Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

บทที่ 21ข้าคุยต่อกับทั้งสองคนไม่นานก็ขอตัวกลับเรือน ทั้งสองจึงกลับบ้านเช่นเดียวกัน พอข้าปลีกตัวออกมาได้ก็เบนทิศทางจากเรือนตัวเองไปยังเรือนของคุณชายน้อยแทนข้าไม่ลืมวานให้ถงเอ๋อร์ออกไปซื้อของตามที่ข้าต้องการมาให้ ส่วนตัวข้าก็เดินไปยังจุดหมายที่คิดไว้ที่ข้าเลือกมาที่เรือนของคุณชายน้อยเพราะเรือนของคุณชายน้อยเป็นเรือนที่อยู่ใกล้เรือนใหญ่ที่สุด ข้าจะใช้ที่นี่เป็นที่กบดานดักรอดูความเคลื่อนไหวข้าคิดว่าคนอย่างเซี่ยเสวี่ยเหมยพระชายารองผู้โดนสามีตายด้านเมินหากได้ยากำหนัดมาจริงนางต้องลงมือวันนี้แน่และตอนนี้เฉงหย่งจื้อก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือหลังทานอาหารเย็นเสร็จขณะนี้ข้านั่งเล่นกับคุณชายน้อยไปตาทั้งสองก็แอบเหลือบมองไปยังทางเข้าเรือนใหญ่ไปจนในที่สุดกลุ่มคนที่ข้าเฝ้าคอยอยู่ก็เดินมาเรือนใหญ่วันนี้เซี่ยเสวี่ยเหมยแต่งตัวประณีตและสวยพริ้งกว่าปกติ น้ำหอมกลิ่นดอกไม้หอมฟุ้งมาจากตัวนางขนาดข้านั่งอยู่ด้านในเรือนยังได้กลิ่นไม่ผิดแน่ นางลงมือวันนี้ข้ามองกลับมาที่คุณชายน้อยอย่างลังเลสลับกับมองเสวี่ยเหมยที่เดินเข้าไปในเรือนแล้วข้าไม่มั่นใจว่ายากำหนัดนั่นมีอันตรายหรือไม่ แต่ระดับฮองเฮาข้ากล้

“ช่วยข้า ขอร้อง ชะ...” สตรีที่มักถือตัวไม่ยอมใครกำลังเอ่ยเสียงชักชวนผู้มาใหม่ประโยคนั้นทำให้เฉิงหย่งจื้ออึ้งเขามิได้ฟังผิดไปใช่ไหม นางอยากได้ความช่วยเหลือ...ช่วยเหลือเรื่องอันใดสถานการณ์เช่นนี้บุรุษเช่นเขาคิดดีมิได้เลยดวงตาจึงยิ่งลุ่มลึกแผ่รังสีอันตรายมามากกว่าเดิมเฟยเจินยังคงร้อนรุ่มไปทั้งกายความปรารถนาทำให้ร่างกายตอบสนองต่อเพศตรงข้ามด้วยท่าทางน่าอายยิ่งนัก จิตใต้สำนึกของนางกำลังกู่ร้องให้เจ้าของร่างได้สติเสียที“โอ๊ย” ดูเหมือนหญิงสาวกำลังฝืนสติอันน้อยนิดของตนเอง นางออกแรงหยิกแขนตนเองเพื่อเรียกสติซึ่งได้ผล ดวงตาของเฟยเจินเบิกโตอย่างตกใจราวกลับเพิ่งเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญแถมยังเป็นผู้ชายกำลังมองตนเองแก้ผ้าแช่น้ำอยู่หน้าตาเฉยความคลุมเครือเช่นนี้ ชวนให้บรรยากาศกระอักกระอวน นางอยากจะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างแต่ก็รู้สึกว่าอยู่ดีดีลำคอแห้งผากจนพูดไม่ออกเฉิงหย่งจื้อที่เมื่อครู่เหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์เดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว ยามนี้เขาพลันรู้สึกว่าไม่ใช่แค่เพียงหญิงสาวที่ไม่มีสติ แต่เขาด้วยที่กำลังไม่มีสติชายหนุ่มจึงเบือนหน้าออกจากภาพที่เขาคิดว่างดงามตรงหน้า“ท่าน ออกไป ก่อน! ท่านมองขอ

บทที่ 24“คอยดูเถิดข้าจะไม่สนใจใยดีเขาอีก จะโดนสะกดจิต โดนหลอกใช้ก็เรื่องของเขา คนร้ายกาจฉวยโอกาสอย่างบุรุษผู้นั้นข้าไม่เห็นอยากช่วยเลย”ข้ากระฟัดกระเฟียดเดินเข้ามาในเรือนตนเอง ปิดประตูลงกลอนแน่นหนาก่อนจะกระแทกก้นนั่งลงบนตั่งนั่ง“ท่านผู้วิเศษเป็นอันใดไปเจ้าคะ โดนท่านอ๋องสามตำหนิมาอีกแล้วหรือเจ้าคะ”“เหอะ” ข้าเหลือบมองถงเอ๋อร์อย่างอารมณ์เสีย “ตำหนิข้า ด่าข้ายังดีเสียกว่า....”“ดีกว่าสิ่งใดหรือเจ้าคะ”“...” ยิ่งคิดข้ายิ่งบังเกิดโทสะ หากข้าพ่นไฟได้คงมอดไหม้ไปทั้งห้องนอน “เจ้าอย่าถามเรื่องนี้อีกมิเช่นนั้นข้าจะไล่เจ้าออก เอาไปขายให้หอนางโลมเสีย”ถงเอ๋อร์ถึงกับทรุดตัวเข้ามานั่งกอดขาข้านางรู้สึกได้ว่าครานี้ข้าไม่ขี้เล่นเหมือนครั้งอื่น ข้าโกรธจริง เกลียดจริง นางจึงกลัวจนตัวสั่น“เจ้านาย ไม่เจ้าค่ะข้าจะไม่ถามท่านอีก ท่านอย่าทิ้งข้าเลยนะเจ้าคะ ข้ามีประโยชน์กับท่านขนาดไหน เป็นมือเป็นเท้าเป็นหูเป็นตาให้ท่านตลอด”“เหอะ ข้าอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปเตรียมน้ำมาให้ข้าที”พอภาพข้าโดนลวนลามแบบไม่ทันตั้งตัวผุดขึ้นมาในหัวข้าก็รู้สึกไม่สบายตัวอยากล้างสิ่งไม่ดีเหล่านั้นออกไปเสีย“อาบน้ำเวลานี้หรือเจ้าค

