Semua Bab ประเพณีนี้ รัชทายาทขอไม่เข้าร่วม: Bab 1 - Bab 10

“กระรอกนั่นน่ะ เจ้าตัดใจได้แล้วใช่ไหม?”เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเซรัสตอบคำถามของไคเอลแบบผ่าน ๆ แต่ ณ เวลานี้เขากลับหอบร่างกระรอกหางรุ้งที่นอนนิ่งในย่ามออกมาจากด้านหลังของปราสาท ทางไม่ได้ถูกถางไว้สำหรับให้คนทั่วไปเดินมันจึงไม่ง่ายนักที่จะผ่านแต่ละช่วงไปแต่นั่นคือความตั้งใจของเซรัส เพื่อทำให้บ้านพักแห่งนี้ห่างไกลจากผู้คนมากที่สุด เขาจึงทำให้ข้างนอกมันดูเก่าและโทรมตลอดเวลาหากเขาเป็นคนที่พลัดมาเจอคงจะไม่กล้าเข้าใกล้ ผ่านเลยไปและคงไม่เก็บไปพูดถึง เซรัสมองดูรอบ ๆ ดอกไม้กลีบอ่อนที่ปลูกเอาไว้ยังคงช่อสดเช่นเดิมเขาจึงหยิบกุญแจที่ซ่อนเอาไว้ในซอกหินแล้วเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว จัดการปิดประตูแล้วหยิบกระรอกหางรุ้งมาวางบนเบาะรองที่มีโคมไฟสีส้มอยู่ด้านบน เขาปรับระดับมันให้เฉียงออกเล็กน้อยไม่นานนักลำตัวมันก็กระเพื่อมน้อย ๆ พร้อมกับเสียงลมหายใจของเซรัสที่ระเบิดออกมา“เกือบไปแล้วไหมล่ะ” ว่าพลางเดินไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมเอนกายรับแสงแดดที่ลอดเข้ามา เมื่อมันกลับมาหายใจเขาจึงได้พัก ภายใต้ชายคาของบ้านพักเขาจะหลับตาได้โดยไม่ห่วงว่าชีวิตไหนจะมีอันตราย เขาหลับตาลงช้า ๆ ลาจากเจ้ากระรอกที่ค่อยลุกลืมตาขึ้นมาร

ห้องพักภายในบ้านไม้กลางป่าถูกยึดครองโดยไคเอลนักประดิษฐ์ทำให้ตอนนี้เซรัสเหลือพื้นที่แค่โซฟาตัวเล็กข้างตะเกียงไฟที่ไส้โดนเผาจนสั้น เขาเอื้อมไปหมุนไส้ตะเกียงขึ้นเล็กน้อยพลันให้ไคเอลที่ลูบ ๆ อยู่ตามพื้นหาอะไรบางอย่างเจอ เขายกมันขึ้นมาส่องกับแสงไฟที่เซรัสเอี้ยวหลบให้แล้วยิ้มอย่างพอใจก่อนจะวางมันลงบนถาดที่มีนอตหลายขนาดวางอยู่ จัดเรียงมันอย่างเป็นระเบียบบอกตัวเองให้รู้ลำดับก่อนหลังแล้วจึงหยิบกระดาษแผ่นกว้างมาจากเตียงนอน เจ้าของห้องส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วบอกตัวเองว่าคืนนี้คงจะไม่ได้นอนอีกเป็นแน่“อ้อ ข้าขออนุญาตท่านหรือยังนะ ท่านรัชทายาท” เซรัสถอนหายใจ ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้ววางเท้าลงพื้นอย่างระมัดระวังไม่ให้ไปเหยียบชิ้นส่วนใดที่ไคเอลนำเข้ามาอีก หนึ่งคือเขาจะเจ็บและบางอย่างมันแสนจะเปราะบาง หากยากจนเขาก็ไม่รู้ว่าจะไปหาจากไหนมาคืนอีกฝ่าย การเดินกะหย่องไปจนถึงประตูจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ทว่าไคเอลกลับไม่ได้ขอบคุณหรือคิดจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาแม้แต่น้อย“เจ้าจะไปปิดประตูกับหน้าต่างด้วยนะ ลมมันจะเข้าน่ะ” แม้ไม่เงยหน้ามาแต่ไคเอลก็พูดขึ้นมาได้ถูกจังหวะ เซรัสจึงเอื้อมไปปิดหน้าต่างที่มีเพียงบานเดียว

เทร่าปล่อยให้ไคเอลวุ่นวายกับเสียงความคิดแล้วหันมาหาเซรัสที่เอาแต่ปิดปากเงียบทั้งที่เธอพูดไปแทบจะหมดแล้ว“ว่าอย่างไร เจ้าจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ข้าว่าเจ้าต้องเป็นคนอธิบายมากที่สุดเลยนะ” เธอกอดอกทิ้งสะโพกพิงโต๊ะอาหาร นาทีนี้เทร่าคือผู้เหนือกว่าเพราะเรื่องของเธอไม่ใช่ความลับและไม่มีอะไรเสียหายหรือจะทำให้ใครเสี่ยงอันตราย แต่กับเซรัสเขาเหยียบอะไรอยู่บ้างก็ไม่รู้ดวงตาเฉี่ยวปรายมองคนที่เบนหน้าไปทางอื่น แม้เสี้ยวหนึ่งหางตาของเขาจะหันมาแต่ก็หาได้หันกลับมาสบตากันตรง ๆ“จะอยู่แบบนี้ได้ทั้งวันจริง ๆ เหรอ? มีอะไรที่อยากขอข้าหรือเปล่า” เทร่าเปิดปากอีกครั้ง“ข้าไม่รู้จะเริ่มอย่างไรต่างหาก ใช่ว่าอยากจะปิดเงียบเสียที่ไหน” เซรัสตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก แล้วหันไปมองไคเอลที่ บิ ขนมปัง ใส่ปากด้วยดวงตาเหม่อลอย“เพราะเจ้านั่นแหละที่ยึดห้องนอนข้าเอาไปเป็นห้องนักประดิษฐ์น่ะ”“อะไร? ทำไมวนมาที่ข้า เจ้าเป็นคนไปพานางมาเองไม่ใช่เหรอ หรือนางลอยมาจากไหนเจ้าก็พูดไปสิจะมาโยนให้ข้าทำไมล่ะ” ไคเอลฉุนนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก“เข้าเรื่องสักทีเถอะเซรัส เพราะอะไรนางถึงมาอยู่ตรงนี้” เทร่าพูด“เมื่อคืน ข้าออกไปหลังบ้าน แล้วก

