นักวิจารณ์มักยกชื่อ หนังสือ ใดว่าเป็นนวนิยายตีแผ่วัฒนธรรมป๊อป

อ่าน 'American Psycho' ครั้งแรกแล้วรู้สึกเหมือนถูกชนเข้ากับกระจกสะท้อนวัฒนธรรมผู้บริโภคอย่างจัง เรื่องนี้ถูกนักวิจารณ์หยิบมาเป็นตัวอย่างนวนิยายที่ตีแผ่วัฒนธรรมป๊อปเพราะมันใช้ตัวละครที่หลงใหลในแบรนด์ เพลง และรูปลักษณ์เป็นเครื่องมือวิพากษ์ วิธีการเล่าเขาทำให้ฉากที่ดูพื้นๆ เช่น การพูดคุยเรื่องการ์ดนามบัตรหรือการเลือกเสื้อผ้า กลายเป็นการเปิดโปงค่านิยมและความว่างเปล่าที่ถูกแต่งเติมด้วยสินค้า

สไตล์การเล่าในหนังสือเล่มนี้ฉันมองว่าเป็นการเยาะเย้ยและสะเทือนขวัญไปพร้อมกัน ตัวเอกพูดถึงเพลงและภาพยนตร์ราวกับสิ่งเหล่านั้นคือศาสนา การย้ำถึงแบรนด์และรายละเอียดเชิงไลฟ์สไตล์ทำให้การวิพากษ์มีพลังมากขึ้น เพราะความรุนแรงที่ปรากฏจึงไม่ใช่แค่เรื่องการกระทำ แต่มันสะท้อนการทำลายตัวตนจากการค้าความหมายให้อยู่ในรูปของสินค้า นั่นคือเหตุผลที่หลายคนยก 'American Psycho' ขึ้นมาพูดถึงเมื่ออยากอธิบายว่าวรรณกรรมสามารถเปิดโปงและวิพากษ์วัฒนธรรมป๊อปได้อย่างไร

ท้ายสุด ฉันคิดว่าหนังสือบางเล่มจะยังคงชวนให้ถกเถียงไม่จบ เพราะมันทำให้คนอ่านต้องเผชิญหน้ากับภาพสะท้อนของตัวเองมากกว่าการให้คำตอบสำเร็จรูป และนั่นแหละคือความน่าสนใจที่ทำให้งานแบบนี้คงความเกี่ยวข้องต่อไป

แค่ครั้งแรกที่ได้อ่าน 'White Noise' ก็รู้สึกว่ามันกำลังดึงผ้าคลุมออกจากหน้าโลกสมัยใหม่—เหมือนนักเขียนยื่นกระจกให้เรามองเห็นหน้าตัวเองท่ามกลางเสียงโฆษณา แบรนด์ และข่าวที่เปลี่ยนไปไวไม่ต่างจากรายการทีวีฉายซ้ำ ฉันมองว่า 'White Noise' ของดอน เดลิลโลเป็นชื่อที่นักวิจารณ์มักยกขึ้นเมื่อต้องการพูดถึงนวนิยายที่ตีแผ่วัฒนธรรมป๊อป เพราะมันไม่เพียงแค่บรรยายสิ่งที่คนยุคนั้นบริโภค แต่ยังจับอาการทางจิตของการอยู่ท่ามกลางข้อมูลล้นเหลือได้อย่างแม่นยำ

บทเด่นๆ อย่างฉากที่ตัวละครยืนอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตหรือช่วงเหตุการณ์ 'airborne toxic event' ทำให้เห็นได้ชัดว่าการบริโภคไม่ได้จำกัดแค่ของ แต่ขยายไปถึงความกลัวและการรับรู้ของเรา เรื่องราวเล่าแบบเต็มไปด้วยมุขดำและการสังเกตที่เยือกเย็น แต่ก็มีความตลกร้ายในการย้ำซ้ำถึงชื่อแบรนด์ เสียงประกาศ และการสำรวจความตายผ่านมาตราส่วนของวัฒนธรรมสมัยใหม่ นี่แหละคือเหตุผลที่นักวิจารณ์ชอบชี้ให้เห็นว่าเดลิลโลตีแผ่วิธีที่วัฒนธรรมป๊อปครอบงำตัวตนและความหมายของชีวิต

ในมุมมองของคนอ่านที่เติบโตมาท่ามกลางโฆษณาอินเทอร์เน็ตและฟีดข่าวไร้หยุด ฉันยังรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ยังคมคายไม่เสื่อมคลาย มันเหมือนคำเตือนที่ถูกห่อด้วยอารมณ์ขันและรายละเอียดประจำวัน—อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนดูหนังซ้อนหนัง ที่ทุกหน้าจอพยายามบอกให้เราซื้อ เชื่อ หรือกลัว แต่ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ที่บอกว่าความหมายบางอย่างยังหลงเหลืออยู่ข้างใต้ความวุ่นวายนั้น นี่ไม่ใช่แค่การบันทึกยุคสมัย แต่เป็นการชวนให้สงสัยว่าพวกเราจะเป็นใครเมื่อทุกอย่างกลายเป็นสินค้าและเสียงประกาศ ฉันมักจะกลับมาเปิดอ่านอีกครั้งไม่ใช่เพราะอยากรู้คำตอบ แต่เพราะอยากให้ตัวเองได้ยินเสียงที่หนังสือพูดท้าทายอยู่เสมอ