกันเดินตั้งแต่ขึ้นมาจากเนินนั่นแล้วชายหนุ่มเดินหนีข้าไปราวกับคิดว่าข้าเป็นอาจมหรืออะไรสักอย่างที่น่ารังเกียจอย่างนั้นแหละเหอะ ข้าเซียวเฟยเจิน ถึงจะเป็นคนบ้านป่าแต่ก็มีเกียรติมีศักดิ์ศรีนะ ไล่ข้าด้วยสายตาและการกระทำเช่นนั้นข้าคงไม่เดินตามก้นเขาไปหรอกไม่ใช่อะไรหรอกด้วยความที่ข้ากลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจฆ่าข้าเสียเดี๋ยวนั้นมากกว่าตอนเดินหาทางออกข้าไม่เจอมนุษย์ดูดเลือดนั่นอีกเลย ซากสัตว์ที่ข้าเคยเห็นว่ามันควรอยู่ตรงนั้นก็หายไปราวกับเหตุการณ์ที่ข้าเห็นก่อนหน้าเป็นเพียงฝันไปข้าคิดเรื่องนั้นได้ไม่นานก็ทำใจได้ว่าข้าอาจตาฝาด และตัดใจไม่นึกถึงมันอีก เหตุผลหลักคือมันคงไม่เกี่ยวกับข้า เหตุผลรองคือ ในหนังสือมิได้กล่าวถึงคนหรือสัตว์ประหลาดดูดเลือดใด ๆเลยสักครั้งข้าออกมาเจอถงเอ๋อร์ยืนรอข้าอย่างร้อนรน พอเห็นข้าเท่านั้นแหละนางจึงวิ่งเข้ามาจับเนื้อจับตัวข้าด้วยความเป็นห่วง“ท่านมิได้เป็นอันใดใช่หรือไม่เจ้าคะ”ข้ายิ้มพลางส่ายหน้า“มิได้เป็นอันใด กลัวข้าตายไปรึ ที่เป็นห่วงนี่คงมิใช่ว่าหากข้าตายไปแล้วเจ้าจะต้องกลับไปเป็นนางกำนัลหาบน้ำ

แม้กระทั่งหานซูเฟยพระมารดาของอ๋องแปดก็ไม่พลาดข่าวนี้เช่นกันการเลือกสรรผู้ช่วยที่เป็นถึงผู้วิเศษมีหรือจะไม่ได้รับคำชี้แนะจากผู้เป็นมารดามาก่อนจะมีแม่ใครอยากให้ลูกตนได้ผู้ช่วยกะโหลกกะลาชื่อเสียงไม่ค่อยดีเช่นข้าเย่อหยิ่ง จองหอง ไร้มารยาท แถมยังเพิ่งเถียงขุนนางอาวุโสไปหยก ๆ ตระกูลหนุนหลังก็นับว่าศูนย์เลยด้วยซ้ำเป็นดังคาด องค์รัชทายาทเลือกเลี่ยงซูเมิ่ง ก็นะพระเอกนิยายก็ต้องเลือกนางเอกนิยายสิ ส่วนท่านอ๋องแปดลังเลแต่ท้ายที่สุดก็เลือกเฟิงหยางส่วนข้าที่ไม่มีใครเลือกจึงได้เป็นผู้ช่วยของท่านอ๋องสามอีกฝ่ายทำหน้านิ่ง ไม่แม้จะมองหน้าข้าสักแวบหนึ่งถึงข้าจะอ่านใจของอีกฝ่ายไม่ออกแต่ข้าก็หาได้ถือสากริยาของเจ้านายใหม่ไม่ ตอนนี้ข้าพึงพอใจยิ่งนักที่แผนของตนสำเร็จไปอีกขั้นตัวร้ายก็ย่อมต้องคู่กับจอมวายร้ายอย่างข้าสิถึงจะสมน้ำสมเนื้อ“พวกเจ้าคงเป็นที่พอใจแล้วกระมัง ข้าขอประกาศแต่งตั้งให้ท่านผู้วิเศษทั้งสามเป็นผู้พิทักษ์แห่งสวรรค์อย่างเป็นทางการ ณ บัดนี้ พร้อมกับทรัพย์สินต้อนรับตำแหน่งใหม่ เครื่องประดับคนละหนึ่งหีบ ทองอีก....”รายชื่อของมีค่าทำให้ข้ายิ่งอารมณ์ดีเข้าอีกขั้น เรียกได้ว่าข้ากลายเป็นคนร่ำร

ฝ่ายทางด้านบุรุษผู้เป็นต้นเหตุของการปะทะกันของสองสตรีในจวน ภายในห้องหนังสืออันเป็นห้องทำงานของเฉิงหย่งจื้อมือเรียวหนา ฝ่ามือออกด้านเล็กน้อยเนื่องจากจับอาวุธและต่อสู่ตั้งแต่อายุไม่ถึงสิบขวบกำลังพลิกหน้ากระดาษ ดวงตาสีดำสนิทเย็นชาดุจหิมะ ริมฝีปากไร้รอยยิ้ม จมูกโด่งเป็นสัน สันกรามคมชัด ยามมองด้านข้างขณะที่ชายหนุ่มกำลังตั้งใจอ่านเอกสารในมือช่างมีเสน่ห์ ให้ความรู้สึกบุรุษผู้มั่นคงดั่งร่มโพธิ์ร่มไทร ไว้ใจและอยากฝากชีวิตไว้ให้ดูแลตลอดชาตินี้เซี่ยเสวี่ยเหมยตาจับจ้องพระสวามีของตนเองอย่างหลงใหล สองมือง่วนอยู่กับการฝนหมึกนางยังจำวันแรกที่รู้ว่าท่านป้า เซี่ยฮองเฮาผู้เป็นพี่สาวของมารดานางต้องการให้นางแต่งงานเป็นพระชายารองขององค์ชายสามผู้เลื่องชื่อเรื่องการฆ่าคนไม่กระพริบตานางไม่เคยเห็นใบหน้าว่าที่สามีตนมาก่อนเขาไม่ชื่นชอบสถานรื่นเริง เที่ยวเหลาสุรา นางจึงไม่รู้ว่าจะลอบเจอเขาก่อนวันแต่งอย่างไรดีจนนางได้พบเขาในงานแต่งตนนั่นแหละ ชั่ววินาทีแรกที่นางได้สบตาเขายอมรับเลยว่านางกลัว ดวงตาโหดไร้ความอ่อนโยน ไร้รอยยิ้ม แต่บุรุษเช่นเขาเมื่ออยู่ในชุดสีแดงช่างงามสง่าทำให้นางตกลงไปในหลุมรักท่ามกลางความกลัวน

