Semua Bab ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 27“อี้ไทเฮาเสด็จ” เสียงขันทีลากยาวดังนำออกมาทำให้ผู้คนภายในตำหนักต้อนรับแขกกระจายตัวจากความวุ่นวายในทันที ต่างคนต่างเข้านั่งประจำที่ของตนเองเช่นเดียวกับข้าที่ตอนนี้เดินตามนางกำนัลคนหนึ่งมานั่งข้าง ๆ เซี่ยเสวี่ยเหมยสตรีวัยกลางคนอายุราวหกสิบเดินเฉิดฉายเข้ามาในตำหนัก เบื้องหลังตามด้วยขบวนข้าราชบริพารสตรีผู้นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากองค์ไทเฮาเจ้าภาพจัดงานในวันนี้นั่นเองด้านหลังสตรีที่เดินตามหลังที่ใกล้ที่สุดคือมามาที่เฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตำหนักรับรองแห่งนี้นั่นเองงานในวันนี้มีเพียงสตรีที่ได้รับเชิญร่วมงานจึงไม่จำเป็นต้องมีฉากผ้าโปร่งแสงในการปิดบังตนเองตามงานพิธีในวังตามปกติข้าจึงสามารถมองใบหน้าของอี้ไทเฮาได้อย่างชัดเจนและข้าขอนิยามคำจำกัดความของไทเฮาผู้นี้ว่าสตรีผู้มีสง่างามและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกันอีกทั้งยังอ่อนเยาว์และดูแข็งแรงไม่สมอายุที่เกินวัยกลางคนไปแล้วข้าจำได้ว่าในนิยายกล่าวถึงไทเฮาพระองค์นี้ว่าเป็นคนที่ดูแลตนเองดีมาก มิใช่แค่เพียงเรื่องความงามภายนอก แต่ความแข็งแรงของร่างกายของตนเองนั้นก็ดีไม่แพ้กันเมื่อรัชสมัยที่พระองค์ยังเป็นฮองเฮา พระสวามีของพระอง

บทที่ 28“เป็นไปไม่ได้” เซี่ยเสวี่ยเหมยนั่งพะงาบ ๆวนพึมพำคำนี้จนกระทั่งข้าเดินมายังอัศจรรย์ฝั่งที่ไทเฮาทรงประทับอยู่เพื่อมารายงานตัวและรับรางวัลสำหรับผู้ชนะ“ขนาดขี่ม้าครั้งแรกเจ้ายังคว้าชัยชนะมาได้...”“นางขี้โกงเพคะองค์ไทเฮา หม่อมฉันต้องได้ที่หนึ่งแต่อยู่ดีดีม้าของนางก็ตื่นจนวิ่งแซงม้าหม่อมฉันไปเพคะ สตรีผู้นี้ต้องเล่นเล่ห์กลสักอย่างแน่เพคะ อี้ไทเฮาได้โปรดทรงให้ความยุติธรรมแก่หม่อมฉันด้วย”อยู่ดีดีก็มีร่างแน่งน้อยของคุณหนูนางนึงทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าที่ประทับของไทเฮาแซงหน้าข้าไปนางคือคนที่ได้ที่สอง ต่อมาสตรีอีกสองคนที่แข่งขันกับข้าแต่โดนแซงไปก็พากันมาทรุดตัวร้องขอความยุติธรรมกับไทเฮากันเป็นแถบข้ายืนมองพวกนางอยู่ด้านหลังในมือยังถือแส้ที่เอาไว้ใช้ขี่ม้าอยู่เลยข้าส่งแส้ม้าที่เพิ่งเก็บมาให้นางกำนัลถือก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อี้ไทเฮามากยิ่งขึ้นแต่มิได้พูดอันใด ตอนนี้จึงดูเหมือนข้ากำลังยืนดูอยู่ห่าง ๆราวกับกำลังดูละครสนุก ๆเรื่องหนึ่งอยู๋“ไม่แน่นางอาจใส่ยาให้ม้านางคึก เพราะตอนท้ายม้านางตื่นอาการไม่ต่างจากม้าที่โดนใช้ยาเร่งเพคะ นั่นเป็นวิธีที่ผิดกฎที่พระองค์ตั้งนะเพคะ”“นางเป็นผู้วิเศษไม่แ

บทที่ 29ฝนตกกระหน่ำทั่วท้องฟ้า เทลงมาราวกับฟ้ารั่วตกกระทบร่มคันใหญ่ซึ่งถูกออกแบบมาทั้งในแง่ความแข็งแรงและความหรูหราด้วยการใช้สีม่วงแถบทอง อันเป็นสีที่คนในราชวงศ์เท่านั้นที่สามารถใช้ได้ร่างของสตรีสองร่างภายใต้ร่มคันดังกล่าวเพิ่งเดินลงมาจากรถม้าและเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในเรือนหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ในตรอกแคบแห่งหนึ่ง นานทีจึงจะมีชาวบ้านเดินผ่านเข้ามาซึ่งนับเป็นทำเลที่ดูลึกลับเหมาะสำหรับเป็นที่อยู่อาศัยสำหรับบุคคลลึกลับยิ่งนักประตูบานเก่าพอถูกผลักทีก็ส่งเสียงร้องทีตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าสตรีอายุสามสิบกว่าทว่าใบหน้าอ่อนเยาว์ สีหน้านางทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกต่ำต้อยราวกับตนเองเป็นมดและนางนางเป็นท้องฟ้าที่อยู่สูงจนมิอาจเอื้อมและกว้างใหญ่จนไม่อาจต่อกร ยกเว้น....เจ้าของบ้านที่นางมาหา นางถอนหายใจอย่างขัดใจก่อนยกเท้าก้าวข้ามธรณีประตูบานเก่าเข้าไป เดินเข้าไปเกือบสุดทางเดินจะมีม่านโปร่งแสงสีดำขึงตรงอยู่ เบื้องหลังม่านหลังนั้นเพียงแค่เดินเข้ามาใกล้ก็รู้สึกได้ถึงมวลอากาศกดดันมหาศาลแผ่ออกมา ความหนาวเหน็บที่ไม่ใช่แผ่มาจากฝนตก เป็นความหนาวเหน็บที่สามารถทะลุเข้าไปเคลือบในหัวใจของนางทำให้ศีรษะที่มักเชิดตรง

