All Chapters of รอยรักคนใจร้าย: Chapter 1 - Chapter 9

ภายในบ้านไม้หลังเล็กๆ สองชั้น เสียงโครมครามภายใต้ชั้นหนึ่งของตัวบ้านปลุกให้หญิงสาวร่างเล็ก ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนสีขาวขนาดเล็ก ลืมตาตื่นขึ้น “พ่อหรอคะ" เสียงของวารินทร์หญิงสาวร่างเล็ก ในชุดนอนสีขาวสายเดี่ยวเอ่ยถามขึ้นทว่า ไร้เสียงตอบกลับเธอจึงลุกขึ้นเดินลง มาดู ทว่าบรรยากาศชั้นล่างของตัวบ้านเงียบสนิท แต่เมื่อหญิงสาวจะเหลียวหลังกลับ ก็มีมือหนาของใครบางคนสวมกอดเธอแน่นจากด้านหลัง “ว้าย ..!!" วารินทร์อุทานขึ้นอย่างตกใจ ครั้นเธอเบี่ยงสายตากลับมามองก็ต้องตกใจ เพราะคือ ราม ลูกติดของแม่เลี้ยง ที่ดูเหมือนจะเมาเหล้า "พี่ราม ปล่อยวารินทร์ นะคะ " ร่างเล็กพยายามยามจะ สลัดตัวออกทว่า ห้วงแขนของรามแข็งแรงมากเค้าโอบกอดเธอพลางเอาปรายจมูกมาซบ ซอกคอขาวเนียน ของวารินทร์ “อย่าเล่นตัวไปเลยยัยวา รอบนี้เธอหนีพี่ไม่รอดแน่ " น้ำเสียงยานคางสบถ ข้างๆ กกหูขาวเนียนของวารินทร์ หญิงสาวหาวิธีเอาตัวรอดเธอจึงใช้เท้าขาวเนียนกระทืบไปบนเท้าของ รามจนเค้าร้องโอดโอย วารินทร์ จึงสบโอกาสรีบวิ่งหนีขึ้นไปบนห้องพร้อมกับล็อกประตูแน่น ก่อนที่ชายหนุ่ม จะรีบไล่ตามเธอขึ้นไปพลางใช้มือหนาทุบประตูให้วารินทร์เปิดออก หญิงสา

“กรี๊ดดดดด........”เสียงกรีดร้องพร้อมกับเสียงโวยวายดังออกมาจากภายในคฤหาสน์หลังหรูสไตล์ยุโรป ราเชนทร์ก้าวขาลงจากรถก่อนจะรีบเดินเข้าไปภายในด้วย แววตาดุดัน “หยุดเดี๋ยวนี้นะธันการ” สิ้นเสียงหนาทุกคนในบ้านต่างพากันหันมามองราเชนทร์ รวมถึงเด็กชายอายุ9ปี ที่กำลังยกแจกันชูขึ้นเหนือหัวเพื่อจะปาลงพื้น ครั้นเห็นสีหน้าดุของราเชนทร์เขาก็รีบวางแจกันลงพลางกอดอกชักสีหน้าหงุดหงิด “อา บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าอาละวาดแบบนี้” ผมมองดูเจ้าหลานชายหัวดื้อ ที่สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ ตั้งแต่ที่พี่ราชิพี่สาวของผมเป็นโรคประสาท ผมก็ต้องรับภาระดูแลหลานชายที่มีอาการคลุ้มคลั่งอยู่บ่อยครั้งไม่ว่าผมจะหาพี่เลี้ยงหรือพยาบาลมาดูแลเขากี่คนก็ถูกเขาสั่งสอนจนต้องลาออกกันหมด “ผมไม่ต้องการเธอ” ธันการชี้ไปที่พี่เลี้ยงคนที่19ของเดือนนี้ พลางกอดอกแสดงสีหน้าหงุดหงิด....จนราเชนทร์ถึงกับปวดขมับเพราะหากจะปล่อยธันการไว้แบบนี้โดยไม่มีพี่เลี้ยงก็เกรงว่าโตไปเขาคงจะมีอาการรุนแรงกว่าเดิมจนไม่มีใครห้ามปรามได้อีกทั้งธันการ ไม่สามารถไปเรียนที่โรงเรียนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆได้ดั่งนั้นจึงต้องจ้างครูมาสอนส่วนตัว ทว่าทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดีย

