ฉันควรเริ่มอ่านชีวิตนี้เพื่อชาติรักนี้เพื่อเธอเล่มไหน

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ‘ใบชา’ คนนี้จะไม่รักเฮียหรอก ไม่มีทางรัก ไม่รักคนใจร้ายแบบเฮียแน่นอน แต่ว่าตอนนี้มันรักไปแล้วจะให้ทำยังไง...

มโนราห์ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทำตามสิ่งที่แม่ต้องการ คือเป็นเมียสวมรอยของผู้พันกองทัพ ที่จริงแล้วผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยไม่ใช่เธอ แต่เป็นพี่สาวต่างมารดา ___________ ตุ๊บ! กำปั้นเล็กทุบลงแผ่นหลังของคนที่นั่งหันหลังให้ แบบโมโหจนลืมตัว "ออกไป" "เธอจะโมโหให้ฉันทำไม เรากำลังคุยกันด้วยเหตุผล อยากให้ท่านนายพลได้ยินนักหรือไง" "เหตุผลบ้าบออะไรของคุณ ใครเขาจะบ้าไปมั่วเหมือนที่คุณทำล่ะ" "เธอไม่รู้เหรอว่าเรื่องแบบนี้มันโกหกกันไม่ได้" "ฉันไม่ได้โกหก ฉันไม่เป็นเหมือนคุณแล้วกัน" เอาสิ! ขนาดเขายังคิดว่าเราไม่บริสุทธิ์เราก็มีสิทธิ์คิดว่าเขาไม่บริสุทธิ์เหมือนกัน แต่ดูแล้วเขาก็คงเป็นแบบที่เธอคิด คนร่างสูงยืนขึ้นจากที่นั่งอยู่ แล้วถอดกางเกงชั้นในที่มีติดตัวอยู่แค่ตัวเดียวออก "คุณจะทำอะไร" กำลังทะเลาะกันอยู่แท้ๆ อยู่ดีๆ ก็ลุกถอดกางเกงใครจะไม่สงสัยล่ะ "ก็จะพิสูจน์สิ่งที่เธอพูดไง" "พิสูจน์? พิสูจน์ยังไง??" "ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้ผู้ชายพิสูจน์ได้" มโนราห์รีบขยับไปจนชิดผนังห้องอีกฝั่งหนึ่ง จะบ้าแล้วหรือไง จะเสียตัวทั้งทีต้องมาเสียเพราะเรื่องบ้าๆ ที่จะพิสูจน์เนี่ยนะ "กลับมา" "ไม่" ชายหนุ่มที่ร่างกายไม่มีอะไรปิดบัง คลานเข่าขึ้นบนเตียงเพื่อเข้าไปใกล้เธอ "กรี๊ด อืมมม" ขณะที่มโนราห์กำลังจะกรีดร้อง แต่ถูกเขาปิดปากด้วยมือ "จะร้องทำไมเดี๋ยวพ่อเธอก็ได้ยิน" "อือ อืม!" หญิงสาวพยายามจะแกะมือเขาออก "กลัวฉันจะรู้ความจริงเหรอ" "ไม่กลัว" "ไม่กลัวก็ให้พิสูจน์สิ" "คุณจำคำที่ดูถูกฉันไว้ให้มาก คุณจำไว้ให้ดี" เธอทำตัวไม่ดีตรงไหน ทำไมทุกคนถึงคิดว่าเธอต้องสำส่อนด้วย แม้แต่แม่แท้ๆ ก็ยังคิดเหมือนผู้ชายคนนี้เลย