ลูกแก้วสองลูกหมุนวนไปมาอยู่ในมือขณะที่สายตาทอดมองนาฬิกาทรายอย่างใจเย็น ชายหนุ่มปรายตามองสาวรับใช้แล้วสะบัดหน้าไปทางประตูเป็นสัญญาณว่าให้พวกหล่อนออกไป แต่ก่อนที่จะออกพวกเธอเดินเข้ามาเตรียมจะเก็บถาดอาหารของที่เซรัสทานไปได้เพียงครึ่งทว่าเขากลับยกมือห้ามแล้วสะบัดมือบอกให้พวกเธอออกไปอีกครั้ง เมื่อประตูห้องปิดลงแล้วก็วางลูกแก้วคู่นั้นลงบนโต๊ะแล้วหันกลับไปลงกลอนปิดประตูให้สนิท แล้วรีบวิ่งไปหยิบห่อผ้ามาคลุมอาหารแห้ง ๆ เอาไว้ เขาตักแต่ละสิ่งเพียงเล็กน้อยไม่ให้เสียหน้าตาเดิมแล้วซ้อนมันอีกชั้นด้วยผ้าตาถี่ที่มักใช้ห่ออาหารหนีออกหลังวังตอนที่เล่นกับไคเอลเขาปีนออกทางด้านหลังซึ่งเชื่อมกับทางเดินมืดอย่างที่เคย ไม่นานนักเท้าก็สัมผัสพื้นดินจึงรีบวิ่งไปทางเดิมไม่ลืมระวังอาหารให้อยู่ในสภาพดีเช่นเดิม ชุดที่ใส่ออกมาถูกกิ่งไม้ฟาดจนเป็นรอยดินรอยยางอีกครั้ง ระหว่างที่เปลี่ยนความเร็วเป็นและปรับจังหวะจากวิ่งเป็นเดินเขาก็มองรอยพวกนั้นพลางคิดในใจว่าคงจะต้องทิ้งเสื้อตัวนี้อีกแล้ว แต่อย่างไรเสียใครจะมาสนใจว่าเสื้อผ้าของเขามีครบหรือไม่ หากเขาไม่โวยวายขึ้นมาใครจะกล้าสงสัยเป็นเรื่องปกติที่เซรัสจะมาหยุดที่หน้าบ้านไม้

“ถ้าข้าปฏิเสธ พวกเจ้าจะยอมแพ้หรือไง?” เซรัสและไคเอลมองหน้าก่อนจะตอบออกมาพร้อมกัน“ไม่” แม่มดสาวถอนหายใจแล้วล้วงของที่อยู่ในแขนเสื้อตัวเองออกมา”“งั้นก็มาพูดเรื่องแผนกันเถอะ”“แผนที่บอกว่าจะสำรวจแผนที่ป่าใหม่ทั้งหมดเพื่อให้รู้ว่าตรงนั้นมีสัตว์อะไรบ้างแล้วค่อยนำไปประกบกับแผนที่งานประเพณีน่ะเหรอ?” ครั้งนี้สองเพื่อนรักมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครรับว่าเป็นคนหลุดปาก“ไม่ต้องหาหรอก ต่อให้พวกเจ้าไม่บอกข้าก็รู้ได้อยู่ดี แต่แผนของพวกเจ้ามันสิ้นเปลืองเวลาไปหน่อยนะ”“สิ้นเปลืองอะไรก็ในเมื่อต้องทำแผนที่ใหม่อยู่แล้ว” ไคเอลเถียง จะมีหัวใครปราดเปรื่องเท่าหัวนักประดิษฐ์อย่างเขา ในเมืองนี้ไม่มีเทียบอีกแล้ว“เรายังคงต้องทำแผนที่เหมือนเดิม แต่จะทำตามแผนที่งานประเพณี” ไคเอลกำลังจะเถียงแต่ถูกเซรัสยกมือขึ้นห้ามเสียก่อน“พูดต่อสิ”“ไม่เจ้า ก็เจ้า ต้องเข้าไปหาแผนที่งานประเพณีแล้วนำมันออกมาก่อนที่จะถึงวันงาน จากนั้นเราจะสำรวจป่ารอบ ๆ แต่เรามีเวลาแค่สามคืนในการสำรวจ”“ทำไมแค่สามคืน ไม่ใช่สามวันหรือ?” ครั้งนี้เป็นเซรัสที่ถาม“ถ้าทำตอนกลางวันมันจะเป็นที่น่าสนใจเกินไป อีกอย่างสัตว์บางตัวหาง่ายแค่ตอนกลางคืน ถ้าอยากจะรู