นักวิจารณ์สรุปฉากจบทรราชตื้อรัก ว่ามีข้อดีข้อเสียอะไร

หลังจากผ่านการติดตามเรื่องมาจนจบ ผมมองฉากสุดท้ายของ 'ทรราชตื้อรัก' ในมุมของคนที่ขี้สงสัยเกี่ยวกับจริยธรรมของตัวละคร เรื่องเลือกจะไม่ล้างบาปให้ตัวร้ายด้วยฉากหวาน ๆ ซึ่งเป็นข้อดีสำคัญ เพราะมันบังคับให้ผู้ชมต้องเผชิญกับผลที่ตามมาแทนที่จะปลอบใจด้วยการรวมรักแบบง่าย ๆ

การเล่าเรื่องในตอนท้ายใช้กลวิธีที่ค่อนข้างกล้า เช่น การปล่อยให้บทสนทนาเป็นช่วงสั้น ๆ และใช้สัญลักษณ์ซ้ำ ๆ เพื่อย้ำธีมของอำนาจและการครอบงำ แต่นั่นก็ทำให้จังหวะบางจุดรู้สึกขาด เช่น ซีนสำคัญที่ควรจะเป็นจุดเปลี่ยนกลับถูกตัดสั้นแบบไม่ให้เวลาในการประมวลผล ทำให้บางงงว่าตัวละครตัดสินใจเพราะอะไรจริง ๆ เทียบกับฉากจบของ 'Nana' ที่ถึงแม้จะโหดร้าย แต่ผู้ชมได้เห็นผลลัพธ์ของการตัดสินใจในมุมมองกว้าง ทำให้ความเจ็บปวดมีน้ำหนักมากกว่า

อีกปัญหาคือการจัดลำดับความสำคัญของเส้นเรื่องรองหลายเส้นถูกลดเกรดอย่างเห็นได้ชัด — ฉากที่ควรเติมเต็มความสัมพันธ์ของตัวประกอบกลับถูกละไว้ ทำให้ภาพรวมของเรื่องมีช่องว่างทางอารมณ์ แม้ว่าจะชอบที่ผู้เขียนไม่ยอมขายง่าย ๆ แต่วิธีการนำเสนอทำให้ผมรู้สึกว่าโอกาสในการทำให้ฉากจบทรงพลังยิ่งขึ้น ถูกพลาดไปบ้าง

เราเข้าไปดูฉากจบของ 'ทรราชตื้อรัก' ด้วยความคาดหวังว่ามันจะกล้าทำลายคาดการณ์หลายอย่าง และโดยรวมฉากจบก็มีมุมที่ทำได้ดีจนหัวใจหายใจติดขัดอยู่หลายจังหวะ

งานด้านอารมณ์ถูกจัดวางอย่างตั้งใจ — การใช้ภาพนิ่งยาว ๆ เพลงประกอบที่ค่อย ๆ เฟดลง และการโฟกัสที่แววตาของตัวละครหลักสร้างความเข้มข้นได้จริง ๆ ทำให้ฉากสุดท้ายมีพลังทางความรู้สึกแบบชัดเจน คล้ายกับฉากจบของ 'Violet Evergarden' ที่ปล่อยให้คนดูซึมซับผลลัพธ์ของการตัดสินใจมากกว่าการอธิบายเสียละเอียด นอกจากนี้ การที่เรื่องไม่ยอมให้ตัวร้ายถูกชดเชยด้วยการสารภาพรักแบบหวาน ๆ ทำให้บทสรุปรักษาวาทกรรมเรื่องอำนาจและความรับผิดชอบไว้ได้ ไม่ปล่อยให้ธีมสำคัญ ๆ ถูกกลบด้วยโหมดโรแมนติกเพียว ๆ

อย่างไรก็ดี ข้อด้อยที่นักวิจารณ์มักชี้คือการจัดจังหวะและผลลัพธ์ของตัวละครรอง หลายฉากนำเสนอแรงเสียดทานมานานแต่ฉากสุดท้ายกลับโยนบทสรุปสั้น ๆ ให้กับตัวละครเหล่านั้น ทำให้รู้สึกว่าบทไม่ได้ให้ความสำคัญเท่าเพลงประกอบหรือภาพสวย ๆ นอกจากนี้ การตัดสินใจบางอย่างของพระเอก/นางเอกยังแฝงไปด้วยการให้เหตุผลที่ไม่หนักแน่นพอ จนอาจถูกมองว่าเป็นการปกป้องตัวละครโดยผู้เขียน มากกว่าจะเป็นผลตามตรรกะของโลกเรื่อง ทั้งหมดนี้ทำให้ฉากจบดูมีพลังในระดับอารมณ์ แต่ไม่สมบูรณ์แบบในเชิงโครงสร้าง ซึ่งเป็นเหตุผลที่คนรักงานภาพจะยกย่อง แต่คนที่เน้นการเล่าเรื่องจะมีความเห็นแตกต่างกันไป

ท้ายที่สุดเราเชื่อว่าฉากปิดของ 'ทรราชตื้อรัก' เป็นงานที่ทำให้คนคิดหนักได้มากกว่าทำให้คนยิ้มแบบคลายใจ ฉากดังกล่าวมีเสน่ห์ตรงที่ไม่ยอมแปะยาหม่องให้กับปัญหาเชิงจริยธรรม แต่จุดอ่อนคือน้ำหนักของผลลัพธ์บางอย่างไม่ได้รับการขยายพอ จนบางคนอาจรู้สึกว่าจบแบบค้างคาโดยตั้งใจ

การตัดสินใจด้านภาพและโทนทำให้ฉากสุดท้ายกลายเป็นภาพจำที่ติดตา คล้ายกับการจบที่เน้นบรรยากาศมากกว่าการอธิบาย ซึ่งผมชอบในแง่ที่มันยังคงให้พื้นที่คนดูตีความ แต่ในมุมของคนที่ต้องการความแน่นอนในโครงเรื่อง มันอาจน่าหงุดหงิด ตัวอย่างที่รู้สึกต่างกันคือฉากสรุปของ 'Toradora' ที่เลือกให้ความชัดเจนกับความสัมพันธ์ ทำให้คนที่ต้องการคำตอบรู้สึกสมหวังกว่าที่นี่

โดยรวมแล้วฉากจบของเรื่องเหมาะกับคนที่ชอบงานที่ทิ้งคำถามไว้มากกว่าให้คำตอบ หากอยากได้ฉากปิดที่สะเทือนใจและเปิดพื้นที่ให้ตีความ มันทำได้ดี แต่ถาหากต้องการความกระจ่างแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย อาจจะยังไม่ตอบโจทย์ทั้งหมดเท่านั้นเอง