“เล็กน้อยหนะ รีบไปเรียนกันเหอะเดี๋ยวสายน่ะ”หญิงสาว รีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจับมือเพื่อนสนิท เดินขึ้นไปบนห้องเรียน บรรยากาศภายในห้องเรียนเงียบสนิท ครั้นครูสาวเดินถือหนังสือเข้ามาวางลงบนโต๊ะ สายตากวาดมองนักเรียนแต่ละคน พลันหยุดชะงักที่วารินทร์“วารินทร์ทิพย์ หมดคาบรอเจอครูหน่อยนะ”“ค่ะ ครู”“...ครูให้รอเจอเรื่องไรอะวา”ต้นหอมกระซิบถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสนิท ทว่าวารินทร์กลับส่ายหน้าปฏิเสธเพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมครูถึงเรียกพบเธอ หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเรียนอย่างตั้งใจ วารินทร์เป็นเด็กเรียนดีคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นดาวโรงเรียนที่เด่นทั้งด้านวิชาการและกิจกรรมจนหาตัวจับได้ยาก ตอนนี้เธอเรียนอยู่ม.6กำลังจะจบเต็มทีเหลืออีกเพียงแค่1เทอมเท่านั้น เธอก็จะได้ย่างเข้าสู่ช่วงชีวิตมหาลัยด้วยความที่หญิงสาวเป็นคนหน้าตาผิวพรรณสะสวยทำให้มีหนุ่มๆมาตามจีบเธอแจ แต่วารินทร์กลับไม่สนใจเพราะเธอสนใจแค่การเรียนเท่านั้น แม้ทามหนุ่มหล่อนักบาสประจำโรงเรียนมาตามจีบตามเปย์อยู่ตลอดแต่เธอก็ไม่ได้คิดจะสนใจเขาเหมือนคนอื่นๆกริ่ง!!!เสียงกระดิ่งดังเตือนเวลาหมด คาบเรียน “เดี๋ยวพวกแกไปกันก่อนเลยก็ได้นะ

สมองครุ่นคิดหาหนทางที่จะหาเงินมาช่วยพ่อจ่ายค่าเช่าบ้านได้ทันในสามอาทิตย์ อีกทั้งยังต้องหาเงินมาส่งตัวเองเรียนจะได้ไม่ต้องให้พ่อมาลำบากเพราะเธออีกหญิงสาวครุ่นคิดอยู่นานจนผล็อยไปทั้งแบบนั้นเช้าตรู่ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้อง ดังขึ้น ทว่าไร้เสียงคนด้านในอีกทั้งยังไม่มีคนมาเปิด “วา พ่อเข้าไปนะ” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปพลางกวาดสายตาสาดส่องไปที่เตียงนอนของลูกสาว “ยัยวาไปไหนนะ” วัณลพพึมพำก่อนจะเดินออกมา “ฉันเห็นออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วคะ เด็กแบบนี้ ไม่สนใจใครหรอกนอกจากตัวเอง” โสมระดาด่าทอเลียงดังลั่น ครั้นเห็นวัณลพเดินลงมาจากห้องของวารินทร์ ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆ พลางเดินออกไปรดน้ำต้นไม้นอกรั้วแก้เบื่อเพราะไม่อยากจะเสวนากับโสมระดาให้ขุ่นเคืองไปมากกว่านี้@ริมฟุตบาต ร่างเล็กเดินไปตามริมถนนพลางกวาดสายตามองหาร้าน ที่ติดป้ายรับสมัครพนักงาน ทว่าเดินมาก็เนิ่นนานแล้วกลับยังไร้วี่แววว่าจะมีร้านไหนเปิดรับคนงานเพิ่ม มือเรียวถือแฟ้มเอกสารในมือแน่น พลันถอนหายใจเฮือกใหญ่ดวงตาเศร้าหมอง“หากวันนี้ยังหาที่ทำงานไม่ได้ ...เราคงต้องหมดอนาคตจริงๆ แน่แล้วสินะ”วารินท

“เสียวใช่ไหม” ลำคอหนาเอื้อนเอ่ยน้ำเสียงกระเส่า “อย่า....” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยห้ามจนแทบไม่ได้ยินครั้นถูกกลบโดยเสียงหายใจ ของชายหนุ่มเรือนร่างกำยำเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อสีใสไหลซึมตามผิวกาย ครั้นกำลังใช้ปลายนิ้วถูไถกลีบกุหลาบอวบอิ่มก่อนจะค่อยๆสอดใส่เข้าไปสำรวจความอบอุ่นภายใน“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ “ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง ขณะบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บและคับแน่นตรง ร่องกุหลาบสองกลีบ‘นี่เราต้องเสียตัวให้ผู้ชายคนนี้จริงๆ หรอเนี่ย’ วารินทร์ครุ่นคิดในหัวระหว่างถูกนิ้วสากชักเข้าออกตรงช่องสวาทจนน้ำฉ่ำแฉะไหลเยิ้ม เจ้าของใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มอย่างชอบใจครั้นรู้ว่าผู้หญิงที่เขากำลังจะมีอะไรด้วยยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ มือหนาหยุดขยับการ สอดใส่ ในระหว่างที่ร่างเล็กกำลังหายใจอย่างโรยริน อีกทั้งขาเรียวยังอ่อนแรง ที่จะต่อต้านทำได้เพียงปล่อยให้ร่างหนาจัดแจงตามชอบ ทำไมต้องหลอกกันด้วยนะเจ๊แป๋ว ฉันครุ่นคิดอย่างแค้นใจ ไม่คิดเลยว่างานที่เจ๊แกบอกจะเป็นงานอย่างว่าเธอจึงต้องมารองรับความต้องการของผู้ชายคนนี้ .. “อ๊ะ”ในระหว่างครุ่นคิด วารินทร์ถึงกับกรี๊ดลั่นพลางบิดตัวไปมาครั้นถูกริมฝีปากหนาโลมเลียที่กลีบสี