นักวิจารณ์ชี้ว่า นักแสดงใน บุพเพ คนไหนเด่นที่สุด?

มุมมองอีกด้านที่ผมอยากเล่าให้ฟังคือการที่นักวิจารณ์บางกลุ่มชี้ว่าโป๊ป ธนวรรธน์เป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุดใน 'บุพเพสันนิวาส' เพราะเขามีเสน่ห์ของการแสดงที่เข้มและนิ่ง เป็นแกนกลางให้เรื่องหมุนไปได้อย่างมั่นคง ฉากหนึ่งที่หลายคนพูดถึงคือฉากที่ต้องรับบทเป็นคนสงบแต่มีพลังภายใน—วิธีที่เสียงเขาแผ่วลงหรือการตั้งท่าทางเล็กน้อยก่อนจะตอบโต้ ทำให้ความขัดแย้งระหว่างตัวละครดูมีน้ำหนักกว่าเดิมและชวนให้คนดูร่วมลุ้นไปด้วย

ฉันมองว่าข้อดีของโป๊ปคือการสร้างสมดุลในจังหวะเรื่อง: เมื่อเบลล่าดึงอารมณ์ไปทางดราม่า เขาก็สามารถปรับมายืนเป็นเสาหลักที่ไม่ทำให้ซีนลื่นไหลเกินไป การตอบโต้ระหว่างสองคนนี้จึงทำให้ทั้งเรื่องมีไดนามิกและความเคมีที่ถูกจังหวะ นอกจากนี้แทบทุกฉากที่เขาต้องเปลี่ยนอารมณ์จากจริงจังเป็นขำขันเป็นจุดที่นักวิจารณ์ชอบหยิบมาแสดงให้เห็นว่าเขามีสเปกตรัมการแสดงกว้างพอที่จะพาเรื่องไปได้ไกลกว่าบทธรรมดาๆ สรุปสั้นๆ ว่าในมุมของนักวิจารณ์บางคน ความนิ่งและการคอนโทรลน้ำเสียงของเขาคือตัวที่ทำให้ภาพรวมของละครยิ่งเด่นขึ้น

ตั้งแต่ได้ดู 'บุพเพสันนิวาส' รอบแรก ความคิดแรกที่ผุดขึ้นคือความสามารถในการพาอารมณ์ผู้ชมขึ้นลงได้อย่างแนบเนียน และในมุมมองของผม นักแสดงที่โดดเด่นที่สุดคือเบลล่า ราณี เพราะเธอทำให้ตัวละครหญิงในเรื่องมีชั้นเชิงมากกว่าบทที่เขียนไว้ แค่การขยับหน้าเล็กน้อยหรือการใช้สายตาก็พาเราเข้าไปถึงความอ่อนแอ ความงุนงง และความกล้าหาญของตัวละครได้อย่างชัดเจน เหตุผลที่นักวิจารณ์หลายคนยกเธอขึ้นมาเป็นที่สุดไม่ได้มาจากความสวยหรือชื่อเสียงเท่านั้น แต่เป็นการคอนโทรลจังหวะโทนของซีน—จากฉากตลกขบขันที่ต้องการพลังคอมิดี้ ไปจนถึงซีนดราม่าที่ต้องยืนเดี่ยวรับน้ำหนักเรื่อง เธอทำได้หมดและไม่ทำให้คนดูรู้สึกขาดหรือเกิน

หนึ่งฉากที่ผมมักยกตัวอย่างคือฉากที่ตัวละครต้องเผชิญการตัดสินใจยาก ๆ ซึ่งในฉากนั้นการแสดงของเบลล่าไม่ได้พึ่งบทพูดยาวๆ แต่ใช้การหายใจ ท่าทาง และจังหวะการหยุดเพื่อสื่อสารความขัดแย้งภายใน ทำให้ฉากนั้นประทับใจและกลายเป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องได้อย่างเป็นธรรมชาติ อีกมุมที่นักวิจารณ์ชอบหยิบมาวิเคราะห์คือเคมีของเธอกับคู่พระ-นาง ซึ่งไม่ใช่แค่ความหวานบนจอ แต่เป็นการสร้างความน่าเชื่อถือให้กับสัมพันธภาพ ทำให้คนดูเชื่อได้จริงว่าทั้งสองผ่านเรื่องราวมาด้วยกัน

สุดท้ายผมอยากบอกว่านักวิจารณ์มักชื่นชมผลงานที่สามารถยกระดับบทพรรณาให้กลายเป็นการแสดงที่มีมิติ เบลล่าในเรื่องนี้ทำแบบนั้นได้ เธอไม่ยึดติดกับเทคนิคแสดงเพียงแบบเดียวแต่สามารถปรับเพื่อรับกับจังหวะเรื่องและคู่แสดงได้อย่างมีรสนิยม แน่นอนว่านักแสดงคนอื่นก็ทำหน้าที่ได้ดี แต่เมื่อวัดจากความต่อเนื่องของจังหวะอารมณ์และการแบกซีนสำคัญไว้ได้อย่างมั่นคง ผมจึงเข้าใจว่าทำไมนักวิจารณ์หลายคนถึงมองว่าเธอเด่นที่สุดในผลงานชิ้นนี้