“กระหม่อมขอรายงานเรื่องที่สายข่าวสืบประวัติของท่านผู้พิทักษ์เฟยเจินนะพะย่ะค่ะ”เฉิงหย่งจื้อวางหนังสือในมือลงแสดงถึงการรอฟัง แววตาชายหนุ่มเข้มข้นขึ้นเล็กน้อยขณะจ้องมองฉีหมินพูดต่อ“นามเฟยเจิน สกุลเซียวเป็นเพียงชื่อที่บุรุษกับสตรีที่เป็นพ่อแม่บุญธรรมของนางตั้งให้ นางใช้ชีวิตสิบสี่ปีอยู่ที่หมู่บ้านในป่าของดินแดนทางเหนือเพราะว่านางถูกนำมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านตอนอายุได้หนึ่งปีเท่านั้น คนแถวนั้นไม่มีใครรู้ว่าใครเอานางมาทิ้งไว้แต่กระหม่อมคิดว่าเป็นเรื่องแปลกพะย่ะค่ะ ทั้งรูปร่างหน้าตาผิวพรรณของนางมิใช่คนบ้านป่าแน่นอน นางมิใช่เด็กพิกลพิการ หรือหน้าตาขี้เหร่ผิดปกติอันใด กลับกันนางในตอนเด็กน่าจะนักรักน่าเอ็นดูมิใช่น้อย แล้วไยผู้ให้กำเนิดนางจึงทิ้งนางได้ลงคอ”“สิบสี่ปีก่อนหรือ”ทั้งเฉิงหย่งจื้อและฉีหมิงสบตากันเนื่องจากเหตุการณ์ที่พวกเขาหรือใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับพระราชสำนักย่อมนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งเช่นเดียวกันเมื่อกล่าวถึงเวลาเมื่อสิบสี่ปีก่อนสิบสี่ปีก่อนเกิดเหตุการณ์วุ่นวายครั้งใหญ่ของราชสำนัก มีขุนนางใหญ่ผู้หนึ่งที่เป็นถึงที่ปรึกษาส่วนพระองค์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันขอลาออก แต่ขุน

“เจียงชิงอยากเล่นหมากรุกหรือ ข้ามิถนัดเรื่องนี้นัก อืม ลองเล่นกับเฟยเจินไหม ล่ำลือว่านางฉลาดขนาดโต้วาจากับท่านเสนาก็เคยมาแล้ว คงมิเพียงเก่งแค่เพียงฝีปากหรอกกระมัง เฟยเจินเจ้าเล่นหมากรุกกับเจียงชิงสิ หากไม่รู้วิธีเล่นเดี๋ยวให้เจียงชิงอธิบายได้ มิใช่อันใดหรอก ข้ากลัวเจ้าเบื่อ”เหอะ เป็นอย่างที่ข้าคิดไม่มีผิด หลังจากที่เสวี่ยเหมยออกหน้าแนะนำตัวให้ข้าเองเสร็จสรรพนางก็เริ่มประโยคหวังดีประสงค์ร้ายที่นางตักเตรียมมาสักที“ข้าก็เบื่อจริง ๆนั่นแหละ ได้หาอะไรทำหน่อยก็ดี ไหนกระดานหรือมาสิใครอยากเล่นกับข้า”โชคดีที่ถึงแม้ข้าจะมิได้เรียนกับอาจารย์ชื่อดังแต่ข้าก็ได้เล่นหมากกระดานพวกนี้มาบ้างกับตาเฒ่า ข้อเสียคือข้าเคยเล่นเพียงกับตาเฒ่านั่นแหละ อาจพอถูไถเล่นกับพวกนางได้“อย่างเจ้าเดินหมากเป็นหรือ”ข้าที่บัดนี้โดนพามานั่งกลางวงพวกของเสวี่ยเหมยกำลังถูกเหยียดหยามทางสายตาอย่างเห็นได้ชัดจนสตรีกลุ่มอื่นที่นั่งเล่นพิณอยู่ในตำหนักเดียวกันหันมาสนใจข้ามองข้าด้วยสายตาน่าสงสารยิ่งผิดกับข้าที่ไล่สายตามองคนถามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้านาง และไม่ลืมยิ้มกระหย่อง“อยากรู้ก็มาเดินหมากกับข้าสักตาสิ เสียเวลาถามให้เปลืองน้