“ขอบใจมากที่ไม่รังเกียจลุง” เธอหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาแล้วทาแยมสีแดงลงไปอย่างใจเย็น แต่หัวใจเต้นรัวระส่ำอย่างห้ามไม่อยู่ “หนูจะรังเกียจลุงทำไมคะ ในเมื่อลุงทำให้แม่มีความสุข และดูแลแม่อย่างดี” ดูแลดีมากจนแม่ของเธอร้องครวญครางเหมือนจะขาดใจแทบทุกคืน ร้องโหยหวนอย่างสุขสมในรสปรารถนาจนดังลั่นไปทั้งบ้าน แถมยังสดชื่นแจ่มใสเหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้มที่เพิ่งจะแตกเนื้อสาว อารมณ์ดีมีความหวานในชีวิตขึ้นเป็นกอง “แต่เมื่อคืนแม่หนูเจ็บหนักเพราะลุงเลย” ก็เห็นเจ็บทุกคืน...เธอเถียงในใจ แต่คำว่าเจ็บหนักของพ่อเลี้ยง ไม่ได้มีความรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น สายตาของเขาบ่งบอกถึงความภาคภูมิใจ เขากำลังอวดว่าตัวเองเจ๋งในด้านเซ็กซ์สินะ

คบกันมาสิบปี แฟนหนุ่ม เจียงซู่ เพิ่งจะยอมตกลงแต่งงานกับฉัน เพียงเพราะตอนถ่ายพรีเวดดิ้ง ช่างภาพให้เราถ่ายรูปจูบกันไม่กี่ช็อต เขากลับขมวดคิ้วอ้างว่ากลัวสกปรก แล้วผลักฉันออกพลางเดินหนีไปคนเดียว ฉันได้แต่เอ่ยคำขอโทษกับทีมงานแทนเขาอย่างทำตัวไม่ถูก ในวันที่หิมะตกหนักเรียกรถไม่ได้ ฉันจึงต้องลุยกองหิมะกลับบ้านทีละก้าวอย่างยากลำบาก แต่ในเรือนหอ ฉันกลับได้เห็นเจียงซู่กำลังกอดจูบกับรักแรกอย่างแนบแน่นไม่ยอมแยกจาก “ซินซิน…แค่คุณเอ่ยปากแค่คำเดียว ผมยอมหนีงานแต่งทันที!” หลายปีที่เฝ้ารักอย่างโง่งม กลับกลายเป็นเรื่องตลกในพริบตา หลังจากร้องไห้จนหมดสิ้น ฉันกลับเลือกที่จะหนีงานแต่งก่อนเจียงซู่เสียเอง ต่อมา ในวงสังคมต่างเล่าลือกันไปทั่ว ว่าคุณชายตระกูลเจียงออกตามหาคู่หมั้นเก่าไปทั่วโลก เพียงเพื่อขอให้เธอกลับมา…

"ผมรักพลอยใสเหมือนน้องสาวเท่านั้นครับไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่น" ธารารีบบอกคนเป็นนายออกไปทันที “ก็ดี ต่อไปจะได้ไม่เสียการปกครอง” “ครับ สมภารย่อมไม่กินไก่วัด..เดี๋ยวจะเสียการปกครอง” เข้าถ้ำเสือในฐานะเหยื่อก็ต้องยอมเป็นผู้ถูกล่า คิดจะเป็นเสืออย่าใจดีกับเหยื่อจนเกินไป

เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา *** นางคืออดีตจอมยุทธ์หญิงฝีมือฉกาจในร่างหญิงสาวอ่อนแอไร้ค่า เขาคือองค์รัชทายาทหนุ่มรูปงาม ในคราบชายอัปลักษณ์ การแต่งงานเกิดขึ้นที่ริมธาร ความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง *** มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมั้นหมาย หากแต่เป็นเพราะเขากับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพที่เห็นคืออันใด น้องสาวแสนดีกับชายคนรักกำลังเดินจูงมือกันอย่างหวานชื่น และหายไปทางเรือนแห่งหนึ่ง หลังจากลอบติดตามและแอบมองเนิ่นนาน เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำอะไร? นั่นคือคู่หมั้นอันเป็นที่รักของนางกับน้องสาวผู้แสนดี พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตามประสา นางมิอาจคิดการไม่บังควรกับพวกเขา... “ช้าก่อน!” ซานซานตวาดก้อง “นี่ข้าต้องเป็นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผู้นี้อย่างนั้นหรือ? คู่หมั้นตัวเองกำลังขย่มกับน้องสาวก็ยังไม่เข้าใจ ข้าจะบ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?” “ไม่ได้!” “...!?”