Semua Bab ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Bab 21 - Bab 30

ทางด้านตัวต้นเรื่องหลังจากกลับมาจากห้องนอนของเป้าหมายในตอนเช้ามืด ตอนตื่นมาบนร่างกายกำยำนั่นดวงตาข้าแทบหลุดถลนออกมาจากเบ้าด้วยความลนลานจึงรีบเผ่นออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วลืมแม้กระทั่งว่าตนเองเจ็บหลังอยู่ กลับมาที่เรือนตนเองจึงได้แต่นอนระบมกาย ร้องโอดโอยอยู่บนเตียงไร้เรี่ยวแรงลุกจากที่นอนข้าจึงบอกถงเอ๋อร์ว่าวันนี้ไม่รับแขกหน้าไหนทั้งสิ้นดีเท่าไหร่แล้วที่เจ้าของห้องยังไม่ตื่น หากเขาพบข้านอนกอดก่ายเขาอยู่ป่านนี้ข้าคงโดนจับโยนออกนอกจวนนี้แล้วเสียงรถม้าวิ่งออกจากจวนไปเมื่อครู่ คาดว่าน่าจะเป็นรถม้าของท่านอ๋องสามที่ต้องเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮองเฮาขอให้เกราะข้าคุ้มกันพลังสะกดจิตได้ด้วยเถิดข้าไว้ใจฝีมือสร้างเกราะของตนเองนะ แต่ข้าไม่ไว้ใจว่ามันจะแข็งแรงพอหรือเปล่าพลังข้าแข็งแกร่งไม่แข็งแกร่งขึ้นอยู่กับความผูกพันธ์ความนึกคิดระหว่างข้ากับสิ่งของที่ปกป้องประเด็นคือเมื่อวานข้าดันป่วย และที่ป่วยก็เพราะใครเล่าหากมิใช่เพราะชายเจ้าของจวนนี้เมื่อวานข้ารู้สึกแค้นเคืองชายหนุ่มไม่น้อยเลยทีเดียว ตอนนี้จึงได้แต่หวังว่าเกราะจะใช้งานได้แล้วกันนะหรือข้าควรตามไปดูเขาหน่อยเผื่อเกิดเรื่องร้ายตามที่นิยายเขี

บทที่ 16ร่างบอบบางในชุดทะมัดทะแมงอยู่ ๆดีก็ทรุดตัวลงโงนเงนไร้ทิศทางราวกับขนนก เฉิงหย่งจื้อที่มิได้ทันตั้งตัวจึงเผลอยื่นแขนออกไปรับ ปึก ร่างนุ่มนิ่มทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาที่เขา ศีรษะซบมาที่อกของเขาอย่างถือสิทธิสีหน้าเขาที่ตอนแรกไร้อารมณ์ความรู้สึกกำลังฉายประกายวาววับของความโกรธไม่มีสตรีใดกล้าเข้าใกล้ตัวเขาเกินหนึ่งก้าว ไม่ต้องพูดถึงการสัมผัสตัวกันแนบเนื้อเช่นนี้สตรีน่าตายผู้นี้นอกจากเมื่อสักครู่จะแทงดาบมาที่เขา ดันตัวเขาให้มานั่งหลบอย่างไร้เหตุผล สุดท้ายยังกล้าโผมาซบเขาเช่นนี้หากนางมิได้มีเกราะป้องกันตัวป่านนี้นางมิได้มีโอกาสยั่วโมโหเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้แน่ชายหนุ่มสลัดร่างบางนั้นออกจากตัวตามสัญชาตญาณ แต่สตรีที่ยืนเถียงเขายืนสั่งเขาเมื่อสักครู่บัดนี้กลับลงไปนอนกองกับพื้นไร้ฤทธิ์เดชใด ๆทั้งสิ้นราวกับคนตายหรือไม่ก็สลบเส้นผมสีดำสลวยปิดคลุมใบหน้าขาวกระจ่างอยู่ ชายหนุ่มจึงมิสามารถเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายชัดเจน เขาใช้ดามฝักดาบในมือเขี่ยผมนางออกจากกรอบใบหน้าเผยให้เห็นดวงหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ไร้เครื่องสำอางทว่ากลับทำให้เขารู้สึกว่าใบหน้านี้งดงามแบบไม่ต้องทำอันใดเพิ่มอีกแล้ว ผิวพรรณนางที

บทที่ 17 หลายวันผ่านไป รถม้าคันใหญ่สลักลวดลายตัวกิเลนกำลังเหินอยู่บนนภาทาด้วยสีดำขลิบสีทองเป็นส่วนใหญ่วัสดุที่ใช้สร้างล้วนเป็นของชั้นดีอันเป็นสัญลักษณ์ของพาหนะในจวนของพวกคนในราชวงศ์ หากรถคันนี้แล่นผ่านที่ใดมักทิ้งร่องรอยแห่งความน่าเกรงขามเอาไว้อย่างน่าเหลือเชื่อ มิใช่เพียงเพราะรูปลักษณ์ภายนอกที่น่ากลัวแต่ไอความหนาวยะเยือกส่วนใหญ่ล้วนมาจากบุรุษใบหน้าเย็นชา ดวงตาสีดำสนิทที่ฉายแววดุดันตลอดเวลานี้ต่างหากที่เป็นคนแผ่รังสีเหล่านั้น บัดนี้รถม้าของจวนอ๋องสามผู้เลื่องชื่อกำลังเข้าไปในเขตวังหลวง มุ่งหน้าไปยังสนามซ้อมดาบขนาดใหญ่ของวังที่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันทรงตั้งใจสร้างไว้ให้ลูกหลานของตนได้มาฝึกซ้อมอาวุธกันที่นี่ วันนี้เฉิงหย่งจื้อเดินทางมาที่นี่ด้วยสีหน้าไร้ความตื่นเต้นต่างกับบุรุษอีกคนที่ยืนรออยู่หน้าทางเข้าสนาม บุรุษผู้นี้พอเห็นรถม้าของเฉิงหย่งจื้อก็รีบเดินออกมารับเลยทีเดียว....ท่านอ๋องแปด เฉิงหย่งเหวิน ข้าง ๆเขามีชายหน้าหวานทว่าท่าทางองอาจและสุภาพในคราวเดียวกันอย่าง เฟิงหยางผู้พิทักษ์ส่วนพระองค์อ๋องแปดนั่นเอง เฟิงหยางมอ