ข้าหันไปมองเจ้านายของตนที่กำลังมองมาที่ข้าเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาเช่นกันดวงตามืดสนิทไร้การตอบสนองทำให้ข้าคาดเดาอารมณ์ของเขาไม่ออกเขาจะเชื่อหลักฐานตรงหน้าหรือเชื่อใจลูกน้องอย่างข้ากันนะ“หากเจ้ามิได้ทำ งั้นสร้อยนี้ไปอยู่ในเรือนเจ้าได้อย่างไร จะบอกว่ามีคนใส่ร้ายเจ้าโดยการนำไปซ่อนไว้ในห้องเจ้างั้นสิ เหอะ ท่านพี่คนของท่านมีสันดานโจร นางเป็นคนป่า จิตใจเต็มไปด้วยความละโมบ ท่านพี่ต้องจัดการเรื่องนี้ให้หม่อมฉันนะเพคะ”“หากท่านมิได้ทำและใครเล่าจะกล้าใส่ร้ายผู้พิทักษ์เช่นท่านล่ะเจ้าคะ หรือท่านจะจะบอกว่าพระชายารองสร้างแผนการใส่ร้ายท่านกัน ทำไปเพื่อสิ่งใดงั้นหรือ”ข้าแสยะยิ้มก่อนตอบ นิ้วเรียวขาวนวลดั่งหิมะของข้าชี้ไปทางสตรีที่พูดโต้ตอบแทนเจ้านายตนนั่นแหละ“อาจจะเป็นเจ้ากระมัง เหตุจูงใจก็คงเป็นเรื่องอิจฉาที่ข้างามกว่า แถมหลายวันมานี้ข้ายังสบายสุด ๆนั่ง ๆนอน ๆเฉยเฉยแต่ได้ยศ ได้เบี้ยรายเดือน เจ้าทำงานทั้งรับใช้เจ้านาย ทั้งแบกหามแต่ยังมิได้เงินสักเสี้ยวของข้าเลย นี่อาจเป็นเหตุจูงใจ”ถึงแม้ข้ามิได้เพ่งเล็งที่คนบงการจริง ๆ แต่หากบ่าวทำก็เท่ากับนายทำนั่นแหละบ่าวกล้าทำนอกเหนือจากที่นายสั่งหรือ ข้าชี

เช้าวันรุ่งขึ้น“ท่านอ๋องสามออกไปทำงานแล้วเจ้าค่ะท่านผู้วิเศษ” ถงเอ๋อร์วิ่งโร่เข้ามาบอกข้าที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนตั่งกับเจียฉี คุณชายน้อยที่หลังจากเมื่อวานเด็กน้อยก็ทำตัวติดกับข้าราวกับเป็นพี่น้องคลานตามกันมาดวงตาเปล่งประกายสดใสของข้าหันไปจ้องเด็กน้อยที่ถึงแม้ไม่ยิ้ม พูดมิค่อยเก่งเหมือนเด็กบ้านอื่นวัยเดียวกันแต่ตอนนี้นับว่าพัฒนาดีขึ้น กล้าพูดกับข้ามากยิ่งขึ้นแล้วข้าคิดว่าเด็กคนนี้ถูกขังอยู่แต่ในจวนมากเกินไป มิได้พบเจอเรื่องสนุกอย่างเด็กชายบ้านอื่น นับวันยิ่งเติบโตตามรอยพ่อของตนไปซึ่งมิใช่เรื่องดี ข้าไม่อยากคิดเลยว่าหากมีบุรุษแบบท่านอ๋องสามสองคนพร้อมกันในโลกนี้จะน่ากลัวขนาดไหนวันนี้เนื่องจากข้าว่างงานและท่านอ๋องสามไม่อยู่จึงถือโอกาสนี้พาเด็กน้อยไปเที่ยวเล่นในตลาดเสียหน่อยเผื่อจะกลายเป็นเด็กน้อยที่สดใสขึ้นมาบ้าง“เจ้าให้พ่อบ้านไปเตรียมรถม้าให้ข้าที มิต้องบอกใครนะว่าข้าจะพาคุณชายน้อยไปด้วย”“เอ่อ จะดีหรือเจ้าคะ ท่านอ๋องสามมิได้อนุญาตจะสามารถพาคุณชายน้อยไปด้วยได้หรือเจ้าคะ”เหอะ หากขอก็ไม่ได้ออกไปน่ะสิ“เถิดน่า เจ้าไม่สงสารเจียฉีหรือโดนขังอยู่ในแต่จวนเช่นนี้ เถิดน่าเป็นเพราะเขาเล