บทที่ 30รถม้าคันเดิมของจวนอ๋องสามจอดรอข้าอยู่ที่ทางเข้าวังที่เดิม ข้าเดินขึ้นไปบนนั้นด้วยจิตใจไม่สงบนัก ในหัวยังคงค้างคาใจกับท่าทางผิดปกติของฮ่องเต้เมื่อเห็นแผ่นหยกของข้าพระองค์ทำราวกับเคยเห็นมันมาก่อน“เฮ้ย ท่าน”ข้าหลุดจากภวังค์ทันทีที่ขึ้นมาบนรถม้าเพราะบนนั้นมีคนนั่งอยู่แล้วหนึ่งคน...แถมยังเป็น ท่านอ๋องสามหรือว่าข้าขึ้นคันผิดข้าไร้สติอยู่กับตัวจนเบลอถึงขนาดขึ้นคันผิดเลยหรือนี่!ถ้าหากไม่อยากตายแบบศพไม่สวย ข้าควรรีบลงจากรถ“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันขึ้นคันผิด”ข้าลนลานลงจากรถม้า เท้าข้าเหยียบพื้นปุบก็กวาดสายตามองโดยรอบก็มิเห็นรถม้าคันอื่น พอมองกลับไปยังรถม้าที่ข้าเพิ่งลงมาก็ค้นพบว่าข้าไม่ได้ขึ้นรถคันผิดแต่คนที่นั่งอยู่ด้านบนก่อนข้านั่นแหละที่ผิด แต่ข้าไล่เขาลงจากรถได้หรือ...นั่นมันรถม้าของจวนเขานะข้าจึงได้แต่เดินไปถามคนบังคับรถม้าที่นั่งนิ่งราวกับรอสิ่งใดสักอย่างจึงไม่ออกรถสักทีดียิ่งข้าจะได้ถามข้าสงสัยข้าได้ “รถม้าที่จวนอีกคันจะมาเมื่อไหร่หรือ”ชายคนขับมองมาที่ข้าอย่างนอบน้อมก่อนตอบข้ากลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ “ไม่มีอีกคันแล้วขอรับ”“ขึ้นรถมาได้แล้ว” ตามด้วยสุรเสียงดุดันและเผด็จการ

บทที่ 31หลังจากวันที่ข้าโดนไล่ล่าโดยนักฆ่าและได้เฉิงหย่งจื้อมาช่วยไว้ได้ทัน ครั้งนั้นแม้ไม่สามารถจับนักฆ่าแบบที่ยังมีลมหายใจได้แต่เขาบอกว่าได้เบาะแสที่จะตามตัวคนจ้างได้หลังจากนั้นข้าก็มิได้มีโอกาสคุยกับชายหนุ่มจริง ๆจัง ๆ อีกเลย คำขอบคุณสักคำข้ายังมิมีโอกาสได้พูดเลยด้วยซ้ำ ขนาดหน้าที่เดิมของข้า เขายังให้เวลาข้าเพียงแค่หนึ่งก้านธูปต่อวัน ไม่รู้จะรีบไปไหน งานเขามีเยอะขนาดไหนกันเชียวมีเยอะก็แบ่งข้าช่วยทำบ้างสิ ข้าว่างจะตายเฮ้อ เวลาข้าว่างข้ามักคิดถึงเหตุการณ์บนรถม้านั่น ถึงแม้ว่าท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างจะเป็นแผนการตลบหลังคนร้ายของเฉิงหย่งจื้อก็ตามเวลาข้าคิดหัวใจของข้ามักเต้นระรัวเร็วกว่าปกตินี่เป็นความรู้สึกที่ข้าไม่ชอบเอาเสียเลย“ท่านผู้พิทักษ์ขอรับ ท่านผู้พิทักษ์”ตอนนี้ข้ากำลังนั่งเล่นอยู่ในเรือน มือถือหนังสือนะแต่สติข้ากำลังลอยเคว้งคิดวนเรื่องอื่นอยู่ เสียงของท่านพ่อบ้านติงนั่นแหละเป็นตัวเรียกสติกลับเข้าร่างข้าหันไปมองเจ้าของเสียง“มีอันใดหรือ มาหาข้าแต่เช้าเชียว”พ่อบ้านติงยื่นกระดาษพับรูปร่างสี่เหลี่ยมมาตั้งหน้าข้า“นี่ขอรับ มีจดหมายจากข้างนอกมาส่งถึงท่านผู้พิทักษ์อ๋องสาม”“จด