ข้ากับเขาจ้องมองกันและกัน สายตาประเมินหยั่งเชิงกัน ดวงตาข้าสุกใสเปล่งประกายราวกับดวงดาราบนท้องนภายามราตรี ส่วนดวงตาเขามืดสนิทดั่งท้องฟ้ายามราตรีในวันที่ไร้ดวงดาว เราสองคนจ้องกันอย่างไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมแพ้“นั่นน่ะหรือการสร้างเกราะของเจ้า ช่าง...น่าขัน”“พระองค์ลุกขึ้นจากตัวหม่อมฉันก่อน เดี๋ยวหม่อมฉันจะพิสูจน์ให้พระองค์ดู”“....” เขาไม่ขยับตามที่ข้าบอกไปพักใหญ่ ทว่าสุดท้ายเขาก็ลุกออกไป ข้าซึ่งพอได้อิสระก็เปิดผ้าคลุมหน้าออกและแบมือตรงหน้าเฉิงหย่งจื้อ“ขอมีดคม ๆสักเล่มได้ไหมเพคะ”ความเย็นของมีดที่ข้าขอแผ่มาบนมือข้า หากแต่ในขณะที่ข้ารับมีดจากมือหนา ข้าก็ใช้มืออีกข้างคว้ามือนั้นไว้ด้วย และข้าก็เฉือดคมมีดลงไปบนฝ่ามือของเฉิงหย่งจื้อ“....” ดูเหมือนว่าการกระทำอุกอาจไร้การขออนุญาตล่วงหน้าก่อนของข้าจะทำให้เจ้าของมือตกใจไม่น้อย แต่พอตั้งสติได้เขาก็เอาแต่มองมือตนเองนิ่งฝ่ามือของเขาไร้เลือดสักหยด บาดแผลยิ่งไม่ต้องถามถึง ข้ายิ้มเยาะเขากลาย ๆพลางมองไปที่ชายนุ่มตรงหน้า“นี่คือจุดประสงค์ของหม่อมฉัน เกราะนี้สามารถช่วยป้องกันอันตรายได้ ท่านอ๋องสามถือเป็นเจ้านายของข้าไยข้าไม่มอบสิ่งนี้ให้ท่านเล่า”“เจ

บทที่ 20“พระชายารองเซี่ยมาแล้วเพคะฮองเฮา”“ให้นางเข้ามา”สตรีผู้มีอายุขึ้นเลขสามสิบ แต่ใบหน้ายังอ่อนเยาว์วันนี้อยู่ในชุดสีแดงเพลิง ลวดลายดอกเหมยสีทองช่างดูหรูหราโอ่อ่าส่งเสริมให้คนสวมดูมีทั้งอำนาจและร่ำรวย เนื้อผ้าที่สั่งทำให้เฉพาะสตรีในราชวงศ์เท่านั้นทำให้ชุดของนางยิ่งดูสูงส่ง ส่งอิทธิพลให้คนรอบตัวดูหมองหม่นไม่อาจเทียบชั้นนางได้ใบหน้าขาวผ่องผิวนวลเนียนไร้รอยย่นทำให้ดูอ่อนวัยน้อยกว่าอายุจริง ริมฝีปากเป็นกระจับสีแดงฉาน เครื่องประดับอลังการบนศีรษะเหล่านั้นยิ่งส่งเสริมให้ภาพลักษณ์ของสตรีผู้นี้ทรงอำนาจเหนือประชาทั้งปวงนางคือเซี่ยฮองเฮาคนปัจจุบันสตรีที่มีอำนาจมากที่สุดในวังหลังบิดานางเป็นถึงราชครูของฮองเต้คนปัจจุบัน...เซี่ยเหวินฮุย เป็นหนึ่งในผู้ทรงอำนาจในราชสำนักที่ฮองเต้ทรงเกรงพระทัยไม่น้อย นี่จึงยิ่งทำให้นางมีความมั่นคงในตำแหน่งตนเองไม่น้อยแต่ยังมิใช่ความมั่นคงสูงสุดที่นางควรได้รับ ข้อเสียเพียงอย่างเดียวของนางคือ ตั้งแต่อภิเษกสมรสจนถึงตอนนี้นางไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้เลยสักคน ฝืนสุด ๆนางมีได้เพียงแต่บุตรีหนึ่งคนเท่านั้น แตกต่างจากสนมคนอื่นที่ให้บุตรชายจนกลายเป็นองค์ชายหลายต่อห